Ένα ντέρμπι χωρίς πραγματικό «ηττημένο»!

• Νίκη είναι πάντα νίκη και το «μάθημα» πάντα χρήσιμο!
• Το «πράσινο» κέρδος!

Ότι θα έχουμε να δούμε ντέρμπι «αιωνίων» σχεδόν 7 μήνες, ότι θα βρίσκομαι στο γήπεδο κι ενώ περιμέναμε πως και πως να αρχίσει η αγωνιστική δράση, θα συλλαμβάνω συχνά-πυκνά τον εαυτό μου να ρίχνει συνεχώς «κλεφτές» ματιές στο laptop και στην μάχη του Τσιτσιπά με τον Τζόκοβιτς στον ημιτελικό του "Ρολάν Γκαρός", όχι απλά δεν το περίμενα, αλλά δεν μπορούσα ποτέ να το φανταστώ.

Λίγο η νέα σπουδαία εμφάνιση του 22χρονου Έλληνα πρωταθλητή και η συγκλονιστική εξέλιξη του αγώνα απέναντι στο νο1 του παγκόσμιου τένις, αλλά πολύ περισσότερο το άοσμο, άγευστο κι άνευρο ντέρμπι, ήταν η αιτία που τράβηξε αρκετές φορές την προσοχή μου από τα δρώμενα στο παρκέ του ΟΑΚΑ.

Κακά τα ψέματα, το άδειο γήπεδο, η απουσία του παλμού στην κερκίδα, η έλλειψη της συμπαράστασης των φιλάθλων προς τον γηπεδούχο και της αποδοκιμασίας και της πίεσης προς τον φιλοξενούμενο, είναι στοιχεία του αθλητισμού που στην Ελλάδα δεν είναι εύκολο να τα συνηθίσουμε από την μία μέρα στην άλλη.

Και νομίζω ότι το ίδιο και ίσως μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό, ισχύει και για τους παίκτες, που αισθάνονται περισσότερο ότι παίζουν ένα προπονητικό φιλικό και πολύ λιγότερο ότι δίνουν μία μάχη, που παραδοσιακά ισοδυναμούσε με τον «θάνατό σου» και την «ζωή μου»! Όπως ίσχυε δηλαδή πάντα στα παιχνίδια Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού...

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Για τον απλούστατο λόγο ότι η πρώτη εφετινή μάχη ανάμεσα στις δύο καλύτερες ομάδες της Ελλάδας (και δυστυχώς η προτελευταία στην τρέχουσα σεζόν) εξελίχθηκε σε ένα ξενέρωτο - μπασκετικά - παιχνίδι με ελάχιστες συγκινήσεις και το οποίο, ειδικότερα με την διακύμανση που είχε στο 2ο μέρος, στο τέλος της ημέρας, άφησε τρόπον τινά και τις δύο ομάδες ευχαριστημένες.

Νίκη είναι πάντα νίκη και το «μάθημα» πάντα χρήσιμο!

Οι «ερυθρόλευκοι» κατέγραψαν την πρώτη εφετινή τους νίκη, πιστοποιώντας την θεωρητική (μέχρι το τζάμπολ) ανωτερότητά τους και πετυχαίνοντας μία «ένεση» αυτοπεποίθησης και ψυχολογίας, ειδικότερα μετά το «σοκ» της πρεμιέρας και ενόψει της δύσκολης εβδομάδας που έρχεται.

Αν όμως κάποιος μπει στην διαδικασία της διεξοδικής τεχνικής ανάλυσης του ματς, δεν θα δυσκολευτεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η διαφορά των δύο ομάδων στο παρκέ, ήταν για διψήφιο αριθμό πόντων! Αντ' αυτού οι Πειραιώτες εξασφάλισαν το «διπλό» στα τελευταία 100 δευτερόλεπτα, την ίδια ώρα που οι γηπεδούχοι είχαν 0/10 τρίποντα στην 4η περίοδο.

