Που είσαι ρε μπάσκετ που έδειχνες ότι θα γινόσουν κάτι άλλο!

Καλώς το και ας άργησε . Στο final 8 αναφέρομαι που με καθυστέρηση δεκαετιών καταφέραμε επιτέλους να διοργανώσουμε!

Κάλιο αργά παρά ποτέ θα ισχυριστούν κάποιοι. Συμφωνώ αλλά είναι αδύνατον για όσους αγαπάμε το άθλημα να μην μας προκαλεί έντονο προβληματισμό το γεγονός ότι σπουδαίες διοργανώσεις περιμένουν στην ουρά κάποια χρόνια ώστε να γίνουν και στην χώρα μας θεσμός!

Αν γίνουν τελικά, γιατί με την μια φορά δεν μπορούμε να μιλάμε για καθιέρωση.

Μακάρι λοιπόν αυτό το βήμα να αποδειχθεί ότι είναι ένα βήμα μπροστά ικανό να αλλάξει τα δεδομένα, τις παγιωμένες άρρωστες αντιλήψεις και νοοτροπίες τόσο των ομάδων αλλά και των φιλάθλων - οπαδών εισάγοντας νέα ήθη και έθιμα στο τρόπο διεξαγωγής των μεγάλων διοργανώσεων.

Σε κάθε άλλη περίπτωση θα μιλάμε για ένα final 8 αλά Ελληνικά για το οποίο μόνο περήφανοι δεν θα μπορούμε να είμαστε με αποτέλεσμα σε κάθε του αναφορά να απαντάμε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο “Ναι έχουμε κι εμείς final 8! Τι να σου πω”! Τελική φάση Κυπέλλου στο Βαλκανικό της ανάλογο όπως το Παρτιζάν- Ερυθρός Αστέρας για το Korac Cup που διεκόπη λόγω έντασης στις κερκίδες των οπαδών των δυο ομάδων.

Το μυαλό δεν ακολουθεί το σώμα. Ταξιδεύει από μόνο του. Καταργεί τον χρόνο, τα σύνορα , τα μέσα, κάθε αντικειμενική δυσκολία για να φτάσει στον προορισμό του.

Μοιραία καθώς παρακολουθούσα τα παιχνίδια της προημιτελικής και της ημιτελικής φάσης το μυαλό μου ταξίδεψε χρόνια πίσω στην χρυσή δεκαετία για το άθλημα. Στην δεκαετία του 90. Και σκέφτηκα τι ματσάρες θα βλέπαμε αν υπήρχε final 9 τότε που οι ομάδες αγωνιστικά ήταν τόσο κοντά η μια με την άλλη.

Αχ στην δεκαετία του 90 μείναμε. Τότε που λέγαμε και το πιστεύαμε ότι το ελληνικό πρωτάθλημα θα γίνει το καλύτερο της Ευρώπης. Νάχαμε να λέγαμε….

Γιατί τώρα στο αγωνιστικό κομμάτι δεν έχουμε κάτι εξαιρετικό για να πούμε ούτε για να δούμε που θα μας προκαλέσει συγκινήσεις. Από το μπάσκετ των δυο ταχυτήτων , των δυο ομάδων πρωταγωνιστών έχουμε μοιραία περάσει στο μπάσκετ των σχεδόν...δυο ομάδων και λοιπών κομπάρσων!

