Και λίγα «έσουρε» ο Γιάννης!

Πιστέψτε με, είναι από τις λίγες χρονιές που έχω κάνει τόσα ξενύχτια για να δω live το Μιλγουόκι (ο Λίλαρντ είναι εδώ και χρόνια ο αγαπημένος μου παίκτης μετά τον Γιάννη), που μπορώ να αναγνωρίσω ακόμη και τα περισσότερα plays που παίζουν, τις αμυντικές συνήθειες που τους χαρακτηρίζουν αλλά και τα χρονικά σημεία που γίνονται αλλαγή οι superstars της ομάδας από τον Έϊντριαν Γκρίφιν, ο οποίος αντικατέστησε το καλοκαίρι τον Μπαντ Μπουντενχόλτζερ!

Που λέτε, λοιπόν, οι εφετινοί Μπακς σφύζουν από επιθετική ποιότητα (2η καλύτερη επίθεση με μ.ο. 122,1π.), διαθέτοντας δύο παίκτες με τρομακτικό πλεονέκτημα στο σκοράρισμα (πιο κοντά στο καλάθι ο Αντετοκούνμπο και πιο μακριά ο “Dame Time”), αλλά και μία πεντάδα με σπουδαίες επιθετικές δυνατότητες (Μίντλετον, Λόπεζ και Μπίσλι), ωστόσο, τα πρώτα 22 παιχνίδια τους έχουν εκθέσει τις τεράστιες αδυναμίες που έχει το παραπάνω σχήμα στην άμυνα (24οι με μ.ο. 118,7π.) αλλά και στο ριμπάουντ (20οι με μ.ο. 43,6).

Παρακολουθώντας τους να αμύνονται, βλέπει κανείς δύο παίκτες απλά να καταβάλουν το μίνιμουμ της προσπάθειας ώστε να μην τους περάσουν σαν σταματημένους οι προσωπικοί τους αντίπαλοι και τους εκθέσουν ανεπανόρθωτα (Λίλαρντ και Μίντλετον)...

Βλέπει τον Μπίσλι να είναι πιο τίμιος, χωρίς να έχει το μεγάλο μέγεθος. Βλέπει τον Λόπεζ να αναγκάζεται πολλές φορές να βγαίνει στην περιφέρεια για να μαρκάρει κοντά, λόγω των συνεχών αλλαγών που επιτάσσει η φιλοσοφία του νέου προπονητή τους (με αποτέλεσμα να στερεί από την ρακέτα της ομάδας τον rim protector της)...

Και φυσικά, δεν μπορεί παρά να ξεχωρίζει τον Αντετοκούνμπο να είναι τρομερά χαμηλωμένος με ανοιχτά χέρια και πόδια (ώστε να καλύψει όσο το δυνατόν περισσότερο χώρο) και να αλλάζει συνεχώς κατευθύνσεις και για να εμποδίσει την διείσδυση από την αδύνατη πλευρά, αλλά και να μην χάσει τον παίκτη του. Με αποτέλεσμα να απομακρύνεται αρκετές φορές από την ρακέτα και τόσο αυτός, όσο και ο Λόπεζ να παίρνουν λιγότερα ριμπάουντ.

Οι Αμερικανοί λένε ότι η στατιστική είναι ο πιο επιστημονικός τρόπος για να πει κάποιος «ψέματα», ωστόσο, καθώς η μπασκετική ανάλυση προοδεύει, τα νούμερα λένε ολοένα και περισσότερο την αλήθεια.

