Άντονι Έιμονς: «Σκότωσα έναν άνθρωπο στα 16 μου, το μπάσκετ στη φυλακή με έσωσε» (pics & vid)

Εκείνη η στιγμή. Δεν πρόκειται να διαγραφεί από το μυαλό του Άντονι Έιμονς. Και πώς μπορεί να συμβεί αυτό, όταν έχει αφαιρέσει μία ζωή.

Το μούδιασμα ήταν μεγάλο. Σε όλο το κορμί του. Στην ηλικία των 16 ετών το αίμα «βράζει». Πολλές φορές για τους λάθος λόγους.

Ο Άντονι Έιμονς, συγκρατούμενος του Άαρον Τέιλορ, ο οποίος έχει μιλήσει στο Gazzetta, ήθελε να γίνει αρεστός. Να αποκτήσει ταυτότητα. Και διέπραξε το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του.

Ο δικαστής ανακοίνωσε ψυχρά την απόφαση, «102 χρόνια μέχρι ισόβια» και ο κόσμος του Έιμονς σκοτείνιασε.

Από εκείνη την ημέρα, η πόρτα είναι σφαλισμένη. Και κάθε βράδυ είναι το ίδιο, μονότονο, με το προηγούμενο. Γεμάτο σκέψεις. Και πολλά «γιατί».

Κάπου εδώ οι συστάσεις είναι απαραίτητες. Ο Άντονι Εϊμονς είναι ένα από τα πρόσωπο του ντοκιμαντέρ του Netflix, Qball (με τον Κέβιν Ντουράντ να είναι ένας από τους παραγωγούς του), το οποίο αφηγείται τις ιστορίες μερικών φυλακισμένων στο σωφρονιστικό ίδρυμα του Σαν Κουέντιν.

Οι ιστορίες δεν αφορούν μόνο όσα διέπραξαν και τους οδήγησαν εκεί. Αλλά και το μπάσκετμπολ.

Οι φυλακισμένοι έχουν το δικό τους πρωτάθλημα. Και το έπαθλο στο τέλος της σεζόν είναι ένα ματς με τους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς! Στο ανοικτό γήπεδο της φυλακής.

Η ιστορία του Άντονι Έιμονς, ο οποίος ξέρει να παίζει μπάσκετ, είναι συγκλονιστική και την αφηγείται στο Gazzetta. Περισσότερο συγκλονιστική είναι η αλλαγή του χαρακτήρα του, μετά από 20 δύσκολα χρόνια στη φυλακή.

Από τον Απρίλιο είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος. Μπορεί πια να αναπνεύσει. Και ετοιμάζεται για το επόμενο βήμα στη ζωή του. Μόνο που τα βήματα πρέπει να είναι... βρεφικά. Ένα τη φορά, μέχρι να μάθει να περπατάει ξανά. Και δεν πρόκειται να ξεχάσει ένα πράγμα: τη ζωή που αφαίρεσε πριν από 20 χρόνια. Εκείνη την ανάμνηση ενός άλλου, διαφορετικού, Άντονι.

Στη φυλακή του Σαν Κουέντιν ήταν γνωστός ως «Half man, half amazing». Και ήταν. Όσο βρίσκονταν στο γήπεδο.

Στόχος του, πλέον, είναι να γίνει «μισός άνθρωπος, μισός απίθανος» στην υπόλοιπή ζωή του.

Πώς είναι να βιώνεις την ελευθερία;

«Έχω άγχος, νιώθω σαν να ήμουν, τόσο καιρό, κάτω από το νερό και ζητάω αέρα. Είναι σαν να μπορώ να ανασάνω για πρώτη φορά. Είμαι ευγνώμων για την ευκαιρία που πήρα, δεν τη δίνουν σε όλους. Μεγαλώνοντας είχα πολλά ζητήματα, δεν ήξερα ποιος ήμουν, πήγαινα σε όποιον μπορούσε να με βοηθήσει να διαμορφωθώ. Κατέληξα να είμαι μέλος συμμοριών. Έγινε αυτός που έπρεπε για να γίνω αποδεκτός.

