«Δεν περιγράφω άλλο ρε Γιάννη!»

Όταν τον πρωτοείδα να παίζει στον "Τάφο του Ινδού", το φθινόπωρο του 2012, τον παρομοίασα - με τεράστια δόση υπερβολής - με τον Μάτζικ Τζόνσον. Το επόμενο καλοκαίρι, όταν οι Μπακς τον επέλεξαν στο νο15 του draft, ο περισσότερος κόσμος εξεπλάγη και όταν το Μιλγουόκι ανακοίνωσε ότι θα τον υπογράψει αμέσως (για 2+2 χρόνια), ακόμη και οι πιο μυημένοι πιστέψαμε ότι ο ψιλόλιγνος πιτσιρικάς από του Ζωγράφου, θα περάσει την rookie σεζόν του μεταξύ πάγκου και G-League.

Καλύπτοντας την εκτόξευσή του Αντετοκούνμπο στην «ελίτ» του παγκοσμίου μπάσκετ και οικοδομώντας μία μακρινή, πλην όμως αληθινή και ουσιαστική σχέση μαζί του, έμαθα να μην προτρέχω και να βάζω όρια στην εξέλιξη του. Πολύ απλά γιατί το ταβάνι ήταν σχεδόν πάντα τρύπιο!

Από που να αρχίσω και τι να πρωτοθυμηθώ; Από το ότι τον Ιούλιο γύρισε στην Ελλάδα με ύψος 2,06 και στα τέλη Αυγούστου, όταν επέστρεψε στο Μιλγουόκι για την προετοιμασία, μετρήθηκε 2,11;

Από το ότι έβγαλε μάτια στην προετοιμασία και κέρδισε με το σπαθί του μία θέση στο rotation των «ελαφιών» και έναν μήνα αργότερα ήταν βασικός, «αναγκάζοντας» όλον τον οργανισμό να σκύψει πάνω του και να επενδύσει στην ανάπτυξη του ταλέντου του;

Αλλά αυτά έγιναν μόλις την πρώτη του χρονιά. Και στο ξεκίνημα της πορείας οποιουδήποτε ταλαντούχου εργαζόμενου, δεν είναι σπάνια τα άλματα. Το εντυπωσιακό με τον Γιάννη, όμως, είναι ότι η συνολική διαδρομή του περιλαμβάνει μόνο εκτοξεύσεις και απογειώσεις. Οι οποίες, κάποια στιγμή, εκτιμάς ότι θα σταματήσουν, αλλά όσο περνούν τα χρόνια ο τύπος συνεχώς σε αναγκάζει να μονολογείς σε στυλ "τι κάνει πάλι ο άνθρωπος;", "πότε θα σταματήσει;" και άλλα τέτοια χαριτωμένα...

Η αρχή των αλμάτων έγινε με το πρώτο max συμβόλαιο των 100 εκατομμυρίων δολαρίων (Σεπτέμβριος 2016), που έλυσε μία για πάντα το οικονομικό πρόβλημα μίας οικογένειας νιγηριανών, που ήρθε στην Ελλάδα για μία καλύτερη ζωή και επί χρόνια έκανε δουλειές του ποδαριού για την εξασφάλιση του επιούσιου.

Ακολούθησαν το πρώτο All Star Game ως βασικός (Φεβρουάριος 2017) και το βραβείο του πιο βελτιωμένου παίκτη στο ΝΒΑ (Ιούνιος 2017). Στη συνέχεια ήρθε η πρώτη καθοδήγηση των Μπακς στα playoffs (2018) και η κατάρριψη του ρεκόρ του Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ στα triple-double με την φανέλα των «ελαφιών».

Η διετία 2018-2020, έφερε την απόλυτη αναγνώριση με τα δύο συνεχόμενα αγαλματίδια του πολυτιμότερου παίκτη στην κανονική περιόδου (2019 και 2020) και την κυκλοφορία του πρώτου του παπουτσιού της NIKE, με την δική του υπογραφή.

