Οι εξωγήινοι της άμυνας

Η πρώτη αναμέτρηση των Σέλτικς με τους Νετς και ιδίως το φινάλε της έμοιαζε με όαση σε έρημο τοπίο. Το πρώτο Σαββατοκύριακο των πλέι-οφ του ΝΒΑ άφηνε πολλές υποσχέσεις και τις διέψευσε σχεδόν όλες, αφού οι περισσότερες αναμετρήσεις κρίθηκαν με μεγάλες διαφορές, ενώ το επίπεδο ήταν γενικά χαμηλό και κάμποσες ομάδες έμοιαζαν σαν να έπεσαν με αλεξίπτωτο, αποφασισμένες (όπως οι Μπουλς) να τραβήξουν ανώτερους αντιπάλους προς τα κάτω και να τους κάνουν σαν τα μούτρα τους.

Πάνω που ετοιμαζόμουν να ψάξω για κολλύριο, συντονίστηκα με τη Βοστώνη και, επιτέλους, θυμήθηκα ότι πρόκειται για διοργάνωση μπάσκετ. Ήταν η μία και μοναδική φορά που είπα: «Θέλω κι άλλο, από αυτό που μόλις μου σέρβιραν».

Περισσότερο οι Σέλτικς, ομολογώ, παρά οι Νετς. Όσο και αν ευγνωμονώ τον Κάιρι Ίρβινγκ για εκείνο το σουτ που γκρέμισε τους Ουόριορς, δεν γίνεται να συμπαθήσω ούτε τον ίδιο (τον αρχιερέα της ψέκας) ούτε το μπάσκετ που παίζει. Στο δικό μου μπλοκάκι, η επιδημία των shoot-first «άσων», που πρώτα σουτάρουν και μετά το σκέφτονται, ευθύνεται για τον εκφυλισμό του ΝΒΑ σε κάτι που μοιάζει ελάχιστα με μπάσκετ, όπως το μάθαμε και αγαπήσαμε.

Στα τελευταία δευτερόλεπτα του πρώτου αγώνα με τους Σέλτικς, όμως, στοιχήθηκαν οι πλανήτες στη σωστά σειρά και κάθισε κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Εάν το χάσατε, χάσατε. Εάν χάσατε, δεν έχετε παρά να βρείτε το βίντεο και να το μελετήσετε.

Όχι τα τελευταία 10-12 δευτερόλεπτα, αλλά όλη τη σεκάνς που ξεκίνησε 00.38.9 πριν τη λήξη, μετά το καλάθι του Τζέιλεν Μπράουν που μείωσε τη διαφορά στον πόντο. Ανοίξτε διάπλατα τα μάτια και δείτε πώς αμύνθηκαν οι Σέλτικς, σαν να αντιμετώπιζαν εισβολή εξωγήινων!

Ο Κάιρι Ίρβινγκ παραλαμβάνει τη μπάλα στα 30’’ και βρίσκει απέναντί του ένα λυσσασμένο σκυλί. Πάει να κινηθεί προς τα δεξιά, την καλή του πλευρά, αλλά τη βρίσκει ολόκλειστη, αφού ο Μάρκους Σμαρτ περιμένει εξαρχής αυτό το πρώτο βήμα. Μόλις ο Κάιρι δοκιμάζει να πάει προς τ’ αριστερά, καταφτάνει βοήθεια, από δεύτερο μετρ της άμυνας, πολύ ψηλότερο μάλιστα (Αλ Χόρφορντ).

Τα νταμπλ-τιμ σπάει στιγμιαία για να μη σφυριχτεί αντικανονική άμυνα, αλλά ο Σμαρτ εξωθεί τον Κάιρι μακριά από τη ρακέτα, όπου ο Χόρφορντ επιστρέφει δριμύτατος. Πλέον, ο Ίρβινγκ εγκλωβίζεται κοντά στη γωνία, από δύο αντιπάλους που κουνάνε τα κουπιά τους γαυγίζοντας σαν μανιακοί. Η πάσα (π.χ. στον Μπρους Μπράουν που κόβει ελεύθερος) δεν υπάρχει στη σκέψη του ούτε ως σχέδιο Γ και αυτό κοστίζει ακριβά στους Νετς.

