Όταν χτυπάει ο κεραυνός

Η στιγμή του τραυματισμού του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο γόνατο ήταν φριχτή. Το ριπλέι της τηλεόρασης, ανατριχιαστικό. Οι μορφασμοί του ίδιου δυσοίωνοι. Η σιωπή που ξαφνικά απλώθηκε στο γήπεδο, το χειρότερο σάουντρακ.

Η φωτογραφία της στιγμής κόβει την ανάσα. «Τρομακτικό, πολύ τρομακτικό», έλεγε από το τηλεοπτικό μικρόφωνο ο Ρέτζι Μίλερ.

Έχασα το κέφι μου μεμιάς. Ποιοι Μπακς και ποιοι Χοκς, τώρα, αφήστε με. Το μόνο που έχει σημασία είναι να γλιτώσει ο Γιάννης τη ζημιά. Και ας το χάσει, το ρημάδι το πρωτάθλημα. Θα έχει κι άλλες ευκαιρίες να το κατακτήσει.

Έτσι όπως δίπλωσε ανάποδα το γόνατο, το έμπειρο μάτι είδε χειρουργεία, πατερίτσες και πολύμηνη απουσία. Μία καταστροφή.

Έπειτα, ένα καλό σημάδι. Ο Γιάννης πήγε στα αποδυτήρια όχι σηκωτός, αλλά με το χτυπημένο πόδι να πατάει στο παρκέ, κουτσαίνοντας φυσικά.

Πέντε λεπτά αργότερα επέστρεψε, βαδίζοντας, περισσότερο για να δώσει κουράγιο στους συμπαίκτες του, παρά για να παίξει. Για να τον δουν όρθιο και να συνεχίσουν να παλεύουν.

Αλλά οι Μπακς έμοιαζαν πια με τρύπιο μπαλόνι. Η αποχώρηση του Γιάννη ήρθε να τους αποτελειώσει, αλλά η εμφάνισή τους στο πρώτο μισό του αγώνα άγγιζε το όριο του κωμικοτραγικού.

Απέναντι σε έναν αντίπαλο που -και αυτός- εμφανίστηκε χωρίς τον κορυφαίο παίκτη του, οι Μπακς ήταν οι γνωστοί Μπακς του «Μπαντ».

Μία ομάδα νερόβραστη, ανήμπορη να κάνει προσαρμογής στη διάρκεια του αγώνα ή να εναρμονιστεί στις ειδικές συνθήκες, απαθής και χλιαρή. Που προκαλεί όχι ενθουσιασμό και ελπίδα, αλλά οργή.

Αντί να ανεβαίνει στο σκηνή έτοιμη για πόλεμο, μπαίνει συμβιβασμένη με ρόλο κομπάρσου. Στα δόντια δεν έχει μαχαίρι, αλλά μία σοκολάτα γάλακτος.

Ο πέμπτος αγώνας θα διεξαχθεί στο Μιλγουόκι τα ξημερώματα της Παρασκευής. Πιθανή παρουσία του Γιάννη θα χαιρετιστεί ως θαύμα.

Οι Μπακς καλούνται να δείξουν μέταλλο και να κυνηγήσουν το όνειρό τους χωρίς τον άνθρωπο που άλλαξε τη σύγχρονη ιστορία της ομάδας.

Στο Μιλγουόκι ξέρουν ότι μπορεί ξαφνικά να ρίξει χαλάζι, ακόμα και όταν ο ουρανός μοιάζει αίθριος. Η μοιρολατρία είναι μέρος της παράδοσης της πόλης.

Και να που έπεσε πάλι κεραυνός μέσα στη λίμνη.

Πριν την ανώμαλη προσγείωση του Γιάννη, ακόμα και με αυτή την προπονητικά σκανδαλώδη εικόνα, οι Μπακς έμοιαζαν φαβορί για την πρόκριση απέναντι στους Χοκς, αλλά και για τον τίτλο.

Τώρα έχουν τη δικαιολογία που χρειάζονταν για να αποτύχουν ξένοιαστοι. Θα τη δεχθούν ή θα κοιτάξουν μπροστά;

Η χθεσινή κατάρρευση των Μπακς μετά τον τραυματισμό του Γιάννη ήταν βεβαίως φυσιολογική, αλλά μεθαύριο θα πρέπει να εμφανιστούν σαν τη χωρίς Έρικσεν Δανία. Ατρόμητοι και αποφασιστικοί.

Μπορούν; Δεν έχουν δα τίποτε μεγαθήρια απέναντί τους. Με δύο εντός έδρας νίκες επί των Χοκς, φτάνουν στους τελικούς. Γίνεται και χωρίς τον Γιάννη, όπως πέρυσι με το Μαϊάμι. Ιδίως αν απουσιάσει πάλι ο Τρέι.

Λίγο πριν κατεβάσω τους διακόπτες της κοπιαστικής βραδιάς, που δεν ήταν βραδιά αλλά ξημέρωμα, καλά καλά δεν θυμάμαι τι μέρα είναι και πώς τα λένε τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, είπα να κάνω μία τελευταία γύρα στο Twitter μήπως μάθω κανένα νέο για τον τραυματισμό του Γιάννη.

Πήρα μια λάθος στροφή και έπεσα πάνω σε φαιοχίτωνες που πανηγύριζαν επειδή «τσακίστηκε ο αχάριστος Νιγηριανός».

Παραλίγο να πνιγώ μέσα στον εμετό μου, όπως τις προάλλες που ένας μου ευχήθηκε μεταστατικό καρκίνο σε ό,τι αγαπάω, επειδή δεν συμφωνούμε στα πολιτικά.

«Δεν μπορώ άλλο, πάω για ύπνο», είπα στις ανυποψίαστες γάτες μου. Ελπίζω όταν ξυπνήσω να μάθω καλά νέα.