Ο Ράντονιτς φταίει ακόμα και για την κλιματική αλλαγή

• Περισσότερο λιγόψυχος στα ντέρμπι
• Ηγέτης ή "παρτάκιας";
• Δεν αρκούν τα υλικά αν δεν έχεις σχέδιο

Αν υπάρχει κάτι ακόμα που δείχνει πόσο μεγαλώνει η απόσταση ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ, όπως και το ψυχολογικό βάρος που έχουν φέρει οι συνεχόμενες ήττες στους Πράσινους, είναι το περιστατικό της άρνησης του Μπέικον να μπει στο παρκέ, τρία λεπτά πριν τελειώσει ο ημιτελικός, σε συνδυασμό όμως με τη γενικότερη εικόνα της ομάδας, το ίδιο διάστημα.

Περισσότερο λιγόψυχος στα ντέρμπι

Μετά το (ακόμα ένα στα τελευταία δέκα μεταξύ τους ματς) ξέσπασμα του Ολυμπιακού στο τρίτο δεκάλεπτο και αφού η διαφορά προσέγγισε τους είκοσι πόντους, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να τη μαζεύει γύρω στους 11-13. Με το χρόνο που απομένει να δείχνει (φαινομενικά) ότι το παιχνίδι μπορεί να είναι διεκδικήσιμο. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι αυτό δεν συνέβη ποτέ. Όσες επιθέσεις έκριναν αν οι Πράσινοι θα έριχναν τον πήχη της διαφοράς κάτω από το ψυχολογικό σύνορο των δέκα πόντων όχι απλά χάθηκαν αλλά ήταν τραγικές. Σουτ από το πουθενά και στο... πουθενά, γιουρούσια αυτοκτονίας και πάσες στα περιστέρια. Όλα αυτά μαζί με σκυμμένα κεφάλια. Απόλυτη παραδοχή ήττας όταν ο χρόνος και το σκορ δεν συναινούσαν σε αυτό.

Είναι το σερί του 10-0 που έγινε 11-0; Είναι η έλλειψη επαφής των παικτών με τον προπονητή στον οποίο έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους; Μπορεί απλά να είναι πως είναι σαφώς κατώτερη (αυτή τη σεζόν) ομάδα από τον εξαιρετικό αντίπαλο τους. Ναι ο Ολυμπιακός είναι σύνολο άλλου επιπέδου μπροστά σε αυτόν τον λιγόψυχο και κακοφτιαγμένο Παναθηναϊκό. Παρ' όλα αυτά και (αυτή) τη σεζόν την μεγάλης κατηφόρας υπήρξαν ματς ακόμα και στην (εφιαλτική γι αυτόν) Euroleague που τα πάλεψε μέχρι τέλους και μέσα σε δύσκολες έδρες, απέναντι σε εξαιρετικές ομάδες. Δεν ήταν ο κανόνας αλλά υπήρξαν και αυτές οι σημαντικές εξαιρέσεις. Το να έχει όμως ένα βουνό ηττοπάθειας στην πλάτη κόντρα στον Ολυμπιακό, σε ματς που μπορούν να του σώσουν ή έστω βελτιώσουν μια κακή σεζόν, δείχνει ότι η κατάσταση στον Παναθηναϊκό, (φέτος) δε σώζεται με τίποτα.

Ηγέτης ή "παρτάκιας";

Η συμπεριφορά του Μπέικον στο περιστατικό που έγινε είδηση (και σωστά) δείχνει και το έλλειμμα σεβασμού, όχι μόνο στον προπονητή του, αλλά κυρίως στους συμπαίκτες του. Κάτι που στα μάτια μου είναι ένα από τα κορυφαία αθλητικά...αμαρτήματα, που το διαπράττουν συνήθως οι σταρ που δεν είναι όμως και ηγέτες. Αυτοί που παίζουν πρώτα για τον εαυτό τους και τα στατιστικά τους. Ανεξάρτητα από τον όγκο του ταλέντου τους.

Ο Μπέικον λοιπόν που έμεινε στο παρκέ, το Σάββατο, περισσότερο απ' όσο δικαιολογούσε η απόδοση του (σε μια αέναη προσπάθεια να βρει ρυθμό), με επιλογή ενός προπονητή που κατηγορήθηκε πολύ γιατί δεν πέταγε από τη χαρά του για να τον εντάξει στην ομάδα, αρνήθηκε να παίξει το τελευταίο χαρτί τον δικό του αλλά και της ομάδας, ως ο (θεωρητικά) ηγέτης της.

