Της ζωής τα γυρίσματα

• Το «πράσινο» ρίσκο που απλά καθυστέρησε την «ερυθρόλευκη» επικράτηση

Από την στιγμή που ο κλειδάριθμος που πήρε στην κλήρωση ο Πανιώνιος, διέγραψε κάθε πιθανότητα της «αιώνιας» συνάντησης στον τελικό του Final 8, μία ενδεχόμενη πρόκριση του Περιστερίου θα έδινε σε μας τους δημοσιογράφους το δικαίωμα αλλά και την χαρά να συνδέσουμε όλες τις προϊστορίες και τις σχέσεις του παρελθόντος και να πλάσουμε τις ανάλογες ανθρώπινες ιστορίες που «φωτίζουν» την ίντριγκα και την λάμψη που έχει πάντα η διεκδίκηση ενός τροπαίου.

Από αυτή την άποψη, λοιπόν, το ζευγάρι που προέκυψε προσφέρει ακόμη περισσότερη τροφή για συζήτηση. Θέλετε γιατί η τεράστια σύνδεση του Βασίλη Σπανούλη με τον Ολυμπιακό και η πρώτη μεγάλη κόντρα με το μπασκετικό του παρελθόν στην παρθενική ευκαιρία που του δίνεται να κατακτήσει έναν τίτλο σαν rookie coach, έχει πολύ ζουμί…

Θέλετε γιατί μοιραία θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον τελευταίο προπονητή της καριέρας του, με τον οποίο τον συνδέει αμοιβαία εκτίμηση και σεβασμός, αλλά πριν κρεμάσει την φανέλα του τον συνέδεσαν και εσωτερικές διαφωνίες που είχαν να κάνουν με την σταδιακή αλλά νομοτελειακή «αποκαθήλωση» του πρωτοκλασάτου ρόλου που είχε ως παίκτης στην ομάδα;

Θέλετε γιατί ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει ξεκάθαρα αναμορφώσει τον Ολυμπιακό (και) στην 2η θητεία του και για έναν νέο τεχνικό, είναι πάντα πρόκληση να αντιμετωπίζει τον κορυφαίο;

Θέλετε γιατί ο “Kill Bill” ενδεχομένως να βλέπει τον εαυτό του μελλοντικά στην θέση του 57χρονου συναδέλφου του και μία ενδεχόμενη «εκθρόνιση» του Κυπελλούχου, θα ανέβαζε τις μετοχές του;

Θέλετε γιατί το Περιστέρι έφτασε για πρώτη φορά στην ιστορία του σε τελικό Κυπέλλου με τον Σπανούλη στον πάγκο και η επιστροφή του στην «ελίτ» του ελληνικού μπάσκετ, αποτελεί μία άκρως χαρμόσυνη και καλοδεχούμενη εξέλιξη;

Θέλετε γιατί, πριν από 8,5 χρόνια, ο Μπαρτζώκας αποχώρησε σχεδόν «ταπεινωμένος» (από μία μικρή μερίδα οπαδών των Πειραιωτών) μετά από αποκλεισμό στο Κύπελλο από τον Παναθηναϊκό και πλέον έχει γίνει ο μόνος προπονητής στην ιστορία των «αιώνιων» ντέρμπι, που μετράει 11 σερί νίκες επί των «πρασίνων»; Αλλά κι ένα αήττητο που θα αγγίξει τους 16 μήνες (η επόμενη συνάντηση θα γίνει στις 20 Μαρτίου για το πρωτάθλημα)...

Για όλα τα παραπάνω, ο τελικός που προέκυψε, έβγαλε τις καλύτερες ιστορίες κι έδωσε… ψωμί για πολλή μπασκετοκουβέντα, που θα διαρκέσει ακόμη και μετά την στέψη στο νικητή!

Γιατί ο αθλητισμός είναι μία μικρογραφία της ζωής και τα «γυρίσματά» του, έχουν ίσως πιο ελκυστική επιρροή όταν συνδέονται με τις συλλογικές διαφορές και τις προσωπικές «μονομαχίες» μέσα στις τέσσερις γραμμές.