Αλλά σίγουρα έχουμε πολλές σκέψεις να κάνουμε σχετικά με το άθλημα , αν θέλουμε να κάνουμε , γιατί δεν μας παίρνει να πέσουμε κι άλλο χαμηλά. Αν έχει πιο χαμηλά…

Και οι σκέψεις αυτές απορρέουν πρωτίστως από την εντυπωσιακή παρουσία - επιστροφή του Πανιωνίου. Το έχω γράψει πάμπολες φορές χωρίς ισχυρό Πανιώνιο , ισχυρή ΑΕΚ ισχυρό Ηρακλή , ανταγωνιστικούς Άρη ΠΑΟΚ και άλλες μπασκετικές παραδοσιακές δυνάμεις ,( βλέπε Μαρούσι, Πανελλήνιο, Σπόρτιγκ , Παγκράτι...) το μπάσκετ δεν μπορεί να ζήσει. Απλά θα φυτοζωεί , θα επιβιώνει. Το μπάσκετ σε επίπεδο αθλήματος , όχι σε επίπεδο ομάδων. Γιατί μια , μιάμιση , δυο ομάδες πάντα θα υπάρχουν Και αν αυτές οι ομάδες έχουν δυναμική , όπως συμβαίνει τώρα θα ξεγελιόμαστε ότι σε αυτή την χώρα το μπάσκετ ανθίζει.

Ο Πανιώνιος έστειλε ένα μήνυμα. Τα λεφτά δεν είναι η λύση. Αν έχεις γνώση του αντικειμένου, σωστό προγραμματισμό καθαρή φιλοσοφία και οπτική και κυρίως καμία διάθεση να μικρομεγαλίζεις , ναι τότε μπορείς να κάνεις βήματα μπροστά να χτίσεις κάτι στέρεο που με τον καιρό θα μεγαλώνει.

Ο Πανιώνιος απέδειξε ότι δεν κέρδισε τυχαία – πόση τύχη άραγε – ομάδες από ψηλότερες κατηγορίες για να φτάσει στο Ηράκλειο , ότι οι ξένοι δεν σε κάνουν ούτε ομάδα , ούτε πιο ανταγωνιστικό.

Γιατί στην αναμέτρηση με την ΑΕΚ ομάδα ήταν ο Πανιώνιος , η ΑΕΚ ήταν πρόσωπα. Πρόσωπα πιο έμπειρα ,πιο μπαρουτοκαπνισμένα πιο ταλαντούχα ενδεχομένως , αλλά επ ‘ ουδενί ομάδα , επ’ ουδενί σύνολο με αρχή μέση και τέλος.

Ο Πανιώνιος πέτυχε 84 πόντους(!!!) παρακαλώ , στην κανονική διάρκεια του παιχνιδιού έχοντας απέναντι του μια ομάδα δυο κατηγορίες πιο ψηλά από αυτόν , με ευρωπαϊκές παραστάσεις και τους πέτυχε με στοχευμένες επιθέσεις και όχι με μπάσκετ ρουλέτα, έχοντας μάλιστα μόνο έλληνες στο δυναμικό του.

Ναι οι πρωταγωνιστές του Πανιωνίου είναι όλοι τους τριάντα φεύγα σε ηλικία αλλά το ηλικιακό δεν μπορεί να μας κάνει να παραβλέπουμε την καθολική παρουσία του ελληνικού στοιχείου.

Υπάρχει επίσης και κάτι άλλο. Η υποδομές δεν έχουν περάσει ακόμα στην ομάδα . Όταν περάσουν είναι σίγουρο ότι με αυτή την πολιτική το νέο αίμα σίγουρα θα αξιοποιηθεί.

Και μια που μιλάμε για ελληνική παρουσία , στον προημιτελικό που ακολούθησε εκείνο το απόγευμα, ανάμεσα στο Περιστέρι και τον ΠΑΟΚ, και πάλι έλληνας ήταν ο πρωταγωνιστής , αυτός που οδήγησε την ομάδα του στην επόμενη φάση. Το όνομα αυτού Μωραϊτης. Να μην θυμηθώ από πόσα κύματα έχει περάσει η καριέρα αυτού του παιδιού! Κανονικά θα έπρεπε να είναι σέρφερ και όχι μπασκεμπολίστας.

Το μήνυμα λοιπόν δεν γίνεται να μην έχει αποδέκτες όσους κάνουν πως δεν το έλαβαν.

