Παναθηναϊκός: Από που να το πιάσεις και που να το αφήσεις...
Πώς το λέει η παροιμία; «Ο Φλεβάρης και αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει...»
Ήδη βρισκόμαστε στις 19 Φεβρουαρίου και ο Παναθηναϊκός άρχισε ήδη να σκέφτεται το καλοκαίρι και τις κινήσεις που πρέπει να κάνει ενόψει της επόμενης χρονιάς. Γιατί (και) η φετινή, μας τελείωσε. Πάπαλα! Από του χρόνου πάλι. Είχαν δεν είχαν οι «πράσινοι» κατάφεραν να ρίξουν τους τίτλους τέλους στη σεζόν που διανύουμε. Εάν μπορούσαν και ήταν στο χέρι τους θα ήθελαν να «τελειώσει» από... χθες.
Ποιος ο λόγος να συνεχιστεί αυτό το αποκρουστικό θέαμα; Ποιος ο λόγος να ταλαιπωρείται ο κόσμος τσάμπα και άδικα; Ποιος ο λόγος να διασύρεται η ομάδα με τα έξι ευρωπαϊκά τρόπαια; Ποιος ο λόγος να γνωρίζουν όλοι το τελικό αποτέλεσμα απέναντι στον «αιώνιο» αντίπαλο πριν από το τζάμπολ; Ποιος ο λόγος να μην υπάρχει καμία καθοδήγηση από τον πάγκο; Ποιος ο λόγος να βρίσκονται στην ομάδα παίκτες «ξενερωμένοι» και να μην έχουν καμία όρεξη να παίξουν; Ποιος ο λόγος να πρέπει οι φίλοι του Παναθηναϊκού να υποστούν το ίδιο... μαρτύριο άλλες (τουλάχιστον) πέντε φορές στα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό;
Ούτε με... Λεμπρόν και Γιάννη
Ανημερα του ημιτελικού έκανα λόγο για τη «μία και μοναδική ευκαιρία» που είχε ο Παναθηναϊκός. Πάει. Την πέταξαν στα σκουπίδια. Και θαρρώ ότι ήταν και η τελευταία τους. Δεν πιστεύω ότι ΑΥΤΟΣ ο Παναθηναϊκός απέναντι σε ΑΥΤΟΝ τον Ολυμπιακό μπορεί να σκέφτεται ότι (ίσως) θα διεκδικήσει το πρωτάθλημα στους φετινούς τελικούς. Πρέπει να κοιμηθεί ο Θεός. Τι να κοιμηθεί δηλαδή, αλλά να πέσει σε... χειμερία νάρκη. Και πάλι. Αμφιβάλλω εάν θα τα καταφέρει. Και αυτό όχι μόνο όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι, αλλά κυρίως όσον αφορά το ψυχολογικό κομμάτι, το κομμάτι της προετοιμασίας και το κομμάτι του κινήτρου. Και δυστυχώς χωρίς προπονητή ο οποίος να εμπνέει εμπιστοσύνη και να μπορεί να «κερδίσει» τους παίκτες της ομάδας του, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει ποτέ.
