Όταν ο Γιάννης κάνει συνήθεια το «διάβασμα», τότε αλλάζουμε... εποχή

Η αλήθεια είναι ότι ο δρόμος των «ελαφιών» προς την περυσινή κορυφή δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Για να φτάσουν στο δεύτερο πρωτάθλημα της ιστορίας τους και το πρώτο μετά από 50 χρόνια, χρειάστηκε να «φάνε» δύο γερές «σφαλιάρες» (από τους Ράπτορς το 2019 και τους Χιτ το 2020) και ο ηγέτης τους να τύχει σκληρής κριτικής και να γνωρίσει μεγάλη αμφισβήτηση (σχετικά με το αν μπορεί να σουτάρει και αν μπορεί να ηγηθεί χωρίς την βοήθεια άλλου superstar).

Λίγο ή πολύ, όμως, αυτά δεν είναι και τα εμπόδια που βρίσκονται πάντα στον δρόμο που οδηγεί στο μεγαλείο και την γη της επαγγελίας; Κοινώς, αν δεν πέσεις και δεν μάθεις να σηκώνεσαι για να συνεχίσεις την μεγαλεπήβολη πορεία σου, δεν θα φτάσεις ποτέ στην αναγνώριση και την καταξίωση που σου δίνει το ψηλότερο σκαλί.

Βέβαια, υπάρχουν οι περιπτώσεις των ανθρώπων και των οργανισμών που φτάνουν στον προορισμό και πετυχαίνουν τον κορυφαίο στόχο, αλλά δεν έχουν την επιθυμία αλλά και την διάθεση να προσπαθήσουν περισσότερο και να εξελιχθούν, σε βαθμό που θα συνεχίσουν για πολλά χρόνια να γεύονται το νέκταρ της επιτυχίας.

Γιατί κακά τα ψέματα, είναι δύσκολο να φτάσεις στην κορυφή, αλλά είναι ακόμη δυσκολότερο να παραμείνεις εκεί. Όταν στο κατόπι σου βρίσκονται πολλοί άλλοι που έχουν εμπνευστεί από την δική σου πορεία και θέλουν να ζήσουν το ταξίδι σου, να σε φτάσουν και να σε ξεπεράσουν.

Αυτό που συμβαίνει φέτος με τους Μπακς, λοιπόν, στα μάτια μου μοιάζει με όλο αυτό που μόλις περιέγραψα. Πρόκειται για μία ομάδα που «έφαγε τα μούτρα της» στα playoffs του 2019 και του 2020 (μετά από τις δύο κορυφαίες χρονιές της στα τελευταία 32 χρόνια) και που πέρυσι έμαθε να μην βιάζεται στην κανονική περίοδο, ούτε να αγχώνεται για το καλύτερο ρεκόρ, αλλά να ρίχνει το βάρος στο «χτίσιμο» των σωστών συνηθειών (η λέξη "habits" είναι από τις αγαπημένες του Γιάννη), αξιοποιώντας περισσότερο την «χρησιμότητα» των ηττών!

Το Μιλγουόκι που είδαμε στην περυσινή postseason ήταν μακράν το πιο ώριμο της εποχής του "Greek Freak" στην πολιτεία του Ουισκόνσιν και το τελικό αποτέλεσμα «μιλάει» από μόνο του για την συντονισμένη δουλειά που έγινε από τον οργανισμό, τον coach και το front office, έτσι ώστε να αξιοποιηθεί στο μέγιστο το «πολυεργαλείο» που μεγάλωσε στα Σεπόλια και ανδρώθηκε στου Ζωγράφου.

Φέτος, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Τα «ελάφια» είναι πολύ πιο συνειδητοποιημένα, ξέρουν τι θέλουν και πως μπορούν να το πετύχουν, διαθέτουν ακόμη περισσότερα «όπλα» στην φαρέτρα τους (τον Γκρέισον Άλεν και τους Χιλ και Μάθιους που επέστρεψαν) και γνωρίζοντας ότι έχουν να διατρέξουν έναν «μαραθώνιο», έχουν αφεθεί στην καθοδήγηση του 27χρονου Έλληνα ηγέτη τους, ο οποίος δεν σταματάει να εξελίσσει το παιχνίδι του στο απόλυτο elite επίπεδο, προς όφελος περισσότερο της ομάδας και λιγότερο του εαυτού του.

Θα μου πείτε ότι γράφω και θριαμβολογώ περισσότερο ή σχεδόν πάντα στις νίκες και επηρεάζομαι συναισθηματικά απ' όσα έχω ζήσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ακολουθώντας όλα τα βήματα της πορείας του Γιάννη Αντετοκούνμπο στον «μαγικό κόσμο» του ΝΒΑ και σε έναν βαθμό μπορεί να έχετε και δίκιο.

Ωστόσο, το ότι ο 2 φορές MVP του πρωταθλήματος, κορυφαίος αμυντικός και περυσινός πολυτιμότερος παίκτης των τελικών, έχει εκτοξεύσει σε ασύλληπτα μεγέθη το παιχνίδι του και πλέον συμπαρασύρει συμπαίκτες (θετικά) και αντιπάλους (αρνητικά) στο διάβα του, δεν χωράει καμία αμφισβήτηση.

