Η λάθος προσέγγιση στα λόγια του Αντετοκούνμπο

Όλο λάθος! Από την αρχή έως το τέλος τα λόγια του Γιάννη Αντετοκούνμπο μετά τον αποκλεισμό των Μπακς από τους Χιτ στα playoffs του ΝΒΑ, τα προσεγγίσαμε και τα αναλύσαμε λάθος!

Γνωρίζω ότι ο Γιάννης είναι το αγαπημένο παιδί της Ελλάδας και είμαι από αυτούς που τον λατρεύουν. Όχι μόνο για την συγκινητική διαδρομή του προς στην κορυφή, αλλά γιατί θεωρώ ότι είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος, με χιούμορ, αξιοπρέπεια και με έμφυτο το συναίσθημα του σεβασμού. Όμως εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρώτο λάθος (μας).

Ούτε «εξερράγη» ο Γιάννης, ούτε μίλησε με σκληρά λόγια σε δημοσιογράφο, όπως ανέφεραν οι περισσότεροι τίτλοι εκείνου του πρωινού. Έχει καταγραφεί, εσφαλμένα, ότι «τα έχωσε» σε δημοσιογράφο που τον ρώτησε για την αποτυχημένη σεζόν των Μπακς. Ότι ουσιαστικά του έδωσε ένα καλό μάθημα για τις αξίες του αθλητισμού και του ευ αγωνίζεσθαι. Καμία σχέση! Ο ίδιος ο Γιάννης δύο φορές είπε σε κάποιον Έρικ (τον γνώριζε με το μικρό, άρα αυτό δείχνει οικειότητα) ότι δεν είναι προσωπικό το θέμα και ότι απλώς απαντάει στην ίδια ερώτηση που του είχε θέσει και πέρσι, αλλά τότε δεν ήταν στην κατάλληλη πνευματική κατάσταση (mindset) για να απαντήσει.

Πάμε όμως στην ουσία των λεγομένων του, που υιοθετήθηκαν ως απαύγασμα σοφίας από τα Media, αντί να υποβληθούν σε ψύχραιμη ανάλυση. Χαιρετίστηκαν με ενθουσιασμό από τον Στιβ Κερ και τον Κάρλο Αντσελότι, όχι όμως και από άλλους. Όχι, ας πούμε, από τον Τζόρνταν στον οποίο έκανε ξεχωριστή αναφορά ο Γιάννης.

«Ο Μάικλ Τζόρνταν έπαιξε 15 χρόνια και κατέκτησε 6 πρωταθλήματα. Τα άλλα 9 χρόνια απέτυχε;» αναρωτήθηκε ο Greek Freak. Είναι μία ερώτηση που θα έπρεπε να τεθεί στον ίδιο τον Τζόρνταν. Όσοι έχουμε δει το Last Dance, εικάζουμε ότι η απάντηση θα ήταν θετική. Για τον Τζόρνταν δεν υπήρχε η λέξη «ήττα», δεν ήταν μέσα στο πρόγραμμα.

Γενικά ήταν ατυχής ο παραλληλισμός με τον Μάικλ Τζόρνταν, γιατί ο «Air» όταν ξεκίνησε να παίρνει πρωταθλήματα με τους Μπουλς, δεν σταμάτησε ποτέ, παρά μόνο όταν άλλαξε ομάδα μετά τα 35. Επίσης, δεν είχε τύχει ποτέ να αποκλειστεί από τον πρώτο γύρο των playoffs η ομάδα του, έχοντας το καλύτερο ρεκόρ στη regular season.

«Δεν υπάρχει αποτυχία στον αθλητισμό. Υπάρχουν καλές και κακές μέρες. Κάποιες φορές είναι η σειρά σου και κάποιες όχι. Αυτό είναι ο αθλητισμός. Δεν νικάς πάντα. Φέτος θα νικήσει κάποιος άλλος». Αυτό είναι μία ιδανική προσέγγιση όταν μιλάμε για ακαδημίες, αναπτυξιακά προγράμματα ή έστω επαγγελματίες που βρίσκονται στα πρώτα βήματα της καριέρας τους. Για υπεραθλητές θεωρώ ότι δεν ισχύει. Όταν οι αμοιβές ξεπερνούν τα οκταψήφια νούμερα ετησίως, όταν διεξάγεται μία επίσημη διοργάνωση η οποία αναμεταδίδεται σε καμιά 200αριά χώρες, όταν οι τροπαιούχοι (αυτό)αποκαλούνται «Παγκόσμιοι Πρωταθλητές», στόχος είναι η νίκη. Οτιδήποτε άλλο είναι αποτυχία. Αυτό ισχύει σε όλο το φάσμα του πρωταθλητισμού. Υπάρχει περίπτωση η Αργεντινή να αποκλειστεί από τον Α΄ γύρο στο επόμενο Μουντιάλ και να πουν στο Μπουένος Άιρες «δεν πειράζει, έτσι είναι ο αθλητισμός. Μια θα το παίρνουμε εμείς, μια η Βραζιλία»;

Σύμφωνοι, τα λόγια αυτά ακούγονται υπέροχα, αλλά μήπως είναι λίγο ουτοπικά; Να ζούσαμε, λέει, σε ένα σύμπαν όπου κυριαρχεί παντού η ευγενής άμιλλα και κάποτε έρχεται η σειρά όλων να κερδίσουν στη ζωή, στον έρωτα, στον αθλητισμό. Ωραία θα ήταν, όμως δεν συμβαίνει.

