Άλλο ένα αγόρι στη φαμίλια

Αν δεν είχα μπουχτίσει από αθλητικά μετά το θηριώδες overdose των Ολυμπιακών Αγώνων, των πλέι-οφ του ΝΒΑ, του Ρολάν Γκαρός, του Ουίμπλεντον και του ποδοσφαιρικού Euro, θα περνούσα το βράδυ της Τετάρτης χαζεύοντας τον Γιώργο Καλαϊτζάκη.

Ξέρω, εδώ είναι που έρχονται οι κύριοι με τα ανάποδα γιλέκα και με οδηγούν στην κοντινότερη αμμουδιά. Και πού να τους εξομολογηθώ ότι στις 27 Ιουλίου ξενύχτησα παρακολουθώντας την προσπάθεια της Δώρας Γκουντούρα στην ξιφασκία...

Η Γκουντούρα, τουλάχιστον, είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ο Καλαϊτζάκης όχι. Και άλλωστε ο αγώνας του δεν ήταν επίσημος, αλλά φιλικό δίτερμα προετοιμασίας: δεύτερα των Μπακς με δεύτερα των Νετς. Κανονικά δεν το βλέπουν ούτε οι φυλακισμένοι στο Σινγκ Σινγκ.

Το δίλημμα που ένιωθα, να δει κανείς ή να μη δει, επιλύθηκε αυτόματα μόλις συνειδητοποίησα ότι χρειαζόμουν το NBA League Pass, το οποίο ούτε έχω ούτε σκοπεύω να αποκτήσω.

Ωστόσο, αυτό το ματσάκι θα ήθελα να το δω. Δεν συμβαίνει δα κάθε μέρα, να πραγματοποιεί Έλληνας παίκτης («προϊόν του ελληνικού μπάσκετ») το ντεμπούτο του στο ΝΒΑ. Και να βάζει και 12 πόντους.

Η είδηση της ημέρας δεν ήταν το βάπτισμα του πυρός που δόθηκε στον Καλαϊτζάκη από το εφεδρικό προπονητικό τιμ των Μπακς, αλλά το συμβόλαιο για 2+1 χρόνια που ο νεαρός υπέγραψε μερικές ώρες νωρίτερα.

Ναι, είχε επιλεγεί στο νούμερο 60 του ντραφτ, αλλά αυτό από μόνο του δεν προσφέρει την παραμικρή εγγύηση.

Άλλο να βολοδέρνει κάποιος στα summer camp με συμφωνητικό ολίγων ημερών ίσα ίσα για την ασφάλισή του και άλλο να πιάνει στυλό και χαρτί, δυόμισυ μήνες πριν το επίσημο τζάμπολ.

Σύμφωνα με τις λεπτομέρειες που ήδη δημοσιεύτηκαν χάριν …διαύγειας, το κοντράτο δίνει στον Καλαϊτζάκη σε βάθος τριετίας 4.324.872 δολάρια, δηλαδή 3,7 εκατομμύρια ευρώ. Εδώ αρχίζουν οι αστερίσκοι.

Όταν τελειώσει το αναπόφευκτο πλιάτσικο η αμερικανική Εφορία, η συνολική αμοιβή του παίκτη θα πέσει περίπου στα 2 εκατομμύρια ευρώ, εφ' όσον μείνει μέχρι το 2024 στο Αμέρικα.

Το εγγυημένο ποσό αυτής της συμφωνίας δεν ξεπερνάει τα 400 χιλιάρικα για φέτος και τα 667 για την επόμενη περίοδο. Όπερ, ένα εκατομμύριο ευρώ μέχρι το 2023 και τα ρέστα παγωτά. Και φόροι.

Αστεία λεφτά, θα πει κάποιος. Μπορεί στην Ευρώπη να κέρδιζε περισσότερα.

Αλλά για ποια Ευρώπη μιλάμε; Και κυρίως: για ποια Ελλάδα; Και ποιος είπε ότι τα χρήματα είναι το κίνητρο;

Η πολλά υποσχόμενη καριέρα του Καλαϊτζάκη είχε αρχίσει να βαλτώνει για τα καλά, αφού ο φιλόδοξος Παναθηναϊκός δεν προσφέρει χώρο για νεούδια και μειράκια.

Ουσιαστικά, οργανωμένο μπάσκετ έπαιξε ο Γιώργος μόνο πέρυσι, όταν φόρεσε –μαζί με τον δίδυμο αδελφό του Παναγιώτη- τη φανέλα της λιθουανικής Νεβέζις. Και στος μικρές εθνικές ομάδες, τα καλοκαιρινά δεκαήμερα.

Η παλιννόστησή του στον Παναθηναϊκό μπορεί να αμείφθηκε αδρά αλλά επαγγελματικά ήταν σφάλμα.

