Ο Άρης έβαλε το τρανζίστορ να ξαναπαίξει

Είναι άτοπη η σύγκριση εποχών, θαρρώ όμως ότι χθες αρκετοί ασπρομάλληδες θυμήθηκαν τα χρόνια της νιότης τους καθώς το σενάριο ήταν βγαλμένο από την ένδοξη δεκαετία του ’80 των μυθικών συγκρούσεων και των επικών ανατροπών. Τότε που τα συναισθήματα άλλαζαν με κινηματογραφική ταχύτητα και τα τρίποντα έμπαιναν στο τελευταίο δευτερόλεπτο σαν άλλο δώρο Θεού εκστασιάζοντας και τον σκηνοθέτη της δημόσιας τηλεόρασης που έβλεπε δεκάδες τρομερές εικόνες μπροστά του και με σενάριο που θα ζήλευε ο κάθε ευφάνταστος κειμενογράφος.

Επί τούτου φρόντισε προφανώς αυτός ο… κοντοπίθαρος Τολιόπουλος. Να με συμπαθά για τον χαρακτηρισμό καθώς όμως ήταν αυτός που πραγματικά γέμισε το μάτι του Νίκου Γκάλη την περασμένη Κυριακή – στο ντέρμπι των δύο αιωνίων της Θεσσαλονίκης για το Πρωτάθλημα – σε μια off the record συζήτηση έγινε κουβεντούλα και για το μπόι του. Δεν είναι τόσο εύκολο να κερδίσει κανείς τον θαυμασμό του «Νικ». Αυτό το παιδί έχει την ψυχή του Πρωταθλητή κι αυτός δεν κρίνεται από τον αριθμό των τίτλων που θα έχει μαζέψει στο τέλος της καριέρας του αλλά από τη θέση στην οποία θα είναι στη συνείδηση του κόσμου. Το κλάμα του τη στιγμή που χανόταν στις αγκαλιές των (εξίσου) εκστασιασμένων φίλων του Άρη δεν αποζημιώνεται γιατί φιλοτεχνεί μια εικόνα την οποία δε συναντά κανείς στα σαλόνια όλων των επαγγελματιών αθλητών.

Για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε ο τέλειος μαέστρος μιας ορχήστρας η οποία επί 34 λεπτά έκανε μόνο φάλτσα αλλά διαθέτοντας κοντή μνήμη τα διέγραψε μονομιάς και ανέλαβε αυτό που αγαπά. Την ευθύνη. Τούτο διαχωρίζει τους αθλητές υψηλής κλάσης από τους υπόλοιπους. Στα τελευταία έξι λεπτά η ορχήστρα δεν απέδωσε απλά καλά, αλλά έβγαλε μια μελωδία που όμοιά της ακούς στις πιο λαμπρές σκηνές. Κυρίως όμως αποδείχθηκε κάτι για το οποίο επιμένω από την αρχή της χρονιάς. Αυτόν τον Άρη μη τον φοβάσαι αλλά να τον εμπιστεύεσαι και να τον στηρίζεις ακόμη και στις δύσκολες βραδιές γιατί είναι ομάδα που μοχθεί, κι όταν φεύγει από το παρκέ, γνωρίζεις ότι πρόσφερε ό,τι διέθετε η καρδιά του. Μια ομάδα κομμένη και ραμμένη στη νοοτροπία του προπονητή της, σα να πρόκειται για κουστούμι που βγήκε από οίκο υψηλής ραπτικής.

Με πάσα ειλικρίνεια, ήμουν απόλυτα βέβαιος για το διαφορετικό δεύτερο ημίχρονο συγκριτικά με το ανάλατο πρώτο, όχι όμως και με το σενάριο που έγραψαν οι παίκτες του Γιάννη Καστρίτη με τη μυθική ανατροπή των τελευταίων έξι λεπτών. Από το -15 και με ελάχιστο χρόνο δεν είναι εύκολο να επιστρέψει κανείς, εκτός κι αν έχει τη νοοτροπία που επιδεικνύει αυτή η ομάδα. Είναι αυτό που συνηθίζει να λέει ο 42χρονος τεχνικός και ακούγεται στερεότυπο στους δύσπιστους αλλά και τόσο αληθινό. Το… «πάμε από κατοχή σε κατοχή». Δεν στοιχειοθετεί υπεκφυγή αλλά «μοτό» ζωής, αντίστοιχο αυτού που υπάρχει στα αποδυτήρια αυτής της ομάδας πρεσβεύοντας και τον άμεσο συνεργάτη του Καστρίτη, τον Γιώργο Σιγάλα. Το «τανκ» θα προχωρήσει και χωρίς βενζίνη. Κι αν σπάσουν οι ερπύστριες, αυτοί είναι ικανοί και να το κουβαλήσουν.

Το στοιχείο του τυχαίου ή συμπτωματικού επίσης δεν υφίσταται γιατί ανατροπές (παραπλήσιες) έκανε αρκετές ο φετινός Άρης. Αν ρίξετε μια ματιά, συνολικά, στην τελευταία τριετία θα βρείτε περισσότερες. Γιατί είναι ομάδα που δεν τα παρατά και παίζει αρκετά με την ψυχολογία του αντιπάλου. Χθες για παράδειγμα διαπίστωσε ότι ο ΠΑΟΚ βρέθηκε σε πανικό στα τελευταία λεπτά. Δεν είχε τη στοιχειώδη ηρεμία και ώριμη σκέψη για να καταλάβει ότι μόνο ένας παίκτης θα μπορούσε να ανατρέψει τις ισορροπίες αυτού του αγώνα. Δεν έστειλε βοήθεια επάνω του, δεν θυσίασε ένα άλλο μαρκάρισμα παρά άφησε την τύχη του στα χέρια του Τολιόπουλο. Παρότι οι μνήμες ήταν νωπές από τον αγώνα για τη Stoiximan.gr Basketleague της περασμένης Κυριακής.

Σε οκτώ λεπτά στην τελευταία περίοδο εκείνου του αγώνα, ο Τολιόπουλος σημείωσε 13 πόντους μετατρέποντας σε περίπατο έναν αγωνιώδη αγώνα. Χθες, σε έξι λεπτά σημείωσε 17 πόντους και το 64-49 (34’) υπέρ του ΠΑΟΚ οδήγησε σε επιμέρους 10-27 για τον Άρη. Για να κάνουμε τη… σούμα. Τριάντα πόντοι σε 14 αγωνιστικά λεπτά! Αν λοιπόν ο Άρης πέτυχε την ανατροπή της δεκαετίας, ο ΠΑΟΚ ήταν ιδανικός αυτόχειρας.

Γι’ αυτό το χθεσινό μου θύμισε τις παλιές εποχές, τότε που το απρόσμενο του πράγματος έγραψε μερικές από τις πιο χρυσές σελίδες στην ιστορία του αθλήματος αλλά και του Άρη. Εκείνη η μοναδικότητα των συναισθημάτων αναβίωσε στα «Δύο Αοράκια» παράλληλα με την εναλλαγή που υπήρξε στις κερκίδες…