Το «πράσινο» ρίσκο που απλά καθυστέρησε την «ερυθρόλευκη» επικράτηση

Σε μία εποχή που η διαφορά των δύο ομάδων έχει ίσως την μεγαλύτερη «ψαλίδα» των τελευταίων 11 ετών, ο Παναθηναϊκός έκανε το καλύτερο πρώτο ημίχρονο που θα μπορούσε να κάνει σε ένα νοκ-άουτ ματς απέναντι στο φαβορί της αναμέτρησης. Μπήκε στο ματς με εμφανή την επιλογή να διώξει την μπάλα από τα χέρια του Φαλ στο post-up και γνωρίζοντας ότι ο Γάλλος σέντερ είναι καλός πασέρ, αποφάσισε να βγάλει τον αντίπαλό του μακριά από το «ζωγραφιστό» και να ρισκάρει με τα μακρινά ελεύθερα σουτ των Πειραιωτών.

Αυτή η τακτική ήταν η αιτία, που οι παίκτες του Μπαρτζώκα τελείωσαν τον ημιτελικό με σχεδόν διπλάσιες προσπάθειες πίσω από τα 6,75 (37), σε σχέση με τα δίποντα που επιχείρησαν (20). Η συντριπτική πλειοψηφία τους, όμως, ήταν υπό πολύ καλές προϋποθέσεις και απλά στο 1ο μέρος δεν μπήκαν (29,4% με 5/17 τριπ.).

Η αστοχία των νταμπλούχων σε όλα αυτά τα σουτ, που προκύπτουν από την σωστή κυκλοφορία της μπάλας και τα οποία πάντα ο προπονητής ενθαρρύνει τους παίκτες του να τα παίρνουν, προκάλεσε μία φυσιολογική νευρικότητα στους «ερυθρόλευκους» και αντίστοιχα προσέδωσε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στους «πράσινους».

Εκεί που το 18-14 του 7ου λεπτού (μετά από 8 σερί πόντους του Βεζένκοβ) θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γίνει +10 ή +12, ο «εξάστερος» έβγαλε ενέργεια στην άμυνα (7 κλεψίματα στο πρώτο 20λεπτο), εκμεταλλεύτηκε το σχήμα με τα δυο point-guard στο παρκέ (10 ασίστ στην ανάπαυλα) και παρά την κάκιστη εικόνα του Μπέικον (απόρροια των τραβηγμένων επιλογών του και της καλής άμυνας του Γουόκαπ) πήγε στα αποδυτήρια με το ψυχολογικό αβαντάζ των 5 πόντων (35-40)!

Το σημαντικό για τον Ολυμπιακό είναι ότι δεν πανικοβλήθηκε και δεν απεμπόλησε την φιλοσοφία του στην επίθεση. Στην 3η περίοδο μπήκε πιο συγκεντρωμένος στα ανασταλτικά του καθήκοντα, κράτησε τον αντίπαλό του χωρίς καλάθι εντός πεδιάς για σχεδόν 9 λεπτά (0/8 σουτ και 3/5 βολές) και βρίσκοντας αυτοπεποίθηση από τα μετόπισθεν (η άμυνα πάντα σου το δίνει αυτό), άρχισε να βάζει τα σουτ (5/5 τρίποντα στο 25’30” και 6/8 στο 26’15”).

Το ματς δεν χρειαζόταν κάτι άλλο για να ανοίξει! Η μεγάλη διαφορά ποιοτικής δυναμικότητας των δύο ομάδων σε συνδυασμό με την μηδενική τεχνική καθοδήγηση του Παναθηναϊκού από τον πάγκο (κατά την ταπεινή μου άποψη, ο Ράντονιτς αποτελεί την χειρότερη επιλογή προπονητή που έχει γίνει στο «τριφύλλι», στα τελευταία 36 χρόνια που η οικογένεια Γιαννακόπουλου έχει τα ηνία του τμήματος μπάσκετ), είχαν ως αποτέλεσμα ένα σερί 25-3! Η διαφορά πήγε στην ανώτατή της τιμή στο 28’21” (60-43) και κάπου εκεί η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.

Το μόνο που κατάφεραν οι «πράσινοι» ήταν απλά να ανακόψουν την ορμή των αντιπάλων τους και χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες του Λι (17π., 4ρ. & 5ασ.) και του Παπαγιάννη (13π. & 5ρ.) «ψαλίδισαν» την διαφορά (68-57 στο 32’13”) και απέτρεψαν την εκτόξευσή της πάνω από το φράγμα των 20 πόντων (81-65).

