Πέισερς: Η επίσκεψη στη φυλακή, έδωσε δεύτερη ευκαιρία σε έναν κρατούμενο (vid)

• Μαγεύοντας στον... καμβά της φυλακής
• Το κλάμα χαράς και λύπης

Το ΝΒΑ νοιάζεται... Με τον τρόπο του, αλλά νοιάζεται. Αυτό είναι το νόημα. Το πρόγραμμα της Λίγκας που προβλέπει την επίσκεψη των ομάδων σε σωφρονιστικά καταστήματα τη φετινή σεζόν έχει... καλεσμένους τους Ιντιάνα Πέισερς.

Η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών και των άλλων τμημάτων της ομάδας μπήκε στο λεωφορείο για την διαδρομή μιας ώρας, μέχρι το Πάτναμβιλ.

Τα μέλη των Πέισερς, μαζί με αρκετούς κρατούμενους, σχημάτισαν έναν κύκλο στο προαύλιο της φυλακής. Το μικρόφωνο άλλαζε χέρια και όποιος το είχε, μπορούσε να μοιραστεί την ιστορία του. Εκείνη του 25χρονου Τράβιον Κουάλς ίσως κέντρισε το ενδιαφέρον των περισσότερων παικτών των Πέισερς.

Ο Κουάλς έχει τιμωρηθεί με φυλάκιση έξι ετών για τη συμμετοχή του σε μία ληστεία ενός βενζινάδικου. Στην ποινή του απομένουν ακόμα δύο χρόνια. Η φυλάκισή του τον... πλήγωσε ανεπανόρθωτα.

Μόλις είχε λάβει υποτροφία (παίζοντας μπάσκετ) για το κολέγιο του Μάντσεστερ (στην περιοχή της Ιντιανάπολις). Όλα έφυγαν απότομα απ' τα χέρια του. Ή μάλλον όχι όλα. Το μπάσκετ είναι εκεί. Μέσα στην ψυχή του.

Μαγεύοντας στον... καμβά της φυλακής

Το έδειξε, λίγο αργότερα, όταν οι παίκτες και οι κρατούμενοι χωρίστηκαν σε ομάδες και έπαιξαν. Και ο Κουάλς, με προπονητή τον Μάλκολμ Μπρόγκντον, έκανε τα πάντα στον μπασκετικό... καμβά της φυλακής.

Σημείωσε το 90% των πόντων της ομάδας του και υποχρέωσε τους επαγγελματίες να παραδεχτούν ότι ξέρει να παίζει. «Φίλε, δεν είχα κάποιο πλάνο γι' αυτόν. Του κάναμε παγίδες, προσπαθήσαμε να τον πιέσουμε σε όλο το γήπεδο. Ήταν ένας μπελάς για εμάς», ήταν τα λόγια του Μάιλς Τέρνερ που είχε αναλάβει το κοουτσάρισμα της αντίπαλης ομάδας.

Όταν ο Κουάλς κλήθηκε να μιλήσει στα λιγοστά ΜΜΕ που ακολούθησαν τους Πέισερς, δεν μπορούσε να πιστέψει τι συνέβαινε. Δύο παίκτες των Πέισερς μιλούσαν γι' αυτόν. Με τα καλύτερα λόγια.

Το κλάμα χαράς και λύπης

Και μερικά μικρόφωνα ήταν μπροστά στο πρόσωπό του, περιμένοντας να μιλήσει.

Δεν άντεξε. Προτού ξεκινήσει να μιλάει, ξέσπασε σε κλάματα. Αυτή τη φορά θα ήταν χαράς. Μπορεί και λύπης. Για όσα έχει στερηθεί τέσσερα χρόνια για ένα λάθος. «Σημαίνει τα πάντα για εμένα. Είναι κάτι που θα θυμάμαι για όλη τη ζωή μου. Να είμαι δίπλα σε ανθρώπους που θαυμάζω, που τους έβλεπα ως παιδί. Το να είμαι δίπλα τους και να μου λένε ότι μπορώ να παίξω, κάνει την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά», ήταν τα λόγια του.

Η ιστορία του είναι συγκλονιστική. Προέρχεται από ένα διαλυμένο σπιτικό, μεγάλωσε χωρίς τη μητέρα και τον πατέρα του. Και όλους τους ρόλους τους ανέλαβε η γιαγιά του. Αυτή του έδειξε τον κόσμο. Και του πρόσφερε κάθε δυνατή ευκαιρία.

Και ένα λάθος του άλλαξε τη ζωή. Η επίσκεψη των Πέισερς του έδωσε την ευκαιρία να δει απ' την κλειδαρότρυπα. Και να αντιληφθεί πως θα είναι η ζωή του σε δύο χρόνια από τώρα.