Οι δύο αποτυχημένες προσπάθειες να στείλει την ομάδα του στους τελικούς του ΝΒΑ, τον γεμίζουν πείσμα και έξτρα κίνητρο. Εν τω μεταξύ, επιλέγει να παραμείνει στην Πολιτεία του Ουισκόνσιν και υπογράφει το ακριβότερο συμβόλαιο στην ιστορία του πρωταθλήματος (228 εκ.$ για 5 χρόνια).

Τον Φεβρουάριο του 2021 αναδεικνύεται πολυτιμότερος παίκτης στο 5ο του All Star Game, ενώ το καλοκαίρι του ίδιου έτους, τραυματίζεται σοβαρά στο γόνατο. Εκεί που όλοι τον έχουν ξεγραμμένο για το υπόλοιπο της post-season, εκείνος καταγράφει ρεκόρ αποθεραπείας (7 μέρες), δίνει το παρών στους τελικούς και παίρνει τους Μπακς στις πλάτες του και το MVP των τελικών στο σπίτι του.

Στην εφετινή σεζόν, μπορεί να έχει καταγράψει τις περισσότερες (ανά σεζόν) απουσίες της καριέρας του, ηγήθηκε της επίσκεψης των πρωταθλητών στον Λευκό Οίκο, ενώ είναι στο παρκέ, η ομάδα δείχνει κυρίαρχη και δεν είναι λίγοι εκείνοι που την θεωρούν το πρώτο φαβορί για να ξαναπαίξει στους τελικούς.

Στην 6η του διαδοχική συμμετοχή σε All Star Game, δικαιώνει τον ΛεΜπρόν για τον άτυπο τίτλο του πιο ανταγωνιστικού παίκτη στην ιστορία του θεσμού και με τους 30 πόντους που σκοράρει, γίνεται ο πρώτος σκόρερ (μ.ο. 29,0π.) όλων των εποχών στην κορυφαία γιορτή του μπάσκετ.

Το πιο σημαντικό απ' όλα, όμως, είναι ότι επιλέγεται ανάμεσα στους 75 κορυφαίους μπασκετμπολίστες όλων των εποχών του ΝΒΑ, με μία σημαντική λεπτομέρεια: Είναι ένας από τους 9 εν ενεργεία που βρίσκονται στην σχετική λίστα και ο νεότερος εξ αυτών.

Η γνωριμία του με τον GOAT και η χειραψία του και οι δύο κουβέντες που αντάλλαξε με τον Μάικλ Τζόρνταν, αλλά και η ταινία για τα πρώτα 17,5 χρόνια της ζωής του που έρχεται, συμπληρώνουν τον μακρύ κατάλογο των επιτευγμάτων, που ουδείς νορμάλ εγκέφαλος μπορούσε να φανταστεί ότι θα συμβούν στα 8,5 αυτά χρόνια της παρουσίας του στο ΝΒΑ.

Μετά απ' όλα αυτά, μοιραία το μυαλό ταξιδεύει στο τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον και συγκεκριμένα στην επόμενη 10ετία, που - υγιής να είναι - θα περάσει στα αμερικάνικα γήπεδα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.

Δεν μπορώ να μπω στην λογική να υπολογίσω με τι συμβόλαια θα ολοκληρώσει την καριέρα του, ωστόσο, τολμώ να πω όμως, ότι όταν αποσυρθεί μπορεί κάλλιστα να είναι εκείνος που θα έχει εισπράξει τα περισσότερα χρήματα από τις αγωνιστικές του απολαβές.

Όσο για τους τίτλους και τις ατομικές διακρίσεις, εκεί νομίζω ότι θα χαθεί η μπάλα. Οπότε είναι προτιμότερο να αφήσουμε την ιστορία να γράφεται κι εμείς να μονολογούμε "δεν περιγράφω άλλο"... Έχουμε να δούμε "πολλά απίστευτα κι όμως αληθινά" ακόμη και θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον πως θα είναι ο Γιάννης του 2032.