Με αυτά και με εκείνα, λοιπόν, ο Ολυμπιακός (Βεζένκοβ 22π., 10ρ. & 4ασ., Παπανικολάου 15π. με 5/5 τριπ., Κάνααν 14π. με 3/7 τριπ.) έκανε το 47/47 στις εγχώριες διοργανώσεις, προκρίθηκε για 2η συνεχή χρονιά στον τελικό και είναι το φαβορί για την κατάκτηση του δεύτερου τίτλου της χρονιάς (μετά το Super Cup).

Με τον Μπέικον (5π., 5ασ. & 4λ. με 1/12 σουτ) τόσο προκλητικά αδιάφορο και με σταθερά κορυφαίο παίκτη της ομάδας, εδώ και μήνες τον παίκτη που αποκτήθηκε το καλοκαίρι ως back up point-guard (Πάρις Λι), ο Παναθηναϊκός δεν θα μπορούσε να περιμένει κάτι καλύτερο. Ειδικότερα όταν ο «μεσσίας» του καλοκαιριού (Γκριγκόνις) είχε μείνει στην Αθήνα, η αλλη δυνατή μετεγγραφή (Άντριους) παραμένει ενεργή-ανενεργή και οι δύο νεοαποκτηθέντες έπαιξαν από ελάχιστα (ο Αγραβάνης 4') έως καθόλου (Τόμας).

Για 3η συνεχόμενη χρονιά, ο καλοκαιρινός σχεδιασμός αποτυγχάνει πολύ νωρίς και ένας-ένας οι στόχοι χάνονται. Απλά φέτος έγινε αρνητικό ρεκόρ, από την άποψη ότι η σεζόν μοιάζει τελειωμένη από τις 19 Φεβρουαρίου.

Με τόσα προβλήματα, με με μία κανονική περίοδο που τελειώνει στις 10 Απρίλη και με μία διακοπή σχεδόν ενός μηνός πριν τα playoffs (λόγω των υποχρεώσεων που θα έχει ο Ολυμπιακός στην Euroleague) δεν ξέρω τι αντοχές υπάρχουν και πως οι παίκτες μπορούν να κρατηθούν για να προβάλουν σοβαρή αντίσταση στην μάχη της post season.

Η αμυντική «σκληράδα» και οι δύο ήττες που έφεραν τον πρώτο τελικό

Στον πρώτο ημιτελικό, το Περιστέρι πήρε την πρόκριση (77-65) γιατί από τις αρχές του 2023 έχει ανεβάσει αισθητά την έντασή και την ενέργειά του στην άμυνα (στον προημιτελικό με τον ΠΑΟΚ, έκανε το καλύτερο αμυντικό παιχνίδι της σεζόν), αλλά το πιο σημαντικό για αυτά τα ειδικών συνθηκών νοκ-άουτ παιχνίδια, ήταν ότι βαθμολογήθηκε με άριστα στο κομμάτι των προσαρμογών.

Αν εξαιρέσουμε το πρώτο δεκάλεπτο, στο οποίο η ομάδα του Βασίλη Σπανούλη βρήκε ρυθμό στην επίθεση και εύκολους πόντους μέσα στην ρακέτα (6/7 διπ. και 8 ασίστ έναντι ενός λάθους), η ΑΕΚ ήταν αυτή, που παρά τα προβλήματα που είχε πριν το τζάμπολ (νοκ-άουτ ο Μίτσελ) και αντιμετώπισε στην διάρκεια του αγώνα (χτύπησαν οι Ουίλιαμς και Στρέλνιεκς), έφερε το ματς στα μέτρα της.

Η ζώνη του Ηλία Καντζούρη (τακτικά πήγε καλά το ματς) ανέκοψε την γρήγορη και καλή κυκλοφορία της μπάλας από την περιφέρεια προς το καλάθι και έκοψε το transition game, που πάντα επιδιώκουν οι «κυανοκίτρινοι» με αποτέλεσμα να προκληθεί μεγάλο «βραχυκύκλωμα» στην επιθετική τους λειτουργία.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε διάστημα 25 λεπτών (από το 10^ο που είχε πετύχει 24, έως το 35^ο λεπτό που είχε φτάσει στους 59), η ομάδα των δυτικών προαστίων σκόραρε μόλις 35 πόντους (με 9/32 σουτ) και υπέπεσε σε 13 λάθη. Κοινώς εγκλωβίστηκε στον χαμηλό ρυθμό που είχε επιβάλει η «Ένωση», που έτσι όπως εξελισσόταν το ματς μέχρι το τελευταίο 5λεπτο (59-62 υπέρ της «βασίλισσας») φαινόταν να έχει αποκτήσει το πάνω χέρι.

