"It is time for Giannis and Dame!"

Αν υπάρχουν δύο εν ενεργεία ονόματα της πρώτης γραμμής, που έχουν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά, έχουν «τρυπήσει το ταβάνι τους» κι έχουν ακολουθήσει τον δύσβατο και μοναχικό δρόμο της πίστης και της αφοσίωσης σε οργανισμούς που δεν συγκαταλέγονται στους πλέον δημοφιλείς στον «μαγικό κόσμο» του αθλήματος, αυτοί είναι ο δικός μας Γιάννης Αντετοκούνμπο και ο πολύ «δικός μου» (συγχωρέστε μου τον πρώτο ενικό, αλλά έχουμε κι εμείς τις συμπάθειές μας), Ντέϊμιαν Λίλαρντ.

Αν και ηλικιακά, οι δύο προαναφερθέντες απέχουν σχεδόν 4,5 χρόνια, με τον βραχύσωμο point-guard των Τρέιλ Μπλέιζερς να έχει «πατήσει» τα 32 του και τον “Greek Freak” να έχει κλείσει εδώ κι ενάμιση μήνα τα 28 του, πρόκειται για δύο περiπτώσεις παικτών που μοιάζει πάρα πολύ στη νοοτροπία και για διαφόρους λόγους ο καθένας, μόχθησαν πολύ για να πετύχουν την αναγνώιση και την καταξίωση που βιώνουν εδώ κάμποσα χρόνια.

Κι αν η διαδρομή, η εν γένει φιλοσοφία ζωής αλλά και ο χαρακτήρας που «οικοδόμησε» ο Έλληνας ηγέτης των Μιλγουόκι Μπακς έχουν προβληθεί αρκετά και λίγο έως πολύ έχουν γίνει κτήμα όλων όσοι ασχολούνται στενά με το μπάσκετ, δεν ισχύει το ίδιο για τον απόφοιτο του Γουέμπερ Στέιτ (2008-2012).

Ο “Dame”, που έγινε επαγγελματίας ένα καλοκαίρι νωρίτερα (2012) από τον “Giannis” κι έχοντας συμπληρώσει μία δεκαετία στον «άλλο πλανήτη», θεωρείται και είναι ένας από τους πιο υποτιμημένους superstars του ΝΒΑ.

Μεγάλωσε στις κακόφημες φτωχογειτονιές του Όκλαντ και έμαθε μπάσκετ σε ένα πάρκο που όταν έδυε ο ήλιος έπεφταν πυροβολισμοί και χωρίς να έχει το μεγάλο ανάστημα (1,88), μέσα από ένα μικρό σχετικά κολεγιακό πρόγραμμα στο Όγκντεν της Γιούτα, όχι μόνο κατόρθωσε να επιλεγεί στην λοταρία (νο6) του draft του 2012, αλλά να εξελιχθεί στο πρόσωπο του οργανισμού του Πόρτλαντ και να απέχει λίγο από το να σπάσει τα περισσότερα ρεκόρ όλων των εποχών των Τρέιλ Μπλέιζερς.

Ο Ντέϊμιαν Λίλαρντ που έχει γίνει γνωστός για την ικανότητα του να «χτυπάει» στις clutch στιγμές, εξ' ού και το προσωνύμιο “Dame time” και στις 19 του περασμένου Δεκέμβρη προσπέρασε τον Κλάϊντ Ντρέξλερ στην πρώτη θέση των σκόρερ της ομάδας, είναι ένας από τους λίγους κορυφαίους NBAers που έχει επιλέξει να βαδίζει μακριά από τους προβολείς της δημοσιότητας και εξακολουθεί να αγωνίζεται σε μία αγορά που δεν ανήκει σε αυτές της πρώτης γραμμής στον «άλλο πλανήτη».

Αν και του δόθηκε η ευκαιρία να φύγει και να σμίξει με άλλους superstars, αυξάνοντας τις πιθανότητές του για την κατάκτηση ενός δαχτυλιδιού, εκείνος έμεινε πιστός και αφοσιωμένος στον οργανισμό που του άλλαξε την ζωή και αφιερώσει όλες του τις προσπάθειες για να τον φτάσει όσο ψηλότερα γίνεται.

