Με Μίντλετον και Χίρο, οι Σέλτικς δεν θα έφταναν τελικούς!

• Το “what if” για Μίντλετον και Χίρο
• Warriors in six!

Θα σας πω την «αμαρτία» μου για τους Σέλτικς, αν και νομίζω ότι πριν από σχεδόν 8 μήνες, ουδείς από τον οργανισμό πίστευε ότι ο Ιούνιος θα έβρισκε την ιστορική ομάδα των 17 τίτλων στο ΝΒΑ, στους τελικούς, να μάχεται για το 18ο δαχτυλίδι, που αυτομάτως θα την καταστήσει ως την πλέον πολυνίκη στην ιστορία του πρωταθλήματος.

Λοιπόν, στις 25 του περασμένου Οκτωβρίου ήμουν στο Χιούστον και φυσικά έδωσα το παρών στον αγώνα τους με τους Ρόκετς. Και οι δύο ομάδες, είχαν ήδη δώσει από δύο παιχνίδια στην κανονική περίοδο με τους σημερινούς πρωταθλητές της Ανατολής να μετρούν ισάριθμες ήττες και να προσπαθούν να ανοίξουν λογαριασμό στις νίκες.

Τότε, μάλιστα και οι δύο ομάδες είχαν αρκετά διαφορετικά ρόστερ σε σχέση με το πως τελείωσαν ή τελειώνουν την εφετινή σεζόν, ενώ κανείς δεν γνώριζε ότι 3,5 μήνες αργότερα (10/02), θα εμπλέκονταν σε ένα trade που θα έστελνε τους Ένες Κάντερ και Ντένις Σρούντερ στο Τέξας για την επιστροφή του Ντάνιελ Τάις στην Βοστώνη (την ίδια μέρα οι Σέλτικς παραχώρησαν τους Ρίτσαρντσον και Λάνγκφορντ στους Σπερς για λογαριασμό του Ντέρικ Ουάιτ).

Σε εκείνο το ματς, που λέτε, τίποτε δεν προμήνυε τον «τυφώνα», που στις αρχές του 2022, ξεκίνησε από την παραθαλάσσια πόλη της Μασαχουσέτης κι έκτοτε έχει παρασύρει όλες τις αντιπάλους στον διάβα του.

Οι Σέλτικς είχαν ακόμη τον Τζαμπάρι Πάρκερ και τον Χουάντσο Ερνανγκόμεζ (δεν έπαιξαν καθόλου) στη σύνθεσή τους, ενώ πλην του MVP Τζέισον Τέιτουμ, που στο “Toyota Center” κατέγραψε την πρώτη εφετινή 30άρα του (31π. & 9ρ.), εκείνο το βράδυ είχε κάνει ρεκόρ καριέρας με 18 πόντους ο Γκραντ Ουίλιαμς (στην πορεία το κατέρριψε φτάνοντας τους 27π. με τους Μπακς στο Game 7) ήταν απών λόγω τραυματισμού ο Τζέιλεν Μπράουν.

Θυμάμαι ακόμη τις αγκαλιές του rookie προπονητή τους, Ίμε Ουντόκα, με τους παίκτες στον διάδρομο των αποδυτηρίων και το μπουγέλο που δέχτηκε όταν μπήκε στα ενδότερα. Ήταν η πρώτη νίκη (107-97) της καριέρας του σαν head-coach! Που να ήξερε ότι λίγους μήνες αργότερα θα έφτανε στους τελικούς και θα είχε την ευκαιρία να μπει σε ένα πολύ κλειστό club προπονητών (Τάιρον Λου και Νικ Νερς), που κατέκτησαν τον τίτλο στην παρθενική τους χρονιά στην άκρη του πάγκου.

Η Βοστώνη, λοιπόν, που χρειάστηκε να περάσει ένας μήνας στην regular season για να ξεπεράσει το 50% (στις 21/11 έφτασε στο 9-8) και μέχρι τις 22 Γενάρη είχε αρνητικό ρεκόρ (23-24), επέστρεψε στους τελικούς του ΝΒΑ μετά από 12 χρόνια και δικαίως, ρίχνεται στην μάχη της διεκδίκησης του εφετινού τίτλου, με το προφίλ της πιο σκληροτράχηλης ομάδας του «μαγικού κόσμου».

Το “what if” για Μίντλετον και Χίρο

Με υποθετικούς προσδιορισμούς και «αν κι εφόσον», η αλήθεια είναι ότι δεν γράφτηκε ποτέ η ιστορία. Ακριβώς επειδή στα σπορ, όμως, υπάρχει πάντα και ο αστάθμητος παράγοντας των τραυματισμών, η μάχη του πρωταθλητισμού έχει πάντα μία άγρια ομορφιά. Οι δύο τελευταίες σειρές playoffs, που χάρισαν στους Σέλτικς την πρόκριση στους τελικούς, απέδειξαν και με το παραπάνω ότι η ανθεκτικότητα στους τραυματισμούς και η ικανότητα να φτάνεις ή να ξεπερνάς τα όρια σου, αποτέλεσε ένα ακόμη πλεονέκτημα για την πρωταθλήτρια της ανατολικής περιφέρειας.

Χωρίς να υπάρχει η παραμικρή διάθεση υποβάθμισης της μεγάλης επιτυχίας των Κελτών, η αλήθεια είναι ότι τόσο κόντρα στους απερχόμενους πρωταθλητές (κυρίως) αλλά και κόντρα στους προπερσινούς φιναλίστ (Χιτ), η άμυνά τους δεν κλήθηκε να αντιμετωπίσει το δεύτερο επιθετικό «βιολί» των αντιπάλων.

