Έχει πλούσιο potential, χρειάζεται χημεία!

Για να λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη θα ήταν φύσει αδύνατον να βλέπαμε τον Παναθηναϊκό να... πετάει φωτιές στο πρώτο δύσκολο φιλικό ενόψει της νέας σεζόν. Μάλλον για να το θέσω καλύτερα. Θα ήταν παράλογο και ανησυχητικό να έπαιζαν οι «πράσινοι» στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους τρεις εβδομάδες πριν από το πρώτο τζάμπολ της EuroLeague.

Λίγο-πολύ η εικόνα που παρουσίασε το «τριφύλλι» στο Κάουνας και δη στην αναμέτρηση με την Ζάλγκιρις, δεν απείχε και πολύ από αυτά που περιμέναμε να δούμε. Μιλάμε για μια ομάδα με 10 νέα πρόσωπα και με νέο προπονητή, ενώ όλοι μαζί έχουν δουλέψει ως ομάδα λιγότερο από δύο εβδομάδες. Αν συνυπολογίσουμε και τον τραυματισμό του Χάουαρντ Σαντ-Ρος στο φιλικό με τον Ηρακλή, ο οποίος τον κράτησε εκτός δράσης την προηγούμενη εβδομάδα ζήτημα είναι να έχουν κάνει όλοι μαζί, δυο με τρεις προπονήσεις.

Πώς λοιπόν να είχαν οι παίκτες αυτοματισμούς, σωστές συνεργασίες και άρτια συνεννόηση στις δύο πλευρές του παρκέ και δη στην άμυνα που αποτελεί και το πιο δύσκολο κομμάτι; Σίγουρα ο Γιώργος Βόβορας γέμισε το μπλοκάκι του με ουκ ολίγες σημειώσεις και παρατηρήσεις, αλλά ήταν αναμενόμενο να το κάνει. Μπορεί οι «πράσινοι» να κυνηγούσαν καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα το σκορ και να μην προηγήθηκαν ούτε μία φορά αλλά δεν πιστεύω ότι ήταν και το ζητούμενο του αγώνα.

Εκείνο που μου έκανε εντύπωση και το οποίο δεν είχαμε δει κατά τη διάρκεια της περσινής σεζόν, είναι ότι δεν παράτησαν το ματς σε κανένα σημείο του αγώνα. Θα μου πείτε, φιλικό είναι. Έχει σημασία; Όχι. Όμως δείχνει μια φιλοσοφία, ενδεχομένως μια νέα νοοτροπία που θέλει να περάσει ο Βόβορας στους παίκτες του.

Ούτε στο -13 ενός φιλικού ματς τα παράτησαν, ούτε και όταν τα πάντα είχαν κριθεί στο τελευταίο λεπτό. Το κρατάω στην άκρη αυτό και μένει να φανεί αν... έτυχε ή αν όντως αποτελεί ένα στοιχείο που θα δούμε πολλές φορές τη φετινή σεζόν.

Και πάμε στα επιμέρους κομμάτια του ματς.

Η απουσία ενός καθαρόαιμου pass first point guard όπως ήταν τόσα χρόνια ο Νικ Καλάθης, ή όπως ήταν τα προηγούμενα χρόνια (πέρα απ' όλα τα υπόλοιπα) ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι και καλό, αλλά και κακό. Δεν θα έλεγα ότι ο Σαντ-Ρος πήρε καλό βαθμό σε αυτόν τον ρόλο όσον αφορά το πρώτο του φιλικό ματς. Βέβαια έχει και την δικαιολογία της αποχής από τις προπονήσεις λόγω του τραυματισμού και ότι δεν είχε την ευκαιρία να δουλέψει με τους συμπαίκτες του. Όμως δεν ήταν λίγες οι στιγμές που έκανε το εύκολο λάθος, εγκλωβιζόταν εύκολα στα double teams και δεν είχε τις αντιδράσεις και τις σκέψεις ενός κλασσικού πλέι μέικερ.

Παρόλα αυτά ήταν ο γκαρντ που μπορούσε να συμμαζέψει την περιφερειακή άμυνα και να παίξει και για τον δεύτερο περιφερειακό που ήταν στην πεντάδα εκείνη τη στιγμή. Προσπαθεί να πιέσει τον προσωπικό του αντίπαλο, αν και αν το δούμε ομαδικά, ήταν ένας τομέας που υστέρησε ο Παναθηναϊκός σε αυτό το ματς.