Ο υπογράφων τον είδε για πρώτη φορά να παίζει από κοντά τον Γενάρη του 2014 στο Χιούστον, όπου έκανε πλάκα (24π. & 5ασ.) στον Μπέβερλι και τον Χάρντεν, που αγωνίζονταν τότε στους Ρόκετς. Θυμάμαι σαν τώρα να τον βλέπω να ευστοχεί σε περισσότερα από 10 συνεχόμενα τρίποντα από τα 10 μέτρα στο ζέσταμα και να μένω με ανοικτό το στόμα.

Έκτοτε χάρη στις αποστολές του Gazzetta, είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω αρκετές φορές και μάλιστα σε δύο απ' αυτές να του μιλήσω. Η πρώτη ήταν τον Δεκέμβριο του 2016, την παραμονή ενός αγώνα με τους Μπακς στο Μιλγουόκι, όπου τον πέτυχα στο bar του φημισμένου steak house “Carson's” να τρώει μαζί με τον τότε συμπαίκτη του Σι Τζέι ΜακΚόλουμ και φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία να ανταλλάξω λίγες κουβέντες μαζί και να του εκφράσω τον θαυμασμό μου.

Η δεύτερη ήταν στην media day του All Star Game της Σάρλοτ (2019), όπου είχα την τύχη να ανοίξω μία μικρή κουβεντούλα μαζί του (το τραπέζι του δεν είχε πολλούς διαπιστευμένους δημοσιογράφους), αναφέροντάς του την προέλευσή μου. Θυμάμαι ότι μου έχει αποκαλύψει την μεγάλη εκτίμησή του για τον Αντετοκούνμπο και την επιθυμία του να παίξει κάποια στιγμή μαζί του!

Προσωπικά πιστεύω ότι ο εν λόγω κύριος είναι ίσως ο πλέον κατάλληλος guard για να ταιριάξει με τον Γιάννη, όχι μόνο γιατί αλληλοσυμπληρώνονται αλλά πολύ απλά γιατί καμία ομάδα δεν είναι μπορεί να αντιμετωπίσει μία πεντάδα με αυτά τα δύο «υπέρ-όπλα» στο παρκέ.

Επέλεξα να γράψω αυτές τις γραμμές που διαβάζετε, με αφορμή την χθεσινοβραδινή μοναδική παράσταση του Λίλαρντ στη νίκη της ομάδας του επί της Γιούτα (134-124) αλλά και γιατί ολοένα και περισσότερο πείθομαι ότι ο “Dame” δύσκολα θα καταφέρει να πλησιάσει ποτέ στον τίτλο με την φανέλα του Πόρτλαντ. Γι' αυτό ίσως, θα έπρεπε ιδανικά να κάνει εκείνος την θυσία να μετακομίσει στο Μιλγουόκι και όχι ο Γιάννης στο Πόρτλαντ.

Όταν ένας παίκτης αυτού του βεληνεκούς, όμως, σκοράρει 60 πόντους (με 21/29 σουτ) και με μόλις 9 εύστοχες βολές (με 89,8% στο true shooting που αποτελεί την μεγαλύτερη επίδοση όλων των εποχών), είναι κρίμα να μην παντρέψει τα ταλέντα του με έναν όμοιό του και να ευνοηθούν και οι δύο με αυτή την συνύπαρξη.

Αλλά και το άθλημα το ίδιο και φυσικά μαζί του και η λίγκα του ΝΒΑ. Φανταστείτε τους Μπακς ή τους Τρέιλ Μπλέιζερς με το παραπάνω δίδυμο. Κάθε σεζόν θα ξεκινούσε με τους αναλυτές να ψάχνουν τον δεύτερο...

Με τον βραχύσωμο point-guard να αμείβεται με 42,5 εκατομμύρια δολάρια τον χρόνο (και να έχει εγγυημένα άλλα εναπομείναντα 153,8 μέχρι να λήξει το συμβόλαιό του) και τον Γιάννη να παίρνει τα ίδια ετησίως και να έχει λαμβάνειν άλλα 94,5 εκ.$ μέχρι το 2025, αυτή τη στιγμή, το παραπάνω σενάριο μοιάζει περισσότερο με ευσεβή μπασκετικό πόθο παρά με μία ρεαλιστική εξέλιξη.

Απλά σκεφτείτε τι θα γινόταν με “Giannis time” και “Dame time” στην ίδια ομάδα...