Οι δύο προπονητές κερδίζουν τον έναν!

Τσέλσι - Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με ακόμα καλύτερες αποδόσεις. |21+

Εικοσιπέντε χρόνια είναι πολλά! Πολλές φορές, όμως, τόσα (ίσως και περισσότερα χωρίς ανταμοιβή) απαιτούνται για να φτάσει κάποια στιγμή η ώρα της δικαίωσης! Στην περίπτωση του Ηλία Παπαθεοδώρου, όλα ήρθαν δύσκολα, με πολύ κόπο, μετά από μακρά διαδρομή, αλλά ταυτόχρονα εν μέσω μεγάλης αφοσίωσης, αγάπης και διασκέδασης για την ενασχόληση με ένα δύσκολο αλλά συνάμα και πολύ εύκολο (στην περίπτωση που κάποιος έχει κάνει δουλειά το χόμπι του) επάγγελμα!

Θα αναρωτηθείτε τώρα κι εύλογα, γιατί συνδέω τόσο πολύ την κατάκτηση του πρώτου εφετινού τίτλου στην Ελλάδα και 4ου της ΑΕΚ, μέσα σε διάστημα δύο ετών, με το πρόσωπο του προπονητή της. Ο λόγος είναι απλός και πάντως δεν μειώνει σε τίποτε την συνεισφορά όλων των πρωταγωνιστών της μεγάλης «κιτρινόμαυρης» επιτυχίας, είτε αυτοί είναι οι παίκτες (σε σημαντικό βαθμό), είτε ο διοικητικός ηγέτης της ομάδας, Μάκης Αγγελόπουλος (σε εξίσου σπουδαία διάσταση).

Εκτιμώ ότι στον πολύ κακό ποιοτικά τελικό του Κυπέλλου που είδαμε, κρίθηκε ο τίτλος με την μεγαλύτερη προπονητική παρέμβαση στην ιστορία του θεσμού, την τελευταία δεκαετία. Η «Ένωση» «νίκησε» και την πίεση του φαβορί (που είχε πριν το ματς, περισσότερο λόγω ειδικούς βάρους, ιστορίας και ονόματος) και αναδείχτηκε Κυπελλούχος, παίζοντας χωρίς δύο πολύ νευραλγικούς - για τη λειτουργία της - παίκτες που ήταν τραυματίες (Λάνγκφορντ και Γκίκας), απέναντι σε μία ομάδα, της οποίας φέτος «κατέστρεψε» δύο φορές (σε ισάριθμα ματς) το παιχνίδι!

Κι όλα αυτά, ενώ στις αρχές του 2020, έχασε τον πολυτιμότερο παίκτη και ηγέτη της (Σαντ-Ρος) και προχώρησε σε μία δαπανηρή προσθήκη (Νίκος Ζήσης), που έμελλε να βάλει πλάτη για να «μπανταριστούν» όλες οι «πληγές» και μέσα σε χρόνο-ρεκόρ να δώσει υπεραξία στη νέα του ομάδα.

Ο 44χρονος τεχνικός της «βασίλισσας», λοιπόν, παίρνει άριστα με τόνο, γιατί, πέραν της εξαιρετικής διαχείρισης του υλικού του, έδωσε με το καλησπέρα την «μπαγκέτα» στον Νίκο Ζήση, προσάρμοσε εκ νέου την ομάδα πάνω του, ενσωμάτωσε με ιδανικό τρόπο τον Βλάντιμιρ Γιάνκοβιτς, βρήκε ρόλο στον υπό διωγμόν Κέντρικ Ρέϊ, αναγέννησε τον Χάρη Γιαννόπουλο και μέσα στην «τούρλα του Σαββάτου», έβγαλε από τη ναφθαλίνη τον φερέλπιδα Νίκο Ρογκαβόπουλο και ταυτόχρονα κατέκτησε τον πρώτο τίτλο της καριέρας του (61-57) στο υψηλότερο επίπεδο, χωρίς κανέναν κανονικό ψηλό!

Επί του χθεσινοβραδινού, ο Παπαθεοδώρου «κατέβασε» για πρώτη φορά φέτος τόσο χαμηλά τον Προμηθέα (ποτέ ξανά κάτω από τους 60π. σε πρωτάθλημα και Κύπελλο στην τρέχουσα σεζόν) και περιόρισε σημαντικά την επίδραση του φορμαρισμένου Μαυροκεφαλίδη στον τελικό! Έριξε πάνω του γρήγορους και αθλητικούς ημίψηλους παίκτες (Γιάνκοβιτς και Σλότερ) και υποχρέωσε τον Λουκά να κινείται περισσότερο (με και χωρίς την μπάλα) για να βρει τον χώρο, με αποτέλεσμα να τελειώσει το ματς με 2/8 σουτ και 6/12 βολές!