Στην σειρά με το Μιλγουόκι, οι Σέλτικς είχαν το προνόμιο να προσαρμόσουν όλη τους την (πολύ αποτελεσματική) άμυνα, πάνω στον Γιάννη Αντετοκούνμπο και παρ' αυτά να κάμψουν την αντίσταση των «ελαφιών» στις λεπτομέρειες και στο έβδομο ματς (4-3 στις νίκες). Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι με τόσες προσαρμογές πάνω στον “Greek Freak”, ο Κρις Μίντλετον θα είχε τουλάχιστον 2-3 παιχνίδια με 25+ πόντους, ενώ πιο ουσιαστικός θα παρουσιαζόταν και ο Τζρου Χόλιντεϊ, που χρειάστηκε να υπερβάλει εαυτόν και να βγει από τα συνήθη καθήκοντά του.

Το ίδιο ισχύει και για τους τελικούς της Ανατολής με το Μαϊάμι. Με τον Τάιλερ Χίρο (μ.ο. 20,7π., 5,0ρ. & 4,0ασ. με 39,9% τριπ. στην καν. περίοδο) υγιή, ο Έρικ Σπόλστρα θα είχε περισσότερες λύσεις στην επίθεση (πως να προκριθεί με βασικό τον Στρους του 29,4% στα σουτ) και θα είχε ελαφρύνει τους ώμους του συγκλονιστικού Τζίμι Μπάτλερ (μ.ο. 41,0π., 9,0ρ. & 4,5ασ. με 54,7% εντός πεδιάς στο Game 6 & 7) και ίσως να είχε ελέγξει καλύτερα την εξέλιξη της σειράς.

Κοινώς, δύσκολα οι Κέλτες θα έφταναν σε αυτή την μεγάλη επιτυχία αν το Μιλγουόκι (πρωτίστως) και το Μαϊάμι (δευτερευόντως), παρατάσσονταν με πλήρες ρόστερ απέναντί τους. Παρ' όλα αυτά, αυτές οι συγκυρίες δεν αφαιρούν τους παραμικρούς πόντους από το κατόρθωμά τους και το πόσο μεγάλη ομάδα είναι θα φανεί από το μέγεθος της αντίστασης που θα προβάλλουν κόντρα στον πιο επιθετικογενή αντίπαλο που θα μπορούσε να τους τύχει στους τελικούς.

Warriors in six!

Προσωπικά θεωρώ, ότι το Γκόλντεν Στέιτ προβάλλει ως το μεγάλο φαβορί για την επιστροφή στον θρόνο του ΝΒΑ, όχι μόνο γιατί έχει πάρα πολλές επιθετικές λύσεις και μπορεί να πάρει μίνιμουμ 20 πόντους το βράδυ, ανά πάσα στιγμή από τέσσερις παίκτες (Κάρι, Τόμπσον, Πουλ και Ουίγκινς), αλλά γιατί δεν υστερεί καθόλου ούτε στην άμυνα.

Οι Ουόριορς τελείωσαν την κανονική περίοδο με το 2ο χαμηλότερο παθητικό στην Δύση (μ.ο. 105,5π.) και το 3ο σε όλο το ΝΒΑ κι έφτασαν στους τελικούς με χαρακτηριστική ευκολία (ρεκόρ 12-4) και χωρίς να χρειαστεί να περάσουν από την ψυχοφθόρα διαδικασία του Game 7.

H επιστροφή του Κλέι Τόμπσον (μ.ο. 19,8π. με 39,9% τριπ.) σε ρόλο καταλυτικού “game changer” (μετά από δύο χρόνια απουσίας), η εντυπωσιακή πρόοδος του Τζόρνταν Πουλ (μ.ο. 18,4π. & 4,5ασ. με 39,3% τριπ. στην πρώτη του συμμετοχή στα playoffs) και το πληθωρικό αγωνιστικό στυλ του Άντριου Ουίγκινς (μ.ο. 15,8π. & 7,0ρ.), έρχονται να προστεθούν στις σταθερές αξίες του Στεφ Κάρι (μ.ο. 25,9π., 4,9ρ. & 6,2ασ. με 38% τριπ.) και του Ντρέιμοντ Γκριν (μ.ο. 8,7π., 6,9ρ. & 6,3ασ.)που μαζί με την ευχάριστη έκπληξη που ακούει στο όνομα Κεβόν Λούνεϊ (μ.ο. 6,1π., 7,7ρ. & 2,0ασ. με 66,7% σουτ), συνθέτουν την πιο συμπαγή ομάδα του πρωταθλήματος.

Αν οι Σέλτικς μετρούν 7/7 μετά από ήττες στα εφετινά playoffs (διόλου αμελητέο κατόρθωμα), από το 2015 και μετά, οι «πολεμιστές» έχουν 6/6 χρονιές με παρουσία στους τελικούς και ήδη 3 τίτλους, όταν μπαίνουν στα playoffs (τις δύο τελευταίες χρονιές χωρίς Κλέϊ και με τον Στεφ να χάνει αρκετά ματς, δεν προκρίθηκαν στην postseason).

Συμπέρασμα: Ουόριορς πρωταθλητές, εύκολα ή δύσκολα. Το σενάριο του Game 7, μου φαντάζει εξαιρετικά μακρινό! Όχι μόνο γιατί είναι προγραμματισμένο για τις 17 Ιουνίου (η σειρά αρχίζει στις 2/6), αλλά γιατί μεταξύ των δύο ομάδων υπάρχει απόσταση ποιότητας. Έστω κι αν μοιράστηκαν τις νίκες στην διάρκεια της σεζόν...