Oι Μπακς... προηγούνται με 2-2

Καλησπέρα σας και χρόνια πολλά, χρονιάρα μέρα σήμερα. Η 14η Ιουνίου 1987 μας έφερε εδώ. Πέρασαν κιόλας 34 χρόνια, ένα τρίτο του αιώνα.

Εκείνη τη μέρα, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν ήταν καν σπίθα στα μάτια των γονιών του. Το νούμερο στη φανέλα του μοιάζει σαν να γιορτάζει την επέτειο.

Αν δεν υπήρχε ο Γκάλης, μπορεί ο Γιάννης να ήταν σήμερα ποδοσφαιριστής ή ράπερ, σαν το μεγαλύτερο από τα αδέλφια του. Ή κάτι πολύ χειρότερο. Αλλά ας το αφήσουμε αυτό, μέρα που είναι.

Ένα φιλαράκι εδώ στο Gazzetta με κατηγορεί πότε πότε ότι στο κείμενά μου «κάνω τον έξυπνο». Μπορεί και να έχει δίκαιο.

Προσπαθώ να το κόψω, για μη με αρπάζει κανείς από τα μούτρα, ανασύροντας από το χρονοντούλαπο κείμενα του 2008 ή «τιτιβίσματα» του 2018.

Σήμερα, όμως, καλυφθείτε. Γιατί θα κάνω τον έξυπνο. «Και ας μην είσαι», θα έλεγε ο μακαρίτης ο πατέρας μου. («Όνε!»)

Τις προάλλες, που μαγνητοφωνούσαμε το podcast το σχετικό με το ΝΒΑ, προειδοποίησα τους ομοτράπεζους, ότι στο 1-0 και στο 2-0 και στο 2-1 δεν βγάζουν ποτέ επιτάφιο, όσο μεγάλη και αν φαίνεται η διαφορά ανάμεσα στις ομάδες.

Ότι τα πλέι-οφ είναι ένα πράγμα πολύ πιο περίπλοκο από ότι φαίνεται στον γυμνό οφθαλμό. Ότι κάθε ματς έχει το δικό του μικροκλίμα.

Και, πάνω απ’ όλα, ότι ένα απρόοπτο μπορεί να αλλάξει τα πάντα.

«Φανταστείτε να γυρίσει λίγο το ποδαράκι του Ντουράντ», είπα. «Δεν λέω να πάθει καμιά ζημιά ο άνθρωπος, ένα διαστρεμματάκι για να χάσει μια βδομαδούλα».

Ε, λοιπόν, να το. Λάθος παίκτης, σωστό βουντού.

Ο αστέρας που τραυματίστηκε δεν ήταν ο Κέβιν Ντουράντ, αλλά ο Κάιρι Ίρβινγκ, που συνηθίζει και αυτός -όπως και ο Ντουράντ, όπως και ο Γιάννης- να στροβιλίζεται μέσα στην αντίπαλη ρακέτα και να απογειώνεται χωρίς να πολυ-υπολογίζει αν υπάρχει καθαρός διάδρομος προσγείωσης.

Πέρυσι ήταν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αυτός που έπαθε παρόμοια ζημιά. Άλλοτε, ο ίδιος ο Ντουράντ. Πιο παλιά, ο Καουάι Λέναρντ, με το «φάουλ Πατσούλια».

Ευτυχώς για όλους, ήταν ολοφάνερο ότι δεν υπήρξε η παραμικρή πρόθεση από τον Γιάννη, ούτε φυσικά παράβαση. Ευτυχώς για τον Κάιρι, ο τραυματισμός δεν είναι ιδιαίτερα σοβαρός. Ευτυχώς για τους Μπακς, η συμμετοχή του στα υπόλοιπα παιχνίδια της σειράς μοιάζει απίθανη.

Ο ενοχλητικός που επισήμανε ότι ο Καλάθης έπαιξε τελικό Euroleague δύο μέρες μετά από παρόμοιο διάστρεμμα παρακαλείται να καθίσει στα αυγά του.

Στο κάτω κάτω, αν είναι να έχει απόδοση ο Κάιρι σαν αυτή του Νικ απέναντι στην Εφές, ας παίξει και ας πει και ένα τραγούδι. Ο σκοπός θα είναι μελαγχολικός.

Πιστεύω ότι οι Μπακς θα κέρδιζαν το χθεσινό/σημερινό ματς ούτως ή άλλως. Στα δύο τελευταία παιχνίδια, ανακάλυψαν το ελιξήριο που είχε χυθεί σε κάποιο συρτάρι των αποδυτηρίων.

Σε απλά ελληνικά, από εκείνα που καταλαβαίνουν καλά Γιάννης και Θανάσης, η συνταγή είναι αυτή που περιγράφεται στον τίτλο του προηγούμενου κειμένου: «Βαράτε γιατί χανόσαστε».

Μπάσκετ πλέι-οφ. Των 90 πόντων. Όχι γυμναστικές επιδείξεις των 120 και των 130.

Είναι αστείο και ασυγχώρητο, να μη παίζει άμυνα της αρκούδας μία ομάδα όπου συνυπάρχουν αμυντικά τέρατα όπως ο Γιάννης, ο Τζρου Χόλιντεϊ, ο Πι Τζέι Τάκερ, ο Κρις Μίντλετον και (σε συγκεκριμένο πλαίσιο αυτός) ο Μπρουκ Λόπεζ.

