NBA: Πολλοί βλέπουν τελικούς Νάγκετς-Σέλτικς, πού βρίσκονται οι Μπακς σε όλο αυτό;

• Ανατολή: Αν δεν το πάρουν φέτος οι Σέλτικς, πότε;
• Δύση: Το «αίμα κι άμμος» είναι λίγο!

Την ώρα που η μπασκετική «φρενίτιδα του Μαρτίου» (March Madness) πλησιάζει στο τέλος της στην Αμερική και η εφετινή σύνθεση του Final 4 (NCAA) θα «κλειδώσει» σε περίπου 48 ώρες, αρχίζει σιγά-σιγά η αντίστροφη μέτρηση για τα play offs του ΝΒΑ.

Με περισσότερες από τις μισές ομάδες του κορυφαίου πρωταθλήματος στον κόσμο να έχουν μονοψήφιο αριθμό αγώνων (9) για την ολοκλήρωση της κανονικής περιόδου, θεωρητικά τουλάχιστον, την δεδομένη χρονική στιγμή τα... «κουκιά» θα έπρεπε να είναι μετρημένα όσον αφορά τα φαβορί για το εφετινό «δαχτυλίδι»!

Κι αν στην Ανατολή, τα πράγματα είναι κάπως έτσι, από την άποψη ότι οι Σέλτικς είναι – από το ξεκίνημα της σεζόν – η ομάδα που έχει μακράν το μεγαλύτερο εκτόπισμα και την πιο σταθερά υψηλή απόδοση σε ολόκληρο το πρωτάθλημα (θα τελειώσουν την regular season με το κορυφαίο ρεκόρ της τελευταίας 15ετίας για τον οργανισμό, έχοντας τουλάχιστον μίνιμουμ δέκα περισσότερες νίκες από το περυσινό 57-25), δεν ισχύει το ίδιο για την «άγρια Δύση».

Εκεί δηλαδή, που οι συσχετισμοί είναι πολύ λεπτοί από την κορυφή της κατάταξης μέχρι και τις ομάδες που θα διεκδικήσουν την πρόκριση στα play offs, μέσα από την άκρως συναρπαστική διαδικασία των play in. Ας πάρουμε, όμως, την κάθε περιφέρεια ξεχωριστά κι ας δούμε μαζί πως διαμορφώνεται η κατάσταση, περίπου τρεις εβδομάδες πριν από την έναρξη της post season.

Ανατολή: Αν δεν το πάρουν φέτος οι Σέλτικς, πότε;

Στην πιο κοντινή στην Ευρώπη, πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών, οι ισορροπίες μοιάζουν πιο ξεκάθαρες και σε αυτό τον ρόλο του έχουν παίξει και οι τραυματισμοί. Κατ' αρχάς του Τζοέλ Εμπίντ, που αν ήταν υγιής θα είχε κατά πάσα πιθανότητα «καπαρώσει» το δεύτερο διαδοχικό αγαλματιδιο του MVP της κανονικής περιόδου και κατά δεύτερον του Τζούλιους Ραντλ αλλά και μερικών ακόμη παικτών-κλειδιά των Νικς (Ανινόμπι και Μίτσελ).

Μετά τα νούμερα που έχει κάνει στο πρώτο μισό της σεζόν (μ.ο. 35,3π., 11,3ρ. & 5,7ασ. με 53,3% εντός πεδιάς) και με την επιδραστικότητα που είχε στο παιχνίδι της ομάδας του Νικ Νερς (26-8 ρεκόρ με εκείνον στο παρκέ και 13-22 χωρίς αυτόν), αν ο 30χρονος Καμερουνέζος σέντερ των Σίξερς ήταν υγιής και δεν είχε χάσει σχεδόν δύο μήνες, μοιάζει σχεδόν δεδομένο ότι η Φιλαντέλφια δεν θα είχε υποχωρήσει στην 8η θέση και τώρα θα βρισκόταν σίγουρα στην πρώτη 4άδα της ανατολικής περιφέρειας!

Το ίδιο ισχύει και για τη Νέα Υόρκη, που έχει την 2η καλύτερη άμυνα της λίγκας (μ.ο. 107,5π.) και το γεγονός ότι με τόσες απουσίες και προβλήματα, έχει φτάσει πλέον στην 3η θέση, συνιστά τεράστια υπέρβαση. Από τις υπόλοιπες ομάδες που ακολουθούν, χωρίς να υποτιμώ την “Heat culture” και το πόσο διαφορετικό είναι πάντα το Μαϊάμι όταν έρχεται η ώρα της κρίσης, πιστεύω ότι οι Καβαλίερς (με υγιή τον Μίτσελ) και οι Πέισερς, συγκεντρώνουν τις μεγαλύτερες πιθανότητες να κάνουν κάποιο θόρυβο στα play offs.