Τι κι αν οι πρωταθλητές έχασαν δύο σερί παιχνίδια στην Σάρλοτ και μάλιστα με πανομοιότυπο τρόπο (από μία πολύ ανερχόμενη ομάδα όπως οι Χόρνετς) παρά τους 34,5 πόντους και τα 12,5 ριμπάουντ που μέτρησε ο "Greek Freak" κατά μέσο όρο στο "Spectrum Center";

Η ουσία είναι ότι παρ' ότι από την αρχή της σεζόν παίζουν με μίνιμουμ 2-3 σημαντικές απουσίες (χθες έλλειπαν οι "πενταδάτοι" Λόπεζ και Χόλιντεϊ), οι Μπακς είναι αποτελεσματικοί στα λεγόμενα "μεγάλα ματς" (έχουν ρεκόρ 7-3 κόντρα σε Νετς, Ουόριορς, Νάγκετς, Μάβερικς, Χιτ, Τζαζ και Λέικερς), αλλά και ότι ο Giannis καταφέρνει πλέον να σταθεροποιείται σε πολύ υψηλά επίπεδα απόδοσης, βελτιώνοντας λεπτομέρειες του παιχνιδιού του, που σε ομαδικό επίπεδο, θα καθιερώσουν το Μιλγουόκι στην elite της elite. Γιατί σε ατομικό επίπεδο βρίσκεται ήδη εκεί.

Μία ματιά στην ατομική του βελτίωση σε κατηγορίες όπως οι βολές (για πρώτη φορά στο +70% μετά από 3 χρόνια), οι ασίστ (έχει τον υψηλότερο μ.ο. της καριέρας του με 6,1) και τα κοψίματα κατά κύριο λόγο, αλλά και οι καλύτερες προϋποθέσεις με τις οποίες επιλέγει να σουτάρει από μέση και μακρινή απόσταση, μαρτυρούν τα στοιχεία που κάνουν την διαφορά.

Το σημαντικότερο απ' όλα, όμως, έχει να κάνει με την απίστευτη ικανότητα που έχει αποκτήσει (από πλευράς διάθεσης, ενστίκτου, εξοικείωσης με τον χώρο, εμπιστοσύνης στους συμπαίκτες του αλλά και σωματικού πλεονεκτήματος) στο "διάβασμα" του παιχνιδιού και του τρόπου με τον οποίο τον αντιμετωπίζει η εκάστοτε άμυνα.

Βλέποντας το ματς με τους Ουόριορς, είδα έναν Γιάννη να φτάνει στο 28o triple double της καριέρας του (30π., 12ρ., 11ασ. & 3κοψ. με 11/17 σουτ) και να ισοφαρίζει τον Μάικλ Τζόρνταν, παίρνοντας σχεδόν πάντα τις σωστές αποφάσεις, αυτές δηλαδή που έχουν τις περισσότερες πιθανότητες για επιτυχημένο play.

Είχε 9/9 σουτ μέσα στο «ζωγραφιστό» με 4 καρφώματα, ενώ τελείωσε με 68,7% στις πάσες του (11/16 σουτ), φτάνοντας σε διψήφιο αριθμό ασίστ. Ακριβώς επειδή διάβασε σωστά τις φάσεις και οι συμπαίκτες του είχαν εύκολη δουλειά.

Κάπως έτσι έχουν εξελιχθεί σε παίκτες-κλειδιά οι Κόνατον και Πόρτις και στα χνάρια τους βαδίζει φέτος ο νεοαποκτηθείς Γκρέισον Άλεν.

Το πιο τρομακτικό για τους Μπακς, όμως, σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω, είναι ότι διαθέτουν τα κορμιά και τα μακριά χέρια για να κυνηγήσουν ομάδες που κινούνται συνεχώς και διαθέτουν κοντούς που αλλάζουν διαρκώς κατευθύνσεις, σουτάρουν από μακριά και τρέχουν προς το καλάθι και μ' αυτόν τον τρόπο καταφέρνουν να τους χαλάσουν τις αποστάσεις και να αλλοιώσουν μπάλες.

Κάπως έτσι, με 14/19 αιφνιδιασμούς και 43,9% στα τρίποντα, τα «ελάφια» διέλυσαν (118-99) την ομάδα με το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ στο ΝΒΑ, στέλνοντας ένα πολύ ηχηρό μήνυμα (η διαφορά έφτασε ακόμη και στο +39)!

Η εξήγηση του Γιάννη στην συνέντευξη Τύπου είναι ακόμη πιο ενδεικτική για την διαδικασία στην οποία βρίσκεται η ομάδα του Μάικ Μπουντενχόλτζερ.

«Δεν με νοιάζουν τα μικρά ή τα μεγάλα παιχνίδια. Αυτό που με απασχολεί είναι να "χτίζουμε" τις σωστές συνήθειες, γιατί αυτές είναι που σε βάζουν στον σωστό δρόμο. Ένα απ' αυτά είναι η επιλογή του σωστού play στην εκάστοτε κατοχή. Με αυτή την νοοτροπία μπαίνω στο γήπεδο και τρέχω στην κάθε επίθεση. Αν η άμυνα μου δείξει ότι δεν με σέβεται, θα πάω στο καλάθι. Αν όχι, θα ζυγίσω την στιγμή και θα δω την επιλογή που έχω για να μοιράσω την μπάλα. Όσο πιο συχνά παίρνω την σωστή απόφαση, τόσο σε καλύτερο δρόμο βρισκόμαστε...», ήταν τα λόγια του.

Χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω για να πειστούμε;