Το αντίδοτο στην «Λεμπρονοποίηση» του ΝΒΑ

• Η απορία και το βλέμμα του Κένι Σμιθ και το σχόλιο του Μπάρκλεϊ!
• Γιατί δεν «ψήνομαι» ούτε από τους Σανς με Ντουράντ!

Το πόσο χαώδης είναι η απόσταση που χωρίζει την οργάνωση και το marketing του NBA από τον υπόλοιπο κόσμο, αποδεικνύεται και από το πόσο ελκυστικά «πουλάνε» οι Αμερικανοί ο,τιδήποτε κεντρίζει το ενδιαφέρον του φιλοθεάμονος κοινού.

Και προσέξτε, δεν αναφέρομαι στο παιχνίδι αυτό καθεαυτό που παίζεται μέσα στις τέσσερις γραμμές και το οποίο είναι λογικό να «χτυπάει» τις ευαίσθητες φίλαθλες χορδές, αλλά σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω-γύρω από το παρκέ και σε μεγάλο βαθμό καθορίζουν την μεγάλη εικόνα.

Κάπως έτσι, λοιπόν, μετά την διαδικασία του draft και την free agency που πλέον έχουν καθιερωθεί στην συνείδηση του κόσμου ως σημαντικά events της σεζόν, το «πανηγύρι» που στήνεται κάθε χρόνο από τα media στις δύο τελευταίες μέρες των ανταλλαγών, έχει εξελιχθεί σε μία άτυπη «σαπουνόπερα». Μέσω της οποίας, η κορυφαία μπασκετική βιομηχανία στην ικανοποιεί το «εγώ» των εκατομμυριούχων κακομαθημένων παικτών και των ζάμπλουτων ιδιοκτητών και το γούστο της ίντριγκας που χαρακτηρίζει την πλειοψηφία των φιλάθλων.

Στο παραπάνω πλαίσιο, το ΝΒΑ επέλεξε να διακόψει τον πρόσφατο αγώνα Λέικερς-Θάντερ μόλις ο ΛεΜπρόν Τζέιμς προσπέρασε τον Τζαμπάρ και έγινε πρώτος σκόρερ όλων των εποχών και του επεφύλαξε μία μίνι τελετή (σε ένα ματς που τελείωσε με ήττα που “πόνεσε” για τους «λιμνάνθρωπους»), στην διάρκεια της οποίας οι φίλαθλοι έβγαζαν φωτογραφίες και videos τον «βασιλιά» και τους συν αυτώ και ο προπονητής και οι συμπαίκτες του ήταν υποχρεωμένοι να υπομείνουν όλη αυτή την κατάσταση και να «καταπιούν» άλλο ένα αρνητικό αποτέλεσμα.

Υπάρχουν, βέβαια και κάποιοι που θα πουν «ΛεΜπρόν είναι αυτός, το αξίζει!» και δεν θα διαφωνήσω για την τεράστια αξία του και την ξεχωριστή προσφορά του στο άθλημα. Το ότι ένα «τέρας της φύσης» που έχει πατήσει τα 38 του χρόνια, επιλέγει να διατηρεί τον εαυτό του σε τέτοιο βαθμό ώστε να διακρίνεται ατομικά στο υψηλότερο επίπεδο, είναι προς τιμήν του και φυσικά αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τους νεότερους.

Το ότι ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του ως τον G.O.A.T., είναι επίσης σεβαστό, κάτι που άλλωστε ισχύει για τις απόψεις όλων μας. Όμως το να θεωρείται ολοένα και περισσότερο ο “King James” ως ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών, αποτελεί – αν όχι βλασφημία – κατά την ταπεινή μου άποψη έλλειψη σεβασμού προς τον άνθρωπο που δεν άλλαξε απλά τους νόμους της βαρύτητας, αλλά στα χρόνια που έπαιξε, υπήρξε ο μεγαλύτερος νικητής που έβγαλε ποτέ το άθλημα!