Πλησιάζει τα όρια του γελοίου, να στήνεται όλο το επιθετικό πλάνο σε τρίποντα σε συνθήκες πέντε εναντίον πέντε, όταν οι ικανότητες της ομάδας στα deflections, στα ριμπάουντ και στον αιφνιδιασμό μπορούν να δώσουν δεκάδες πόντους στο ανοιχτό γήπεδο.

Πάει και πιο μακριά η βαλίτσα: είναι εξωφρενικό, να μη περνάει η μπάλα στο «βαμμένο», όταν εσύ έχεις τον Γιάννη και η αντίπαλη ομάδα παίζει χωρίς σέντερ και με ψηλότερο παίκτη τον Ντουράντ.

Σας εγγυώμαι, ότι ο Μπουντενχόλζερ και οποιοσδήποτε άλλος προπονητής που σέβεται το ψωμί του θα καρφίτσωνε τη χθεσινή στατιστική στα αποδυτήρια υπογραμμίζοντας με πράσινο μαρκαδόρο όχι τα 16 τρίποντα (στα 49), αλλά τις 7 τάπες και τα 10 κλεψίματα.

Και τα συνεπακόλουθα 20 λάθη των Νετς. Δεν έχω πρόχειρα analytics για να βρω τον ακριβή αριθμό των deflections, αλλά είμαι βέβαιος ότι ο ασίσταντ που τα μετράει έπαθε χθες αγκύλωση.

Όπως αντιλαμβάνεστε από τον τόνο του κειμένου, είμαι ενθουσιασμένος.

Στα δύο τελευταία παιχνίδια, οι Μπακς άφησαν στην άκρη τα νερόβραστα καλαμπούρια και έπαιξαν μπασκετάρα όπως μου αρέσει και όπως θα έπρεπε να αρέσει και στους ίδιους, εάν θέλουν τίτλο.

Το δίλεπτο που με έκανε να πιστέψω στο 2-2 ήταν εκείνο του Μπόμπι Πόρτις, στο ξεκίνημα, όταν έκανε δύο απανωτές τάπες, μία στον Γκρίφιν και μία στον Ντουράντ.

Τα σουτ που δοκίμασε ο Πόρτις στο ίδιο διάστημα ήταν τούβλα, αλλά όταν κρατάς τον αντίπαλο στους 90 πόντους και τον πιάνεις από το λαιμό έχεις την πολυτέλεια να σπαταλήσεις και μερικές επιθέσεις.

Το διέπραξαν, άλλωστε, και πιο μετά, πάνω στη φούρια τους να τελειώσουν τη δουλειά: ο Γιάννης σούταρε από 8 μέτρα στον αιφνιδιασμό, ο Χόλιντεϊ το ίδιο, ο Κόνατον επέλεξε τρίποντο ενώ η ομάδα του έπαιζε με πέντε εναντίον τεσσάρων!

Η άμυνα φέρνει ρυθμό, αυτοπεποίθηση, αισιοδοξία. Θα έβαζε τόσα σουτ ο Τάκερ αν στην άλλη άκρη ο Ντουράντ του έκανε χουνέρια; Πολύ αμφιβάλλω.

Οι Μπακς έχουν στα χέρια τους μια χρυσή ευκαιρία πρόκρισης, αν και χρειάζονται διπλό, που πάντοτε είναι δύσκολη υπόθεση στα πλέι-οφ.

Τουλάχιστον τώρα ξέρουν τον τρόπο και ξέρουν ότι μπορούν να τον εφαρμόσουν. Χωρίς Κάιρι και Χάρντεν, οι Νετς έμειναν χωρίς δημιουργό και ο Ντουράντ δίχως στηρίγματα.

Εάν είναι να νικήσει τους Μπακς ο Μάικ Τζέιμς, ας του δώσουν και το τρόπαιο της Euroleague, χαλάλι του. Το αιματοβαμμένο περιβάλλον του τρίτου και του τέταρτου αγώνα δεν φάνηκε να του ταιριάζει.

Αυτή τη φορά εξαφανίστηκε και ο Μπλέικ Γκρίφιν, ενώ ο Τζεφ Γκριν δεν μπορεί να παίξει πρώτο βιολί σε ορχήστρα που παίζει πολεμικούς σκοπούς.

Αίφνης, είναι ο Στιβ Νας αυτός που καλείται να βγάλει λαγούς από το καπέλο. Οι Μπακς δεν έχουν παρά να ξανακάνουν ό,τι έκαναν Πέμπτη και Κυριακή. Ακόμα καλύτερα, ει δυνατόν.

Ξέρω, ξέρω. Οι Νετς είναι τυχεροί και θα κέρδιζαν τον τίτλο διά περιπάτου, εάν είχαν Χάρντεν, Κάιρι και ΛαΜάρκους Όλντριτζ. Ας τους δώσουμε, τότε, το πρωτάθλημα των «αν».

Αλήθεια, τι θα είχε συμβεί το 2019 αν οι Μπακς έβαζαν μια βολή παραπάνω και έφταναν στο 3-0 απέναντι στους Ράπτορς;

Τα πλέι-οφ, σας θυμίζει ο παλιός, είναι το σπίτι των θαυμάτων και των τραυμάτων. Το κύμα αλλάζει όπως τα νερά του Ευρίπου, μία προς τα εδώ, μία προς τα εκεί.

Στον αφρό βγαίνουν εκείνοι που ξέρουν να το καβαλάνε όταν έρχεται η στιγμή τους ή και αυτοί που με τα πολλά μαθαίνουν να κολυμπάνε ενάντια στο ρεύμα, όπως έκαναν ο Γιάννης και οι φίλοι του στα τελευταία δύο παιχνίδια.

Αυτή τη στιγμή, οι Μπακς προηγούνται με 2-2.