Ο Αγγελίδης μαθαίνει στους Βάσκους το psári iméras (pics & vid)

• Το ταξίδι έγινε για ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι
• Ο Γερμανός και οι δεύτερες σκέψεις
• «Κανείς μας δεν ξεχνά τις στιγμές με τον Άρη»

Σύμφωνοι, ενδεχομένως το πεπρωμένο δεν είναι θέμα ευκαιρίας αλλά επιλογής, δεν το περιμένεις αλλά το κερδίζεις ωστόσο η διαδρομή του Ντίνου Αγγελίδη ως τη Χώρα των Βάσκων και το Μπιλμπάο όπου δραστηριοποιείται τα τελευταία χρόνια στον χώρο της εστίασης αποτελεί μια... σύμπτωση συμπτωματικών συμπτώσεων που έλεγε ο Στιβ Γιατζόγλου! Για την ακρίβεια, όλα συνωμότησαν υπέρ του. Από το πρώτο ταξίδι στον ισπανικό βορρά που είχε ως αφορμή ένα διαδικτυακό παιχνίδι ως την γνωριμία με τον ιδιοκτήτη του καταστήματος που μίλαγε γερμανικά και μπόρεσε να συνεννοηθεί μαζί του για να κάνει τη συμφωνία! Στα 47 του χρόνια, ο βετεράνος φόργουορντ του Σπόρτιγκ, του Άρη, του ΠΑΟΚ και της Δάφνης κατοικοεδρεύει στο Μπιλμπάο και μαζί με τον κουνιάδο του, Αντώνη Παντελιά «τρέχουν» το εστιατόριο Grecocina, εξηγώντας στους Βάσκους τη revizosaláta, το jirinó psitó και το psári iméras που μπορεί να βρει κανείς στο μενού, σε μια πόλη όπου η γαστρονομία αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της τουριστικής ανάπτυξης.

Πώς βρέθηκες, λοιπόν στο Μπιλμπάο; Πώς πήρες την απόφαση να εγκατασταθείς μόνιμα στον ισπανικό βορρά και να δουλέψεις στην εστίαση στη Χώρα των Βάσκων;
«Νομίζω πως όλα έχουν να κάνουν με μαζεμένες συγκυρίες. Θα σου εξηγήσω... Τα προηγούμενα χρόνια διατηρούσα ένα αρκετά μεγάλο μαγαζί στην Αθήνα, περίπου 400-500 τ.μ. το οποίο χτυπήθηκε από την κρίση που ξέσπασε στη χώρα το 2012 και επηρέασε, επίσης, τον κλάδο της εστίασης. Από ένα σημείο και μετά ήταν ασύμφορο να το συντηρώ. Ήταν πολύ δύσκολο να το κρατήσω στο επίπεδο που είχα στο μυαλό μου. Δεν ήμουν ευχαριστημένος. Μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ εναλλακτικές και να ψάξω λύσεις. Έσπαγα το κεφάλι μου να δω τι μπορώ να κάνω! Δούλευα στο μυαλό μου το ενδεχόμενο να φύγω από την Ελλάδα. Μάλιστα βρέθηκα πολύ κοντά στο να πάω στις ΗΠΑ, είχα κάνει αίτηση και είχα συμπεριληφθεί στις πράσινες κάρτες...».

