Τα 12 λεπτά που έκαναν τους Σέλτικς να νιώσουν ήδη πρωταθλητές!

Η ιστορία δεν γράφτηκε ποτέ με τα «αν και τα εφόσον», πολύ απλά γιατί τα πρωταθλήματα κατακτώνται μέσα στις τέσσερις γραμμές από τους παρόντες. Πέρυσι, λοιπόν, οι Μπακς ήταν αυτοί που είχαν μία ελαφριά εύνοια της τύχης στον 2ο γύρο των playoffs (με τον τραυματισμό του Ίρβινγκ και τον ανέτοιμο Χάρντεν), αλλά στην πορεία ξεπέρασαν τους εαυτούς τους, τον τραυματισμό του Γιάννη και το πλεονέκτημα έδρας των Σανς και στρογγυλοκάθισαν «με το σπαθί τους» στον θρόνο του ΝΒΑ.

Φέτος, η ιστορία επαναλαμβάνεται με ίσως ακόμη περισσότερο σασπένς, από την άποψη ότι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές και εσχάτως προηγούμενοι με 1-0 στην μάχη του τίτλου, είχαν μέχρι τα τέλη Γενάρη αρνητικό ρεκόρ (23-24 στις 22/01). Και παρ' ότι ευνοήθηκαν από τους τραυματισμούς και τις απουσίες παικτών-κλειδιά των αντιπάλων τους στα playoffs (Μίντλετον στην σειρά με τους Μπακς και Χίρο στους τελικούς της Ανατολής με τους Χιτ), έχουν κερδίσει με την αξία τους την παγκόσμια αναγνώριση του φιλάθλου κοινού.

Αυτό που απέδειξαν στην διαδρομή τους μέχρι τους τελικούς και που συνεχίζουν να αποδεικνύουν, μετρώντας πλέον 4 σερί νίκες και 8-2 μακριά από το “TD Garden” κι έχοντας ανακτήσει το πλεονέκτημα της έδρας, είναι ότι μπαίνουν στο γήπεδο και επιβάλουν την θέλησή τους. Πριν το τζάμπολ στο Game 1, πολύς λόγος έγινε για το 123-0 (υπέρ των πολεμιστών), που είναι η διαφορά των συμμετοχών σε NBA Finals ανάμεσα στους παίκτες των δύο ομάδων.

Είδατε εσείς να έπαιξε κάποιο ρόλο; Το αντίθετο, μάλιστα, που ίσως η εμπειρία των 141 αγώνων στα playoffs που κουβαλάει ο αειθαλής Αλ Χόρφορντ (26π., 6ρ. & 3ασ. με 6/8 τριπ.), μάλλον έκανε την διαφορά κι έσπρωξε και τους υπόλοιπους, που ενορχήστρωσαν μία από τις πιο εντυπωσιακές ολικές επαναφορά στην ιστορία των τελικών. Αλήθεια, πόσοι πίστευαν ότι το ματσάκι μπορούσε να γυρίσει από το -15 στα τέλη της 3ης περιόδου;

Και ειδικότερα όταν μέχρι εκείνη την στιγμή, το Γκόλντεν Στέιτ είχε βρει πολύ καλό ρυθμό στην επίθεση, σούταρε με 44,7% πίσω από τα 7,25 (17/38 τρίποντα) και σου έδινε την εντύπωση ότι στην 4η περίοδο θα εκτοξεύσει την διαφορά και θα τελειώσει το παιχνίδι με τον τρόπο που μας έχει συνηθίσει.

Η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο οι Κέλτες επέβαλαν πλήρως την κυριαρχία τους στην 4η περίοδο και πήραν προβάδισμα στην μάχη για το δαχτυλίδι του εφετινού πρωταθλήματος, ήταν εντυπωσιακός και έστειλε ένα εκκωφαντικό μήνυμα! Όταν βλέπεις μία ομάδα να γυαλίζει το μάτι της και να μην υποτάσσεται, ακόμη κι όταν τίποτε δεν της πάει καλά, τότε καλά θα κάνεις να φοβάσαι... Πολύ απλά γιατί δεν αστειεύεται και αυτό πλέον είναι πασιφανές.

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς και που να πρωτοσταθεί;

* Στο αδιανόητο πρώτο δωδεκάλεπτο του Στεφ Κάρι (21π. με 6/8 τριπ.), που αποτελεί ρεκόρ στην ιστορία των τελικών και το οποίο δεν στάθηκε αρκετό για να στείλει την διαφορά σε επίπεδα, που δεν μπορούσε να μαζευτεί;
* Στην σπουδαία βοήθεια που πήραν οι «πολεμιστές» από δύο πολύτιμες ρεζέρβες, τον Πόρτερ (12π., 4ρ. & 2ασ. με 4/5 τριπ.) και τον Ιγκουοντάλα (7π. & 3ασ. με 3/4 σουτ σε 12'), που μέχρι πρότινος ήταν τραυματίες (ειδικά ο δεύτερος είχε να παίξει 1,5 μήνα) και θεωρούνταν αμφίβολοι πριν το τζάμπολ;
* Στην μεστή εμφάνιση του Ουίγκινς (20π., 5ρ. & 3κοψ.), ο οποίος κυμάνθηκε σε επίπεδα άνω του μέσου όρου του (μ.ο. 15,8π.) στα playoffs;
* Στα πολλά ελεύθερα σουτ που δημιούργησαν οι γηπεδούχοι (42,2% στα τριπ. Με 19/45), απόρροια του εξαιρετικής κυκλοφορίας της μπάλας και της κίνησης μακριά από αυτήν;

Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με την εμπειρία και το 21-2 ρεκόρ που μετρούσαν οι Γουόριορς σε Game 1 τελικών υπό τις οδηγίες του Στιβ Κερ (από τα 2014 και μετά), δεν συνάδουν με την ολοκληρωτική τους καθίζηση στα τελευταία 12 λεπτά. Και επιπροσθέτως, προκαλούν προβληματισμό για τη συνέχεια από την στιγμή που ηττήθηκαν καθαρά (108-120) με τους Σέλτικς:

* Να έχουν τον καλύτερό τους παίκτη και MVP των τελικών της Ανατολής, στην χειρότερη εφετινή του βραδιά από πλευράς ευστοχίας. Ο Τζέισον Τέιτουμ τελείωσε το ματς με 12 πόντους, 5 ριμπάουντ και 13 ασίστ, αλλά σούταρε με 17,6% εντός πεδιάς (3/17 σουτ). Η σημαντική λεπτομέρεια του παραπάνω στοιχείου, έχει να κάνει με το ότι στα δύο παιχνίδια των εφετινών playoffs, που ο 24χρονος forward σκόραρε κάτω από 15 πόντους, οι Σέλτικς γνώρισαν ισάριθμες ήττες από Μπακς και Χιτ.
* Να παρουσιάζουν μία εικόνα πνευματικά πολύ δυνατού συνόλου που δεν πτοείται από τις «στραβές» που προκύπτουν στην διάρκεια των αγώνων και δεν σταματά να παίζει το μπάσκετ του. Δηλαδή επιθετική άμυνα πίσω και να χτυπάει από έξω προς τα μέσα μπροστά.
* Να κερδίζουν τα μάλλα από την σταδιακή αναγέννηση του Ντέρικ Ουάιτ, ο οποίος από τα 20,5 λεπτά μέσης συμμετοχής στον 1ο γύρο με τους Νετς (μ.ο. 5,3π., 4,5ρ. & 2,0ασ. με 27,7% σουτ), πήγε στα 25,6 με τους Μπακς (μ.ο. 8,0π., 3,7ρ. & 2,6ασ. με 39% σουτ) και στα 27,5 με τους Χιτ (μ.ο. 10,0π., 2,8ρ. & 3,7ασ. με 36% σουτ), για να φτάσει στα 32 λεπτά του Game 1 των τελικών και στους 21 πόντους με 5/8 τρίποντα.

* Να αποδεικνύουν ότι μπορούν να κερδίσουν ακόμη στον τρόπο παιχνιδιού των Γουόριορς. Σκοράροντας δηλαδή 120 πόντους με 51,2% στα τρίποντα (21/41 στο σύνολο και 7/7 στα πρώτα 7 λεπτά της 4ης περιόδου), αλλά επιβάλλοντας τη νοοτροπία του νικητή που τους χαρακτηρίζει μέσα από την άμυνα. Οι 108 πόντοι που δέχτηκαν μπορεί να απέχουν από τους 97,7 και του 99,7 του παθητικού με τους Μπακς και τους Χιτ αντίστοιχα, ωστόσο, οι 16 που δέχτηκαν στο τελευταίο δωδεκάλεπτο, ήταν οι λιγότεροι που δέχτηκαν στην εφετινή postseason.

Εν κατακλείδι, αν ήμουν παίκτης των Σέλτικς και βρισκόμουν στο παρκέ του “Chase Center” σε αυτά τα 12 τελευταία λεπτά του Game 1, δεν υπήρχε περίπτωση να μην αισθανθώ... έτοιμος για την στέψη ή να νιώσω ανασφάλεια και αβεβαιότητα για το 18ο banner! Τόσο κυριαρχικοί και ανίκητοι δείχνουν οι παίκτες του Ίμε Ουντόκα το τελευταίο δίμηνο!

Περιμένω με ανυπομονησία την αντίδραση των παικτών του Στιβ Κερ, που στο μυαλό μου, παραμένουν ως η ομάδα με το μεγαλύτερο επιθετικό ταλέντο μαζεμένο. Ομολογώ, όμως, ότι η Βοστώνη με έχει σοκάρει με την πνευματική ανθεκτικότητα, την επιθυμία και τον συνδυασμό φυσικών και ποιοτικών χαρακτηριστικών και έχει τα φόντα να κατακτήσει το πιο ανεπανάληπτα παντελονάτο πρωτάθλημα (από πλευράς συνολικής διαδρομής σε κανονική περίοδο και playoffs) της τελευταίας δεκαετίας.