Δηλαδή πόσο λιγότερο ή και περισσότερο ανταγωνιστικοί θα ήταν ο Άρης και ο ΠΑΟΚ σε ένα final 8 αν στην σύνθεση τους είχαν περισσότερους έλληνες παίκτες.

Πλην των δυο που συμμετέχουν στην χαίνουσα πληγή που λέγεται Ευρωλίγκα ποιος ο λόγος οι υπόλοιποι να πληρώνουν τις καραβιές χωρίς στην ουσία να μπορούν - στον αιώνα τον άπαντα - να μικρύνουν την ψαλίδα που τους χωρίζει από τους δυο ισχυρούς;

Κανένας! Απολύτως κανένας!

Χωρίς την δυνατότητα επίσης να δημιουργήσουν ένα αξιόμαχο κορμό ελλήνων παικτών που με τις κατάλληλες και μελετημένες προσθήκες κάποιων ξένων θα τους δώσει την δυνατότητα να κάνουν το σταθερό βήμα μπροστά.

Αντ’ αυτού κοιτάζουν να καταγράψουν μια χρονιά καλή , επειδή έκατσε το πάντρεμα – χαρακτηριστική περίπτωση ο φετινός Άρης του Καστρίτη – και μετά πάλι όπισθεν ολοταχώς!

Και μια που αναφέρθηκα στην Ευρωλίγκα εύλογα τίθεται ένα ακόμα ερώτησμα.

Ο Παναθηναϊκός έχει στις τάξεις του τα δυο μεγαλύτερα ταλέντα όπως λένε οι ειδικοί. Σαμοντούροπφ και Αβδάλα. Έχει επίσης Kalaitzakis Brothers και Μαντζούκα.

Πόσο χειρότερα δηλαδή θα πήγαινε στην Ευρωλίγκα, - κι αν πήγαινε τι θα γινόταν δηλαδή - αν έπαιζαν αυτά τα παιδιά; Θα μάζευαν παραστάσεις και εμπειρίες που θα τις κατέθεταν στο ελληνικό πρωτάθλημα. Έτσι θα έφταναν πιο γρήγορα στην ολοκλήρωση. Η κοινή λογική αυτό επιβάλλει.

Ο Σαμοντούροφ είναι ήδη 17 χρονών. Τον Ντόντσιτς τον ήξερε όλη η Ευρώπη από τα 16 του.

Όλα λάθος που λέει και ο Γιώργος Γάσπαρης. Και τα λάθη πληρώνονται . Δεν τα πληρώνουν μόνο οι ομάδες πρώτης γραμμής που με τα λεφτά τους έχουν την δυνατότητα να φέρνουν τούμπα τις καταστάσεις , την πληρώνει κυρίως το άθλημα.

Με αυτή την λογική , που δεν είναι λογική πυροβολούμε τα πόδια του μπάσκετ. Από final 8 , final 10 , final 100 φτου και βγαίνω θα πηγαίνουμε μια χαρά αλλά από ομάδες και ανταγωνισμό μια σκέτη θλίψη. Θλίψη και μιζέρια που αποτυπώνεται στην προσέλευση των θεατών. Τι να δουν άραγε; Τι είναι αυτό που θα τους προξενήσει το ενδιαφέρον.

Αν οι ομάδες δεν αλλάξουν σκεπτικό, αν δεν αλλάξουν ρότα και φιλοσοφία , αν δεν ξεπεράσουν τον συμπλεγματικό μεγαλοιδεατισμό που τις πλακώνει, αν δεν αποβάλλουν όσους οικοσιτίζονται από τα νταλαβέρια με τους μάνατζερ και τα πήγαινε έλα των ξένων παικτών , αν δεν επιστρέψουν οι πραγματικοί γνώστες του αθλήματος τότε να είστε σίγουροι ότι στις επόμενες διοργανώσεις θα μας φτάνει άνετα ο χρόνος ενός ταιμ άουτ για να μετρήσουμε τους θεατές στις κερκίδες.