Σε εκείνο ακριβώς το σημείο, όμως, που ο χρόνος είχε αρχίσει να κυλάει αντίστροφα, το Περιστέρι έβγαλε την σκληράδα που είχε απέναντι στον «δικεφαλο του Βορρά» και την οποία μέχρι εκείνο το σημείο δεν είχε παρουσιάσει με συνέπεια στον ημιτελικό.

Ο επιθετικός οίστρος του Φρανσίσκο (33π., 6ρ., 4ασ. με 13/13 βολ. & 8/12 σουτ), οι 17 αναπάντητοι πόντοι που σκόραρε η ομάδα στο 4λεπτο 35’-39’ και το συνολικό 18-3, με το οποίο τελείωσε το ματς, το οποίο προέκυψε κατά κύριο λόγο από την άμυνα, πέραν της συγκέντρωση και της επιθυμία για κάτι πρωτόγνωρο για την ιστορία της ομάδας, έδειξε το νεανικό σύνολο του “Kill Bill” μαθαίνει από τις καταστάσεις που βιώνει και προσαρμόζεται.

Οι δύο ήττες που γνώρισε στις λεπτομέρειες στο πρωτάθλημα από την ΑΕΚ, αποτέλεσαν οδηγό προσαρμογών και η αποτελεσματικότητα στο συγκεκριμένο κομμάτι συνιστά σοβαρό δείγμα αγωνιστικής ωρίμανσης.

Υγ.1: Αχρείαστη η ένταση που προκάλεσε στην φάση με τον Αγραβάνη (τέτοιου είδους σπρωξίματα γίνονται πολύ συχνά), ο Παπανικολάου, που όμως φάνηκε να το αντιλαμαβάνεται σχεδόν αμέσως και να μετανιώνει για την αντίδρασή του. Πέραν της συγνώμης που ζήτησε στον νεοαποκτηθέντα ψηλό του Παναθηναϊκού στο τέλος του αγώνα (όταν χαιρετήθηκαν οι παίκτες των δύο ομάδων), το έκανε και δημόσια και αυτό τον τιμά, γιατί σε πρώτη φάση έκανε λάθος.

Υγ.2: Εξαιρετική μέχρι στιγμής η διαιτησία και στους έξι αγώνες του Final 8. Παρ’ ότι τα λάθη είναι πάντα μέσα στο πρόγραμμα (αλλά συνεχώς περιορίζονται και σε αυτό έχει παίξει ρόλο η συνεχής αξιολόγηση, η επισήμανσή τους και η εκπαίδευση), η δουλειά που κάνει χωρίς φανφάρες η ΚΕΔ είναι μεθοδική και έχει φόντο την προοδευτική αγωνιστική πρόοδο αλλά και την βελτίωση στο κομμάτι της συμπεριφοράς των διαιτητών ακόμη και σε στιγμές έντασης.

Υγ.3: Το πάντρεμα των παλιών (Κορομηλάς, Παπαπέτρου, Πουρσανίδη) με τους ήδη καταξιωμένους και διεθνείς στην Euroleague, Βασίλη Πιτσίλκα και Βάσω Τσαρούχα και με μία πολύ ελπιδοφόρα νέα γενιά που έρχεται από πίσω (ο Κάρδαρης αλλά και άλλα παιδιά που είτε είναι στην Κρήτη, είτε όχι, έχουν αφήσει καλές εντυπώσεις), αφήνει υποσχέσεις για καλύτερες μέρες στο μέλλον.

Υγ.4: Άφησα τελευταίο τον πιο υποτιμημένο εκ των παλαιότερων, που ναι μεν είναι 25 χρόνια διαιτητής (και αν δεν αλλάξει το ηλικιακό όριο, διανύει την τελευταία του σεζόν), αλλά μόλις από πέρυσι του δόθηκαν οι ευκαιρίες να σφυρίζει μεγάλα ματς και να δείξει τις σπουδαίες ικανότητές του. Τον Γιώργο Θεονά τον παρακολουθώ εδώ και καιρό, είναι εξαιρετικός referee σε όλα τα επίπεδα και είναι κρίμα που δεν του δόθηκε νωρίτερα η ευκαιρία να βγει εκτός των συνόρων.