«Γραφικέ» Πόποβιτς, έλα πάρε με από εδώ!

• Οι λίγοι που τόλμησαν στην Ελλάδα

Μπορεί ο Γκρεγκ Πόποβιτς να γέρασε. Αν και το «γήρας» είναι μεγάλη κουβέντα, σχετική υπόθεση και αφορά περισσότερα πράγματα από την ηλικία κάθε ανθρώπου. Αλλά πολλοί θα πουν ότι «παραξένεψε». Άλλοι θα πάνε ένα βήμα παραπέρα και θα είναι σίγουροι ότι «το ‘χασε». Αλλά ακόμα και αν οφείλεις να σέβεσαι την ψήφο της πλειοψηφίας, δεν έχεις απολύτως καμία υποχρέωση να κάνεις το ίδιο και με την άποψή της. Ειδικά στα χρόνια της ματαιόδοξης και αγράμματης μετριότητας που βιώνουμε.

Η ιστορία με την αντίδραση του εμβληματικού προπονητή των Σπερς, που πήρε το μικρόφωνο στον αγώνα κόντρα στους Κλίπερς για να επαναφέρει στην τάξη το κοινό του Frost Bank Center που αποδοκίμαζε σε κάθε επαφή με την μπάλα τον Καουάι Λέοναρντ, είναι γνωστή. O παίκτης είχε αποχωρήσει πέντε πριν από το Σαν Αντόνιο όχι με τον καλύτερο τρόπο, οι οπαδοί των Σπερς το κρατάνε…τεξάνικο και είχαμε, ότι είχαμε. Σε αμερικάνικα πλαίσια βέβαια. Ούτε εν χωρώ υβριστικά συνθήματα, ούτε τίποτα αντικείμενα. Αλλά ακόμα και έτσι ο Πόποβιτς έκρινε ότι πρέπει να παρέμβει, να πάρει το μικρόφωνο με τον αγώνα σε εξέλιξη (βολές του Λέοναρντ) και να πει: «Σταματήστε, δεν είμαστε εμείς έτσι. Δεν είναι το επίπεδό μας».

Υπερβολικό; Για πολλούς ναι. Ίσως και να είναι αναλογιστούμε ότι μιλάμε για «γιούχα» σε βολές (αν και δεν ήταν μόνο εκεί) και τα γήπεδα (ακολουθεί…κλισέ) «δεν είναι εκκλησία». Ο ίδιος ο παίκτης είπε μετά το ματς ότι δεν ενοχλήθηκε. Αλλά –από την άλλη- ο Πόποβιτς στα 74 του ακόμα και αν έχει παραξενέψει παραπάνω (δύσκολο να το πει κάποιος αυτό για έναν τύπο που ήταν πάντα υπέροχα…παράξενος) έκανε αυτό που κάνει πάντα. Είπε αυτό που ένιωθε στα ίσα και… παλικαρίσια. Με τη διαφορά ότι αυτό το έκανε συνήθως μέσα στην ομάδα του και προς τους δημοσιογράφους. Τώρα αποφάσισε ότι μπορεί να επαναφέρει στην τάξη και το ευρύτερο κοινό της. Ένα μέρος του οποίου βέβαια, μετά την αρχική έκπληξη αποδοκίμασε (ελαφρά) και τον κόουτς.

Οι λίγοι που τόλμησαν στην Ελλάδα

Υποθέτω ότι το «πόρισμα» στην ελληνική κοινή γνώμη έχει βγει, κατά πλειοψηφία, ότι ο Πόποβιτς είναι γραφικός και «αμερικανάκι». Δεν έχω πολλές ελπίδες από ανθρώπους που πηγαίνουν στο γήπεδο και τραβολογάνε και τα παιδιά τους μαζί για να ακούνε τα μπινελίκια που ρίχνει ο «μπαμπάκας». Ούτε από ανθρώπους που θεωρούν ηλίθιο να τα βάζεις με όποιον κάνει ένα «ουουου» σε βολές, από τη στιγμή που αρκετοί ενήλικες το κάνουν και σε βολές «αντιπάλων» παιδιών από τα 13-14 χρόνια. Εν πάση περιπτώσει δεν υπάρχει η απαίτηση να καταλάβεις ότι ο βλάκας είσαι εσύ που θεωρείς βλάκα τον Πόποβιτς. Αυτό το πλοίο έχει σαλπάρει.

Στην Ελλάδα, υπήρξαν λίγα ανάλογα περιστατικά. Το τόλμησαν αντίστοιχα μεγάλες προσωπικότητες για τα δεδομένα του αθλήματος. Πιο έξαλλος ο Ιωαννίδης (εκνευρισμένος και με την πιθανότητα διακοπής ντέρμπι) αλλά και ο Ομπράντοβιτς και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος. Συν κάποιοι παίκτες που προσπάθησαν κάποιες φορές να ηρεμήσουν την εξέδρα και να… διασώσουν αντιπάλους. Δεν θα υπήρχαν και πολλοί άλλοι που θα είχαν τα «άντερα» για να λέμε την αλήθεια. Και αυτό όμως ήταν σταγόνα στον ωκεανό, μπροστά στα όσα αντιμετωπίζουν παίκτες και προπονητές, μέσα στα ελληνικά γήπεδα. Εκεί όπου ποτέ δεν υπήρξε καμίας μορφής μαζική αντίδραση παρά μόνο μεμονωμένες από αυτούς που μετά χαρακτηρίστηκαν ως ο… «τρελός του χωριού». Γιατί κάπως έτσι είσαι αν ζητάς σεβασμό μέσα στα γήπεδα.

Θα πω και πάλι πως γνωρίζω πολύ καλά ότι το γιουχάρισμα σε ένα γήπεδο είναι το μικρότερο κακό. Ούτε καν κακό βέβαια στις μεγάλες ηλικίες (των αθλητών όχι των…οπαδών). Η αντίδραση του Πόποβιτς είναι απλά η αφορμή για να συζητηθεί ξανά το δικαίωμα των πρωταγωνιστών, των εργαζόμενων σε τελική ανάλυση, να μην κακοποιούνται όχι μόνο σωματικά (κάτι που στην Ελλάδα το ξεπερνάμε επίσης πανεύκολα) αλλά και ψυχικά ακόμα χειρότερες εκδηλώσεις. Η άποψη μου είναι πως έχουν το δικαίωμα και αυτό να κάνουν και ακόμα περισσότερα προς αυτή την κατεύθυνση. Μόνο που το απαγορεύουν ο «υπέροχος λαός» και (κατά κανόνα) και η εξίσου…υπέροχη διοίκηση.

Στις ΗΠΑ που ο κόσμος σκοτώνεται στους δρόμους με τα όπλα να κυκλοφορούν σαν καραμέλες και το ξύλο που πέφτει δημόσια επίσης είναι πολύ και ακραίο, έχουν καταφέρει στην αθλητική βιομηχανία να έχουν όχι μηδαμινά αλλά λίγα τέτοια φαινόμενα. Θα πέσουν κάποιες γροθιές σε ματς του NFL στην κερκίδα, θα ξεφύγουν τα πράγματα στους εορτασμούς κάποιου τίτλου μετά την κατανάλωση αλκοόλ σε μια πόλη, αλλά και πάλι συγκριτικά με το μέγεθος της χώρας και των αθλητικών γεγονότων, εμείς η πινέζα στον χάρτη, είμαστε αιώνες μπροστά σε χυδαιότητα και καφρίλα και αυτό είναι εντυπωσιακό. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό κάποιους τους κάνει περήφανους. Και μετά ο γραφικός είναι ο Πόποβιτς!!