Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός: Ένας ατελείωτος συμβιβασμός

Απόψε θα μπουν στα «Δύο Αοράκια» Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, οι δύο καλύτερες ομάδες μπάσκετ της χώρας εδώ κι αρκετά χρόνια, για να αναμετρηθούν σε έναν ακόμα Τελικό Final 4 Κυπέλλου. Δεν θα αγωνιστούν στο καλύτερο γήπεδο, ούτε στο μεγαλύτερο γήπεδο, ούτε σε αυτό που θα διάλεγαν οι χορηγοί να «στολίσουν», ούτε σε αυτό που μπορεί να προσφέρει τις υποδομές για την καλύτερη τηλεοπτική παραγωγή, αλλά στο «ασφαλέστερο» και πιο φιλόξενο γήπεδο της μπασκετικής Ελλάδας. Αν δεν είναι συμβιβασμός αυτό, τι είναι;

Το μπάσκετ τρέχει κυνηγημένο μακριά από τα σαλόνια της Αθήνας και μάλιστα βάζει και μπόλικη θάλασσα ανάμεσα στους οπαδούς των ομάδων και στο παρκέ μήπως και ολοκληρωθεί αναίμακτα (κυριολεκτικά) ένας ακόμα τελικός. Το ελληνικό μπάσκετ μικραίνει κι άλλο συμπιεσμένο από την αιώνια κόντρα και την παροιμιώδη ανικανότητα Κράτους και μπασκετικών φορέων να βάλουν στο γήπεδο υγιείς ανθρώπους ή τουλάχιστον τους έχοντες σώας τας φρένας να φοβούνται προσωπικές συνέπειες. Ούτε λόγος ακόμα μια φορά για αστυνόμευση κλειστών χώρων και αποτροπή της αλητείας. Κι έγινε πια το παράλογο συνήθεια, σχεδόν το φυσιολογικό.

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα φυσικά μίκρυνε το ελληνικό μπάσκετ και αγωνιστικά, με χειρότερη παραγωγή Ελλήνων παικτών, έλευση χειρότερων ξένων παικτών, εν πολλοίς απόρροια των μικρότερων οικονομικών μεγεθών, τα οποία δεν μπορούν εύκολα να μεγαλώσουν σε συνθήκες Τελικών εξόριστων στα «Δύο Αοράκια». Φαύλος οικονομικός κύκλος δηλαδή. Κι όλα αυτά γιατί; Εξαιτίας μιας εγκατεστημένης ανικανότητας.

Είναι θλιβερό να ακούς να αντιμετωπίζεται η δολοφονία ενός νέου παιδιού ως «ευκαιρία», πρώτον γιατί είναι ύβρις στον νεκρό και στην οικογένειά του και δεύτερον γιατί είχαμε πολλές «ευκαιρίες» στο παρελθόν αλλά βλέπετε πως τρέχουμε στα «Δύο Αοράκια» με την πρώτη ευκαιρία να κρυφτούμε από τους οπαδικούς στρατούς. Μην μου πείτε ότι οφείλεται στην εξαιρετική φιλοξενία της Περιφέρειας Κρήτης ή του Δήμου Ηρακλείου που προφανώς προμοτάρουν διοργανώσεις αθλητικών γεγονότων, γιατί και η Περιφέρεια Αττικής και Κεντρικής Μακεδονίας ή οι Δήμοι Αθηναίων ή Θεσσαλονίκης πιθανώς να ήθελαν αλλά που να τολμήσουν να φορτωθούν μετά τις συνέπειες ανεξέλεγκτης δράσης χούλιγκανς και αντάρτικου πόλης;

Αν δεν το έχετε συνειδητοποιήσει, ο χουλιγκανισμός δεν θεραπεύτηκε, απλά λούφαξε για λίγο κι απ’ όσο φαίνεται όχι με ιδιαίτερη σπουδή, αν παρακολουθήσετε το χορό επιθέσεων μικρής ή μεγάλης κλίμακας κεκαλυμμένων με οπαδικό μανδύα. Ναι ακόμα κι εδώ που ο Άλκης έπεσε νεκρός και η Αστυνομία όργωσε την πόλη για να βρει τους δράστες με Πρωθυπουργική προτεραιότητα, οι επιθέσεις συνεχίζονται από συνήθεις υπόπτους.

«Χρειάζεται ένας ωραίος τρελός», μου είπε ένας συνομιλητής μου αναφερόμενος ειδικά στο ελληνικό μπάσκετ και στην ανασύστασή του. Δεν ξέρω αν είναι τέτοιος ο νέος Πρόεδρος της ΕΟΚ αλλά πριν καν τον βάλουμε στο μικροσκόπιο, διαφωνώ με την παραπάνω θέση εξ αρχής. Δεν χρειαζόμαστε κανέναν «έναν» κι οπωσδήποτε κανέναν νέο «τρελό». Είχαμε τέτοιους και τους είδαμε. Χρειάζονται λογικοί άνθρωποι μέσα κι έξω από τα παρκέ. Από τους πρωταγωνιστές με τα σορτσάκια και τα κουστούμια στις άκρες των πάγκων πρώτα απ’ όλα, στις κερκίδες των επισήμων μετά, στις υπόλοιπες θύρες έπειτα.

Οι πρώτοι για να πάρουν τις μπάλες τους (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και να φύγουν με την πρώτη μανούρα και εχθροπραξία, οι δεύτεροι για να προστατεύσουν με κάθε νόμιμο τρόπο αυτό που διοικούν και οι τρίτοι για να φοβηθούν αν είναι ανίκανοι να σεβαστούν ένα αθλητικό γεγονός. Θα το διατυπώνω συνέχεια όσο αρθρογραφώ, όταν δεν μπορείς να ελέγξεις έναν κλειστό χώρο με αριθμημένες θέσεις, προηγείται το «δεν θέλω» του «δεν μπορώ». Κι όταν αυτός που «δεν θέλει» είναι ανώνυμη εταιρία, τότε ναι υπάρχει και η λύση της διάλυσης του εταιρικού σχήματος. Ας είναι χρωματιστό κι ας έχει κι έμβλημα.

Καλή διασκέδαση λοιπόν στον τελικό των συμβιβασμένων. Άξιος όποιος κι αν είναι ο νικητής, προτιμώ την αμερικάνικη λογική στα σπορ: διασκέδαση, φαγητό, αγορές αναμνηστικών, κοινωνική έξοδος αντί οπαδών-ακολούθων της «θρησκείας» και της «ιδέας». Προσωπικά δε συμβιβάζομαι άλλο, όχι και στον αθλητισμό συμβιβασμούς γαμώτο. Μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτή την «πίστη».