Όσο ο Ντέγιαν Ράντονιτς θα βρίσκεται στην άκρη του πάγκου, άλλο τόσο τα προβλήματα θα αυξάνονται. Είθισται να λέγεται ότι σε μια αποτυχία δεν φταίει μόνο ένας και ότι όλοι έχουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί. Μπασκετικά μιλώντας και βάσει της τραγικής (ενίοτε και αξιολύπητης) εικόνας που παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός στο παρκέ, ο Μαυροβούνιος τεχνικός έχει την μεγαλύτερη ευθύνη. Αυτή τη στιγμή η ομάδα μοιάζει να είναι παρατημένη στο έλεος του... χρόνου που κυλάει αργά και βασανιστικά. Ουσιαστικά δεν υπάρχει καμία προπονητική παρέμβαση από τον πάγκο. Είτε έχει να κάνει με καθαρά μπασκετικό κομμάτι, είτε έχει να κάνει με το πόσο τον σέβονται οι παίκτες. Και από τη στιγμή που υπάρχει αυτό το χάσμα μεταξύ παικτών και πάγκου, είναι αδύνατον να λειτουργήσει το σύνολο αρμονικά. Για την ακρίβεια δεν λειτουργεί καν... τυπικά. Εδώ δεν γίνονται τα αυτονόητα. Είναι δυνατόν να γίνουν τα πιο... περίπλοκα;
Ο Ράντονιτς ζήτησε από τον Μπέικον να περάσει αλλαγή στο ματς με 3:03 για το τέλος και τον Παναθηναϊκό στο -12 αλλά ο Αμερικανός αρνήθηκε και τον αγνόησε επιδεικτικά. Μόνο και μόνο από αυτό το γεγονός φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο Μαυροβούνιος έχει χάσει τους παίκτες (σ.σ. καλά, όχι ότι τους είχε κερδίσει και ποτέ), εκείνοι κάνουν ό,τι τους καπνίσει (σ.σ. όπως «καπνίζει» ο Μπέικον την μπάλα και δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν) και γενικά επικρατεί ένα πραγματικό μπάχαλο. Πώς λοιπόν μια τέτοια (ο Θεός να την κάνει) ομάδα να έχει βλέψεις για κάτι καλό φέτος; Το Κύπελλο χάθηκε. Η Euroleague έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό. Τι έμεινε; Το πρωτάθλημα. Με την κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στον Παναθηναϊκό, πιο ρεαλιστικό είναι να έρθουν «πακέτο» οι Λεμπρόν και Γιάννης Αντετοκούνμπο στο «τριφύλλι», παρά να κατακτήσει τον τίτλο. Ξαναλέω. Με την υπάρχουσα κατάσταση. Και αν παραμείνει έτσι έως το τέλος της σεζόν, τότε... φέξε μου και γλίστρησα.
Στον... κόσμο τους
Αν ωστόσο γίνει άμεσα αλλαγή στην τεχνική ηγεσία με αποτέλεσμα να αλλάξει και το κλίμα στις τάξεις της ομάδας, τότε το... συζητάμε ξανά. Καλά, όχι ότι θα αλλάξει δραματικά η κατάσταση όσον αφορά τον συνολικό απολογισμό στο τέλος της χρονιάς αλλά τουλάχιστον να παρουσιάσει ο Παναθηναϊκός (έστω) κάτι το διαφορετικό. Να «ζεστάνει» λίγο τον «παγωμένο» κόσμο του. Και το κυριότερο; Να υπάρξει αρμονία και στις σχέσεις προπονητή-παικτών, κάτι που αυτή τη στιγμή δεν υφίσταται καν. Και θεωρώ ότι μπορεί να το καταλάβει και ο πιο αδαής. Σαν να βλέπω δύο διαφορετικούς «κόσμους» μέσα στην ομάδα. Των παικτών και του προπονητή... Δύο κόσμοι οποίοι δεν συναντιούνται ποτέ.
Για να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να σταθεί ξανά στα πόδια του χρειάζεται ένας προπονητής ο οποίος να γνωρίζει από πειθαρχία και μεθοδική δουλειά. Ένας προπονητής ο οποίος να ξέρει να μιλήσει στους παίκτες. Να μπορεί να τους δώσει κίνητρο. Να τους «κερδίσει». Ένας προπονητής ο οποίος να μην σηκώνει μύγα στο σπαθί του και ταυτόχρονα να είναι και δίκαιος. Ένας προπονητής ο οποίος να γνωρίζει την ελληνική πραγματικότητα για να (μπορεί να) είναι και άμεσα επιδραστικός. Ένας προπονητής έμπειρος. Δύσκολο να συμβεί άμεσα; Δύσκολο! Ίσως και απίθανο. Γι' αυτό και λέω ότι ο Παναθηναϊκός ΠΡΕΠΕΙ να κοιτάξει άμεσα την επόμενη χρονιά. Για να μην φτάσουμε στον Φεβρουάριο του 2024 και λέμε πάλι τα ίδια και τα ίδια πράγματα.