Με τους τρεις περιφερειακούς των Μπακς να υστερούν αισθητά στο αμυντικό κομμάτι, οι δύο ψηλότεροι τους παίκτες αναγκάζονται πολλές φορές να βγαίνουν έξω από το «ζωγραφιστό» και αυτό – πέραν της ανισορροπίας που προκαλείται όταν ο κοντός περνάει τον Μπρουκ – έχει μεγάλη επίπτωση στα αμυντικά ριμπάουντ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο 29χρονος πλέον Αντετοκούνμπο παίζει κατά μέσο όρο 2,5 λεπτά περισσότερο από πέρυσι και τα ριμπάουντ έχουν μειωθεί κατά 1,2 ανά παιχνίδι. Στον Λόπεζ η πτώση είναι μεγαλύτερη (1,6 ανά παιχνίδι), ενώ συνολικά το Μιλγουόκι μαζεύει 5 ριμπάουντ λιγότερα σε σχέση με την περυσινή σεζόν (μ.ο. 43,6 έναντι 48,6).

Όλα αυτά αφορούν στο set παιχνίδι και στις αμυντικές καταστάσεις πέντε εναντίον πέντε, γιατί αν έχει απέναντί του μία ομάδα όπως η Ιντιάνα, η οποία διαθέτει τον πλέον αλάνθαστο κι ανερχόμενο point guard (Χαλιμπέρτον), επιτίθεται στα 4-5 δευτερόλεπτα κι επιχειρεί να αξιοποιήσει την ταχύτητα και την έφεση των παικτών της στο ανοιχτό γήπεδο, τότε η μπάλα χάνεται όπως έγινε και στα δύο εφετινά ματς με τους Πέισερς. Γιατί ένα έξτρα πρόβλημα, είναι οι πολύ αργές επιστροφές των «ελαφιών», που ειδικότερα στην 4η περίοδο, έδωσαν ουκ ολίγες φορές την ευκαιρία στην ομάδα του Ρικ Καρλάιλ να ανταποδίδει σχεδόν αμέσως τα καλάθια που δεχόταν.

Αν στο ματς που έγινε στις 10 Νοέμβρη στην Ιντιανάπολις και στο οποίο δεν έπαιξε ο Λίλαρντ και ο Γιάννης χρειάστηκε να βάλει 54 πόντους, οι Μπακς ανέτρεψαν μία διαφορά 18 πόντων (αλλά στο τέλος, παρ' αυτά, έχασαν με 126-124), το έκαναν επειδή είδαν κι απόειδαν με το ένας εναντίον ενός και γύρισαν την άμυνά τους σε ζώνη!

Την ίδια τακτική εφήρμοσε ο 49χρονος rookie coach και στον χθεσινό ημιτελικό του In Season Tournament στο Λας Βέγκας, φτάνοντας σχετικά γρήγορα σε μία ολική ανατροπή από το -12 (63-51) και σε ένα προβάδισμα που στην ανώτατη του τιμή, άγγιξε το +6 (88-94).

Με τον Γιάννη (37π. & 10ρ. με 13/19 σουτ) να παίρνει... παραμάζωμα όλους τους παίκτες που χρησιμοποιήθηκαν στο μαρκάρισμά του, να παίρνει φάουλ και να βάζει τις βολές (11/13), αλλά και να δημιουργεί χώρους και mismatch, για να σκοράρουν επί το πλείστον ο Λίλαρντ (24π., 7ρ. & 7ασ. με 7/20 σουτ) με τον Μίντλετον (20π., 7ρ. & 4ασ. με 4/5 τριπ.).

Όταν, όμως, η αντίπαλη ομάδα έχει μπαρουτοκαπνισμένο προπονητή με γαλόνια, νεανικό ρόστερ και έναν point guard που ξέρει πότε να σκοράρει, πότε να πασάρει, πότε να τρέξει και πότε να πάει χαμηλό ρυθμό, κι όλα αυτά χωρίς να κάνει λάθη (στα δύο ματς με τους Μπακς, ο Χαλιμπέρτον έχει μ.ο. 28 πόντους, 12,5 ασίστ και 1 λάθος), τότε αντιλαμβάνεστε ότι το μπάσκετ «να βάλουμε περισσότερα απ' όσα θα φάμε», είναι θέμα χρόνου αποτύχει!

