Καρλ-Άντονι Τάουνς: «Ούρλιαζε» για βοήθεια, μα δεν τον άκουγε κανείς (vids)

• «Δεν μπορώ να είμαι εδώ. Δεν μπορώ να το κάνω»
• «Έτρεχα, αλλά δεν έφτανα στο σημείο που έπρεπε να κλείσω την πρόταση»
• «Δεν είμαι χαρούμενος με αυτό που βλέπω»

Ο Καρλ-Άντονι Τάουνς είχε μία «θηλιά» στο λαιμό του. Και έσφιγγε ο ίδιος το... σχοινί. Δίχως να το καταλαβαίνει. Η πανδημία του στέρησε το χαμόγελο. Την οικογένειά του. Με διάφορους τρόπους.

Τον Ιανουάριου του 2021 μάθαινε πως προσβλήθηκε από covid-19. Την ίδια ασθένεια που στέρησε τη ζωή από τη μητέρα του, Ζακλίν Τάουνς, τον θείο του και άλλα πέντε μέλη της οικογένειάς του. Ο Τάουνς φοβήθηκε. Στο μυαλό του τριγυρνούσαν σκοτεινές σκέψεις. Θλίψη. Πένθος. Ερωτηματικά.

Υποχρεώθηκε να μείνει σε απομόνωση για σχεδόν 15 ημέρες. Όταν πλέον είχε αναρρώσει είχε χάσει σχεδόν 25 κιλά! «Ήμουν τόσο μεγάλος, όσο οι γκαρντ μας. Νομίζεις ότι θα αγωνιστώ στη θέση του σέντερ;», ήταν το σχόλιό του. Στο πρόσωπό του είχε σχηματιστεί ένα χαμόγελο, γιατί σκέφτονταν πόσο μοιάζει, με την απώλεια των κιλών, στον συμπαίκτη του, Ντ' Άντζελο Ράσελ.

Δεν ήταν τέτοια η διάθεσή του. Μέσα του, «ούρλιαζε». Μα κανείς δεν τον άκουγε. Την 1η Φεβρουαρίου ο Τάουνς έλαβε την έγκριση των γιατρών για την επιστροφή του.

«Δεν μπορώ να είμαι εδώ. Δεν μπορώ να το κάνω»

Το πρόβλημα με τα κιλά είχε ήδη λυθεί. Χρειάστηκε μία «δίαιτα» υψηλών θερμίδων και το πρόβλημα ξεπεράστηκε. Εκείνο στο μυαλό του, ωστόσο, ήθελε διαφορετική αντιμετώπιση.

Εκείνη τη νύχτα στην έδρα των Κλίβελαντ Καβαλίερς, ο Τάουνς αισθάνθηκε, όπως δεν είχε αισθανθεί στη ζωή του. Ήταν η πρώτη φορά, μετά από καιρό, που βρέθηκε στον ίδιο χώρο με άλλους ανθρώπους. Με πολλούς ανθρώπους. Η πίεση είχε αρχίσει να μεγαλώνει.

«Δεν μπορώ να είμαι εδώ. Δεν μπορώ να το κάνω», ήταν το μήνυμα που έστειλε στον ατζέντη του, μόλις ολοκληρώθηκε η πρώτη περίοδος.

Η πρώτη κίνησή του ήταν να τρέξει στα αποδυτήρια. Αν μπορούσε θα έφευγε την ίδια στιγμή από το γήπεδο. Για να τρυπώσει στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του. Μόνος. Αν μπορούσε θα έμπαινε στην πρώτη πτήση για τη Μινεσότα. Μακριά απ' όλους και απ' όλα.

Έμεινε. Προσπάθησε να βάλει στην άκρη την κρίση πανικού που βίωνε. Την εφίδρωση. Το... βαρύ στήθος. «Ήταν τρομερό, το δέρμα μου με έτρωγε», είπε, προσπαθώντας να εξηγήσει τι ακριβώς βίωνε.

«Έτρεχα, αλλά δεν έφτανα στο σημείο που έπρεπε να κλείσω την πρόταση»

Εννιά ημέρες αργότερα, ήταν η πρώτη φορά που φόρεσε τη φανέλα με το όνομά του και πάτησε στο παρκέ. Ο Τάουνς αναζητούσε τη δύναμη που θα τον κάνει να επιστρέψει σε κάτι που μοιάζει με κανονικότητα.

Βλέπετε, ο σέντερ των Τίμπεργουλβς έπρεπε να θρηνήσει τις απώλειες της ζωής του δημόσια. Μπροστά σε όλους. Δίχως ντροπή. Και αδυναμία.

Κάθε ερώτηση, ειδικά εκείνη την περίοδο, με τη συμπλήρωση ενός έτους από τον θάνατο της μητέρας του, αφορούσε εκείνη. Και ο Τάουνς αισθάνονταν πως κάθε μέρα ήταν η συνέχεια της προηγούμενης. Μία ατελείωτη πρόταση, δίχως τελεία. Δίχως... φρένο.

«Συνέχιζα να τρέχω και να τρέχω και να τρέχω, αλλά δεν έφτανα στο σημείο που έπρεπε να κλείσω την πρόταση», ομολόγησε στο Sports Illustrated.

To μπάσκετμπολ του πρόσφερε μία μεγάλη αγκαλιά. Ακολούθησε τη συμβουλή του πατέρα του, όταν ο τελευταίος του είπε να δώσει προτεραιότητα στην ψυχική του υγεία. Ο Τάουνς το έκανε. Επιλέγοντας αυτό που του έμαθε η μητέρα του, αυτό που είναι διασκεδαστικό για όλη του τη ζωή: το μπάσκετμπολ.

«Δεν είμαι χαρούμενος με αυτό που βλέπω»

Ο Τάουνς συνέχισε να παίζει, αντί να επιλέξει την επ' αόριστο απουσία. Δεν ήταν θέμα χρημάτων. Έτσι και αλλιώς, έχει κερδίσει μπόλικα από δαύτα. «Δεν μου λένε τίποτα τα λεφτά. Χρόνο χάνουμε καθημερινά. Δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να παίξω στο ΝΒΑ με τον τρόπο που ήθελα. Δεν ήθελα να είμαι εκεί σε μία κακή ημέρα. Υπήρχαν πολλές φορές που είχαμε ένα παιχνίδι. Τελείωνε. Και εγώ είμαι αλλού. Κάνω τα δικά μου πράγματα. Είμαι στο μπάνιο, κοιτάζομαι στον καθρέφτη και αναρωτιέμαι αν αυτός που βλέπω είναι αυτός που νομίζω ότι είμαι. Έβαζα 40 πόντους. Ακόμη δεν ήμουν χαρούμενος με αυτό που αντίκριζα. Ακόμη ασχολούμαι με πολλές μ@λ@κίες».