Χτυποκάρδια με το «μαρκούτσι» στο πρόσωπο του Πόποβιτς!

Η πρώτη φορά που συνάντησα τον “Pop” ήταν πίσω στο μακρινό 2001, σε ένα πηγαδάκι που είχε στήσει με τον αείμνηστο Ντούσαν Ίβκοβιτς, μετά από μία τυχαία συνάντησή τους στην αίθουσα παραλαβής των αποσκευών του αεροδρομίου «Κεμάλ Ατατούρκ» στην Κωνσταντινούπολη.

Το καραβάνι των Ελλήνων απεσταλμένων στο Eurobasket της Τουρκίας, είχε μόλις προσγειωθεί στην Πόλη ερχόμενο από την Αττάλεια, όπου η Εθνική μας ομάδα είχε χάσει την πρόκριση για την τελική φάση της διοργάνωσης, στο αλησμόνητο μπαράζ με την Γερμανία του Νοβίτσκι.

Ο υπογράφων μαζί με μερικούς άλλους συναδέλφους θα παραμέναμε επί τουρκικού εδάφους για να καλύψουμε και την συνέχεια του τουρνουά, οπότε μόλις αντιληφθήκαμε το «ψωμάκι», τρέξαμε να χαιρετήσουμε τον «δικό μας» τότε “Ντούντα” (ήταν προπονητής στην ΑΕΚ), με στόχο να «αλλιεύσουμε» καμία ατάκα από τον εγκάρδιο διάλογο μεταξύ των δύο προπονητών και φυσικά με απώτερο σκοπό να πάρουμε κάποια δήλωση από τον ήδη μία φορά πρωταθλητή του ΝΒΑ.

Ο τότε 52χρονος Γκρεγκ Πόποβιτς, που είχε ταξιδέψει στην Ευρώπη ως απεσταλμένος της USA Basketball για να «κατασκοπεύσει» τους αντιπάλους των Αμερικανών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της επόμενης χρονιάς (2002) στην Ιντιανάπολις (θα ήταν assistant του Τζορτζ Καρλ), ήταν μέσα στα χαμόγελα και την καλή διάθεση και δεν αρνήθηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις της «ελληνικής μαφίας των media», όπως μας αποκάλεσε ο συγχωρεμένος «σοφός» του σερβικού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ, που είχε κάνει τις συστάσεις.

Το επόμενο «συναπάντημα» με τον προπονητή των Σπερς, που εν τω μεταξύ είχε προσθέσει ένα ακόμη «δαχτυλίδι» (το 2ο από τα πέντε συνολικά) στην συλλογή του, έγινε επί αθηναϊκού εδάφους το 2004.

Ο «στρατηγός» των «σπιρουνιών» είχε ταξιδέψει στην Ελλάδα ως βοηθός του Λάρι Μπράουν στην Εθνική των Ηνωμένων Πολιτειών στους Ολυμπιακούς Αγώνες και επειδή τότε είχα πρόσβαση στον αγωνιστικό χώρο (ήμουν υπεύθυνος για τις πρώτες δηλώσεις που έκαναν οι πρωταγωνιστές των αγώνων στην μικτή ζώνη για το ολυμπιακό σύστημα πληροφόρησης της οργανωτικής επιτροπής), είχα την τύχη να του αποσπάσω μερικές ατάκες στην μικτή ζώνη.

Η πραγματική «γνωριμία» με τον «θρύλο» της προπονητικής στο παγκόσμιο μπάσκετ, όμως, έγινε στο πλαίσιο των ετήσιων αποστολών του Gazzetta στον «μαγικό κόσμο» του ΝΒΑ, για χάρη του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Η πρώτη φορά επί αμερικανικού εδάφους ήταν το 2014 στο Σαν Αντόνιο και για την ακρίβεια στην αίθουσα Τύπου των Σπερς, μετά τον αγώνα με τους Μπακς, στην “rookie” σεζόν του “Greek Freak”. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την μέρα.

Όχι μόνο γιατί ο Γιάννης μου χάρισε την φανέλα με την οποία έπαιξε στο “ATT Center”, αλλά και για το “κοκομπλόκο” που έπαθα, βλέποντας μπροστά στα μάτια του τον Γκρεγκ Πόποβιτς να βγαίνει από τα ρούχα του με μία ερώτηση ενός δύσμοιρου ρεπόρτερ και με δύο-τρεις κουβέντες τον ανάγκασε να χάσει την μιλιά του.

