Ευαισθησίες α λα καρτ

Η είδηση της ημέρας στο ελληνικό μπάσκετ δεν θα έπρεπε να είναι καν είδηση. Αποτελεί είδηση, επειδή η κοινωνία μας είναι αυτή που είναι, επειδή σκεφτόμαστε όπως σκεφτόμαστε και επειδή ψηφίζουμε αυτούς που ψηφίζουμε.

Ένα παιδί που γεννήθηκε στην Ελλάδα πριν από 20 χρόνια και μία γυναίκα που έζησε στη χώρα σχεδόν τρεις δεκαετίες πολιτογραφήθηκαν Έλληνες.

Αυτονόητο δικαίωμα; Ναι, αλλά όχι στον τόπο που (ανα)γεννήθηκε από πρόσφυγες, έστειλε παντού μετανάστες αλλά φοβάται μη τυχόν αλλοιωθεί ο ήδη αλλοιωμένος πολιτισμός της.

Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, η πολιτογράφηση ενός παιδιού που μετέχει εκ γενετής στην (τρομάρα της) ελληνική παιδεία και που ουδέποτε γνώρισε άλλη πατρίδα εξαρτάται από τις ικανότητές του στο μπάσκετ. Ή κάποιου από τα αδέλφια του.

Η Βερόνικα Νκεμ Αντετοκούνμπο, ζούσε στην Ελλάδα και ταξίδευε στις χώρες όπου εργάζονται οι γιοι της με άδεια παραμονής πενταετούς διάρκειας, που έγινε επταετής. Το ίδιο και ο Βενιαμίν της οικογένειας Άλεξ (ή Εμέκα, όπως είναι το νιγηριανό όνομά του).

Το ίδιο και ο εκλιπών Τσαρλς, που ξεριζώθηκε βίαια από αυτόν τον μάταιο κόσμο τον Σεπτέμβριο του 2017. Το ίδιο, αν δεν απατώμαι, και ο Κώστας, μέχρι που απέκτησε το ελληνικό διαβατήριο και έπαιξε στην Εθνική ομάδα (με την ορθή γραφή του επωνύμου του στην πλάτη της φανέλας: Adetokunbo).

Τα σχετικά χαρτιά, που έχουν και θέση ταξιδιωτικού εγγράφου, εκδόθηκαν από την ελληνική πολιτεία το 2014 επί πρωθυπουργίας Σαμαρά, όταν δόθηκε κακήν κακώς η υπηκοότητα στον Γιάννη (και στον Θανάση) προκειμένου να πάει στο ΝΒΑ ως Έλληνας και όχι ως Νιγηριανός.

Έκτοτε τα προσωρινά έγγραφα ανανεώθηκαν μερικές φορές, μέχρι που εδέησε η ελληνική Πολιτεία να πολιτογραφήσει τη 56χρονη μάνα και τον μικρότερο αδελφό «τιμητικώς», με την υπογραφή της Προέδρου της Δημοκρατίας, Κατερίνας Σακελλαροπούλου.

Στο ΦΕΚ οι δύο αναφέρονται ξεκάθαρα ως «αλλοδαποί», για να μη ξεχνιόμαστε. Η μάνα και ο αδελφός του Γιάννη Αντετοκούνμπο, θυμίζω.

Η πρόταση για την ελληνοποίησή τους, σύμφωνα με το ίδιο Φύλλο, ανήκει στον υπουργό Εσωτερικών Μαυρουδή Βορίδη. Σας αφήνω να το σχολιάσετε εσείς αυτό το τελευταίο, για να μη γίνω πολύ κακός, πάνω που γύρισα καλοζωισμένος από την άδειά μου.

Το σκεπτικό της απόφασης της ΠτΔ και της πρότασης του υπουργού μιλάει για «συμβολή στην πρόοδο της Ελλάδας σε όλη την υφήλιο μέσω των αθλητικών επιδόσεων πολύ υψηλού επιπέδου των παιδιών της οικογένειας Γιάννη, Θανάση και Κώστα» καθώς και για «δράσεις φιλανθρωπικού χαρακτήρα και πρωτοβουλίες αλληλεγγύης για μη προνομιούχες ομάδες».

Συνεπώς, γράφει το ΦΕΚ, «αυτή η σπουδαία οικογένεια μεταναστών αποτελεί θετικό πρότυπο σεμνότητας, ήθους και σκληρής δουλειάς». Και δεν υπάρχει πια κίνδυνος να αλλοιώσει τον πολιτισμό μας. Είδατε τι κάνει το μπασκετάκι;

Τα συμπεράσματα που κρύβονται ανάμεσα στις αράδες είναι ορατά ακόμα και από το Ουμπούλου Ούκου της Νιγηρίας, όπου γεννήθηκε η Βερόνικα.