Κι όλα αυτά, ενώ οι παίκτες του Μπαρτζώκα δεν βρέθηκαν ούτε μία φορά πίσω στο σκορ μετά το αρχικό τζάμπολ, και χάρη στην απόλυτη κυριαρχία στην δημιουργία (ειδικότερα στο πρώτο ημίχρονο), στις συνεργασίες, στο εναντίον ενός, στην μάχη της ρακέτας και φυσικά στα ριμπάουντ, έφτασαν να προηγούνται μέχρι και με +15 στο 1ο μέρος και με +14 στην 3η περίοδο.

Ο Πρίντεζης θύμισε τις πάλαι ποτέ σπουδαίες εμφανίσεις του στο «Νίκος Γκάλης» και δεν είχε αντίπαλο στο post, ο Έλις με τον Μάρτιν σκέπασαν τις δύο ρακέτες, ο ΜακΚίσικ με τον Χάρισον (στην 4η περίοδο χρησιμοποιήθηκε ως κρυφός point-guard) πρόσθεσαν ενέργεια, καθαρό μυαλό και κάλυψαν πολλαπλές θέσεις, o Σπανούλης ήταν σταθερή αξία χωρίς να κάνει υπερβολές, ενώ ο Βέζενκοφ ήταν ήρεμη δύναμη κι έκανε αθόρυβη αλλά καθοριστική δουλειά στην επίθεση και τα ριμπάουντ.

«Αδύναμοι κρίκοι» σε σχέση με την εικόνα των προαναφερθέντων ήταν ο Σλούκας, που αν και χτύπησε και πονούσε στον τετρακέφαλο (όχι κάτι σοβαρό), είναι εμφανές ότι απέχει αρκετά ακόμη από τον πραγματικό του εαυτό και ο Παπανικολάου, του οποίου η «απουσία» φάνηκε περισσότερο στο μαρκάρισμα του Παπαπέτρου, που ήταν αυτός που «φύσηξε το σάλπισμα» της αντεπίθεσης στα μέσα της 3ης περιόδου.

Το ντεφορμάρισμα και των δύο, όμως, δεν κρίνεται παράλογο. Είμαστε μόλις στην αρχή μίας πρωτόγνωρης χρονιάς στην όποια κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει κάθε μέρα και είναι φυσιολογικό, ψυχολογικά αλλά και σωματικά, ίσως και οι δύο τους να χρειάζονται περισσότερο χρόνο.

Απ' αυτή την άποψη, λοιπόν, ο Ολυμπιακός έφυγε από το ΟΑΚΑ απόλυτα ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα και σε μικρότερο βαθμό από την εκτέλεση του πλάνου και την διαχείριση των ιδιαιτεροτήτων ενός τέτοιου ματς. Άλλωστε, έβγαλε ποιότητα μέσα στο γήπεδο, αξιοποίησε το βάθος του και τις σαφώς περισσότερες λύσεις που διαθέτει και πέτυχε τον στόχο του που είχε θέσει.

Σε μία δεύτερη πιο βαθιά ανάγνωση, όμως, προβλημάτισε υπό την έννοια ότι με κόσμο στις κερκίδες, ίσως να είχε «επιτρέψει» στους «πράσινους» να φτάσουν το ματς στην τελευταία κατοχή και ενδεχομένως να το κερδίσουν με την βοήθεια της έδρας. Αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο "takeaway" για τους Πειραιώτες, που δεν χρειάστηκε να «ξαναπάθουν», αλλά θα πρέπει κάποια στιγμή να μάθουν.

Θυμηθείτε ότι την προηγούμενη εβδομάδα, οι «ερυθρόλευκοι» πλήρωσαν την «εξαφάνιση» της 4ης περιόδου και χωρίς να το καταλάβουν, ενδυνάμωσαν την «πελατειακή σχέση» της τελευταίας τριετίας με την Ζάλγκιρις (ρεκόρ 2-8). Χρειάστηκε να πάθουν για να μάθουν κι αυτό φάνηκε από τον τρόπο με τον οποίο μπήκαν στο ντέρμπι, «γυρίζοντας» τον διακόπτη.

Σκεφτείτε να έπεφτε και πάλι... μαύρο στο τελευταίο δεκάλεπτο, τι «κουτρουβάλα» θα επακολουθούσε! Γι' αυτό και το μάθημα χωρίς ήττα συνιστά μεγάλη πολυτέλεια. Οπότε, υπ' αυτό το πρίσμα, η επίσκεψη στο ΟΑΚΑ ήταν win-win από κάθε άποψη...