Δολοφόνησα έναν άνθρωπο στα 16 μου, δεν ήξερα γιατί. Το έκανα μόνο και μόνο για να δείξω ότι είμαι σκληρός και να εντυπωσιάσω τους άλλους.

Κάνοντας αυτή την πράξη, νόμιζα ότι θα λάβω αναγνώριση. Μετά από αυτό, ήθελα αρκετό καιρό για να καταλάβω τι έγινε. Να καταλάβω ποιος ήμουν. Ήξερα τον συμμορίτη, αλλά δεν ήξερα ποιος είναι ο Άντονι. Το 2007, μέσα στη φυλακή, πήρα το πτυχίο μου. Αφορά στην αυτοεκτίμηση. Τότε δεν ήξερα πως ένιωθα μέσα μου.

Μεγαλώνοντας ένιωσα διαφορετικά, άλλαξα τρόπο σκέψης. Παλιότερα δεν είχα το θάρρος να αλλάξω, γιατί δεν γνώριζα το κόστος να αφήσω τη συμμετοχή σε μία συμμορία. Άρχισα να καταλαβαίνω ποιος είμαι και δεν ήθελα πια να είμαι συμμορίτης».

Τι ρόλο έχει παίξει το μπάσκετ στη ζωή σου;

«Έπαιζα όλη τη ζωή μου. Ήταν σαν το πρώτο σπίτι μου, ένιωθα ασφαλής στο γήπεδο. Ήμουν ο εαυτός μου. Μόνο που όταν κοίταζα στις εξέδρες, δεν υπήρχε κανείς από την οικογένειά μου. Τους ρωτούσα γιατί. Μέχρι που άρχισα να μπαίνω σε μπελάδες. Ο πατέρας μου με προειδοποίησε, αλλά άρχισα να έχω την προσοχή του. Το μπάσκετ με κράτησε ασφαλή στη φυλακή, όχι μόνο για να αναπτύξω ταυτότητα, αλλά και ικανότητες».

«Να ζήσω, να αναπνέω για το θύμα μου»

Πώς ήταν να παίζεις μπάσκετ στη φυλακή;

«Μπορεί να μην γουστάραμε ο ένας τον άλλον, αλλά είχαμε ένα κοινό σκοπό, τη νίκη. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να πάρουμε κα στη ζωή μας.

Δεν πρέπει να είναι μόνο σκέψεις, πρέπει να τις μοιράζουμε. Να σε βοηθήσω, να με βοηθήσεις για να τα καταφέρουμε. Να καταλάβω ποιος είμαι και τι μπορώ να κάνω. «Είχαμε πολλές φασαρίες στις προπονήσεις. Εκεί κάναμε τις μαλακίες μας. Στα ματς πηγαίναμε για να το διασκεδάσουμε. Χτίσαμε σχέσεις με ανθρώπους που ενδιαφέρονταν για εμάς. Κάποιοι άφηναν την ξεκούραση του Σαββάτου για να είναι μαζί μας.

Είναι κάτι που δεν μπορώ να ξεχάσω. Ήρθε μία φορά κάποιος. Ήρθε για να παίξει μαζί μας και μετά να αναχωρήσει για την πόλη που ήταν η αδερφή του. Θα ξεκινούσε χημειοθεραπείες. Και αυτός ο άνθρωπος ήρθε πρώτα σε εμάς και μετά στην άρρωστη αδερφή του. Μας έδειξε πόσο ενδιαφέρεται για εμάς. Και εμείς για τους εαυτούς μας.

Δημιουργήσαμε καλές φιλίες, που θα αντέξουν όταν βγούμε από τη φυλακή. Είχαμε αγχωτικές σεζόν, αλλά διασκεδάσαμε κιόλας. Και όλοι μισούν τον προπονητή».

Όταν έμαθες ότι θέλουν να δημιουργήσουν ένα ντοκιμαντέρ για τις ζωές σας και το μπάσκετ, πώς αντέδρασες;

«Είχα την ευκαιρία να αφηγηθώ για το έγκλημα μου, να δείξω πως μπορεί να αλλάξεις μετά από 102 έως ισόβια. Μπορώ να ζήσω και να αναπνέω για το θύμα μου, για όσα προκάλεσα στην οικογένειά του.