Το ταξίδι έγινε για ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι

Και αντί για την Αμερική, ταξίδεψες στο Μπιλμπάο;
«Τυχαία! Ο κουνιάδος μου, ο άνδρας της αδελφής μου είχε μια γνωριμία στην Ισπανία. Το αστείο της υπόθεσης είναι πως αυτή η γνωριμία προέκυψε από ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, το Grepolis! Δεν ασχολούμαι με αυτά, δεν είχα ιδέα όμως για όσους ασχολούνται, είναι αρκετά γνωστό. Φτιάχνεις μια συμμαχία κόντρα σε μια άλλη και προσπαθείς να κατακτήσεις τον κόσμο, κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Έπαιζε, λοιπόν με μια Ισπανίδα, η οποία τον κάλεσε στο Μπιλμπάο τον Σεπτέμβριο ή Οκτώβριο του 2016. "Γιατί δεν έρχεσαι μια βόλτα με τη γυναίκα σου να σας γνωρίσω"; Στο μεταξύ, η αδελφή μου δεν μπορούσε να ταξιδέψει και ο κουνιάδος μου έκανε την πρόταση που άλλαξε τη ζωή μου: "Έχεις να κάνεις κάτι; Θες να πάμε 10 μέρες Ισπανία, όλα πληρωμένα, να δούμε το Μπιλμπάο"; Όταν έφτασα εκεί, εντυπωσιάστηκα από την ομορφιά και τη ζωντάνια αυτής της πόλης, από την ποιότητα ζωής και τον τρόπο που διασκεδάζουν οι Βάσκοι σε μια πόλη 350.000 ψυχών! Καμία σχέση με την Αθήνα που είχα συνηθίσει».

Πώς προέκυψε το εστιατόριο;
«Πίνοντας έναν καφέ... Βγήκαμε στο αντίστοιχο Κολωνάκι του Μπιλμπάο, δίχως να το γνωρίζουμε και είδαμε ένα μαγαζί με την αγγελία "Ενοικιάζεται". Είπαμε, λοιπόν πως δεν είχαμε τίποτα να χάσουμε, ας πάρουμε ένα τηλέφωνο. Και από 'κει και πέρα συνέβησαν πολλά που έχουν και αυτά τη σημασία τους. Εγώ, για παράδειγμα δεν μιλούσα λέξη ισπανικά ενώ ο Αντώνης, ο κουνιάδος μου μιλούσε ελάχιστα. "Έπιανε" κάτι λίγα, όχι όμως στον βαθμό να συνεννοηθεί με κάποιον μεσίτη και να κλείσει το συμβόλαιο για ένα μαγαζί που ενοικιάζεται. Κλείσαμε ένα ραντεβού την τελευταία μέρα στο Μπιλμπάο πριν επιστρέψουμε στην Αθήνα. Σκεφτόμασταν πως πιθανότατα θα είχαμε να κάνουμε με ακόμα έναν τύπο που δεν μιλάει αγγλικά. Το πράγμα ζόρισε καθώς οι φίλοι μας οι Ισπανοί δεν μπορούσαν να μας συνοδεύσουν αφού δούλευαν εκείνο το πρωινό».

Ο Γερμανός και οι δεύτερες σκέψεις

Κανονίσατε, δηλαδή τη συνάντηση με τη λογική... πάμε και ό,τι γίνει;
«Ακριβώς! Μπήκαμε μέσα και ο Αντώνης άρχισε να μιλάει σπαστά ισπανικά... Στην πορεία καταλάβαμε πως ο μεσίτης, ή αυτός που τέλος πάντων είχε το μαγαζί είναι Γερμανός! Ένας Γερμανός, ο οποίος πέρασε τρία καλοκαίρια στην Κύπρο και έστησε ένα μαγαζί, μαγειρεύοντας ελληνικό φαγητό. Παρ' όλα αυτά, έσπασε τα πόδια του με τη μηχανή και δεν μπορούσε να συνεχίσει ωστόσο ήθελε το μαγαζί αυτό να συνεχίσει να έχει ελληνικό χαρακτήρα. Εγώ, στο μεταξύ μιλάω γερμανικά αφού η μάνα μου είναι Αυστριακή και τελικά συνεννοηθήκαμε μια χαρά. Συμφωνήσαμε στην τιμή όμως μάς εξήγησε πως είχαν προτεραιότητα κάποια παιδιά από τη Μαδρίτη που τον προσέγγισαν νωρίτερα και έπρεπε να αποφασίσουν πρώτοι. Επειδή, ακριβώς στην Ισπανία όποιος έχει το πρώτο ραντεβού, έχει και τον πρώτο λόγο. Επιστρέψαμε στην Αθήνα και ο κουνιάδος μου άρχισε να κάνει δεύτερες σκέψεις... "Μήπως τελικά δεν αξίζει; Να αφήσω 22 χρόνια προϋπηρεσία σαν τραπεζικός υπάλληλος με μια χαρά μισθό και να φύγω από την Ελλάδα"; Του ξεκαθάρισα πως εγώ ήμουν ήδη φευγάτος, με το ένα πόδι στην Αμερική, επομένως δεν είχα κανένα θέμα να πάω στην Ισπανία! Πλέον μπορώ να πω πως δεν έχουμε μετανιώσει ούτε δευτερόλεπτο με την απόφασή μας. Είμαστε πάρα πολύ καλά»!

