Το «χρυσό αίμα» των «πολεμιστών» και το «refuse to lose» των Σέλτικς!

Αν υπάρχει κάτι που από το πρώτο τζάμπολ της σειράς μέχρι και το Game 5, έχει επιβεβαιωθεί στο απόλυτο, αυτό έχει να κάνει με το ότι βλέπουμε τους πιο αμφίρροπους τελικούς από το 2016, όταν οι Καβαλίερς ανέτρεψαν όλα τα προγνωστικά και μετέτρεψαν το 1-3 (υπέρ των Γουόριορς) σε 4-3, γράφοντας ιστορία και κατακτώντας το πρώτο τους πρωτάθλημα.

Και τι δεν έχουμε δει σε αυτά τα πρώτα παιχνίδια: Δύο break (από ένα εκατέρωθεν), αδιανόητες και συχνές ανατροπές από περίοδο σε περίοδο, μία ιστορική εμφάνιση του Κάρι (43π. & 10ρ. με 7/14 τριπ.), απίστευτες προσαρμογές στην τακτική των δύο προπονητών, την υπεροχή της αθλητικότητας και του μεγέθους και εν τέλει την πιο πλήρη και πιο ποιοτική ομάδα, να παίρνει το προβάδισμα (με 3-2 στις νίκες) και να απέχει μία νίκη από το 7ο πρωτάθλημα της ιστορίας της και το 4ο στα τελευταία 7 χρόνια.

Το πιο εντυπωσιακό, όμως, είναι ότι μαζεμένα, όλα τα παραπάνω στοιχεία της σειράς, τα «συναντήσαμε» και στο χορταστικό Game 5 που έγινε τα ξημερώματα στο “Chase Center”, ξεχειλίζοντας για μία ακόμη φορά το σασπένς που χαρακτηρίζει την εφετινή τιτανομαχία με φόντο το επονομαζόμενο “Larry O' Brien trophy”.

Δεν ξέρω πόσο μυημένοι είσαστε, αλλά αν έχετε δει το video των 109 δευτερολέπτων στο οποίο αποτυπώνεται το moto των «πολεμιστών» και ουσιαστικά αποτελεί τον «ύμνο» του Γκόλντεν Στέιτ για τα εφετινά playoffs, με τίτλο «Έχουμε χρυσό αίμα», θα συμφωνήσετε ότι τα κλειδιά της 2ης συνεχόμενης νίκης των Dubs, περικλείονται σε αυτό το πρωτότυπο κλιπάκι.

Καθόλου τυχαίο επίσης, ότι ο Ντρέιμοντ Γκριν, που δανείζει την φωνή του και είναι η καρδιά και η ψυχή της ομάδας, ήταν ο παίκτης που έδωσε τον τόνο στο ξεκίνημα της τελευταίας αναμέτρησης και με το πληθωρικό του πρώτο μέρος (8π., 4ρ., 3ασ. & 1κλ.), έδειξε τον δρόμο στους συμπαίκτες του.

Αν οι Γουόριορς προβάλλουν πλέον ως το φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι από το Game 3 και μετά (έχαναν με 2-1 στις νίκες), γύρισαν ολοκληρωτικά τον ενεργειακό διακόπτη στην άμυνα και χρησιμοποιώντας πιο κοντά, αθλητικά και ευέλικτα σχήματα, κατόρθωσαν να περιορίσουν ή ακόμη και να εξαλείψουν το handicap είχαν απέναντι στο μέγεθος και την δύναμη του 8μελούς rotation της Βοστώνης (αν εξαιρέσουμε τον βραχύσωμο Πρίτσαρντ). Εξ' ου και το παθητικό των 97 και 94 πόντων αντίστοιχα στα δύο τελευταία παιχνίδια.

Οι τρεις αθλητικοί forwards (Ουίγκινς, Πόρτερ και Γκριν) με τους οποίους ξεκίνησε ο Στιβ Κερ, ευνοούσαν τις συνεχείς αλλαγές στα μαρκαρίσματα, ενώ το season-high σε χρόνο συμμετοχής (26') του υπερηχητικού Γκάρι Πέιτον τζούνιορ (15π., 5ρ. & 3κλ. με 6/8 σουτ) στα εφετινά playoffs, μαζί με την βοήθεια που προσέδωσε ο Λούνεϊ (όσο έπαιξε γιατί φορτώθηκε γρήγορα με 3 φάουλ) εξασφάλισε γρήγορη κίνηση στα μετόπισθεν και ευχέρεια στο κυνήγι του αντιπάλου και στην περιφέρεια.

Με αυτά και με εκείνα και φυσικά χάρη στο μεγαλοπρεπές step-up του Άντριου Ουίγκινς (26π. & 13ρ.), που εκμεταλλεύεται τα προσόντα του και στις δύο πλευρές του γηπέδου και σε μέσους όρους αγγίζει το double-double στους τελικούς (μ.ο. 18,4π. & 9,4ρ.), οι γηπεδούχοι κατόρθωσαν να επιβάλλουν πλήρως τον ρυθμό τους στο πρώτο μέρος.