Είμαι σίγουρο ότι και για αυτό θα κατηγορηθεί ο Ράντονιτς. Να πάμε παρακάτω όμως; Είμαι από τους πρώτους έχω γράψει ότι η σχέση του Μαυροβουνίου με τον Παναθηναϊκό είναι τελειωμένη από νωρίς. Το επανέλαβα σε σημείο που να νιώσω και άσχημα, σα να είχα κάτι προσωπικό με τον άνθρωπο. Αλλά η αλήθεια ήταν ευκρινέστατη. Όμως όταν θα τελειώσει (αργά ή λογικά πιο γρήγορα) η σχέση του με τους Πράσινους η διοίκηση θα κληθεί να κοιτάξει στην επόμενη σεζόν και να δει τι κρατάει από αυτό το ρόστερ. Μεγάλο μέρος τους οποίου είναι καμμένο κυρίως ψυχολογικά και πνευματικά. Το ερώτημα λοιπόν είναι κατά πόσον σου κάνει ένας παίκτης που σου λέει "δεν παίζω" γιατί σκέφτεται πρώτα τον εαυτό του. Επαναλαμβάνω ότι επειδή προφανώς ο Παναθηναϊκός θα θέλει να κρατήσει τον Μπέικον, η "χρέωση" θα γίνει στον Ράντονιτς που φταίει μέχρι και για...την κλιματική αλλαγή.

Θυμίζω πάντως ότι στο ακριβό (για τα δεδομένα του Παναθηναϊκού) συμβόλαιου του, που έχει κλειδώσει τον παίκτη για δύο χρόνια πληρώνοντας (αρκετά) παραπάνω για να μην κάνει το ταξίδι για το ΝΒΑ, (αν προκύψει πρόταση)! υπάρχει "παραθυράκι" φυγής και αφορά παραπτώματα συμπεριφοράς. Δεν ξέρω μήπως το σκέφτεται και ο ίδιος. Θεωρίες συνωμοσίας θα μου πείτε και ίσως έχετε δίκιο, αλλά τέτοια εικόνα αδιαφορίας και εντέλει άρνησης σε κάνει να σκέφτεσαι διάφορα.

Δεν αρκούν τα υλικά αν δεν έχεις σχέδιο

Φέρνω το παράδειγμα του Μπέικον γιατί είναι είναι ιδανικό για να καταδείξει τι συμβαίνει όταν χτίζεις με λάθος σχέδια ακόμα και όταν χρησιμοποιείς (και) ποιοτικά υλικά. Όταν ο αρχιτέκτονας δεν είναι ο σωστός ή (σαφέστατα ισχύει και αυτό) δεν του δίνεις να καταλάβει τι θέλεις. Προοπτική; Άμεσα αποτελέσματα; Restart; Δεν ξέρω τι ακριβώς ειπώθηκε στις αρχικές συζητήσεις με τον Ράντονιτς. Αν του είπαν "Παναθηναϊκός είμαστε πρέπει να κερδίζουμε" ωραίο ακούγεται αλλά μου θυμίζει την περίφημη προπονητική οδηγία -αστικό μύθο- στο ποδόσφαιρο: "Παίξτε όπως σας φαντάζομαι".

Ναι η σεζόν (και αυτή) μοιάζει χαμένη για το Τριφύλλι. Ειπώθηκε κατά κόρον και στην τετράγωνη λογική του μπάσκετ ασφαλώς ισχύει, ότι αφού δεν διεκδίκησε πειστικά την ευκαιρία του σε ένα ματς - "τελικό" κόντρα στον Ολυμπιακό, θα είναι πέρα από κάθε λογική να το κάνει σε σειρά αγώνων όπως οι τελικοί του πρωταθλήματος. Το αν υπάρχει κάποιος που σκέφτεται πραγματικά το πώς θα είναι η επόμενη σεζόν δεν το ξέρω. Φαινομενικά ο οργανισμός του Παναθηναϊκού είναι "αμήχανος" και προβληματικός. Όχι στο να φέρει τον Τόμας και τον Αγραβάνη τον Φεβρουάριο, αλλά σε ένα πειστικό σχέδιο με σωστό... μάστορα. Μένει να δούμε αν και πως θα αντιδράσει.