Δεν ήταν μόνο οι αργές αντιδράσεις στην ομαδική άμυνα με αποτέλεσμα να «χτυπάνε» εύκολα τις «πράσινες» αδυναμίες οι παίκτες της Ζάλγκιρις (είτε σπάζοντας zone press, είτε με διεισδύσεις στο πέντε εναντίον πέντε, είτε με περιφερειακά σουτ απόρροια των κακών περιστροφών, είτε με πολλά Pick n roll) αλλά κυρίως η ατομική άμυνα.

Από εκεί και πέρα, ευχάριστη έκπληξη στην επίθεση ήταν ο Πιερ Τζάκσον. Ναι μεν γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι πρόκειται για σκόρερ, αλλά πρέπει να του πιστωθούν και οι πέντε ασίστ. Δεν ήταν λίγες οι φορές που προσπάθησε να βρει τους συμπαίκτες του σε πλεονεκτική θέση, αλλά από την άλλη έχει μέσα του και το ένστικτο του σκόρερ. Οπότε λογικό και επόμενο να πάρει μια-δυο προσπάθειες τραβηγμένες από τα μαλλιά.

Συμπερασματικά αυτό που φάνηκε σε αυτό το φιλικό είναι η πρόθεση του Βόβορα να βάλει στην επίθεση όλους τους παίκτες της πεντάδας, μετατρέποντας τον Παπαγιάννη και σε ρόλο... δημιουργού ρακέτας. Ο υψηλόσωμος σέντερ του Παναθηναϊκού έδειξε ιδιαίτερα κινητικός στην επίθεση, ήταν πολύ πιο γρήγορος σε σχέση με πέρυσι (χρησιμοποιεί τελείως διαφορετικά τα πόδια του), ενώ ήταν άμεσες και οι αντιδράσεις του στις δύο πλευρές του παρκέ.

Επιπλέον ο Παναθηναϊκός έδειξε να βγάζει ενέργεια στα ριμπάουντ (μέχρι και ο Όγκουστ που έπαιξε λίγο διεκδίκησε όλες τις χαμένες μπάλες), με τον Μπέντιλ να βγάζει ενέργεια όντας ο πρώτος ριμπάουντερ της ομάδας του. Και όλα αυτά σε μια βραδιά όπου δεν... πήγαινε τίποτα σωστά για τον Ιωάννη Παπαπέτρου. Προσωπικά δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα υπάρξουν άλλα ματς μέσα στην σεζόν όπου θα έχει 0/6 σουτ εντός παιδιάς. Σε αυτό το παιχνίδι ο αρχηγός των «πρασίνων» ήταν ξεκάθαρα χωρίς καμία συγκέντρωση. Και φυσικά ούτε θεωρώ ότι ο Μήτογλου δεν θα βοηθήσει ξανά στην άμυνα και να έχει τόσο αργές αντιδράσεις. Εκτός κλίματος και ο Άαρον Ουάιτ, ο οποίος ακόμα... αλλού πατάει και αλλού βρίσκεται. Αποτέλεσμα; Τρεις παίκτες που παίζουν στο «3-4» να μην βοηθήσουν καθόλου. Ίσως απέναντι στην Άλμπα να δούμε περισσότερο τον Ζακ Όγκουστ ο οποίος με τη σειρά του είναι πολύ πίσω σε σχέση με τους συμπαίκτες του.

Ο Μάρκους Φόστερ έχασε νωρίς την συγκέντρωσή του λόγω των φάουλ, αλλά έδειξε ότι είναι ένας παίκτης που μπορεί να βάλει τη μπάλα στο παρκέ, να πάρει επιθέσεις πάνω του και να δημιουργήσει φθορά στους αντίπαλους αμυντικούς με τα καλά και δυνατά «πατήματά» του στο «ένας εναντίον ενός».

Last but not least ο Νεμάνια Νέντοβιτς, ο οποίος είναι πραγματική... απόλαυση. Δεν λέω, θα υπάρξουν και κακές βραδιές. Όμως πρόκειται για παίκτη με ηγετικά χαρίσματα μέσα του. Δεν θα σκεφτεί να σουτάρει. Δεν θα σκεφτεί να ζητήσει τη μπάλα. Μπορεί να πάρει τις καταστάσεις πάνω του και να «καθαρίσει» για λογαριασμό της ομάδας του. Μόνος του πήγε να το γυρίσει το παιχνίδι στο δεύτερο ημίχρονο. Αν μη τι άλλο θα αποτελέσει το σημείο αναφοράς του νέου Παναθηναϊκού. Και μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα...

ΥΓ: H «Zalgirio Arena» είχε 3.500 κόσμο. Ας είναι μια καλή αφετηρία για να δούμε και στα μέρη μας τον κόσμο στα γήπεδα.