Οπότε, που καταλήγουμε; Στο συμπέρασμα ότι εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα δούμε τελικό ανάμεσα στους Σέλτικς και στους Μπακς, με την έως τωρα εικόνα της Βοστόνης να την καθιστά αδιαφιλονίκητο φαβορί για να επιστρέψει στους τελικούς μετά από απουσία ενός έτους και να διαθέτει όλα τα συστατικά, για να φτάσει στο 18o τρόπαιο (16 χρόνια μετά το τελευταίο που κατέκτησε με τον “Ντοκ” Ρίβερς) και να προσπεράσει τους Λέικερς, μαζί με τους οποίους είναι οι πολυνίκες του ΝΒΑ σε τίτλους (17).

Το δίδυμο Τέιτουμ (μ.ο. 27,3π. & 8,2ρ.) και Μπράουν (μ.ο. 23,4π. & 5,6ρ.) έχει ωριμάσει όσο ποτέ άλλοτε, το supporting cast με Πορζίνγκις, Γουάιτ, Χόλιντεϊ, Χόρφορντ και τους υπόλοιπους κάνει εξαιρετική δουλειά, ενώ και ο Τζο Ματζούλα δείχνει να ισορροπεί σωστά στην λεπτή γραμμή ανάμεσα στον προπονητή που επιδρά στο παιχνίδι της ομάδας του και σε εκείνον που διαχειρίζεται την ποιότητα των παικτών.

Οι Κέλτες νίκησαν δύο φορές με τρεις πόντους τα «ελάφια» στην έδρα τους (ευκολότερα, πάντως, απ' ότι δείχνουν τα τελικά 119-116 & 122-119 ), με τον Αντετοκούνμπο να απουσιάζει από το δεύτερο, ενώ οι Μπακς επικράτησαν με +33 (135-102) στο “Fiserv Forum” (η διαφορά έφτασε μέχρι και το +42), σε ένα ματς που οι φιλοξενούμένοι «πέταξαν λευκή πετσέτα» στο 2ο μέρος.

Η σεζόν του Μιλγουόκι χωρίζεται σε τρεις περιόδους, γι' αυτό και η πορεία της ομάδας δεν μπορεί να κριθεί ακόμη με μεγάλη ακρίβεια. Στην πρώτη, υπό τις οδηγίες του “rookie” coach, Έϊντριαν Γκρίφιν, τα «ελάφια» κέρδιζαν (ρεκόρ 30-13) παίζοντας με μόνο με βάση το επιθετικό τους ταλέντο και (2η καλύτερη παραγωγικότητα) έχοντας μία από τις πέντε χειρότερες άμυνες του ΝΒΑ (μ.ο. 120,6π.).

Η 2η ήταν αυτή της προσαρμογής στα νέα δεδομένα και αφορά στα 13 ματς που έδωσαν μέχρι την διακοπή για το All Star Game, με προπονητές τον υπηρεσιακό Τζο Πράντι (ρεκόρ 2-1) και τον “Ντοκ” Ρίβερς (ρεκόρ 3-7) και η 3η περιλαμβάνει το διάστημα από την επανεκκίνηση της αγωνιστικής δράσης μέχρι και σήμερα (ρεκόρ 11-5), στην διάρκεια του οποίου επέστρεψε και ο Κρις Μίντλετον και η εικόνα της ομάδας έχει βελτιωθεί άρδην, ειδικότερα στην άμυνα. Έστω κι αν το αποτύπωμα δεν είναι τόσο επιδραστικό στο ρεκόρ της.

