Το ματ του Α-ματ-αμάν και ο ωραίος που έγινε μοιραίος

Δεν είναι ακριβώς «τρεμπλ», αφού μιλάμε για τρόπαια από δύο διαφορετικές σεζόν, αλλά οι εννέα μήνες που κυοφόρησαν την αφύπνιση του πράσινου ηφαιστείου ολοκληρώθηκαν σήμερα, όχι πολύ μακριά από το κατεστραμμένο από κάποιο αρχαίο τσουνάμι ανάκτορο του Μίνωα: πρωταθλητής Ευρώπης τον περασμένο Μάιο, πρωταθλητής Ελλάδας τον Ιούνιο, κυπελλούχος Ελλάδας τον Φεβρουάριο με το αποψινό 79-75 επί του Ολυμπιακού.

Για την ίδια ομάδα που προ διετίας βυθιζόταν σαν ξεχασμένος Τιτανικός, πρόκειται για ταξίδι στα αστέρια και στα όνειρα. Πρωταθλητής των πάντων, ο Παναθηναϊκός θα μπει στην τελική ευθεία της φετινής περιόδου κρατώντας τρία τρόπαια στολισμένα με πράσινες γιρλάντες. Απόλυτα δίκαια, δίχως την παραμικρή νομίζω αμφισβήτηση.

Μπορεί στον τελικό του Ηρακλείου να βρήκε έναν Ολυμπιακό ορφανό από τον σημαντικότερο νομίζω παίκτη του (Γουόκαπ), αλλά ας μη λησμονούμε τα προβλήματα που κουβάλησε ο Παναθηναϊκός για να φτάσει μέχρι το νήμα. Ήταν κάποιου είδους θεία δίκη, να βροντοφωνάξει την (προ)τελευταία λέξη του τελικού ο παίκτης που προ διμήνου ζούσε σε άλλη ταραγμένη πολιτεία και επιστρατεύτηκε κακήν κακώς για να καμουφλάρει ένα κενό θεωρητικά δυσαναπλήρωτο.

Οι προβολείς που φώτιζαν την τελική ευθεία έπεσαν στον άνθρωπο που πέτυχε το νικητήριο καλάθι (Κέντρικ Ναν), αλλά το «όχι» στον Ολυμπιακό ειπώθηκε με αφρικανική προφορά. Εάν δεν πεταγόταν στη στρατόσφαιρα ο Γουένιεν Γκέιμπριελ για να αλλοιώσει το άτολμο σουτάκι του Εβάν Φουρνιέ στο 77-75, ο τελικός μπορεί να γραφόταν με διαφορετικά χρώματα. Απέμεναν 34 δευτερόλεπτα για το φινάλε και οι ομάδες θα είχαν από μία κατοχή.

Και ναι, κυπελλούχος αναδείχθηκε ο πρωταθλητής της άμυνας. Λίγα δευτερόλεπτα πριν από το …ντιφλέξιο του Γκέιμπριελ, ο Παναθηναϊκός είχε ανακτήσει το προβάδισμα με κλέψιμο (και κάρφωμα) του Τζέριαν Γκραντ, αυτού που χύνει τον ιδρώτα του μακριά από τα λαμπερά φώτα. Οι «πράσινοι» επιτέθηκαν αδυσώπητα στον κατάκοπο Γουίλιαμς-Γκος, τον παγίδευσαν με Χουάντσο, Ναν και τον υποχρέωσαν να πετάξει τη μπάλα τυφλά, εκεί όπου ο Γκραντ την έκλεψε σαν αρπακτικό.

Το καλάθι με το οποίο ο Ναν έδωσε τη χαριστική βολή ήταν μάλλον εύκολο, αφού η άμυνα των «ερυθρολεύκων» μπερδεύτηκε πάνω στις αλλαγές, ο Γουίλιαμς-Γκος έμεινε μισό βήμα πίσω και ο Αμερικανός είδε ορίζοντα για να σουτάρει ανενόχλητος πάνω από τα απλωμένα χέρια του Φαλ. Από το 79-75, με 25 δευτερόλεπτα στο χρονόμετρο, ουσιαστικά δεν υπήρχε γυρισμός.