Πως υποδέχτηκαν οι Βάσκοι δυο Έλληνες που άνοιξαν εστιατόριο στο Μπιλμπάο;
«Θα σου απαντήσω με ένα περιστατικό που μας συνέβη τις πρώτες μέρες. Στις αρχές του 2017 επιστρέψαμε στο Μπιλμπάο για μόνιμη εγκατάσταση ώστε να στήσουμε το μαγαζί, από τη στιγμή που οι Μαδριλένοι αρνήθηκαν. Μέσα σε μια εβδομάδα είχαμε πακετάρει και επιστρέψαμε στη Χώρα των Βάσκων... Μέσα σε ένα μήνα είχαμε ανοίξει το εστιατόριο! Απέναντί μας είχαμε ένα μαγαζί που εκείνη την περίοδο, σύμφωνα με τις αξιολογήσεις στον χώρο της εστίασης, ήταν το έβδομο καλύτερο στο Μπιλμπάο! Αποφασίσαμε να πάμε να φάμε και να πάρουμε μια εικόνα για το τι γίνεται στη γειτονιά μας. Μας υποδέχτηκε ο ιδιοκτήτης του, που είναι παράλληλα και μάγειρας... Του εξηγήσαμε πως είμαστε Έλληνες και πως κάναμε μια νέα προσπάθεια. Η αντίδρασή του ξέρεις ποια ήταν; "Παιδιά, από εμένα ό,τι θέλετε! Πάρτε την ατζέντα μου, με τις επαφές και τους προμηθευτές μου για οτιδήποτε χρειάζεστε"! Πάθαμε πλάκα! Πλέον ο Ιβάν είναι πολύ καλός μας φίλος.

Επίσης, δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μας πελάτισσα. Μια κυρία που ήλθε στο μαγαζί και εγώ προσπαθούσα να την εξυπηρετήσω με σπαστά... αγγλοϊσπανικά. Έπρεπε να βρω τρόπο να της εξηγήσω τι τρώει, τι ήταν το πιάτο που είχε μπροστά της. Αυτή η κυρία, λοιπόν, με μπόλικη υπομονή, λες και ήταν καθηγήτρια επί πληρωμή, με διόρθωνε σε κάθε λάθος μου! "Αγόρι μου, ο σωστός χρόνος είναι αυτός... Η σωστή έκφραση είναι αυτή". Οι Βάσκοι είναι άνθρωποι που αν σε γουστάρουν, θα σου ανοίξουν το σπίτι τους. Αν δεν το θέλουν, δεν έχουν καμία σχέση μαζί σου»!

Πλέον μιλάς ισπανικά;
«Έμαθα στον δρόμο, στο μαγαζί, από την τηλεόραση... Το σχολείο μου ήταν ο δρόμος (γέλια)! Μιλάω κανονικά αλλά πτυχίο δεν παίρνω... Τη μια μέρα, δηλαδή βάζω τον σωστό χρόνο όμως όταν πρέπει να μιλάω σωστά από γραμματικής άποψης, δεν το γνωρίζω ούτε πρόκειται να το μάθω. Σε κάθε περίπτωση, συνεννοούμαι μια χαρά με όλους! Οι Ισπανοί είναι ακομπλεξάριστοι, δεν έχουν τέτοια θέματα. Και λάθος να κάνεις τον χρόνο, θα καταλάβουν τι θες να πεις και θα συνεχίσουν την κουβέντα».