Η Ιντιάνα έκανε τις σωστές προσαρμογές στην ζώνη, γυρίζοντας με υπομονή την μπάλα ώστε να προκαλέσει ανισορροπία στις περιστροφές και να βρίσκει σκόρ πότε από ελεύθερο παίκτη στο κέντρο της ρακέτας (λίγο πιο μέσα από την βολή) και πότε από τα 15 επιθετικά ριμπάουντ των παικτών της.

Οι 23 πόντοι από δεύτερες επιθέσεις και οι 30 επιπλέον που πήρε από τους αναπληρωματικούς της (43-13), αποτυπώνουν πλήρως το πως και το γιατί οι Πέϊσερς (Χαλιμπέρτον 27π., 7ρ. & 15ασ. με μηδέν λάθη) κυριάρχησαν ολοκληρωτικά στην 4η περίοδο, φτάνοντας στο τελικό 128-119 και παίρνοντας την πρόκριση για τον τελικό με τους Λέικερς.

Προσωπικά, παρακολουθώντας τα «όργια» που κάνει ο Έλληνας ηγέτης των Μπακς στα τελευταία 7 ματς (μ.ο. 32,4π., 11,1ρ., 5,8ασ. & 1,8κοψ. με 64,2% σουτ & 71,6% βολ.), το διπλό και τριπλό «μεροκάματο» που βγάζει στην άμυνα και διακρίνοντας την απογοήτευσή του στο τέλος του αγώνα, πιστεύω ότι στην αίθουσα Τύπου έκανε προσπάθεια (σωστά έπραξε) για να μην «ξεφύγει» και να μην δώσει... διευθύνσεις και ονόματα.

Είπε, όμως, κάποια πράγματα που είμαι σίγουρος ότι έκαναν μεγάλο κλικ τόσο στους συμπαίκτες του και το coaching staff, όσο και στο front office, που μετά από έρευνα, έδωσε το χρίσμα του head coach, στον πρωτοεμφανιζόμενο Έϊντριαν Γκρίφιν! Με την σφραγίδα του σπεσιαλίστα της άμυνας!

Πέραν του ότι το απόφοιτος του Σίτον Χολ και βετεράνος παίκτης του ΝΒΑ (από το 1999 έως το 2008 έπαιξε συνολικά σε 5 ομάδες), έχει κάνει μία τρύπα στο νερό όσον αφορά στην βελτίωση της αμυντικής εικόνας της ομάδας, είναι προφανές ότι δεν έχει και τον χαρακτήρα για να διαχειριστεί τις προσωπικότητες ενός οργανισμού με βλέψεις τίτλου και στο τέλος «τα άκουσε» από τον Μπόμπι Πόρτις.

Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν την έναρξη της σεζόν, παρεξηγήθηκε με τον Τέρι Στοτς (η διοίκηση τον είχε προσλάβει ως υπεύθυνο coach για την επίθεση, αναγνωρίζοντας την προϋπηρεσία του στην ομάδα και την σπουδαία θητεία που είχε στο Πόρτλαντ), τον οποίο εξανάγκασε σε παραίτηση, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που έχει «φορτώσει» τον Αντετοκούνμπο, ο οποίος σέβεται απεριόριστα τον ρόλο του εκάστοτε προπονητή.

Μπορεί η απώλεια του άτυπου Κυπέλλου του ΝΒΑ να μην έφερε και την «καταστροφή», ωστόσο οι ατάκες του περί έλλειψης οργάνωσης στην επίθεση και συγκέντρωσης στην άμυνα και τα ριμπάουντ, ροπής στα λάθη, περί κακών επιστροφών, αλλά και η διευκρίνιση ότι αναφέρεται σε όλους τους παίκτες της ομάδας, δείχνουν το πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα των Μπακς (ειδικότερα όταν μιλάμε για τα «βασικά» του αθλήματος) και το πόσο μακρινό είναι για την ώρα, το σενάριο διεκδίκησης του δαχτυλιδιού.