Όταν αιμορραγείς, έχεις 3/20 και βάζεις το επόμενο, είσαι ο Γιάννης!

Οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν την λέξη “bittersweet”, που σημαίνει γλυκόπικρο. Αυτό είναι το συναίσθημα που νιώθω κάθε χρόνο αυτή την εποχή που πρέπει να ξυπνήσω ξημερώματα για να δω αγώνα playoffs των «ελαφιών», πολλώ δε μάλλον τα δύο τελευταία χρόνια που ο “Greek Freak” εχει πλέον εκτοξευτεί στην κορυφή του ΝΒΑ και έχει συμπαρασύρει μαζί του και την ομάδα του.

Πικρό γιατί, κακά τα ψέματα, είναι βαριά η καλογερική του να ακούς τον ήχο του κινητού και να ξυπνάς μέσα στην νύχτα και γλυκό γιατί τα συναισθήματα που σε κατακλύζουν στην θέα των επικών κατορθωμάτων ενός «δικού μας» παιδιού, είναι τόσο έντονα που πολλές φορές δεν περιγράφονται. Ειδικότερα εκείνη την ώρα που συμβαίνουν, που όλοι οι υπόλοιποι στο σπίτι κοιμούνται και ο «βρυκόλακας» της παρέας προσπαθεί να πνίξει το ουρλιαχτό του...

Όλα αυτά τα χρόνια, λοιπόν, που ο Αντετοκούνμπο «τρυπάει» με εντυπωσιακή συνέπεια το «ταβάνι» του, είχα πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να μονολογεί αναρωτώμενος: «Τι άλλο θα κάνει ρε παιδιά το παλικάρι;». Μέχρι που από ένα σημείο και μετά, πριν κατακτήσει το πρώτο του δαχτυλίδι, πείστηκα κι έμαθα να μην προεξοφλώ τίποτε πριν πει την τελευταία του λέξη.

Μεγαλύτερη απόδειξη για του λόγου αληθές, από την εξέλιξη των περυσινών playoffs, με τον αποκλεισμό των Νετς, τον σοκαριστικό τραυματισμό (υπερέκταση γονάτου στο Game 4 με τους Χοκς) και την επιστροφή του μετά από μία εβδομάδα και φυσικά την απόλυτη κυριαρχία του στους τελικούς με τους Σανς (50π. στo Game 6 που έκρινε τον τίτλο), φυσικά δεν υπάρχει.

Σαν να μην έφταναν, λοιπόν, όλα αυτά, φτάνουμε στους εφετινούς ημιτελικούς της Ανατολής με τους φορμαρισμένους Σέλτικς και σύσσωμη η βιομηχανία των media που καλύπτουν το ΝΒΑ, παρουσιάζεται «αδιάβαστη» και πατώντας στην σημαντικότατη απουσία του Μίντλετον, βιάζεται να προβλέψει τον αποκλεισμό του Μιλγουόκι στα 6 ή τα 7 παιχνίδια.

Μιλάμε για τους ίδιους ειδικούς αναλυτές που εδώ και λίγες ώρες έχουν καταπιεί την γλώσσα τους, έχουν φάει τα μουστάκια τους ή έχουν εξαφανιστεί για να περάσει η μπόρα και να συνειδητοποιήσουν το νέο «χουνέρι» που τους επεφύλαξε ο Γιάννης.

Από αυτό εδώ το βήμα, έχω αναφερθεί πολλές φορές στην αναγνώριση που απολαμβάνει ο Έλληνας κορυφαίος μπασκετμπολίστας του κόσμου και η οποία είναι κατώτερη του αναμενόμενου και δεν αναλογεί σε καμία περίπτωση στα μυθικά επιτεύγματα και στην σταδιακή εδραίωση της κυριαρχίας του στον «μαγικό κόσμο» του αθλήματος.

Νομίζω, όμως, ότι το Game 5 στο “TD Garden” της Βοστώνης και η διαφαινόμενη πρόκριση των πρωταθλητών στους τελικούς της Ανατολής (το 82,4% των ομάδων που κάνει το 3-2 σε μία σειρά best-of-seven παίρνει την πρόκριση), θα αποτελέσει την απαρχή για να αλλάξει μία για πάντα αυτό το «ναι μεν αλλά» που συνόδευε το μεγαλείο του Αντετοκούνμπο ακόμη και μετά τα όσα συγκλονιστικά έκανε στην περυσινή postseason.

