Όταν ο «μύθος» δεν πλάθεται, γιατί είναι η ίδια η ζωή...

Ήταν ένα μαγευτικό απόγευμα το χθεσινό (28/06) στα Σεπόλια. Στο ανοιχτό γήπεδο του Τρίτωνα εκεί που – εν προκειμένω – άρχισε να εκτυλίσσεται η πιο ρεαλιστική «μυθοπλασία» στα χρονικά του παγκόσμιου κινηματογράφου και όχι μόνο!

Και ήταν όλα άψογα οργανωμένα από την Disney και όλους όσοι εργάστηκαν για να νιώσουμε άνετα και χαλαρά και να απολαύσουμε αβίαστα ένα σπάνια συγκινητικό συναίσθημα, που αν είσαι παιδί, θα τρίψεις τα μάτια σου για να συνειδητοποιήσεις αν είσαι ξύπνιος ή αν ονειρεύεσαι και αν είσαι ενήλικας θα αναρωτηθείς εύλογα, για εκατομμυριοστή φορά τα τελευταία 9-10 χρόνια, «πόσο απίστευτα αληθινή είναι αυτή η ιστορία ρε φίλε...»!

Το πιο συγκλονιστικό, απ’ όλα όμως, είναι το να παρακολουθείς αυτή την αδιανόητα βιωματική ταινία, που προσφέρει απλόχερα μαθήματα ζωής και παιδείας και καθώς γυρίζεις το κεφάλι σου, να βλέπεις τον πρωταγωνιστή της και τους βασικούς της χαρακτήρες, να είναι δίπλα σου και να μην μπορούν να κρύψουν την συγκίνησή τους.
Έστω κι αν είμαι σίγουρος ότι την είχαν δει τουλάχιστον άλλες 4-5 φορές, πριν την πρώτη επίσημη προβολή της στην Ελλάδα.

Μην προετοιμάζεστε για ένα χλιδάτο φιλμ με glamour και χρυσόσκονη. Η ταινία δεν παραπέμπει σε Hollywood και τα 113 λεπτά της σχετικά οικονομικής - για τα δεδομένα της εποχής - παραγωγής (κόστισε περίπου 45,5 εκατομμύρια Ευρώ), αποτυπώνουν χωρίς υπερβολές αλλά ελαφρώς ωραιοποιημένα την διαδρομή των γονιών του Γιάννη, της Βερόνικα και του συγχωρεμένου Τσαρλς, από το Λάγος της Νιγηρίας στην Αθήνα, με φόντο μία καλύτερη ζωή.

Γιατί πιστέψτε με, οι συνθήκες που έζησε και τα προβλήματα που αντιμετώπισε η οικογένεια Αντετοκούνμπο στην Ελλάδα, ήταν αισθητά πιο δύσκολες απ’ όσο παρουσιάζονται στο “Rise”.

Άλλωστε, όταν ο σκηνοθέτης και ο παραγωγός έχουν στα χέρια τους μία τέτοια πρώτη ύλη, που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, δεν βλάπτουν και μερικές πινελιές που θα κάνουν πιο ελκυστικό το τελικό αποτέλεσμα.

Όλοι όσοι ξέρουν καλά τα γεγονότα και παρακολούθησαν εκ του σύνεγγυς την διαδρομή του “Greek Freak”, όλο και κάποιες μικρές ανακολουθίες θα εντόπισαν στην πλοκή της υπόθεσης. Πραγματικά, όμως, αυτό δεν έχει την παραμικρή σημασία.

Πρώτον και κύριον, γιατί η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή και απίστευτα επιδραστική και δεύτερον γιατί τα μηνύματα που περνάει, οι ομορφιές της Ελλάδας που διαφημίζει και οι αξίες που μεταλαμπαδεύει, αποτελούν μία τεράστια κληρονομιά για την νέα γενιά, που τόσο πολύ θαυμάζει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Ο μέσος θεατής, θεωρώ ότι θα αισθανθεί την καυτή ανάσα των γονιών του Έλληνα κορυφαίου μπασκετμπολίστα του κόσμου, σε όλες τις δύσκολες στιγμές που νιώθουν τον κίνδυνο της σύλληψης, της απέλασης και της απόρριψης των αιτήσεων για άδεια παραμονής στην χώρα.

