Ακροβασία στην λεπτή γραμμή που «έβαψε» το τρόπαιο κόκκινο!

• Ο καλός Παναθηναϊκός, προκάλεσε την «έκρηξη» του Ολυμπιακού

Η επιστροφή στην μπασκετική κανονικότητα με την οργάνωση του Final 4 και η εξαίρεση που πέτυχε η ΕΟΚ για το 35% της προσέλευσης θεατών, πριν καν αλλάξει το σχετικό μέτρο της Κυβέρνησης, έδειξε τις αρχικές προθέσεις της νέας διοίκησης στην ομοσπονδία.

Ο Βαγγέλης Λιόλιος και οι συνεργάτες του, είχαν την βούληση και τόλμησαν να πάρουν αποφάσεις και να εφαρμόσουν μέτρα, που τώρα που τα είδαμε ιδίοις όμμασι στην πράξη, αντιληφθήκαμε πόσα χρόνια πίσω είχαμε μείνει και πόσο χαμηλά κρατούσε το ελληνικό μπάσκετ, η προηγούμενη τάξη πραγμάτων στο άθλημα.

Μία πανέμορφη ατμόσφαιρα με τέσσερις ομάδες στην ίδια πόλη, παράπλευρες εκδηλώσεις προβολής του αθλήματος και της καταπολέμησης της βίας, ένα σύγχρονο και μπασκετικό γήπεδο και μία αυστηρά κοινή γραμμή όλων των φορέων της διοργάνωσης (η ΕΟΚ, οι 4 ομάδες, η αστυνομία και ο δήμος με την Περιφέρεια), έφτασαν και περίσσεψαν για να δούμε πράγματα που δεν είδαμε ούτε στα πρώτα 10 Final 4, που σημειωτέον διοργανώθηκαν από το 1995 έως το 2004.

Οι ανακατεμένοι φίλαθλοι των δύο ομάδων στον τελικό, με πράσινες και «ερυθρόλευκες» μπλούζες, οι κοινές φωτογραφίες μεταξύ οπαδών των δύο ομάδων, οι ήπιες και μεμονωμένες διαμαρτυρίες σε διαιτητικές αποφάσεις από την κερκίδα αλλά και ο αδιανόητος «πολιτισμός» των νικητών και των ηττημένων στην διάρκεια της απονομής, συνέθεσαν ένα σκηνικό που όμοιό του δεν είχα ξαναδεί σε τελικό Κυπέλλου, αλλά ούτε φανταζόμουν ούτε θα δω σύντομα επί ελληνικού εδάφους.

Αν έλλειπαν και οι ανακλήσεις των 26 προσκλήσεων που δόθηκαν σε μία από τις 4 συμμετέχουσες ομάδες, τότε το τριήμερο θα περνούσε στην ιστορία χωρίς το παραμικρό ψεγάδι. Θέλετε να σας πω κάτι, όμως; Ακόμη κι αυτό το ζήτημα κρύβει μία θετική προέκταση. Κι αυτό γιατί αποδεικνύει περίτρανα την αστυνομική-κυβερνητική βούληση να πατάξει την βία στα γήπεδα.

Δεν είναι δυνατόν να ταυτοποιούνται αμέσως οπαδοί που έχουν συμμετάσχει στο παρελθόν σε επεισόδια και να τους αφαιρούνται τα εισιτήρια ή οι προσκλήσεις, αν δεν έχει δοθεί μία αυστηρή ντιρεκτίβα να δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για να μην ανοίξει μύτη. Αυτομάτως, λοιπόν, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι αρχές έχουν την δύναμη να «καθαρίσουν» ανά πάσα στιγμή τα γήπεδα από χούλιγκανς με εγκληματικές συμπεριφορές!

Και δυστυχώς, έπρεπε να θυσιαστεί η ζωή ενός ανυποψίαστου νεαρού για να φτάσουμε να λειτουργούμε ως ευνομούμενο κράτος και να διαλύσουμε συνδέσμους που λιγότερο ενδιαφέρεται για το καλό της εκάστοτε ομάδας και περισσότερο για την δημιουργία κοινωνικού χάους.

Ο καλός Παναθηναϊκός, προκάλεσε την «έκρηξη» του Ολυμπιακού

Αγωνιστικά και μέχρι το 30ο λεπτό, ο τελικός εξελίχθηκε μέσες-άκρες όπως ακριβώς περίμενα. Δηλαδή, ήμουν σίγουρος ότι οι «πράσινοι» θα αξιοποιήσουν το μέγεθός τους στην άμυνα και με καλό τον Νέντοβιτς θα βρουν τον τρόπο να βάλουν δύσκολα στον ποιοτικά και ποσοτικά ανώτερο αντίπαλό τους.