Τι να το κάνω ότι ο ΛεΜπρόν των 4 πρωταθλημάτων σε 10 τελικούς, έχει επιλέξει να παίξει μέχρι τα 45 του, για να αγωνιστεί συμπαίκτης ή αντίπαλος με τον γιο του (και να γράψει ιστορία) και να επεκτείνει το ρεκόρ σε επίπεδο που δύσκολα θα καταρριφθεί;

Τι να το κάνω που θέλει να παραμείνει ενεργός για να εδραιώσει τον επιχειρηματικό έλεγχο της λίγκας (η εταιρία εκπροσώπησης που διατηρεί, «λύνει και δένει» ελέγχοντας τις περισσότερες μετακινήσεις παικτών), σε μία προσπάθεια να ακολουθήσει τα χνάρια του Τζόρνταν, που βγάζει πολλαπλάσια χρήματα ως επιχειρηματίας απ' όσα σαν παίκτης;

Τι να το κάνω που από τότε που έχει στήσει το κέντρο των επιχειρήσεών του στο Λος Άντζελες, οι Λέικερς πήραν ένα πρωτάθλημα και ισοφάρισαν τους Σέλτικς με 17 τίτλους; Έκτοτε, έχουν μείνει ήδη δύο φορές εκτός playoffs και φέτος κινδυνεύουν και με τρίτη!

Η ουσία γύρω από το ότι δεν μπορεί συγκριθεί με τον “Air Michael” αποτυπώνεται στα παρακάτω στοιχεία:

ΛεΜπρόν

Καριέρα: 20 χρόνια (2003-σήμερα) με Καβαλίερς, Χιτ και Λέικερς
Τίτλοι: 4 (2012, 2013, 2016, 2020)
Ποσοστό επιτυχίας τελικών: 40% (4/10 τελικούς)
Σεζόν εκτός playoffs: 4 (2004, 2005, 2019, 2022)
Συνολικός απολογισμός σε σειρές playoffs: 39 νίκες – 11 ήττες (78%)
Συνολικό ρεκόρ στους τελικούς: 22 νίκες – 33 ήττες (40%)

Τζόρνταν

Καριέρα: 14 χρόνια (1984-1993 + 1995-1998 με Μπουλς + 2001-2003 με Γουίζαρντς)
Τίτλοι: 6 (1991, 1992, 1993, 1996, 1997, 1998)
Ποσοστό επιτυχίας τελικών: 100% (6/6 τελικούς)
Σεζόν εκτός playoffs: 2 (2001 & 2002)
Συνολικός απολογισμός σε σειρές playoffs: 30 νίκες – 7 ήττες (81%)
Συνολικό ρεκόρ στους τελικούς: 24 νίκες – 11 ήττες (68,6%)

Υποσημείωση: Από τότε που ο Τζόρνταν στέφθηκε για πρώτη φορά πρωταθλητής του ΝΒΑ (1991), έφυγε μόλις μία φορά ηττημένος στην post-season σε συνολικά 22 σειρές playoffs (95,6%)! Το αντίστοιχο νούμερο για τον ΛεΜπρόν, μετά το είναι πέντε σε 29 σειρές (82,7%)!

Η απορία και το βλέμμα του Κένι Σμιθ και το σχόλιο του Μπάρκλεϊ!

Ας αφήσουμε όμως, πίσω μας τον ΛεΜπρόν, που μετά το show στη βραδιά του ρεκόρ και το party μέχρι πρωίας που ακολουθήσε με... κατσίκες, δεν ήταν διαθέσιμος απέναντι στους Μπακς και ας ασχοληθούμε με τους παρόντες και με όλους όσοι αφήνουν νικηφόρο στίγμα στο εφετινό πρωτάθλημα.

Μία ματιά στην συνέντευξη του Γιάννη Αντετοκούνμπο μετά την 38άρα του στην ”Crypto.com Arena” και στις απαντήσεις που έδωσε στον Τσαρλς Μπάρκλεϊ και τον Κένι Σμιθ του ΤΝΤ, γύρω από το πόσο ασχολήθηκε με καυτό τελευταίο 24ώρα της trade deadline στο ΝΒΑ, αλλά και στους νέους συσχετισμούς τίτλου που διαμορφώθηκαν από τις τελευταίες ανταλλαγές, θα σας βοηθήσει να καταλάβετε την τεράστια διαφορά διαφορά νοοτροπίας του “Greek Freak”, στο πλαίσιο της οποίας κινούνται εδώ και καιρό οι Μπακς. Δείτε το video από το 01.43 έως και 03.09 και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

Το ότι το Μιλγουόκι των 10 σερί νικών εσχάτως, δεν έχει μπει στην λογική των αδιάκοπων μετακινήσεων που προκύπτουν από τις επιθυμίες των ιδιοκτητών να κερδίσουν άμεσα και από τα καπρίτσια των superstars να αλλάξουν περιβάλλον ή να συνεργαστούν με συγκεκριμένους παίκτες-φίλους, δείχνει ότι τα «ελάφια» λειτουργούν βάσει συγκεκριμένου πλάνου.