Η πλάκα είναι ότι είχα ταξιδέψει στο Τέξας, «εφοδιασμένος» με όλα τα απαραίτητα tips για να τον προσεγγίσω. Ο έμπειρος συνάδελφος και επί χρόνια καλός φίλος, Κρις Σέρινταν, με είχε συμβουλέψει να περιμένω υπομονετικά το τέλος των ερωτήσεων και πριν αποχωρήσει, να του ζητήσω ευγενικά ένα σχόλιο για τις ευρωπαϊκές επιρροές του παιχνιδιού των Σπερς, λέγοντάς του ότι έρχομαι από την Ελλάδα.

Όπως καταλαβαίνετε, τίποτε απ’ αυτά δεν έγινε. Πολύ απλά γιατί μετά τον μίνι «εξάψαλμο» που έριξε στον Αμερικανό συνάδελφο που συνοδεύτηκε με το «ελπίζω η επόμενη ερώτηση να μην παίξει με τα νεύρα μου...», δεν βρήκα το κουράγιο να ξεδιπλώσω το σχέδιό μου... Μου έφταναν τα videos που είχα δει μέχρι τότε, με τον “Pop” να βγαίνει από τα ρούχα του και δεν ήθελα με τίποτε να γίνω... viral με τέτοιο τρόπο!

Στη συνέχεια, βέβαια, χτυπούσα το κεφάλι μου σκεπτόμενος πότε θα έχω ξανά την ευκαιρία. Και αυτός ήταν ο λόγος που την άρπαξα από τα μαλλιά, την επόμενη φορά που μου παρουσιάστηκε.

Ήταν ανήμερα του Αγίου Νικολάου αλλά και των 22ων γενεθλίων του Αντετοκούνμπο στο Μιλγουόκι (06/12/2016). Τα «ελάφια» υποδέχονταν στο παλιό τους γήπεδο, το “BMO Harris Bradley Center” τους πέντε φορές πρωταθλητές του ΝΒΑ και η μέρα είχε αρχίσει εκπληκτικά με μία απολαυστική συνέντευξη που μου είχε δώσει ο Μάνου Τζινόμπιλι στο τέλος της πρωινής προπόνησης των Σπερς.

Βάσει προγράμματος, ο προπονητής των φιλοξενουμένων μιλάει στους δημοσιογράφους 90 λεπτά πριν από το τζάμπολ στα όρθια έξω από τα απoδυτήρια. Όπως καταλαβαίνετε, την αγωνία, το τρακ και την ανυπομονησία που με είχαν κυριεύσει, είχα να την αισθανθώ από τα πρώτα μου χρόνια στο ρεπορτάζ, όταν σκεφτόμαστε τι και με ποιο τρόπο θα ρωτήσουμε στον ακριβοθώρητο Γιάννη Ιωαννίδη.

Κάτι παρόμοιο με το τρακ που είχαμε στην εφηβεία, όταν θέλαμε ένα κορίτσι και δεν ξέραμε πως να του το πούμε και ποιες λέξεις να χρησιμοποιήσουμε.

Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο είχα κατασκηνώσει στο σημείο μισή ώρα νωρίτερα κι έχοντας επιλέξει τρεις διαφορετικές ερωτήσεις, πήγαινα πάνω κάτω κι έκανα συνέχεια πρόβα στην διατύπωση, έτσι ώστε κατά πρώτον, να μην χρονοτριβήσω και κατά δεύτερον, να μην κάνω κανένα λάθος και κολλήσω...

Δεν σας κρύβω ότι μόλις έκανε την εμφάνισή του, φορώντας φόρμα, κι έχοντας χαλαρό στυλ με διάθεση να αστειευτεί, μου έφυγε ένα μεγάλο βάρος. Η «γλώσσα του σώματός» του πρόδιδε ότι βρισκόταν σε «καλό φεγγάρι», ενώ από τον τρόπο που απαντούσε στις πρώτες ερωτήσεις, εύκολα μπορούσε να καταλάβει κανείς τον υψηλό δείκτη ευφυίας του αλλά και την όρεξη που είχε να θίξει σε μη συνηθισμένα θέματα.