Ας ρίξουμε, λοιπόν, μία πιο διεισδυτική ματιά στο πως οι Μπακς διατήρησαν τον έλεγχο της σειράς στην κατοχή τους και πλέον φαντάζουν ως το μεγάλο φαβορί όχι μόνο για την πρόκριση, αλλά ίσως και για τον εφετινό τίτλο.

Με δεδομένο ότι πράγματι η απουσία του Μίντλετον είναι κάτι περισσότερο από κομβική για τον τρόπο με τον οποίο παίζει η ομάδα του Μάικ Μπουντενχόλτζερ και από την άποψη ότι λαμβάνει τις περισσότερες μπάλες που προκύπτουν από τα double και triple team στον Γιάννη, το έργο των πρωταθλητών ήταν ευθύς εξαρχής πολύ δύσκολο.

Και το έκανε ακόμη δυσκολότερο ο αντίπαλός τους, που είναι μία νεανική, αθλητική, σκληροτράχηλη, αμυντικογενής και συνάμα ποιοτική ομάδα που καθοδηγείται από έναν άκρως αναλυτικό και επιδραστικό προπονητή, όπως ο Ίμε Ουντόκα.

Με βάση όλα τα παραπάνω, ήταν προφανές ότι η επικράτηση του Μιλγουόκι θα περνούσε μέσα από ένα «εξωγήινο» step up του Αντετοκούνμπο σε άμυνα κι επίθεση, το οποίο όμως, θα έπρεπε να συνδυαστεί με την αντίστοιχη ανθεκτικότητα του 27χρονου superstar στο ανελέητο «ξύλο» που θα «έτρωγε» (και «τρώει») και με μεγαλύτερη προσφορά από το supporting cast.

Αυτό δηλαδή που έχει συμβεί μέχρι τώρα, με το υποτιθέμενο φαβορί της σειράς να μην έχει πάρει ποτέ το προβάδισμα στις νίκες και το αουτσάϊντερ αντίστοιχα, να μην έχει βρεθεί ποτέ με την πλάτη στον τοίχο, έχοντας ανατρέψει δύο φορές το μειονέκτημα της έδρας!

Μια προσεκτική ανάλυση των αριθμών, θα μας βοηθήσει να διαπιστώσουμε τα εξής:

* Ο Γιάννης έχει εκτοξεύσει τα νούμερα του από την κανονική περίοδο (μ.ο. 29,9π., 11,6ρ., 5,8ασ. με 72,2% βολ., 55,3% σουτ & 29,3% τριπ.) και αλλά και την σειρά με τους Μπουλς στον 1ο γύρο (μ.ο. 28,6π., 13,4ρ. & 6,2ασ. με 69,8% βολ., 57,8% σουτ & 11,7% τριπ.) και απέναντι στους Σέλτικς έχει 33,6 πόντους, 12,6 ριμπάουντ, 7,0 ασίστ, 59,9% βολές, 46,6% σουτ και 16,3% στα τρίποντα ανά παιχνίδι, με την σημαντική πτώση στα ποσοστά ευστοχίας να κρίνεται άκρως φυσιολογική λόγω των περισσότερων προσπαθειών που παίρνει και λόγω της ασφυκτικής πίεσης που δέχεται.

* Καθώς εξελίσσεται η σειρά, οι Μπακς έχουν κάνει τις απαραίτητες προσαρμογές στην επίθεση και σιγά-σιγά ανεβάζουν την παραγωγικότητά τους, που στο Game 5 (110-107) ήταν η μεγαλύτερη στα ματς με τους Κέλτες (110π.) και πλησίασε την επιθετική τους επίδοση στην κανονική περίοδο (115,5π.)

* Στο Game 5, ευστόχησαν στα περισσότερα τρίποντα στην σειρά (13/29), πλησιάζοντας την μέση επίδοσή τους στην regular season (14,1), βρίσκοντας τις αναγκαίες λύσεις από μακριά και ανοίγοντας περισσότερους δρόμους για τις διεισδύσεις του Αντετοκούνμπο (40π., 11ρ. & 3ασ. με 16/27 σουτ).