Το ίδιο έντονα θα εισπράξει την απογοήτευση και την στενοχώρια του ιδίου και του Θανάση κυρίως, στις στιγμές που γίνονταν αντικείμενο προσβολών από άλλα παιδιά. Καθώς επίσης και την αδρεναλίνη που βγάζουν ότι βρίσκονται στην ανάγκη να μετατραπούν σε δρομείς του στίβου, ανοίγοντας τους μεγάλους διασκελισμούς τους και τρέχουν χωρίς να κοιτούν πίσω για να γλιτώσουν την σύλληψη!

Το πιο φωτεινό σημείο της ταινίας κατά την ταπεινή μου άποψη και το οποίο μεταλαμπαδεύει την ελπίδα, την αισιοδοξία και τον θετικό τρόπο σκέψης, ακόμη και όταν η ζωή σου είναι γεμάτη από δυσκολίες, είναι η αγάπη και η οικογενειακή ευτυχία με την οποία μεγάλωσαν οι Antetokounbros.

Κάτι που αποτυπώνεται πλήρως στο φιλμ και οφείλεται στον χαρακτήρα της μητέρας τους, Βερόνικα (πραγματική ηρωίδα τι να λέμε τώρα...) και του πατέρα τους, Τσαρλς που έφυγε από την ζωή το 2017. Μιλάμε για δύο ανθρώπους που φρόντισαν από νωρίς να διδάξουν στα παιδιά τους να μοιράζονται (το πλάνο που ο Θανάσης βγαίνει από το εσωτερικό διπλό του Φιλαθλητικού, λύνει τα κορδόνια του και δίνει τα παπούτσια του στον Γιάννη για να παίξει, είναι αριστούργημα)...

Τους έμαθαν ότι δεν είναι κακό να πέφτουν, αρκεί να εξασφαλίσουν ότι θα σηκωθούν, να μην δέχονται την άρνηση και να προσπαθούν να την μετατρέψουν σε θετική εξέλιξη (το «όχι» θα σημαίνει «ίσως») και να μην εκλαμβάνουν ως μίσος τις εκδηλώσεις ρατσισμού προς το πρόσωπό τους.

«Οι ρατσιστές είναι αδαείς, παιδιά μου! Μην ανησυχείτε, είμαστε σε μία χώρια που μας έχει δώσει δωρεάν παιδεία και δουλειά. Όλα τα υπόλοιπα θα τα βρούμε!», τους συμβουλεύει ο μπαμπάς τους σε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του έργου...

Συμπερασματικά, η ταινία αποτελεί ωδή στον τρόπο με τον οποίο οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τις κακοτοπιές της ζωής και τις ασχήμιες που ενδεχομένως εισπράττουμε από τον συνάνθρωπό μας. Το παράδειγμα της ζωής των Αντετοκούνμπο δείχνει ότι η καλή καρδιά και η θετική ματιά στο μικρό φως που αχνοφαίνεται στην άκρη του σκοτεινού τούνελ, αποτελούν εφόδια που κάποια στιγμή θα αποφέρουν καρπούς.

Η επιλογή των ηθοποιών είναι αρκετά πετυχημένη με τους Αμερικανούς αφρικανικής καταγωγής που ενσαρκώνουν τον κεντρικό χαρακτήρα (Uche Agada), τους γονείς του (Dayo Okeniyi και Yetide Badaki), τον Ελληνοαμερικανό ατζέντη του και τον general manager των Μπακς, που τον επέλεξε στο draft, είναι τρομερά πετυχημένη.

Μπορώ να σας διαβεβαιώσω, ότι έφυγα από το γηπεδάκι του Τρίτωνα κατακλυσμένος από όμορφα συναισθήματα σε μία εποχή χωρίς καλές ειδήσεις. Γι’ αυτό και σας συστήνω ανεπιφύλακτα να δείτε το “Rise”. Θα το καταευχαριστηθείτε και θα σκίσει.

Υγ.1: Θα ήθελα πολύ να διεισδύσω, έστω για λίγο, στην ψυχή αυτής της μάνας (και του Γιάννη φυσικά, αλλά πιο πολύ της Βερόνικα) και να ανακαλύψω τον συναισθηματικό της κόσμο στην θέα της ιστορίας.

Υγ.2: Ειδικότερα τώρα που στα δικά μας μάτια, η ζωή της έχει γίνει κάτι σαν από νύχτα σε μέρα! Η ίδια δεν πιστεύω να είναι πιο ευτυχισμένη από τότε. Πιο ευγνώμων, ίσως ναι! Αλλά όταν είσαι ευτυχής στα δύσκολα, τα εύκολα και τα πλουσιοπάροχα είναι δύσκολο να σε αλλάξουν...

Υγ.3: Αυτό ίσως να εξηγεί πολλά για την περίπτωση του Γιάννη...