Όποιος μετανάστης δεν σκαμπάζει από μπάσκετ δεν πρόκειται να γίνει Έλληνας, εκτός αν κατορθώσει να περάσει (μετά από πολυετή αναμονή) τις γελοίες γραπτές και προφορικές εξετάσεις «ελληνικής κουλτούρας» που καθιέρωσε πρόσφατα η κυβέρνηση.

Όποιος μετανάστης δεν αποτελεί «θετικό πρότυπο σεμνότητας» ή δεν έχει τις αντοχές για να επιτελέσει φιλανθρωπικό έργο θα μείνει για πάντα απόκληρος και αποσυνάγωγος, εκτός αν γνωρίζει τα ονοματεπώνυμα των ηρώων του ‘21 και των παικτών του Σουρβάηβορ.

Εάν σε λένε Αντετοκούνμπο και είσαι συγγενής πρώτου βαθμού με τον κορυφαίο μπασκετμπολίστα του σύμπαντος, τότε ναι, έχεις κάποιες πιθανότητες, αρκεί να βρεθεί αρχή πρόθυμη να παρακάμψει τη νομοθεσίας και το πρωτόκολλο.

Ακόμα και τότε, πρέπει να πάθουν οι ιθύνοντες κρίση δημοκρατίας για να προσπεράσεις την ουρά. Θα φας τα όποια νιάτα σου στις ουρές των ληξιαρχείων.

Υπό κανονικές συνθήκες, θα ακούσεις να σε αποκαλούν «λάθρο» είτε είσαι είτε όχι και να κακοποιούν το όνομά σου εσκεμμένα, είτε το γνωρίζει όλη η υφήλιος είτε όχι.

Στο μεταξύ, βέβαια, μπορεί και να ζεις με τα προσωρινά έγγραφά σου σε τρίτη χώρα, όπως ο Άλεξ, η Βερόνικα, ο Κώστας, ο Θανάσης και ο ευλογημένος Γιάννης. Πήγαινε να την ψάξεις εκεί την υπηκοότητα, μίστερ.

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για το νομοθετικό πλαίσιο που σήμερα διέπει το μεταναστευτικό. Εφ’ όσον υπερψηφίστηκε –και μάλιστα αυτοδύναμη- κυβέρνηση με ατζέντα κλειστών συνόρων, πάει να πει ότι αυτό θέλει ο αδάμαστος νεοέλληνας. Με όσα αυτή η γραμμή συνεπάγεται, στα σύνορα και στις γειτονιές.

Ας σταματήσει, τουλάχιστον, η υποκρισία. Θα ήταν ίσως πιο έντιμο να μείνει η οικογένεια στα σκοτάδια της αόρατης ύπαρξης –όπου ζούσε μέχρι το 2014- παρά να σύρεται «τιμητικώς» στο παγκόσμιο φως του Γιάννη.

Το σωστό είναι: ή όλοι ή κανείς. Ανεξαρτήτως δεξιοτήτων στο μπάσκετ, στη ζωγραφική, στη λογοτεχνία ή στη χαμαλοδουλειά. Ανεξαρτήτως σεμνότητας και ήθους. Όχι υπηκοότητα α λα καρτ.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι δικαιώματα ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι τέτοια, σε μία ευνομούμενη δημοκρατική πολιτεία. Αδιαπραγμάτευτα. Περιχαρακωμένα. Ενταγμένα στο Σύνταγμα.

Όταν η υπηκοότητα απονέμεται αριστίνδην, η πόρτα παραμένει ανοιχτή ακόμη και για την αφαίρεσή της, εάν π.χ. τα αδέλφια πάψουν να παίζουν μπάσκετ «πολύ υψηλού επιπέδου» ή σταματήσουν τη φιλανθρωπική δράση.

Οι εκκωφαντικές κατραπακιές που μοιράζει το πρόσφατο βιβλίο της Μίριν Φέιντερ θα ήταν προτιμότερο να ευαισθητοποιήσουν τον παροιμιώδη μέσο ανθρωπάκο, που ξεχνάει ότι είναι εγγονός πρόσφυγα, παρά να κινητοποιεί κρατικούς μηχανισμούς που διαψεύδουν στην πράξη αυτά που «τιμητικώς» πράττουν ή διακηρύσσουν.