Πήρες τη γνώμη των Ελλήνων που πέρασαν τα προηγούμενα χρόνια από εδώ πριν έλθεις μόνιμα;
«Με τον Φώτη Κατσικάρη είχαμε και συνεχίζουμε να έχουμε εξαιρετική σχέση, είμαστε παιδικοί φίλοι από τότε που ήμουν στην Αθήνα και τον Σπόρτιγκ. Εννοείται πως ζήτησα τη γνώμη του! Πέρασε πολύ καλά στο Μπιλμπάο, το έχουν μεγάλη αδυναμία εδώ. Γενικώς, όποιος Έλληνας πέρασε από την πόλη, ήλθε και στο μαγαζί. Το καλό είναι πως ο κόσμος γουστάρει! Το αρέσει το φαγητό μας και γενικώς οι υπηρεσίες που του προσφέρουμε».

«Κανείς μας δεν ξεχνά τις στιγμές με τον Άρη»

Παρακολουθείς τις εξελίξεις στο ελληνικό μπάσκετ ή δεν έχεις πια ενδιαφέρον;
«Η αλήθεια είναι πως λόγω της ζωής που κάνω τα τελευταία χρόνια, δεν έχω επαφή. Είμαι πολύ απασχολημένος με τη ρουτίνα μου, με αποτέλεσμα τα απογεύματα να μην έχω χρόνο να κάτσω μπροστά σε μια τηλεόραση και να απολαύσω αγώνες Ευρωλίγκας. Ο χρόνος με τη δουλειά ήταν πολύ περιορισμένος, είτε εδώ, είτε στην Αθήνα, είτε στη Θεσσαλονίκη. Πρέπει να ομολογήσω πως δεν είμαι πολύ φαν του σύγχρονου μπάσκετ με τον τρόπο που παίζεται... Βέβαια, όλα τα πράγματα στη ζωή αλλάζουν. Και αλλάζουν προς το καλύτερο. Εννοείται πως το μπάσκετ παραμένει ένα πανέμορφο άθλημα».

Ενημερώνεσαι για την πορεία του Άρη;
«Προσπαθώ να μαθαίνω απ' έξω απ' έξω... Από τη μια, με λυπεί πάρα πολύ το ότι μια ομάδα με τόσο μεγάλη ιστορία συνεχίζει και ταλανίζεται από προβλήματα που συνήθως ξεκινούν από το οικονομικό κομμάτι... Ένας σύλλογος σαν τον Άρη έχει τεράστιες ευθύνες και απαιτήσεις. Οι ίδιοι οι τίτλοι και η ιστορία και το παρελθόν της ομάδας τις δημιουργούν, μεταφέροντας την πίεση και το βάρος στις επόμενες γενιές. Τα τελευταία 20-25 χρόνια το πρωτάθλημα δεν κρίνεται στη Θεσσαλονίκη αλλά στην Αθήνα. Έχουμε αυτή την τεράστια διαφορά των μπάτζετ που βεβαίως αποτυπώνεται στα γήπεδα και στο ρόστερ κάθε ομάδας. Σε γενικές γραμμές, παρακολουθώ και στεναχωριέμαι με τα προβλήματα στο ελληνικό μπάσκετ, με ό,τι γίνεται για παράδειγμα με τις εκλογές της ΕΟΚ. Κανονικά αυτός ο χώρος θα έπρεπε να ενώνει. Είναι ομαδικό άθλημα και εδώ φαίνεται πως μάς χωρίζει... Εύχομαι σύντομα να τελειώσει όλο αυτό και το μπάσκετ να βρει την παλιά του αίγλη».

Πόσο μακρινές σου φαίνονται πλέον οι εποχές του Κυπελλούχων και του Κόρατς;
«Τα χρόνια περνούν πάρα πολύ γρήγορα. Πάνε 20 χρόνια από τότε που σταμάτησα, σχεδόν 25 από τότε που σηκώσαμε την κούπα. Είναι στιγμές που δεν τις ξεχνάει κανείς μας, κανένα από τα παιδιά που ήμασταν εκεί. Όμορφες στιγμές όμως υπήρχαν και πολλά άσχημα όπως σε όλους τους χώρους που διακυβεύονται χρήματα. Είναι αυτό που είπαμε πριν. Στην Ελλάδα τα ομαδικά αθλήματα λειτουργούν όπως λειτουργούν οι αρένες και τα... Κολοσσαία στην αρχαία Ρώμη! Σαν τον Χριστιανό και τα λιοντάρια».