Στεφ Κάρι: Οι άστοχες βραδιές που γιγαντώνουν τον μύθο του

• Όταν ο Κάρι είναι άστοχος καταλαβαίνεις τι έχει πετύχει

Το μεγαλύτερο σφάλμα που μπορείς να κάνεις, είναι να πιστεύεις ότι τα έχεις όλα υπό έλεγχο. Ο Στεφ Κάρι γνώριζε πως τίποτα δεν ήταν στο χέρι του από τη στιγμή που πάτησε τα παρκέ του ΝΒΑ το 2009, όταν και έγινε Draft από τους Γουόριορς.

Ένας προικισμένος σκόρερ από το κολέγιο που θα μπορούσε εύκολα να είναι κάτι παρόμοιο με αρκετούς που έχουν περάσει από αυτό το στάδιο. Τα 188 εκατοστά του μπορεί να αποτελούσαν μειονέκτημα. Ιδιαιτέρως αθλητικός για να τα βάλει με τα θηρία δεν ήταν και ποτέ. Έπρεπε με έναν τρόπο να πάρει τον έλεγχο στα δικά του χέρια. Κάτι που θα κατάφερνε μόνο αν γινόταν ο πιο επιδραστικός παίκτης της περασμένης -συνεχίζοντας και σε αυτήν- δεκαετίας.

Και έγινε, με έναν τρόπο δικό του, μοναδικό. Μετατράπηκε στον κορυφαίο σουτέρ που έχει το άθλημα γιατί δεν είχε άλλη επιλογή. Ο άνθρωπος που από τα μέσα δεκαετίας των 10s' ανάγκασε ολόκληρη την λίγκα να προσαρμοστεί στα δεδομένα και τα θέλω του.

Ο Κάρι τελειοποίησε το δικό του μπάσκετ στο δικό του μυαλό. Έπαιξε το άθλημα με έναν τρόπο που δεν κατάφερε κανένας άλλος. Μετέτρεψε την αδυναμία του στο μεγαλύτερό του πλεονέκτημα. Άνοιξε το γήπεδο, τέντωσε τις αποστάσεις και τράβηξε αυτός λειτουργώντας σα μαγνήτης τους αντιπάλους προς το μέρος του.

Το midrange έγινε παλιομοδίτικο και ξεπερασμένο διότι δεν υπάρχει λόγος να σουτάρεις ένα σουτ με μικρότερη αξία και την άμυνα πάνω σου. Ο Κάρι τραβήχτηκε μακριά, πιο μακριά από τα θηρία που θα μπορούσαν να του βάλουν... φρένο. Δεν υπήρχε άλλος δρόμος να γίνει αυτός που είναι σήμερα, δίχως να είναι κορυφαίος στο είδος του. Δίχως να είναι ο καλύτερος σουτέρ τριών πόντων όλων των εποχών.

Όταν ο Κάρι είναι άστοχος καταλαβαίνεις τι έχει πετύχει

Στο Fiserv Forum έμπλεξε με το μέγεθος των Μπακς. Ο Τζεβόν Κάρτερ τον πίεσε σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου, του αφαίρεσε το οξυγόνο του αφού μπήκε στον χώρο του. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ανέφερε πως ο Κάρτερ δε μάρκαρε ποτέ τον Κάρι πριν από το μισό γήπεδο των Μπακς.

Αυτήν την άμυνα υποχρεώνει σε κάθε αντίπαλο αφού διαφορετικά θα τα βάλει με κάθε τρόπο. Αλλά ακόμα και έτσι στα 34 ξεπέρασε κάθε φράχτη. Λίγους μήνες πριν επιβεβαίωσε πως μπορεί να οδηγήσει μία ομάδα ως τον τίτλο, παίρνοντας και το μοναδικό βραβείο που δεν είχε στην κατοχή του, αυτόν του MVP των τελικών που του ξεγλίστρησε πότε για τον Ντουράντ και πότε για τον... Ιγκουοντάλα.

Κόντρα στους Μπακς σούταρε 3/10 τρίποντα και γενικότερα 6/17 εντός παιδιάς, στη βραδιά που έμοιαζε πιο... θνητός από ποτέ. Η αστερόσκονη του γύρισε στην πλάτη, όπως αυτός προκλητικά και με θράσος έκανε προτού αποτελειώσει τους Σέλτικς.

Αυτές οι μέτριες βραδιές είναι που του γιγαντώνουν τον μύθο του. Το αποτύπωμά του θα ήταν σα ζωγραφική σε χιόνι εάν δεν έφτανε στη δική του κορυφή. Μακριά από προσωπικούς τίτλους, βραβεία και MVP. Δε θα έμπαινε σε καμία συζήτηση αν δεν ακολουθούσε τόσο τέλεια τη ρουτίνα του, αν δε θεωρούσε άστοχο κάθε σουτ που απλά έβρισκε στεφάνη ακόμα και αν κατέληγε μέσα.

Στις βραδιές που -στα 35 του πλέον- υπάρχει καθίζηση ένεκα των αντιπάλων, είναι λες και κάποιος τραβάει τη ζουμαρισμένη στα επιτεύγματά του κάμερα προς τα πάνω. Μία τοπολογική προσέγγιση του χώρου των θαυμάτων του, που κοιτώντας τα καθημερινά φαίνονται ως φυσική εξέλιξη και αλυσίδα αλλά δεν είναι, διότι για να φτάσει στο απόγειο δεν είχε το δικαίωμα του λάθους. Η τελειότητα αναγνωρίζεται δίπλα στο όνομα του Μάικλ Τζόρνταν αλλά η δική του κυριαρχία βασίστηκε στο απόλυτο "10" του πλάνου του. Και τον έλεγχο τον πήρε στα δικά του χέρια ακόμα και αν σουτάρει από το logo...