Όταν ο Κέβιν Ντουράντ σπεύδει για να προσφέρει χείρα βοηθείας, ο Κάιρι βρίσκεται ακόμη στο πρώτο τετραγωνάκι της σκακιέρας. Και δεν πασάρει τη μπάλα, απλά την ξεφορτώνεται. Ο Ντουράντ έχει στη διάθεσή του λιγότερο από 4 δευτερόλεπτα και το κλασσικό βηματάκι προς το πλάι ως μοναδικό σύμμαχο. Αλλά ο αθλητικός Τζέισον Τέιτουμ έχει διδαχθεί καλά τα μυστικά στο Ντιουκ και δεν τον αφήνει να ανασάνει.

Ο Ντουράντ βλέπει μία ανθυποψία ορίζοντα και σηκώνεται από τα 7,5 μέτρα για το σουτ, που πλέον θυμίζει περισσότερο προσευχή. Ο Τέιτουμ, που σε όλη τη διάρκεια της φάσης δεν έχει κουνήσει ρούπι από τον Ντουράντ, ακολουθεί ψηλά και δεν επιτρέπει ένα καθαρό σουτ, σαν αυτό που πήγε να αποκλείσει πέρυσι τους Μπακς. Η μπάλα πάει στο σίδερο και ο Χόρφορντ καταπίνει το αμυντικό ριμπάουντ, αν και ξεκινάει από μειονεκτική θέση συγκριτικά με τον για μια στιγμή αφρούρητο Νικ Κλάξτον.

Η εξέδρα ενθουσιάζεται, αφού οι Σέλτικς έχουν στη διάθεσή τους 12 δευτερόλεπτα και χρειάζονται 1 πόντο για να αποφύγουν την ήττα ή 2 για να νικήσουν. Ο Ίμε Ουντόκα έχει στη διάθεσή του τάιμ-άουτ, αλλά αποφεύγει να το ζητήσει! Εάν το κάνει, θα δώσει στους Νετς τη δυνατότητα να ξαναρίξουν στο παρκέ καλούς αμυντικούς, κάτι που ο Στιβ Νας αμέλησε να κάνει στην προηγούμενη ευκαιρία, μολονότι μία άμυνα (σε δύο κατοχές) θα ήταν αρκετή για να του δώσει τη νίκη.

Οι Σέλτικς έχουν στο παρκέ κανονικό πλέι-μέικερ, τον Ντέρικ Ουάιτ, αλλά πέντε δημιουργούς, αφού όλοι μπορούν να πασάρουν καλά. Ο Τζέιλεν Μπράουν σκανάρει το παρκέ ντριμπλάροντας και φτάνει σε απόσταση βολής για fadeaway σουτάκι στα 4’’. Βλέπει όμως σχεδόν ελεύθερο τον Μάρκους Σμαρτ στις 45 μοίρες και του δίνει τη μπάλα, για ένα σουτ που ο Σμαρτ είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα μπουμπουνίσει, ελλείψει διαθέσιμου χρόνου. Ή μήπως όχι;

Ο παίκτης που αντλεί την ενέργειά του από την άμυνα και προέρχεται από το ανδραγάθημα της αμέσως προηγούμενης φάσης προσποιείται και περνάει το κορμί του κάτω από τα χέρια των Μπράουν, Κλάξτον, που σπεύδουν για το close-out της απελπισίας. Ταυτόχρονα, μετράει τα δευτερόλεπτα και βλέπει τον Τζέισον Τέιτουμ να κόβει με χίλια προς το αντίπαλο καλάθι, αφήνοντας πίσω του τον αδρανή Ντουράντ.