Στο πρώτο κενό που βρήκα, πήρα τον λόγο κι αφού διατύπωσα την ερώτησή μου στο μικρόφωνο του Βασίλη Τσίγκα, έτεινα το «μαρκούτσι» προς το μέρος του, ελπίζοντας ότι θα σεβαστεί το μακρύ μου ταξίδι και θα πάρει σοβαρά την προσπάθειά μου.

Ήταν τόσο μακροσκελής η απάντησή του, που πήρα θάρρος και στο καπάκι έκανα και μία ακόμη, η οποία προκάλεσε το ενδιαφέρον του με αποτέλεσμα να ανάψει η συζήτηση. «Παιδιά σήμερα είστε σε φόρμα, οπότε σας δίνω το ελεύθερο να ρωτήσετε κι άλλα πράγματα. Εμπρός τι περιμένετε, τώρα που κληρώνει...», είπε ο “Pop” πριν ξεκαρδιστεί και δώσει τέλος στο media time.

Οφείλω να σας παραδεχθώ ότι εκείνο το πεντάλεπτο, ήταν ένα από τα λίγα στην διάρκεια του 26χρονης διαδρομής μου σε αυτό το επάγγελμα, που αισθάνθηκα ότι «μεγάλωσα» σαν δημοσιογράφος. Η αποδοχή ενός τόσο σπουδαίου πνευματικά προπονητή με έκανε να νιώσω ότι κάνω καλά την δουλειά μου και μου έδωσε τεράστια ώθηση να συνεχίσω.

Έκτοτε, συνάντησα αρκετές φορές ακόμη τον Γκρεγκ Πόποβιτς. Στην Κίνα όπου και παίξαμε με την Εθνική Αμερικής στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2019 (η Γαλλία την «πέταξε» εκτός ημιτελικών), στο Μιλγουόκι αλλά και πολύ πρόσφατα, τον περασμένο Οκτώβριο στο Σαν Αντόνιο, για το ματς των Σπερς με τους Μπακς.

Στην περίπτωση του, χρειάζεσαι ελάχιστο χρόνο γύρω του για να αντιληφθείς την τεράστια προσωπικότητά του! Είναι από τους λίγους ανθρώπους, που βλέποντάς τον από κοντά και γνωρίζοντας τα πάντα για την καριέρα του, τους τίτλους και τις ατομικές διακρίσεις στην προπονητική, καταλαβαίνεις αμέσως ότι κρύβει πολλά περισσότερα και πιο σημαντικά απ’ όσα έχει δείξει στα γήπεδα του μπάσκετ.

Πολλά περισσότερα απ’ όσα σημαίνουν οι 1336 νίκες του, που του χάρισαν τον τίτλο του πολυνίκη coach στην ιστορία του ΝΒΑ. Γι’ αυτό και ένα δείπνο με καλό κρασί και τον “Pop” σε κέφια, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να ζήσει ένας ρεπόρτερ που καλύπτει τους Σπερς. Από 'κει και μετά έχει «κλείσει» σαν NBA writer…

Η ιστορία που μοιράστηκε με το ESPN, ο πρώην βοηθός του Μάικ Μπράουν (σ.σ.: νυν assistant του Στιβ Κερ στους Ουόριορς) τα λέει όλα για το ποιόν του...

«Είχα χωρίσει με τη γυναίκα μου και είχα πάρει τα παιδιά μου στο Σαν Αντόνιο για λίγες μέρες. Συνοδεύοντάς τα στο αεροδρόμιο για να επιστρέψουν στην μαμά τους στο Κολοράντο, είχα αργήσει για την πτήση των Σπερς προς το Σικάγο για ένα ματς με τους Μπουλς. Δυστυχώς, όμως, τα παιδιά άρχισαν να κλαίνε και δεν ήθελαν να με αποχωριστούν, οπότε βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση. Τηλεφώνησα αμέσως στον Πόποβιτς, του εξήγησα και του ζήτησα να καθυστερήσει για 15 λεπτά την απογείωση της πτήσης της ομάδας. Ξέρετε τι μου απάντησε; “Αν σε δω στο αεροπλάνο των Σπερς, απλά θα απολυθείς! Θα μείνεις εδώ για να φροντίσεις τα παιδιά σου! Δεν χάθηκε ο κόσμος να χάσεις κι ένα επαγγελματικό ταξίδι”...», μου είπε και μου έκλεισε στην μούρη το τηλέφωνο...