Στο… μαυσωλείο του Γκάλη

Είναι όντως σημαντικό το γεγονός ότι (στον σημερινό αγώνα Κυπέλλου) το Παγκράτι θα υποδεχθεί τον Παναθηναϊκό μετά από 23 χρόνια, καθότι οι δείκτες του ρολογιού σε ό,τι αφορά το νταραβέρι των δυο ομάδων, μένουν ακούνητοι από τις 22 Μαρτίου του 1995…

Αλλά, είναι σημαντικότερες οι πληγές που άφησε στους Πράσινους μια πρότερη επίσκεψη τους σε αυτό το γήπεδο και δεν ξέρω κιόλας εάν ο πανδαμάτωρ χρόνος κατάφερε να τις επουλώσει!

Σχηματικά το γράφω αυτό, αλλά τυγχάνει η επιστροφή του Παναθηναϊκού στο Μετς να ξαναφέρνει στην επιφάνεια και ένα γεγονός που ενώ εκείνη τη στιγμή έμοιαζε απλώς με ένα πρόβλημα, έμελλε να αποβεί το κύκνειο άσμα της λαμπρής και ενδόξου σταδιοδρομίας ενός θρύλου, ενός μύθου και –για να μην ξεχνιόμαστε-ενός Hall of Famer!

Αυτή η υπόθεση έρχεται στο προσκήνιο υποσυνείδητα, εξαναγκαστικά και εντέλει αναπόδραστα κάθε φορά που ο Παναθηναϊκός τριγυρίζει στο Μετς, στον λόφο του Αρδηττού, στο Καλλιμάρμαρο στάδιο και στην ευρύτερη περιοχή του Παγκρατίου που βρίσκεται κιόλας κοντά στα γονικά του.

Παρεμπιπτόντως σε πείσμα της γειτονίας, τέσσερις από τους πέντε μεγαλύτερους παίκτες που ανέδειξε το Παγκράτι μεταγράφηκαν από τους «rossoneri» στον Ολυμπιακό (Σισμανίδης, Ραφτόπουλος, Μπακατσιάς, Καρατζάς) , ενώ κατά Παναθηναϊκό μεριά τράβηξαν ο Στράτος Χουσέας και όλο το… σόι του Ντίνου Καλαμπάκου!

Το εννοώ αυτό διότι εκτός από τον νυν τεχνικό διευθυντή του Ιωνικού Νικαίας, ενδύθηκαν επίσης τα πράσινα ο πατέρας του,

πρωταθλητής του ακοντισμού, Στάθης Καλαμπάκος, ο οποίος έβαλε κιόλας κάμποσα λεφτά από την τσέπη του για να γίνει η μεταγραφή του γιου του το 1990, η σύζυγος του Λίλα Χατζηορίδου και η κόρη του Ασπασία Καλαμπάκου.

Για να συνδέσω τις ιστορίες, το φθινόπωρο του 1994, ο Καλαμπάκος μόλις είχε επιστρέψει στην Παγκρατιώτικη φωλιά του (ή μάλλον στη «Στοά» του, όπως επονομαζόταν κιόλας η καφετέρια του) μετά την καριέρα του στον Παναθηναϊκό, που ολοκληρώθηκε άδοξα και μια διετία στον Σπόρτιγκ…

Παρεμπιπτόντως υπάρχει άλλη μια έμμεση και δη προσωπική σχέση του Παναθηναϊκού με το Παγκράτι, ο πρόεδρος του οποίου Φώτης Αθανασόπουλος ήταν φίλος με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και μάλιστα θρυλείται ότι του σύστησε να πάρει προπονητή τον Αρη Λυκογιάννη, τον οποίο γνώρισε ως προπονητή του Σπόρτιγκ όταν οι Πράσινοι στεγάζονταν στο κλειστό γήπεδο των Πατησίων.

Το ημερολόγιο, λοιπόν, έδειχνε Τρίτη 18 Οκτωβρίου του 1994, και αυτή η ημέρα έμελλε να αποβεί αποφράς για το ελληνικό μπάσκετ, καθότι σηματοδότησε την τελευταία δημόσια εμφάνιση του Νίκου Γκάλη με αθλητική περιβολή!