Είναι κάτι που κάποιος μπορεί να το δει και να βοηθηθεί. Να μείνει στον ίσιο δρόμο. Μπορεί να έχει ένα ταλέντο, αλλά να μην έχει κάποιον να τον οδηγήσει. Ήταν κάτι ταπεινό, που ήθελε να δείξει πως κάτι πρέπει να γίνει με τους φυλακισμένους».

Πώς ήταν η ημέρα της επίσκεψης από τους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς στη φυλακή;

«Ήταν... Σαν να έχω πεταλούδες στην κοιλιά μου και να φτερουγίζουν συνέχεια. Θα παίζαμε μαζί τους. Και το προηγούμενο βράδυ σκαρώναμε ιστορίες: Θα τους κάνουμε, θα τους δείξουμε, αυτό το γήπεδο είναι το δικό μας γήπεδο. Όταν ήρθανε, είδα ανθρώπους να μας βλέπουν ως ανθρώπους, όχι ως φυλακισμένους. Μας μίλησαν φιλικά, όπως θα έκαναν σε οποιοδήποτε άλλο. Μας ήξεραν με τα μικρά μας ονόματα. Δεν μας έκριναν. Μας είδαν όπως θα έπρεπε. Ήταν απίστευτο».

Πώς ήταν όταν μπήκες στη φυλακή, ενώ ήσουν μόλις 16 ετών;

«Στα 16 μου, ήμουν μουδιασμένος, γιατί πίστευα ότι έπρεπε να κάνω κάτι για να γίνω αρεστός. Έπρεπε να το κάνω για να πάρω την αγάπη τους, για να βρω τη χαμένη ταυτότητά μου. Είδα φόνους. Παρέμεινα μουδιασμένος. Μου έμοιαζε φυσικό. Με έκανε αγαπητό σε αυτούς.

Την ημέρα που μπήκα στη φυλακή, ήμουν φοβισμένος μέχρι θανάτου. Δεν ήξερα τι θα συναντήσω, τι να κάνω. Ούτε ποιος είμαι. Έκλαψα πολλές φορές, αλλά δεν μπορούσα να το δείξω, έπρεπε να είμαι σκληρός. Δεν γινόταν να δείξω ότι είμαι φοβισμένος».

Ποια ήταν η σκέψη που σε συνόδευε όλο αυτόν τον καιρό;

«Ότι αγκάλιαζα τη μητέρα μου! Οι γονείς μου με υποστήριξαν. Η μητέρα μου μου έστελνε ένα γράμμα κάθε εβδομάδα για 20 χρόνια! Και δεχόμουν επισκέψεις απ' όλους, τον πατέρα μου, τη μητέρα μου.

Ειδικά η συμπεριφορά της μητέρας, όπου δεν έχανε το επισκεπτήριο, όπου και αν ήμουν. Αυτό με βοήθησε να αλλάξω και να ωριμάσω».

«Ήρθαν τα ξημερώματα να μου πουν ότι φεύγω...»

Πλέον, είσαι ελεύθερος άνθρωπος, αλλά με αναστολή. Πώς αισθάνθηκες την πρώτη φορά που απέρριψαν το αίτημά σου και πως την ημέρα που πλέον αποφυλακίστηκες;

«Όταν αρνήθηκαν το αίτημά μου, έσπασα, γιατί ήμουν έτοιμος να φύγω. Είχα όμως υποστήριξη. Και ο δικηγόρος μου, ο οποίος έκανε τρομερή δουλειά, μου είπε ότι θα κάνουμε εκ νέου αίτημα σε 18 μήνες. Και μου ζήτησε να μείνουμε συγκεντρωμένοι στο στόχο μας.