Γενικά τα εξέλαβα ως λόγια «εκ του ασφαλούς». Εάν δηλαδή τα έλεγε κάποιος λιγότερο συμπαθής, πιθανότατα να μην αντιμετωπιζόταν με τόση επιείκεια και κατανόηση. Αν για παράδειγμα τα έλεγε ο αγαπημένος μας Ρούντι Φερνάντεθ, μετά από αποκλεισμό της Ισπανίας από τον Α΄ γύρο μιας διοργάνωσης, εμείς πρώτοι θα λέγαμε ότι «τον έτσουξε η ήττα»! Ούτε αυτό είναι σωστό, ούτε όμως και το άλλο άκρο: οι παίκτες που μετά από μια αποτυχία νιώθουν την ανάγκη να πουν «συγγνώμη» από τον κόσμο. Γενικά οι απανταχού πρωταγωνιστές είναι υποχρεωμένοι να μάθουν να διαχειρίζονται επικοινωνιακά και την αποτυχία, η οποία όχι απλώς υπάρχει, αλλά –sorry Giannis- είναι αναπόσπαστο κομμάτι του πρωταθλητισμού.

Τι άλλο θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς τον super star μιας ομάδας η οποία ξεκινάει με το καλύτερο ρεκόρ τα playoffs, αλλά αποκλείεται από τον α΄ γύρο; Να τον παρηγορήσει; Να τον συγχαρεί για όσα έχει πετύχει μέχρι σήμερα; Δεν είναι αυτή η δουλειά του δημοσιογράφου. Ούτε φυσικά πρέπει να «κρεμάσει στα μανταλάκια» τον ηττημένο. Αλλά πολύ απλά, όπως στις νίκες ακούμε το κλισέ «πώς αισθάνεσαι μετά την επιτυχία», έτσι και στις ήττες χρησιμοποιείται το αντίστοιχο «τι έφταιξε για την αποτυχία». Στην πρώτη ερώτηση δεν μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη κάποιον που να απάντησε «γιατί μου κάνεις αυτήν την ερώτηση; Στον αθλητισμό δεν υπάρχουν επιτυχίες. Σήμερα εμείς, αύριο κάποιος άλλος».

Θυμάμαι στο EURO 2008 μετά την τραγική παρουσία της εθνικής Ελλάδας, η κοινή γνώμη απαιτούσε να μην «σταυρώσουμε» τους παίκτες και τον Ρεχάγκελ, αφού ήταν σχεδόν ίδια ομάδα που είχε κατακτήσει το EURO 2004 (και που ενδιάμεσα είχε αποκλειστεί από τους τελικούς του Μουντιάλ 2006). Έτσι, στις δηλώσεις μετά το τελευταίο ματς των ομίλων ο απεσταλμένος της ΕΡΤ στη μικτή ζώνη όποτε έπιανε έναν παίκτη, ξεκινούσε πάντα με τον ίδιο φοβικό πρόλογο: «Κατ΄αρχάς να σας ευχαριστήσουμε όλους για τις μεγάλες στιγμές που έχετε χαρίσει στο ελληνικό ποδόσφαιρο και τους Έλληνες φιλάθλους». Η Ελλάδα ήταν τότε η κάτοχος του τροπαίου, όμως αποδοκιμάστηκε από τους ουδέτερους θεατές για το αποκρουστικό ποδόσφαιρο που έπαιξε στην Αυστρία. Ήταν μία μεγάλη αποτυχία. Ούτε παραγράφει τον θρίαμβο του 2004, ούτε όμως διαγράφεται λόγω της προηγούμενης επιτυχίας!

Στο φινάλε, επειδή ο κόσμος είναι δομημένος πάνω σε αντιθέσεις, εάν «δεν υπάρχει αποτυχία στον αθλητισμό» όπως είπε ο Γιάννης, τότε δεν υπάρχει και επιτυχία! Άρα προς τι οι πανηγυρισμοί, τα διθυραμβικά σχόλια από τα ΜΜΕ και οι παρελάσεις στις πόλεις με ανοιχτά λεωφορεία; Μια κερδίζω εγώ, μια εσύ. Μην το κάνουμε και θέμα!