Ο Παναθηναϊκός αντιμετώπιζε την ομάδα των Αμπελοκήπων και ο συχωρεμένος ο Κώστας Πολίτης αποφάσισε να αφήσει στον πάγκο τον «γκάνγκστερ» και να εκκινήσει το ματς με μια διαφορετική πεντάδα.

Του Γκάλη δεν του άρεσε καθόλου αυτός ο… νεωτερισμός και δεν το είπε, αλλά το έδειξε με τη στάση του σώματος του. Όταν μετά από λίγα λεπτά, ο Πολίτης τον φώναξε για να ξεντυθεί και να μπει, αυτός αρνήθηκε και στην ανάπαυλα έγινε το … μάλε βράσε!

Πλακώθηκαν στα λόγια και ξαφνικά ο Γκάλης έβαλε στον ώμο τον σάκο του και έφυγε δρομαίος, ακολουθούμενος από τον τότε έφορο της ομάδας και νυν πρόεδρο της ΚΑΕ, Μάνο Παπαδόπουλο, ενώ ο κουμπάρος του, τότε εξ απορρήτων φίλος του και γυμναστής της ομάδας Γιώργος Ραμπότας έμεινε στο γήπεδο.

Όταν οι Πράσινοι επέστρεψαν στο γήπεδο για το δεύτερο ημίχρονο, ο λεγάμενος έλαμπε δια της απουσίας του και τότε θυμάμαι πως παράτησα σύξυλα τα συμπράγκαλα μου πάνω

στο… θρανίο που χρησίμευε ως δημοσιογραφικό έδρανο και άρχισα να τρέχω κι εγώ ξοπίσω τους!

Δεν ήμουν και δεν έγινα ούτε τώρα που είναι κιόλας της μόδας, φίλος του τρεξίματος ή ακόμη και του απλού βαδίσματος, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως ποτέ άλλοτε στη ζωή μου δεν ξεποδαριάστηκα τόσο πολύ εν ώρα εργασίας!

Πήγαινα, πάνω και κάτω, δεξιά και αριστερά, οριζοντίως και καθέτως μπας και προλάβω τον Γκάλη και τον Παπαδόπουλο, αλλά προς μεγάλη απογοήτευση και θλίψη μου, πρόλαβα μονάχα τις …οπτασίες τους, την ώρα που έμπαιναν σε ένα ταξί με προορισμό το σπίτι του Νίκου στη Γλυφάδα!

Μετά την απροσδόκητη και… βίαιη αποχώρηση του από το γήπεδο που έμελλε να σημάνει και το άδοξο (και ενδεχομένως πρόωρο, μολονότι είχε ήδη κλείσει τα 37 χρόνια του) τέλος της καριέρας του, ο κλήρος έλαχε στον Τιιτ Σοκ να γίνει ο από μηχανής θεός, τον οποίο χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός για να αποδράσει από το Μετς με τη νίκη, κόντρα στους (73-81).

Με το σκορ στο 67-66 από το καλάθι του Γιώργου Φλώρου και ενώ οι γηπεδούχοι είχαν επιστρέψει από το -16 ανέλαβε δράση ο Σοκ και καθάρισε τη βρόμικη μπουγάδα. Ο γκαρντ του Παναθηναϊκού πέτυχε 17 πόντους με 7/9 δίποντα και 1/1 τρίποντο, μοίρασε τέσσερις ασίστ, έκανε τέσσερα κλεψίματα και όπως είπε ο... θιγείς Γιώργος Καλαφατάκης, «το ματς το έκρινε ένας παίκτης-κομπιούτερ, που όμοιος του δεν υπάρχει στο ελληνικό πρωτάθλημα»!

Εκείνη τη σεζόν υπήρξε η έσχατη της ιστορικής ομάδας του Παγκρατίου στην Α1, καθώς κατέλαβε τη 13η θέση της βαθμολογίας με ρεκόρ 6-20 και υποβιβάσθηκε χωρίς έκτοτε να καταφέρει να επιστρέψει στην ελίτ του ελληνικού μπάσκετ. Από την πλευρά του το τρένο των Αμπελοκήπων τερμάτισε στη 12η θέση με 9-17, αλλά το μοιραίο επήλθε την επόμενη σεζόν (3-23) και η ομάδα –θαύμα που γοήτευσε το φιλοθεάμον κοινό με το up tempo και επιθετικό παιχνίδι της πήρε την κατιούσα…