Το πιο σημαντικό απ' όλα, όμως, ήταν ότι μετά το εντυπωσιακό ξεκίνημα (14-4 στην 1η περίοδο), η διαφορά δεν έπεσε ποτέ κάτω από το +6 κι έφτασε στο +16, για να κλείσει στο +12 στην ανάπαυλα (51-39). Κι όλα αυτά με τους “Splash Brothers” (Κάρι και Τόμπσον) και τον «μικρό τους αδελφό» (Πουλ) να έχουν 2/9 τρίποντα και συνολικά 18 πόντους.

Η ομαδική δουλειά στην άμυνα (ο Τέιτουμ έκανε το πρώτο σουτ στο 10ο λεπτό και ο Μπράουν τα βρήκε σκούρα με Ουίγκινς και Πόρτερ) αλλά και η αναλογία των 10 ασίστ έναντι μόλις 3 λαθών, εξηγεί απόλυτα την διαφορά ασφαλείας μετά το πρώτο 24λεπτο.

Αν το Game 5 «τα έσπασε», όμως, αυτό συνέβη γιατί η νίκη (104-94) των «πολεμιστών» με το «χρυσό αίμα», χρειάστηκε να προκύψει μετά από μία ολική επαναφορά στην 4η περίοδο κι ενώ στην 3η, που φημιζόταν ως η πιο παραγωγική τους (136-87 το επιμέρους σκορ στα πρώτα τέσσερα ματς), οι Σέλτικς λίγο έλλειψε να τους πάρουν scalp (24-35)!

Ήταν τόσο κυριαρχική η επιστροφή των φιλοξενουμένων στο παρκέ και μάλλον τόσο επιδραστική η ομιλία του Ουντόκα στα αποδυτήρια, που η Βοστώνη φάνηκε εντελώς άλλη ομάδα. Χάρη στην ασφυκτική πίεση στην μπάλα και τα 8 σερί εύστοχα τρίποντα που ακολούθησαν το αρχικό 0/12, οι Κέλτες έτρεξαν ένα σερί 10-27, ξέφυγαν με +5 (61-66) και απέδειξαν ότι ο ταυτόχρονος συγχρονισμός τους σε άμυνα κι επίθεση, είναι ικανός να οδηγήσει σε ένα ισοπεδωτικό δωδεκάλεπτο.

Κάτι τέτοιο θα συνέβαινε αν ο Κλέι Τόμπσον (21π. με 5/11 τριπ.) και Τζόρνταν Πουλ (14π. με 3/6 τριπ.) δεν έπαιρναν το όπλο τους και με 2+2 τρίποντα, δεν επανέφεραν την ομάδα τους στην θέση του οδηγού (75-74 με βόμβα στη λήξη της 3ης περίοδου).

Κάπως έτσι το ματς φαινόταν να ξαναρχίζει από την αρχή κι ενώ μετρούσαμε αντίστροφα στην 4η περίοδο. Σε εκείνο το σημείο, όμως, μίλησε η κλάση του Στεφ Κάρι. Ο 34χρονος κορυφαίος σουτέρ όλων των εποχών, μπορεί να τα έσπασε πίσω από τα 7,25 (0/9 τριπ.), ωστόσο, αξιοποίησε όλα τα double-team των αντιπάλων, μοίρασε σωστά τις μπάλες (8ασ.) και άνοιξε χώρους και αποστάσεις για τους συμπαίκτες του, που με ένα σερί 13-0, καθάρισαν το ματς ευκολότερα του αναμενόμενου.

Συμπερασματικά, ο Στιβ Κερ παίρνει άριστα στις τακτικές προσαρμογές του με το «σοκ» των τριών πρώτων αγώνων, ανεβάζοντας τον δείκτη της ενέργειας και αντιδρώντας πολύ καλύτερα στα αρχικά missmatch, ενώ οι παίκτες του δείχνουν αποφασισμένοι να «χύσουν» το «χρυσό αίμα» που κυλάει στις φλέβες τους (31-10 στην μάχη των αναπληρωματικών), για να επικρατήσουν ακόμη και στην χειρότερη βραδιά του ηγέτη τους (16π. & 8ασ. με 7/22 σουτ).

Δεν ξέρω αν το καντήλι των εφτάψυχων φέτος πρωταθλητών της Ανατολής, τρεμοσβήνει, τα 18 λάθη (ρεκόρ 1-7 στα playoffs όταν υπερβαίνουν τις 16 χαμένες μπάλες), όμως, το 67,7% στις βολές και το 41,3% εντός πεδιάς, απόρροια των κακών επιλογών, φανερώνει μία κούραση. Εδώ και δύο και πλέον μήνες, άλλωστε, οι βασικοί παίζουν σταθερά από 35 έως 45 λεπτά σχεδόν ανά δύο μέρες και η βοήθεια του πάγκου, στους τελικούς είναι κατώτερη σε σχέση με τους προηγούμενους γύρους.

Κάπως έτσι, εξηγείται και η πρώτη φορά στις back to back ήττες στα playoffs, μετά από το εκπληκτικό 7/7 που ακολουθούσε τις ήττες τους στην postseason. Αν και η λογική λέει Γκόλντεν Στέιτ, η εφετινή πορεία των Σελτικς και η refuse to lose νοοτροπία τους, δεν σε αφήνει να τους υποτιμήσεις. Οπότε το “Warriors in 7” δείχνει το επικρατέστερο σενάριο.