Εδώ και κάποιους μήνες, είχε γίνει γνωστό ότι στο πρόσωπο του Τζέι Κράουντερ έψαχναν τον αμυντικό σπεσιαλίστα που θα έπαιζε έναν πιο αναβαθμισμένο ρόλο από εκείνον που είχε ο Πι Τζέι Τάκερ στην σεζόν του πρωταθλήματος (2021) και προσπαθούσαν να βρουν τον τρόπο να τον φέρουν στο Ουισκόνσιν.

Τώρα που τα κατάφεραν, όπως άλλωστε προκύπτει και από τα λόγια του Giannis, επικεντρώνονται στον μεγάλο δικό τους στόχο και δεν ασχολούνται με όλη μετεγγραφική τρέλα που επικρατεί με το συνεχές πήγαινε-έλα.

Άλλωστε, οι ομάδες που κατακτούν τα πρωταθλήματα χτίζονται με θεμέλιο τον βασικό κορμό και οι όποιες προσθήκες προκύπτουν στην πορεία, είναι ευπρόσδεκτες, αν κι εφόσον έχουν να κάνουν με κάποιο σημαντικό ρόλο και δεν «χαλάνε» την χημεία του συνόλου!

Γιατί δεν «ψήνομαι» ούτε από τους Σανς με Ντουράντ!

Υπό αυτό το πρίσμα, εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι ομάδες που πραγματοποίησαν τις λιγότερες προσθαφαιρέσεις μεσούσης της περιόδου, συνεχίζουν να έχουν τον πρώτο λόγο στον δρόμο προς την κορυφή.

Έτσι, λοιπόν, στην Ανατολή τα πάντα θα κριθούν από την τιτανομαχία Σέλτικς-Μπακς, καθώς ούτε οι Σίξερς, ούτε οι Καβαλίερς, ούτε οι Χιτ μπορούν να τους βάλουν δύσκολα, ενώ στην Δύση πιστεύω ότι οι Νάγκετς θα πάρουν το πλεονέκτημα έδρας και μαζί με τους Φίνιξ Σανς και τους Λος Άντζελες Κλίπερς (αουτσάιντερ οι Μάβερικς και οι Γκρίζλις) θα παλέψουν για την πρόκριση στους τελικούς.

Όπως στο Τέξας, με την περίπτωση της συνύπαρξης Ντόντσιτς-Ίρβινγκ στο Ντάλας, έτσι και στην έρημο της Αριζόνα, το τρίο Πολ-Μπούκερ-Ντουράντ εκτιμώ ότι θα δυσκολευτεί πολύ να βρει την ισορροπία που θα φέρει αποτελέσματα και συνάμα θα ικανοποιήσει το «εγώ» τριών πραγματικά σπουδαίων παικτών, που έχουν μάθει να παίζουν με την μπάλα στα χέρια τους (εντάξει ο Κρις Πολ πασάρει για σεμινάριο αλλά θέλει και τα σουτ του)!

Οι ομάδες που φτάνουν μέχρι τέλους, συνήθως είναι αυτές που πηγαίνουν βάσει σχεδιασμού και όχι εκείνες στήνονται δύο μήνες πριν τα playoffs με το ταλέντο σε πρώτο πλάνο και την «χημεία» σε δεύτερο.

Αυτός είναι και ο λόγος που δίνω περισσότερες πιθανότητες στους Νάγκετς και τους Κλίπερς, έστω κι αν οι τελευταίοι έκαναν αρκετές προσθαφαιρέσεις. Δεν πείραξαν όμως τα βασικά κομμάτια του παζλ και διατήρησαν αναλλοίωτο τον βασικό τους κορμό.

Αδιανόητος παίκτης ο Ντουράντ, αλλά εδώ και μία πενταετία (από το 2018 που έφυγε από τους Γουόριορς) έχει βαλθεί να μας πείσει ότι μπορεί να πάρει πρωτάθλημα και χωρίς να αποτελεί μέρος ενός συστήματος που λειτουργούσε επιτυχημένα και πριν απ' αυτόν...