Ο coach Bud πήρε επιτέλους περισσότερα «πράγματα» από περισσότερους παίκτες. Πέραν του πολύ κομβικού απολογισμού των 65 πόντων με 25/51 σουτ από το δίδυμο Αντετοκούνμπο-Χόλιντεϊ, οι πρωταθλητές είχαν άλλους 4 παίκτες με αξιοσημείωτη συνεισφορά στη νίκη τους, με τους Πόρτις (14π. & 15ρ.) και Κόνατον (13π. με 3/5 τριπ.) να βάζουν την υπογραφή τους στα τελευταία δευτερόλεπτα και τους Μάθιους (9π. & 7ρ. με 3/5 τριπ.) και Άλεν (8π. & 5ασ.), να κάνουν αθόρυβη δουλειά.

* Το Μιλγουόκι πέτυχε τους περισσότερους πόντους στην σειρά, στο δεύτερο μέρος (63π.) και την 4η περίοδο (33π.) και ειδικότερα στο τελευταίο δωδεκάλεπτο, είχε 6/6 τρίποντα και συντριπτική υπεροχή στα επιθετικά ριμπάουντ (7-1). Αυτά τα δύο νούμερα εξηγούν εν πολλοίς την ολική επαναφορά από το -14, με το momentum (ακόμη και στο τελευταίο 5λεπτο να είναι υπέρ των γηπεδούχων).

Το 2ο break των Μπακς, στα δικά μου μάτια, παίρνει ακόμη μεγαλύτερη αξία επειδή ήλθε σε ένα ματς που οι Σέλτικς ήταν εξαιρετικοί στην επίθεση. Οι 60 πόντοι του διδύμου Τέιτουμ-Μπράουν, το 51,2% εντός πεδιάς, το 86,7% στις βολές και η αναλογία των ασίστ (25) με τα λάθη (10), τα λένε όλα.

Για το τέλος άφησα την στιγμή αλλά και την αντίδραση του “Greek Freak”, που για μένα καθόρισε το ματς και ενδεχομένως και την σειρά. Kαι που νομίζω ότι θα μείνει στην ιστορία των αδιανόητων κατορθωμάτων του όταν σε κάποια χρόνια θα προσπαθούμε να φτιάξουμε το top-10 των all-time στιγμών της καριέρας του.

Απομένουν 2'12” για το τέλος και οι Μπακς έχουν πλησιάσει επικίνδυνα στο -4 (103-99). Ο Τζέιλεν Μπράουν αστοχεί από την κορυφή και εκεί που ο Γιάννης πάει (χωρίς μεγάλη ένταση η αλήθεια είναι) για το αμυντικό ριμπάουντ, πετάγεται σαν από μηχανής Θεός ο Χόρφορντ και με ένα follow κάρφωμα, δείχνει να καθαρίζει το ματς (105-99). Στην ίδια φάση, ο αγκώνας του Κόνατον προσγειώνεται δίπλα στο μάτι του Αντετοκούνμπο, που σωριάζεται στο παρκέ και γεμίζει αίματα...

Το ότι ο MVP της καρδιάς μας σηκώνεται, κάνει μερικά ράμματα στον πάγκο και στην επόμενη φάση παίρνει το κρίσιμο τρίποντο (έχοντας 3/20 μέχρι εκείνη την στιγμή στην σειρά), το βάζει και «κηρύσσει» την μεγάλη αντεπίθεση, μας ξεπερνάει όλους. Ελπίζω και τους αμφισβητίες του. Γιατί αν οι Μπακς πάρουν και φέτος το πρωτάθλημα, τότε πραγματικά οι λέξεις θα έχουν χάσει το νόημά τους και ανυπομονώ για την στιγμή που δεν θα έχω να γράψω...

Υγ.: Η λέξη που αντιστοιχεί στα ελληνικά για τον Χόλιντεϊ, δεν γράφεται. Ο τύπος έβαλε την υπογραφή στο ματς με δύο defensive plays που πρέπει να διδάσκονται για την αμυντική οξυδέρκεια, πέραν των προσόντων με τα οποία είναι προικισμένος (απίστευτα χέρια και τρομερό τσαμπουκά).