Ο Παναθηναϊκός τελείωσε το ματς-ροντέο με 7 μόνο λάθη, άφησε έγκαιρα πίσω του την αφλογιστία του πρώτου μέρους (με τα 1/14 τρίποντα), είχε έναν άψογο ενορχηστρωτή στο πρόσωπο του Κώστα Σλούκα και βρήκε τρόπο να ανεβάσει στον αφρό το μεγάλο του αστέρι όταν έπεσαν όλες οι μάρκες στο τραπέζι. Ο Κέντρικ Ναν έβαλε 13 από τους 17 πόντους του στη τέταρτη περίοδο, όχι (μόνο) επειδή είναι παιχταράς, αλλά και επειδή είχε αποθέματα ενέργειας και διαύγειας.

Η απόφαση του Εργκίν Αταμάν να κρατήσει τον Ναν στον πάγκο από το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου μέχρι το 29ο λεπτό αιφνιδίασε τον Ολυμπιακό, ο οποίος αίφνης βρήκε απέναντί του μία «άγνωστη» και απρόβλεπτη ομάδα: ένα κανονικό ματ, όταν ακόμη η σκακιέρα ήταν γεμάτη με άλογα, πύργους και αξιωματικούς.

Ο Παναθηναϊκός όχι μόνο άντεξε χωρίς τον Ναν, αλλά γέμισε το ταμπλό με 29 πόντους σε ένα δεκάλεπτο (ενώ είχε 30 σε ολόκληρο το πρώτο μέρος) και παράλληλα επέτρεψε στον Ναν να διαβάσει το παιχνίδι χωρίς νεύρα και χωρίς θολωμένο μυαλό. Στο φινάλε ο Γιώργος Μπαρτζώκας άλλαξε την άμυνα ώστε να οχυρώσει τον κεντρικό διάδρομο με τον Φουρνιέ «αλλαγή» πίσω από τον Γουίλιαμς-Γκος, αλλά όταν ο Ναν αγριεύει σταματιέται μόνο από έναν παίκτη. Και αυτός λέγεται Κέντρικ Ναν.

Ο Ολυμπιακός δεν ήταν κακός, αλλά δεν ήταν και καλός. Έχασε έναν τελικό που παιζόταν πιο κοντά στα δικά του μέτρα και σταθμά, παρά σε εκείνα του Παναθηναϊκού. Υστέρησε στους τομείς όπου ο Γουόκαπ θα ήταν έκανε καλύτερο, τράβηξε λύσεις από τα μαλλιά (με Λαρεντζάκη, Βεζένκοβ, Παπανικολάου) όταν δεν λειτουργούσε τίποτε, είχε καλό τον Φαλ και κακό τον Μιλουτίνοφ, αλλά έμεινε με άδεια χέρια, θύμα ενός σεναρίου όχι πολύ διαφορετικού από εκείνου του περυσινού πέμπτου τελικού.

Ουσιαστικά, του έλειψε ένα χαμάλης υπερπολυτελείας τύπου Χουάντσο Ερνανγκόμεθ, αφού τα 17 ριμπάουντ (και τα τρία ή τέσσερα φόλοου) του Ισπανού υπήρξαν καταλύτης στη ροή του αγώνα, χώρια οι 11 πόντοι του. Έστω έτσι, ο Ολυμπιακός είχε την τύχη του τελικού στα χέρια του και την άφησε να ξεγλιστρήσει πάνω στην πρόβα απονομής.

Οι «ερυθρόλευκοι» προηγήθηκαν με 75-71 με το τρίποντο του Εβάν Φουρνιέ 1:46 πριν την κόρνα, αλλά στα τελευταία 106 δευτερόλεπτα δέχθηκαν 8 πόντους (από Σλούκα, Ναν, Γκραντ, Ναν) και δεν πέτυχαν ούτε μισό. Ο ωραίος της Βαρκελώνης Φουρνιέ ήταν μοιραίος στο Ηράκλειο: το τρενάκι του λούνα παρκ, γνώριμο σε όποιον συνηθίζει να παίρνει το τελευταίο σουτ χωρίς να κρύβεται.

Οι δύο «αιώνιοι» θα τα ξαναπούν πολύ σύντομα, στα μαρμαρένια αλώνια της Ευρώπης, αλλά στο καυτό εννιάμηνο που λέγαμε ο Παναθηναϊκός έχει κερδίσει σχεδόν όλα τα καθοριστικά παιχνίδια εντός των τειχών. Το Σούπερ Καπ δεν αρκεί στον Ολυμπιακό ούτε για ψίχουλο παρηγοριάς.