Το αξίζει και με το παραπάνω αυτό το Κύπελλο ο Ηλίας, που ειρήσθω εν παρόδω το άξιζε το ίδιο και πέρυσι (έχασε στις «λεπτομέρειες» με τον ΠΑΟΚ από τον πολύ ισχυρότερο Παναθηναϊκό), γιατί έχει δουλέψει πολύ σκληρά εδώ και δυόμιση δεκαετίες.

Από το 1995, οπότε και «σκότωσε» τον παίκτη μέσα του και αφιερώθηκε στην προπονητική, πέρασε απ' όλες τις βαθμίδες και «σπούδασε» σε όλες τις σχολές του μπάσκετ, μέχρι να φτάσει στην σπουδαιότερη προαγωγή της σταδιοδρομίας του, το περασμένο καλοκαίρι.

Από το επίπεδο των υποδομών, μέχρι τα τοπικά και από τις εθνικές κατηγορίες μέχρι τις μικρές Εθνικές ομάδες, που κατέκτησε τον πρώτο τίτλο της καριέρας του κι άρχισε να χτυπάει δειλά-δειλά την πόρτα των «άνω ορόφων» στην προπονητική ιεραρχία. Πάντα ήταν ταπεινός και χαμηλών τόνων και πάντα προσηλωμένος στην σκληρή δουλειά μέσα στο γήπεδο, χωρίς ποτέ να του δοθεί το μεγάλο budget, έτσι ώστε να διαχειριστεί τους λεγόμενους "games changer" παίκτες, που κακά τα ψέματα αποτελούν από μόνοι τους «μισούς τίτλους»!

Χαίρομαι διπλά, λοιπόν, γιατί στο πρόσωπο του Παπαθεοδώρου τιμήθηκε χθες και ο μέσος Έλληνας προπονητής, που απέδειξε για μία ακόμη φορά ότι δεν βρίσκεται τυχαία ψηλά στο διεθνές μπασκετικό στερέωμα των προπονητών. Η αλήθεια βέβαια, είναι ότι το έργο του Μάκη Γιατρά στο Ηράκλειο ήταν εξαιρετικό δύσκολο και ουσιαστικά ισοδυναμούσε με μία άνιση μάχη!

Πολύ απλά γιατί ο καθ' όλα άξιος («coach της χρονιάς» πέρυσι) Πατρινός τεχνικός, δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τον ομόλογό του στον πάγκο της ΑΕΚ, αλλά κι έναν ακόμη προπονητή που είχε η «Ένωση» μέσα στο παρκέ! Ο λόγος φυσικά για τον MVP του τελικού, που όπως εύστοχα παρατήρησε και ο coach της ΑΕΚ, αποτελεί ευλογία για κάθε ομάδα και κάθε προπονητή. Ο Νίκος Ζήσης, που εδώ και πολλά χρόνια αποτελεί αδυναμία μου, όχι μόνο για την αγωνιστική αξία, αλλά για την επί σειρά ετών πνευματική του συγκρότηση και την τετράγωνης λογικής διάσταση, που έχει πάντα το παιχνίδι του.

Που να το 'ξερε ο 36χρονος πολύπειρος Θεσσαλονικιός μπάσκετμπολίστας πριν από λίγους μήνες, ότι ο Φεβρουάριος του 2020 θα τον έβρισκε για δεύτερη φορά Κυπελλούχο Ελλάδας με την «κιτρινόμαυρη» φανέλα αλλά ταυτόχρονα και να γιορτάζει τον 25ο τίτλο της καριέρας του σε διασυλλογικό επίπεδο (σε Ελλάδα, Ιταλία, Ρωσία και Γερμανία)!

Εικοσιτέσσερις (24) για να αποτίσει και φόρο τιμής στον προσφάτως αδικοχαμένο Κόμπι Μπράϊαντ (ολοκλήρωσε την μυθική καριέρα του φορώντας το νο24) και έναν για το ένστικτό του, που δεν λάθεψε και μέσα σε λίγες ώρες τον οδήγησε στην απόφαση του επαναπατρισμού, μετά από 14,5 χρόνια!