Το «πράσινο» κέρδος!

Πάμε τώρα και στον Παναθηναϊκό, που με όλα τα προβλήματα που έχει αντιμετωπίσει μέχρι τώρα, τις μετεγγραφικές ανορθογραφίες και ατυχίες, αλλά και τις εγγενείς αδυναμίες που έχει το ρόστερ, βρέθηκε κοντά στο να διεκδικήσει το 2/2, πέφτοντας τελικά μαχόμενος!

Ποιος περίμενε πριν δύο εβδομάδες, ότι ο «εξάστερος» θα είχε ήδη ένα «διπλό» στο ενεργητικό του (και μάλιστα στα περίχωρα της Μόσχας) και θα είχε χάσει στις λεπτομέρειες (τα ελεύθερα της 4ης περιόδου να έβαζε, τώρα θα γράφαμε άλλα) το ντέρμπι με τον δύο κλάσεις ανώτερο Ολυμπιακό; Νομίζω ελάχιστοι...

Και όλα τα παραπάνω, με τον Γιώργο Βόβορα να έχει προετοιμάσει και κοουτσάρει με διαφορετικό δίδυμο στην θέση του point-guard για κάθε ματς (στην Ρωσία έπαιξε με Μποχωρίδη και Καλαϊτζάκη και στην Αθήνα με τον Σαντ-Ροος και τον νεοαποκτηθέντα Σάϊκς). Με τον πιο ποιοτικό επιθετικό της ομάδας (Νέντοβιτς) να έχει μ.ο. 8 πόντους με 2/11 τρίποντα και 7/23 σουτ και συνολικά τους πρωταθλητές, να σουτάρουν με 22,9% πίσω από τα 6,75 (11/48 τριπ.) στις δύο πρώτες αγωνιστικές.

Με τους Μποχωρίδη και Τζάκσον στα πιτς και με τον Παπαπέτρου να παίζει κατά μ.ο. 36 λεπτά και να χρησιμοποιείται σε 3-4 θέσεις! Και προσέξτε: μιλάμε για έναν σύλλογο με πολύ χαμηλό budget (από τα 2-3 χαμηλότερα της Euroleague), ο οποίος μέσα σε λίγους μήνες, κλήθηκε να πορευτεί χωρίς χρηματοδότη, χωρίς τον «έκτο παίκτη του» (σημαντικό μέρος της δύναμής του) με καινούρια διοίκηση και front-office και πάντα υψηλές απαιτήσεις από τον κόσμο του.

Μετά απ' όλα αυτά, νομίζω ότι οι «πράσινοι» θα κοιμήθηκαν ήσυχοι μετά το ντέρμπι. Η μετάβαση στην μετά Γιαννακόπουλων εποχή, βαίνει υγιώς, με πλάνο και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Παρά την γκαντεμιά, το ισχυρό "know how", η θετική αύρα και η εμπιστοσύνη που εμπνέει το δίδυμο Αλβέρτη-Διαμαντίδη, αποτελούν εχέγγυο για μία αξιοπρεπή πορεία. Αυτός άλλωστε είναι και ο στόχος. Ό,τιδήποτε περισσότερο (playoffs) ισοδυναμεί με υπέρβαση...

Υγ1.: Ο άγραφος κανόνας που θέλει τον χαμένο πριν το ντέρμπι να ωφελείται (λόγω μαζέματος, ανασύνταξης και δυνατής προετοιμασίας) και τον θριαμβευτή (λόγω εφησυχασμού και μείωσης του άγχους) να την παθαίνει, επιβεβαιώθηκε για πολλοστή φορά.

Υγ.2: Αρκετά βελτιωμένος ο Παπαγιάννης (6π., 7ρ. & 2κοψ.), έστω κι αν δεν πήρε προσπάθειες και δεν εντυπωσίασε. Η συμβολή του στην άμυνα, ακόμη και σε καταστάσεις ανισορροπίας σε μαρκάρισμα ψηλού-κοντού στην περιφέρεια, ήταν κομβική στο ψαλίδισμα της διαφοράς.