Κόμπι: Όταν ο τεράστιος Black Mamba είπε αντίο στο μπάσκετ με το «Dear Basketball» (vid)

• Αναλυτικά τα όσα έγραψε στο αντίο του

Μπορεί ο Κόμπι Μπράιαντ να μην βρίσκεται πλέον ανάμεσα μας, αφού παίζει μπάσκετ με την κορούλα του, Τζίτζι στη γειτονιά των αγγέλων, ωστόσο τα όσα πρόσφερε στο άθλημα δεν πρόκεται να ξεχαστούν ποτέ.

Ένας απίθανος παίκτης που ζούσε και ανάπνεε για το μπάσκετ, δεν υπήρχε στιγμή που να μην το σκέφτεται. Ο μοναδικός παίκτης που πλησίασε τον Μάικλ Τζόρνταν και μιμήθηκε όλες τις κινήσεις, δημιουργώντας μια τόση όμορφη εικόνα.

Ο τεράστιος Black Mamba σαν σήμερα στις 30 Νοέμβρη του 2015 είχε προαναγγείλει την αποχώρησή του από την ενεργό δράση με μια συγκινητική επιστολή. Από εκείνη τη στιγμή και μετά το άθλημα απέκτησε ένα τεράστιο κενό, το οποίο έγινε δυσβάσταχτο στις 26 Γενάρη του 2020, όταν έχασε τη ζωή του μετά από αεροπορικό δυστύχημα.

Ποτέ δεν θα τον ξεχάσουμε, πάντα θα βρίσκεται στην καρδιά μας και με εκείνη την επιστολή το 2015 μας έκανε να βουρκώσουμε. Ένας σταρ που κάθε του κίνηση ήταν έργο τέχνης, σαν πίνακας ζωγραφικής. Αέρινος, αυτοκρατορικός, ηγέτης, πρωταθλητής, πατέρας, σύζυγος. Πολύ απλά Black Mamba, ο κορυφαίος που φόρεσε ποτέ τη φανέλα των Λέικερς, όπως έχει παραδεχθεί και το Μάτζικ Τζόνσον.

Αναλυτικά τα όσα έγραψε στο αντίο του

«Αγαπημένο μου μπάσκετ,

Από τη στιγμή που άρχισα να τυλίγω σε ρολό τις κάλτσες του πατέρα μου και ξεκίνησα νοητά να εκτελώ νικητήρια σουτ στο θρυλικό Western Forum, ήξερα πως ένα πράγμα ήταν αληθινό. Σε ερωτεύθηκα.

Σε αγάπησα τόσο, που σου έδωσα τα πάντα. Από το μυαλό και το σώμα μου, έως το πνεύμα και την ψυχή μου. Σαν εξάχρονο παιδί που σε αγάπησε έντονα, δεν είδα ποτέ το τέλος του τούνελ. Είδα μόνο τον εαυτό μου να βγαίνει τρέχοντας από ένα άλλο.

Κι έτσι έτρεξα. Έτρεξα πάνω - κάτω σε κάθε παρκέ μετά από κάθε χαμένη μπαλιά, για εσένα. Μου ζήτησες να παλέψω και σου έδωσα την καρδιά μου γιατί μου προσέφερες πολλά περισσότερα.

Έπαιξα με ιδρώτα και με πόνο, όχι επειδή η πρόκληση με καλούσε, αλλά επειδή ΕΣΥ με φώναζες. Έκανα τα πάντα για ΕΣΕΝΑ, γιατί έτσι πρέπει να κάνεις όταν κάποιος σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο ζωντανός, όσο εσύ με έκανες να νιώσω.

Έδωσες σε ένα εξάχρονο αγόρι το Laker όνειρό του και για πάντα θα σε αγαπώ γι’ αυτό. Όμως, δεν μπορώ να σε αγαπώ τόσο μανιωδώς για πολύ ακόμα. Αυτή τη χρονιά, είναι ό,τι μου έχει απομείνει για να σου δώσω. Η καρδιά μου μπορεί να αντέξει το σφυροκόπημα, το μυαλό μου μπορεί να αντέξει την τριβή, όμως το σώμα μου ξέρει πως ήρθε η στιγμή να πω αντίο.

Και είμαι εντάξει με αυτό. Είμαι έτοιμος να σε αφήσω να φύγεις. Θέλω να το γνωρίζεις από τώρα, ώστε και οι δυο να αδράξουμε κάθε στιγμή που μας απέμεινε. Τα καλά και τα άσχημα. Δώσαμε ο ένας στον άλλο όλα όσα είχαμε.

Γνωρίζουμε και οι δυο, πως ό,τι κι αν κάνω μετά, θα είμαι πάντα αυτό το παιδί με τις τυλιγμένες κάλτσες για μπάλα, τον κάδο με τα σκουπίδια στη γωνία και τα πέντε δευτερόλεπτα στο ρολόι. Η μπάλα είναι στα χέρια μου. 5… 4… 3… 2… 1...

Πάντα θα σε αγαπώ,

Κόμπι».