Χαίρομαι πολύ και για τον Μάκη Αγγελόπουλο, που στα σκάρτα 5,5 χρόνια (από τον Οκτώβριο του 2014) της ενασχόλησής του με τα μπασκετικά κοινά της ΑΕΚ, άφησε πίσω του την ποδοσφαιρική του παιδεία, έκανε ταχύρρυθμη εκπαίδευση στα της «πορτοκαλί θεάς» και κατόρθωσε να πανηγυρίσει ήδη τέσσερις φορές. Τις δύο μάλιστα σε διεθνείς διοργανώσεις. Ο 55χρονος ισχυρός άνδρας της «κιτρινόμαυρης» ΚΑΕ, έχει κάνει το μπάσκετ της «Ένωσης»... καθημερινότητα και τρόπο ζωής και με σταθερά βήματα οδηγεί το «καράβι» με ασφάλεια και προορισμό την καθιέρωση στην «ελίτ». Η θυσία στην περίπτωση του Ζήση, ήθελε... άντερα, φαρδιά τσέπη, τόλμη και μεράκι!

Έχει απ' όλα ο Μάκης και γι' αυτό στην Ελλάδα τα έχει ήδη καταφέρει μια χαρά και θέλει λίγο ακόμη (εδώ είναι πλέον που χρειάζεται η «πλάτη» του κόσμου) για να κάνει το δίπολο... τρίπολο! Στην Ευρώπη πάτησε ήδη μία φορά στην κορυφή του BCL και η μετακόμιση στο νέο δικό της γήπεδο στα Άνω Λιόσια, θα βρει την ομάδα του με τέσσερις τίτλους πλουσιότερη από το 2014, οπότε και επέστρεψε από την Α2 Κατηγορία.

O Προμηθέας είναι λογικό να στενοχωριέται για την απώλεια ενός τίτλου, που πριν από 4 χρόνια δεν αποτελούσε ούτε καν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Δεν πρέπει να τα βάφει μαύρα όμως, γιατί με 57 πόντους (32,2% εντός πεδιάς και 52% στις βολές) είναι επιτυχία που έχασε το Κύπελλο στις λεπτομέρειες και στα τελευταία δευτερόλεπτα, από μία ομάδα με πολύ πιο έμπειρους παίκτες (Ζήσης, Ματσιούλις, Τσάλμερς, Σλότερ, Γιάνκοβιτς).

Η ομάδα της Πάτρας, που σημειωτέον «ανέβηκε» το 2016 στην Α1 Κατηγορία, πέρυσι τερμάτισε δεύτερη και φέτος ήταν φιναλίστ του Κυπέλλου και διεκδικεί την είσοδο στους "8" του Eurocup, «πλήρωσε» κατά την άποψή μου τις πολλές αλλαγές που έκανε μεσούσης της περιόδου (συνολικά επτά προσθαφαιρέσεις), που αλλοίωσαν αρκετά την «χημεία» και «διέκοψαν» ουκ ολίγες φορές τον ρυθμό της.

Όπως και να 'χει, ούτε ο σύλλογος, ούτε ο 48χρονος προπονητής έχουν την εμπειρία για να σηκώσουν το βάρος της πρωταγωνιστικής πορείας σε Ελλάδα και Ευρώπη, χωρίς έναν σταθερό (στον χρόνο) κορμό παικτών, πολλώ δε μάλλον, όταν έχουν ανακατέψει το ρόστερ αρκετές φορές στην εφετινή σεζόν.

Τα λάθη, οι στενοχώριες και οι απογοητεύσεις συνήθως οδηγούν σε καλύτερες μέρες, ειδικότερα όταν τα μαθήματα γίνονται παθήματα. Και επειδή στην Πάτρα, όλα γίνονται βάσει πλάνου, υπάρχει μακροπρόθεσμο σχέδιο, υποδομές κι ένας άνθρωπος (Βαγγέλης Λιόλιος) με προοπτική και όραμα, αυτή η ήττα μόνο καλό θα κάνει στον Προμηθέα. Τα αγαθά άλλωστε, κόποις κτώνται!

Υγ.1: Άσχημη η εικόνα της έκρηξης του Μάκη Γιατρά στα αποδυτήρια. Όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος και πάντα υπάρχει η άσχημη μέρα στην δουλειά αλλά και η κακιά στιγμή - ειδικότερα όταν κάποιος φτάνει τόσο κοντά στην πηγή και δεν πίνει νερό... Απλά ο συγκεκριμένος, δεν μας έχει συνηθίσει σε παρόμοια συμπεριφορά.

Υγ.2: Καταλαβαίνω την ένταση, την πίεση και την πίκρα για την αποτυχία στις λεπτομέρειες. Επειδή όμως, το αφήγημα του Προμηθέα είναι πολύ υγιές, τέτοιες εικόνες με αρνητικό πρωταγωνιστή τον αρχιτέκτονά των τεσσάρων γραμμών, του αφαιρούν πόντους και πραγματικά δεν υπήρχε λόγος. Αδίκησε τον εαυτό του και την εξαιρετική δουλειά που έχει κάνει έως τώρα. Ειδικότερα μετά από μία τόσο άσχημη εμφάνιση των παικτών του...