Δεν μπορώ να αισθάνομαι τσαντισμένος, αφού θα έπρεπε να βγω το 2103! Αν χρειάζεται να περιμένω να περιμένω κάποιους μήνες, το κάνω. Με κάλεσαν ξανά και έκριναν ότι μπορούσα να αποφυλακιστώ! Από την ημέρα της απόφασης, μέχρι τη στιγμή που βγήκα έξω, μεσολάβησαν 150 ημέρες. Κάθε μέρα είχα άγχος, περισσότερο από πριν. Έπρεπε να πάρω τις σωστές αποφάσεις, να μη γίνει λάθος. Ήμουν τόσο φοβισμένος που έμενα στο κελί μου. Κάθε μέρα το σκεφτόμουν και να που ήρθε.

Ήταν 4 τα ξημερώματα. Και μου λένε ότι σε μισή ώρα θα έρθουν να μου ανοίξουν το κελί. «Είστε σοβαροί;», τους ρώτησα. Όλα έγιναν και δεν ήξερα αν είναι αληθινά. Αν ήταν όνειρο».

Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έκανες μόλις βγήκες;

«Ήθελα να αγκαλιάσω τη μητέρα μου. Αυτό έκανα. Ήθελα να την κρατήσω στα χέρια μου και να της ζητήσω συγνώμη για όσα έκανα. Να αναπνεύσω. Αισθανόμουν ότι τα πνευμόνια μου σαν να είχαν μία απαγόρευση. Όταν βγήκα και έκλαψα, ανάπνευσα. Άνοιξα τα πνευμόνια μου, για να μπει αέρας στο κορμί μου. Ήταν εξαιρετικό».

Πήγες να παίξεις μπάσκετ εκτός φυλακής;

«Ναι! Δεν είμαι ακόμα έτοιμος, αλλά προετοιμάζομαι γι' αυτό. Μπορώ να παίζω όλη μέρα, να χτυπάω την μπάλα κάθε μέρα, μου δίνει μία αίσθηση ειρήνης».

«Είδα 28 ανθρώπους να πεθαίνουν από covid-19»

Έζησες αρκετά χρόνια στη φυλακή. Ποιο ήταν το χειρότερο γεγονός που κλήθηκες να αντικρίσεις;

«Είδα 28 ανθρώπους να πεθαίνουν από κορονοϊό! Και εγώ είχα την υποχρέωση να καθαρίζω τα κελιά του. Αυτή ήταν η δουλειά μου, να τους βλέπω να χάνουν τη ζωή τους. Ήταν συγκλονιστικό. Με... στράγγιξε και ο Θεός με βοήθησε να το αντέξω.

Η φυλακή δεν ήταν έτοιμη. Ήρθαν νέοι κρατούμενοι που είχαν την covid-19 και ο ιός σκόρπισε. ;Hταν σφαγή!

Με πόνεσε τόσο πολύ, επειδή είμαι αυτός που είμαι. Δεν είμαι πια μουδιασμένος. Τότε θα συνέβαινε και θα προχωρούσε. Συμπάσχω με τις οικογένειες που έθαψαν τους δικούς τους ανθρώπους».

Πλέον, η ζωή είναι μπροστά σου. Τι θέλεις να κάνεις;

«Θέλω να γίνει life coach. Θέλω να μάθω στους ανθρώπους να αγαπούν τους εαυτούς τους. Να γίνουν δυνατότεροι. Να δώσω κάτι πίσω στην κοινότητα. Να γίνω καλύτερος για όλους.

Παράλληλα, έχω ξεκινήσει προπονήσεις μπάσκετ με ένα παιδί με αυτισμό. Είναι μία καταπληκτική διαδικασία».

Εχεις επικοινωνία με τους πρώην συγκρατούμενούς σου, αυτούς που εξακολουθούν να είναι φυλακισμένοι;

«Δεν μπορείς να καλέσεις κανέναν. Απαγορεύεται. Αλλά τους έχω δώσει το δικό μου νούμερο για να με καλούν, να έχουν υποστήριξη, όταν είναι πεσμένοι. Πρέπει να κάνουν το σωστό.

Επιχείρησες να επισκεφθείς το Σαν Κουέντιν;

«Θέλω, αλλά δεν είμαι ακόμη σε αυτό το επίπεδο. Πέρασα απέξω μία φορά. Με πλημμύρισαν συναισθήματα, οργή, πόνος, αλλά και χαρά, ελπίδα».