Ωστόσο, μία ματιά στα νούμερα θα μας βοηθήσει να διαπιστώσουμε πόσο διαφορετικό είναι το Μιλγουόκι στο αμυντικό κομμάτι, στην περίοδο που ο 62χρονος έμπειρος τεχνικός βρίσκεται στον πάγκο τους. Στα 26 παιχνίδια που έχει κοουτσάρει (συνολικό ρεκόρ 14-12) ο βετεράνος point guard των Χοκς, των Κλίπερς, των Νικς και των Σπερς, οι Μπακς δέχονται κατά μ.ο. 110,5 πόντους (η Μινεσότα που έχει την καλύτερη άμυνα, «επιτρέπει» κατά μ.ο. 106,3π.), ενώ από το μόλις ένα παιχνίδι με παθητικό κάτω από τους 100 πόντους στο πρώτο μισό της σεζόν, στην θητεία του Ρίβερς έχουν καταγράψει ήδη επτά (με δύο εξ' αυτών να είναι κάτω από 90)!

Προσωπικά, δεν μπορώ να ξεγράψω το Μιλγουόκι από την διεκδίκηση του εφετινού τίτλου και θεωρώ ότι με την σταδιακή αγωνιστική άνοδο του Μίντλετον, όταν θα αρχίσει η post season, τα «ελάφια» θα πλησιάζουν στο peak της απόδοσης που χρειάζονται για να κοιτάξουν στα μάτια τους φαινομενικά πιο ισχυρούς Σέλτικς.

Δύση: Το «αίμα κι άμμος» είναι λίγο!

Με τους 11ους (για την ώρα) της κατάταξης, Ρόκετς να αποτελούν την πιο καυτή ομάδα του ΝΒΑ, στην παρούσα φάση (μετρούν 10 σερί νίκες, εκ των οποίων οι οκτώ έχουν επιτευχθεί μετά τον τραυματισμό του εξαιρετικού φέτος, Αλπερέν Σενγκούν), αντιλαμβάνεστε πόσο δύσκολο είναι να γίνουν προγνωστικά.

Ειδικότερα, όταν ακόμη δεν γνωρίζουμε αν το Χιούστον θα προλάβει να μπει στα play in, αφήνοντας έξω το Γκόλντεν Στέιτ (πιο εφικτό σενάριο), από την στιγμή που οι Λέικερς έχουν βρει εκπληκτικό ρυθμό κι έχουν αρχίσει να αποσπώνται, θέτοντας υποψηφιότητα ακόμη και για την απευθείας πρόκριση (μέσω της 6ης θέσης).

Από 'κει και πέρα, πλην των τριών πρωτοπόρων (Νάγκετς, Τίμπεργουλβς και Θάντερ) καμία άλλη ομάδα της Δύσης (εξαίρεση ίσως να είναι οι Κλίπερς, αν αποδείξουν ότι η πρόσφατη «κοιλιά» που έκαναν είναι παροδική), δεν μοιάζει σίγουρη ότι θα είναι στην πρώτη εξάδα.

Οι Μάβερικς του Λούκα Ντόντσιτς (είναι 1ος σκόρερ του πρωταθλήματος με μ.ο. 33,9π. και κάνει μακράν την καλύτερη σεζόν του στο ΝΒΑ) βρίσκονται σε πολύ καλό φεγγάρι και μετρούν 5 διαδοχικές νίκες, οι Πέλικανς είναι επίσης σε ανοδική τροχιά, την ίδια ώρα που Σανς και Κινγκς έχουν κάνει ένα βήμα πιο πίσω και αν η regular τελείωνε τα ξημερώματα, θα έπαιζαν μεταξύ τους στα play in για την 7η θέση.

Όπως γίνεται αντιληπτό, οι ισορροπίες στην κατάταξη είναι εξαιρετικά εύθραυστες για το τελικό seeding και μόνο οι πρωταθλητές μου εκπέμπουν την ικανότητα, την σκληρά, την εμπειρία και τις προσωπικότητες, που απαιτεί ο υψηλότατος ανταγωνισμός της δυτικής περιφέρειας και χρειάζεται μία ομάδα να έχει, για να φτάσει στους τελικούς.

Δεν λέω, εξαιρετικά αποτελεσματικός και “fun to watch” ο Σέι Γκίλτζιους Αλεξάντερ (μ.ο.30,4π., 5,6ρ., 6,3ασ. & 2,1κλ. με 54% εντός πεδιάς), απίστευτα κυριαρχικός ο Άντονι Έντουαρντς (μ.ο. 26,2π., 5,5ρ. & 5,2ασ.), ωστόσο τόσο η Οκλαχόμα Σίτι, όσο και η Μινεσότα, δεν δείχνουν ακόμη έτοιμες να φτάσουν μέχρι τέλους και να νικήσουν τέσσερις φορές τον Νίκολα Γιόκιτς και την παρέα του.