Μέσα στη ρακέτα των Νετς, δεν έχει μείνει πια τίποτε όρθιο. Η διάβαση είναι αφύλακτη. Μια σταλιά κορμιά, ο Ντράγκιτς και ο Ίρβινγκ δεν μπορούν να σταματήσουν κανέναν. Το μόνο που απομένει, είναι να πασάρει με ακρίβεια ο Σμαρτ τη μπάλα, ώστε να πατήσει ο Τέιτουμ γερά.

Σαν να χρειαζόταν λίγη καλλιτεχνία σε αυτό το τέλειο χορευτικό, ο σταρ των Σέλτικς ξεφεύγει με πιρουέτα και αποφεύγει την απεγνωσμένη απόπειρα του Κάιρι για ένα φάουλ που θα τον έστελνε στη γραμμή. Η μπάλα καταλήγει στο καλάθι μέσα σε οικουμενικό ντελίριο. Το μπάσκετ έχει μόλις κερδίσει.

Για μισό λεπτό, οι Σέλτικς του 2022 έγιναν η μετενσάρκωση της ομαδάρας του Μπερντ, του Μακχέιλ, του Πάρις και του Ντένις Τζόνσον. Ο τρόπος με τον οποίο ξάπλωσαν τους Νετς στο καναβάτσο, απόλυτα ταιριαστός με την ομάδα που εδώ και χρόνια παίζει μπασκετάρα του προπονητή (από τα χρόνια του Μπραντ Στίβενς) ήταν η πεμπτουσία του μπάσκετ.

Καιρό είχα να ενθουσιαστώ τόσο με μία φάση, ή μάλλον δύο, βγαλμένη μάλιστα από το πρωτάθλημα όπου βασιλεύει το iso, η ατομική αθλητικότητα και το μπάσκετ ένας εναντίον πολλών. Χαλάλι η ταλαιπωρία του Μπακς-Μπουλς, του Μέμφις-Μινεσότα, της Ατλάντα και των άλλων ομάδων της «νουβέλ βαγκ».

ΟΙ Νετς μπορούν φυσικά να νικήσουν οποιονδήποτε οπουδήποτε, αλλά οι Σέλτικς είναι το δικό μου φαβορί, παλαιός έρωτας άλλωστε από τότε που ένιωσα στα ρουθούνια μου τη μυρωδιά του παλαιού «Γκάρντεν» το 1991. Αν δεν το πάρουν οι Μπακς, που τους αγαπάμε λόγω Γιάννη και Θανάση, ας το πάρει η Βοστώνη. Ή το Μαϊάμι ή το Τορόντο, κάποιος που να παίζει μπάσκετ με υποκείμενο, ρήμα και αντικείμενο τέλος πάντων.

Οι Σέλτικς μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα απέδειξαν ότι ισχύουν και οι δύο εκδοχές του γνωστού αφορισμού. Ναι, η τέλεια άμυνα νικάει τη τέλεια επίθεση. Ναι, η τέλεια επίθεση νικάει τη τέλεια άμυνα. Η κότα κάνει το αυγό και το αυγό κάνει την κότα.

Στα πλέι-οφ, βέβαια, στο τέλος είθισται να νικάνε οι εξολοθρευτές. Χωρίς την εξωφρενικά αποτελεσματική άμυνα του Σμαρτ, του Χόρφορντ και του Τέιτουμ απέναντι στα δύο πυρηνικά όπλα του σκοραρίσματος, οι Σέλτικς θα είχαν χάσει το ματσάκι και το αβαντάζ της έδρας.

Στην άλλη άκρη του γηπέδου, πέτυχαν το νικητήριο καλάθι επειδή επέδειξαν υπομονή, ψυχραιμία, διάβασμα, καθαρό μυαλό, περίσσευμα φαιάς ουσίας. Πανηγύρισα με σφιγμένες γροθιές, όχι γιατί τους συμπαθώ, αλλά επειδή ένιωσα σαν να έβλεπα ευρωπαϊκή ομάδα με ταλέντο επιπέδου ΝΒΑ. Aπό αυτές που δικαιώνουν το αιρετικό δόγμα, ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο θεαματικό στομπάσκετ από μία καλή άμυνα.