Οι Σέλτικς «πανικοβλήθηκαν» και ο Κάρι τους τιμώρησε!

Όταν παρακολουθούσα τον πρώτο τελικό στο “Chase Center” του Σαν Φρανσίσκο κι έβλεπα τους Ουόριορς να κυριαρχούν στο μεγαλύτερο διάστημα της αναμέτρησης, δεν μπορούσα να φανταστώ αρκετά πράγματα: Κατ’ αρχάς την εκπληκτική ανατροπή των Σέλτικς από το -15 (με δύο σερί 9-0 και 17-0 στην 4η περίοδο) και την άνετη στο τέλος νίκη τους (120-108), που του χάρισε το πλεονέκτημα της έδρας.

Το πιο σημαντικό απ’ όλα, όμως, που δεν πίστευα ότι μπορεί να συμβεί ήταν ότι θα βλέπαμε ένα ακόμη εξίσου συγκλονιστικό παιχνίδι με τρομερές εναλλαγές και διαφορετικό νικητή αυτή τη φορά, καθώς επίσης και το ότι ο μυθικός αυτός παίκτης που λέγεται Στεφ Κάρι θα είχε μ.ο. 34,3 πόντους με 49,8% στα τρίποντα (25/51) και η σειρά θα ήταν στο 2-2, χωρίς να διαφαίνεται ξεκάθαρο φαβορί.

Ή περίπου γιατί για όσο διάστημα οι Κέλτες έχουν αξιοποιήσει το μέγεθος και την αθλητικότητά τους, μεταφέροντας το παιχνίδι μέσα στην ρακέτα των αντιπάλων τους, δείχνουν να έχουν προβάδισμα.

Το ίδιο συνέβη για ένα μεγάλο μέρος του Game 4 στο “TD Garden”, όπου οι γηπεδούχοι εκμεταλλεύτηκαν την ικανότητά τους στην διείσδυση και την υπεροχή τους στις σωματικές επαφές και στο μεγαλύτερο διάστημα, είχαν τον έλεγχο του αγώνα και απαντούσαν στα μίνι ξεσπάσματα των «πολεμιστών».

Σε κανένα σημείο, όμως, δεν κατόρθωσαν να ανεβάσουν την διαφορά σε διψήφιο αριθμό πόντων (+7 στην 1η, την 2η και την 3η περίοδο ήταν η μεγαλύτερη και +4 στην 4η) κι αυτή η παράμετρος, επέτρεψε στους φιλοξενούμενους να κάνουν την τελευταία και καθοριστική, όπως αποδείχτηκε, αντεπίθεση.

Για να παραμείνει η ομάδα του Στιβ Κερ κοντά στο σκορ, όμως, πέραν από την εξωγήινη απόδοση του 34χρονου ηγέτη της (43π. & 10ρ. με 7/14 τριπ.), χρειάστηκε και «η πλάτη που έβαλαν», ο Άντριου Ουίγκινς (17π. & 16ρ.) που εξελίσσεται σε x-factor για το παιχνίδι των Dubs αλλά και η συνολικά αυξημένη – σε σχέση με τα τρία προηγούμενα ματς – συνεισφορά που είχαν μαζί ο Κλέι Τόμπσον (18π. με 4/10 τριπ.) με τον Τζόρνταν Πουλ (14π.).

Είναι χαρακτηριστικό ότι η παραπάνω τετράδα – με δεδομένο ότι ο Ντρέιμοντ Γκριν έχει παρουσιαστεί πολύ κατώτερος των περιστάσεων στην σειρά (μ.ο. 4,3π., 7,3ρ. & 5,8ασ. με 23,1% εντός πεδιάς) – είχε τον μεγαλύτερο άθροισμα πόντων ανά παιχνίδι, χωρίς πάντως αυτό να σταθεί αρκετό, για να ξεπεράσει το Γκόλντεν Στέιτ, στα εφετινά ΝΒΑ Finals, την μέση παραγωγικότητά του στην κανονική περίοδο (μ.ο. 111,0π.) αλλά και τα playoffs (114,5π.).

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το 107-97, που ισοφάρισε την σειρά σε 2-2, είχε την υπογραφή του κορυφαίου σουτέρ όλων των εποχών, ο οποίος παρεμπιπτόντως έγινε ο 2ος παίκτης στην ιστορία των playoffs που σκοράρει πάνω από 40 πόντους, έχοντας ξεπεράσει τα 34 του χρόνια!

Ωστόσο, για την συγκλονιστική τροπή που έχουν πάρει οι εφετινοί τελικοί, έβαλαν το χεράκι τους και οι παίκτες του Ίμε Ουντόκα, που βλέποντας τους Γουόριορς να μην υποχωρούν και να παραμένουν σε απόσταση αναπνοής, στην 4η περίοδο έχασαν τον επιθετικό τους προσανατολισμό και μόλις βρέθηκαν πίσω στο σκορ εγκατέλειψαν την λογική του ένας εναντίον ενός και της στόχευσης στην διείσδυση!

Δεν έχει τόσο σημασία αν σε αυτή την εξέλιξη έπαιξε ρόλο και η κατεύθυνση που προκάλεσε η άμυνα των φιλοξενουμένων που έστελνε βοήθειες στις διεισδύσεις και προκαλούσε το kick out για το περιφερειακό σουτ, η ουσία είναι ότι οι Σέλτικς ανάλωσε τις 9 τελευταίες επιθέσεις της (από το 94-90 με το οποίο προηγήθηκε μέχρι την κόρνα της λήξης) σε 7 προσπάθειες για τρίποντο, μία για δίποντο και ένα λάθος!

Με αποτέλεσμα, οι φιλοξενούμενοι να «τρέξουν» ένα σερί 3-17 (με 8π. του Κάρι στα τελευταία 5’18”) και η στατιστική της Βοστώνης να γράψει 1/7 τρίποντα και 0/1 δίποντο!

Κάπως έτσι, θεωρώ ότι οι νικητές «παγίδευσαν» τους ηττημένους και επανέκτησαν το πλεονέκτημα έδρας, αναπτερώνοντας τις ελπίδες τους για την κατάκτηση του τίτλου και αφήνοντας τους Σέλτικς με το αναπάντητο ερώτημα “what if”, στην περίπτωση που είχαν μείνει πιστή στο πλάνο τους.

Και μιλάμε για ένα ματς που κρίθηκε από τους παράγοντες στους οποίους υπερτερούν λόγω σωματοδομικών χαρακτηριστικών. Τα ριμπάουντ (42-55) και τους πόντους μέσα στην ρακέτα (32-38). Θυμίζω απλά ότι στο Game 3, τα αντίστοιχα νούμερα ήταν στο +16 (47-31) και στο +26 (52-26)! Κι όλα αυτά , οι “Big Three” της Βοστώνης (Τέιτουμ, Μπράουν και Σμαρτ) ξεπέρασαν τους 75 πόντους και οι τρεις μαζί και τα λάθη των γηπεδούχων ήταν κατά ένα λιγότερα...

Όπως είπαμε, to be contined… Μιλάμε για επική σειρά στους τελικούς!