Στα 21 του, ο Καλαϊτζάκης έπρεπε να παίζει σε αγώνες και όχι να κυνηγάει στις προπονήσεις τον Χέζονια και τον Νέντοβιτς. Να κουβαλάει τη μπάλα και όχι την τσάντα του Παπαπέτρου (τον οποίο μπορεί να συναντήσει ξανά στην Αμερική).

Οι Αμερικανοί δεν κοιτάζουν μόνο την επιφάνεια. Τρία χρόνια τον έχουν στο μάτι τον νεαρό Έλληνα. Εάν το βλέμμα τους σταματούσε στο φαίνεσθαι, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μπορεί να έπαιζε ακόμη στη Σαραγόσα.

Στο πρόσωπο και στο κορμί του 22χρονου Καλαϊτζάκη, οι Μπακς είδαν ένα στοίχημα ταιριαστό με τις προδιαγραφές του ΝΒΑ. Νομίζω ότι, βάσει προδιαγραφών, ο Γιώργος μπορεί να κουμπώσει καλύτερα με το ΝΒΑ παρά με την Ευρωλίγκα.

Είναι γρήγορος και αρκετά εκρηκτικός, καταλαβαίνει το παιχνίδι, έχει το απαραίτητο «εγώ» στο παρκέ, δημιουργεί προσωπικές φάσεις, τρέχει το γήπεδο, είναι καλός χειριστής, υπερτερεί σε μπόι απέναντι στον μέσο εφεδρικό γκαρντ του ΝΒΑ, εμπιστεύεται τα χέρια και τα πόδια του, θα παίξει και άμυνα.

Οι τομείς στους οποίους υστερεί –δύναμη, σουτ, ριμπάουντ- σηκώνουν φυσικά βελτίωση, αρκεί να εξελιχθεί ο μικρός σε τρωγλοδύτη αρουραίο του γυμναστηρίου.

Ο Καλαϊτζάκης δεν είναι ακόμη έτοιμος μπασκετμπολίστας –καλά καλά ούτε για την Ευρώπη- αλλά μπορεί να γίνει.

Αρκεί να μη φοβηθεί τη δουλειά. Αλλά πώς θα τεμπελιάσει κάποιος που θα βλέπει καθημερινά δίπλα του, ζωντανό είδωλο, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο;

Το καλοκαίρι του 2020 ρώτησα τον Ρικ Πιτίνο για τους παίκτες της επόμενης γενιάς και εκείνος βρήκε μόνο ένα όνομα να μου αναφέρει: Γιώργος Καλαϊτζάκης. «Όχι όμως για σήμερα, αλλά για μεθαύριο», σημείωνε.

Αν ο κατά δυόμισυ χρόνια μικρότερος Νίκος Ρογκαβόπουλος προσπέρασε τον Καλαϊτζάκη και έφτασε στην Εθνική Ανδρών της Βικτόρια, το οφείλει στα χιλιόμετρα που έγραψε ως παίκτης της φιλόδοξης ΑΕΚ.

Η μετακόμιση του Καλαϊτζάκη στις ΗΠΑ είναι το καλύτερο πράγμα που μπορούσε να συμβεί όχι μόνο στον ίδιο, αλλά και στο ελληνικό μπάσκετ, όπου τα νέα ταλέντα αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία και κάθε απώλεια ισοδυναμεί με έγκλημα.

Το θείο δώρο που προστίθεται στην εξίσωση είναι η παρουσία των αδελφών Αντετοκούνμπο, σε διπλό ρόλο μέντορα και φύλακα αγγέλου. Και έκτο αγόρι λοιπόν στη φαμίλια!

Ποιος δεν θα ήθελε τον Γιάννη και τον Θανάση για μεγαλύτερους αδελφούς; Και τη Βερόνικα, για δεύτερη μαμά; Ακόμα και αν ο Καλαϊτζάκης μπορούσε να παραγγείλει το μέλλον του σε κάποιο τζίνι, καλύτερο σενάριο δεν θα μπορούσε να φτιάξει.

Μέσα σε μερικές μέρες, η καριέρα του πέρασε στα χέρια όχι κάποιου αδιάφορου τρίτου, Έλληνα ή ξένου, αλλά στα δικά του. Πλέον, η πρόοδός του εξαρτάται από τον ίδιο.

Ακόμα και αν βρεθεί να πηγαινοέρχεται στην G-League, που υποθέτω θα βρεθεί, θα έχει δίπλα του συμβουλάτορες, δασκάλους και ένα πιάτο αχνιστό αφρικανικό «φούφου» στο τραπέζι!

Καλή επιτυχία, λοιπόν και καλή δύναμη. Ραντεβού τον Σεπτέμβριο του 2022, στο Ευρωμπάσκετ που έρχεται. Όχι μόνο με τον Γιώργο, αλλά με όλη την παλιοπαρέα από το Μιλγουόκι.