Όσον αφορά τον ημιτελικό, ο Παναθηναϊκός παρουσίασε και πάλι τα δύο διαφορετικά πρόσωπα. Και όπως ανέφερα την ημέρα του αγώνα «ο Ολυμπιακός δεν είναι Κολοσσός» και ότι πιθανή αμυντική ή επιθετική αδράνεια θα κάνει πολύ... δύσκολη βραδιά των «πρασίνων». Δεν... δάγκωνα τη γλώσσα μου καλύτερα; Καλά ότι είχα ανακαλύψει την Αμερική με αυτό που έγραψα. Ήταν το αυτονόητο να συμβεί. Και δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, συνέβη. Μέσα σε πέντε λεπτά πέταξε στα σκουπίδια ό,τι με κόπο προσπαθούσε να «χτίσει» σε ένα ολόκληρο ημίχρονο.
Όμως θα έπαιρνε ο Πάρις Λι μόνος του το ματς; Πόσες πάσες θα έδιναν στον Παπαγιάννη στη ρακέτα; Το λογικό ήταν να παρει ο Μπέικον προσπάθειες (που πήρε) και από εκεί και πέρα, ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Ε, ο Αμερικανός τα «έσπασε» με 1/12 σουτ, ο Ολυμπιακός «έβρεχε» τρίποντα και άλλη μια... σεμνή τελετή σε ντέρμπι «αιωνίων» έλαβε τέλος. Κακό κοουτσάρισμα στο δεύτερο ημίχρονο, αλλαγές χωρίς κανέναν λόγο ενώ επέλεξε να εμπιστευτεί τους παίκτες που είχαν δεχθεί -24 στο ΟΑΚΑ πριν από ενάμιση μήνα. Αλλωστε ο Ματ Τόμας ήταν στον πάγκο έχοντας βγει από την επτάδα των ξένων, ενώ ο Αγραβάνης «πάτησε» το παρκέ μόλις για τέσσερα λεπτά. Με λίγα λόγια έγιναν συγκεκριμένες κινήσεις (και) για το Final 8 αλλά ουσιαστικά ήταν σαν να μην... έγιναν ποτέ.
Εν κατακλείδι. Ο Παναθηναϊκός έχει ακόμα πιο δύσκολες ημέρες μπροστά του. Ειδικά εάν μείνει η κατάσταση ως έχει. Και πολύ φοβάμαι το άλλοτε απροσπέλαστο ΟΑΚΑ θα μοιάζει στη συνέχεια με ένα... αχανές και «παγωμένο» γήπεδο στα ματς των «πρασίνων».
ΥΓ1: Οι 4.000 φίλαθλοι που βρέθηκαν στο ντέρμπι των αιωνίων ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας του «άδειου» Final 8. Μόνο πετυχημένη δεν μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος τη διοργάνωση. Δείτε τι έγινε σε Ισπανία και Ιταλία και τα... ξαναλάμε.
ΥΓ2: Λάθος του Παπανικολάου για τη φάση με τον Αγραβάνη. Δεν έπρεπε να συμβεί. Είναι συμπαίκτες στην Εθνική ομάδα, ποιος ο λόγος να πυροδοτείται το κλίμα χωρίς ΚΑΝΕΝΑΝ λόγο; Και ο παίκτης του Παναθηναϊκού το αντιμετώπισε με απόλυτη ψυχραιμία αποδεικνύοντας ότι οι αντιδράσεις από το παρελθόν, ανήκουν μόνο στο παρελθόν. Συν ότι ο Παπανικολάου κατάλαβε το λάθος του και ζήτησε συγγνώμη. Οπότε ας μείνει εκεί.
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