Κι επειδή στο μπάσκετ είναι νόμος ότι η διάθεση στην άμυνα και η επιτυχημένη ανασταλτική τακτική, συμπαρασύρει και την επίθεση, οι παίκτες του Πρίφτη βρέθηκαν σε ρόλο αφεντικού της αναμέτρησης στην μεγαλύτερη διάρκεια του πρώτου μέρος αλλά και στην 3η περίοδο. Το +6 του πρώτου 20λεπτου με 100% στις βολές και 50% στα σουτ για το «τριφύλλι», ήταν μία διόλου ευκαταφρόνητη προίκα για την ανατροπή των προγνωστικών που ήθελαν τον Ολυμπιακό πιο κοντά στο τρόπαιο.

Στην 3η περίοδο, μάλιστα και με τον Παπαγιάννη να φορτώνεται με φάουλ, ο «εξάστερος» ξέφυγε και με +12 στο 24’15” και με +9 στο 30’, παρ’ ότι ο Νέντοβιτς είχε εμπλακεί στις αμυντικές τανάλιες των φιναλίστ και είχε σιγήσει, ενώ ούτε η μέχρι εκείνο το σημείο εικόνα του Ολυμπιακού, πρόδιδε την εικόνα που είχε αρχίσει να προδιαγράφεται μέχρι και το 26ο-27ο λεπτό.

Λίγο το σαφές προβάδισμα που έδειχνε να εδραιώνει ο Παναθηναϊκός και λίγο η πίεση της ήττας σε έναν τελικό με πολλαπλά σημεία αναφοράς για την συνέχεια, προκάλεσε μία αγωνιστική έκρηξη με αφετηρία την άμυνα, στην οποία δεν είχαμε συνηθίσει τους παίκτες του Μπαρτζώκα. Για μία σειρά από εναλλασσόμενες κατοχές, ο Ολυμπιακός έβγαζε τρομερή ένταση στα μετόπισθεν και δυσκόλευε τρομερά τις επιθετικές προϋποθέσεις του αντιπάλου και ακολούθως ήταν σαν να αποκτούσε φτερά για να ροκανίσει την διαφορά στην επίθεση και να βρει τον απαραίτητο ρυθμό.

Η αμυντική δουλειά που έκανε το μεγάλο και δυνατό κορμί του Ουόκαπ στον “Νέντο”, ο τρόπος που δυσκόλεψε τις κινήσεις του και συνάμα το καθαρό μυαλό που είχε να πάρει κάποιες επιθέσεις και να δημιουργήσει κάποιες άλλες, ήταν για μένα το κλειδί για αυτό το σερί 15-0 και το 23-6 των νικητών στην 4η περίοδο, που σημαδεύτηκε από 8 λεπτά και κάτι χωρίς σκορ και με από 0/13 σουτ μετά το τελευταίο εύστοχο εντός πεδιάς.

Με λίγα λόγια ο καλός Παναθηναϊκός (εξαιρετικό Final 4 έκανε ο Οκάρο Ουάιτ), ανάγκασε τον Ολυμπιακό να πιεστεί για να βγάλει την ενέργεια της ολικής επαναφοράς και ο τρόπος με τον οποίο νίκησε, έχει να πει πολλά για την οικοδόμηση του χαρακτήρα του ενόψει των πιο δύσκολων υποχρεώσουν που είναι μπροστά τους.

Όσον αφορά στο αποτέλεσμα και την σημειολογική του σημασία για τον πειραϊκό οργανισμό, το 10ο Κύπελλο και το πρώτο μετά από 3 σερί χαμένους τελικούς και 11 χρόνια, δείχνει ότι Ολυμπιακός μπαίνει σιγά-σιγά σε μία νέα εποχή, έχοντας αφήσει πίσω του πολλές ερινύες του παρελθόντος.

Οι πρωταθλητές, από την πλευρά τους, οφείλουν να νιώθουν περήφανοι για την δουλειά του Πρίφτη και την αξιοποίηση στο έπακρο των πλεονεκτημάτων της ομάδας τους και στην απόκρυψη των αδυναμιών της.

Κακά τα ψέματα, έτσι όπως εξελίχθηκε το ματς, με τον Παπαπέτρου από την αρχή στο παρκέ, δύσκολα θα «λύγιζε» ο «εξάστερος». Έχασε, όμως, την ευκαιρία κι απώλεσε ένα τρόπαιο, του οποίου η κατάκτηση θα του έδινε μεγάλη δόση αυτοπεποίθησης ενόψει της πιο δύσκολης μάχης του πρωταθλήματος και θα τον οδηγούσε με μεγαλύτερη ασφάλεια στο υπόλοιπο της σεζόν.

Όσον αφορά στους διαιτητές, κάποια ανθρώπινα λαθάκια έγιναν, αλλά όχι σε τέτοια έκταση για να θεωρήσουμε ότι έκριναν το αποτέλεσμα, ότι έγειραν την πλάστιγγα υπέρ του Ολυμπιακού ή ότι δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων ενός τελικού Κυπέλλου.