Σέλτικς: Οι πολυνίκεις πρωταθλητές μοιάζουν οι επικρατέστεροι για το επόμενο repeat!

Οι λάτρεις του «μαγικού κόσμου» του μπάσκετ και σε μεγάλο ποσοστό οι πιο μυημένοι, δεν θα δυσκολευτούν να συμφωνήσουν… Η σεζόν 2023-24, που εδώ και λίγες ώρες πέρασε στα βιβλία του NBA, σημαδεύτηκε από μία κυριαρχική πορεία (από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα) που είχαμε αρκετό καιρό να συναντήσουμε στον «άλλο πλανήτη» του αθλήματος.

Και προέκυψε τόσο φυσιολογικά και χωρίς τυμπανοκρουσίες, που μαθημένη στις ανατροπές του Μαϊου και του Ιουνίου στα play off, η πλειοψηφία της κοινής γνώμης δεν «πολυψήθηκε» από το ουσιαστικό και αποτελεσματικό μπάσκετ των Σέλτικς και όλο και κάπου πίστευε ότι θα «σκοντάψουν».

Το ότι πέρυσι γνώρισαν τρεις εντός έδρας ήττες από τους Χιτ στους τελικούς της Ανατολής κι έχασαν την ευκαιρία να διεκδικήσουν το δαχτυλίδι που τους στέρησαν το 2022 οι Γουόριορς, έκανε πολλούς να τους χαρακτηρίσουν soft και να θεωρήσουν ότι ακόμη έχουν να διανύσουν απόσταση, για να εισχωρήσουν ξανά στο κλειστό club των ομάδων, οι οποίες διεκδικούν το πρωτάθλημα.

Βλέπετε, η μετακίνηση του Τζρου Χόλιντεϊ στην Βοστόνη στο πλαίσιο του ανταλλαγής που έστειλε τον Λίλαρντ στο Μιλγουόκι, δεν συγκέντρωσε πολλούς προβολείς, ούτε υπογραμμίστηκε ως μία προσθήκη που μπορεί να αλλάξει τους Κέλτες επίπεδο! Ίσως γιατί το δίδυμο του Γιάννη με τον “Dame time”, πουλούσε πολύ περισσότερο! Εκτός παρκέ όπως αποδείχτηκε…

Το ίδιο λίγο-πολύ συνέβη με την μετεγγραφή του Πορζίνγκις από την Ουάσινγκτον, πολύ απλά γιατί ο όταν ο Λετονός ψηλός κατέληξε στους Ουίζαρντς, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πίστεψαν ότι πήρε την κάτω βόλτα…

Οι δύο αυτές κινήσεις, όμως, ήταν αυτές που έλλειπαν από τον ιστορικό οργανισμό της Μασαχουσέτης για να αποκτήσει το ρόστερ του, την πληρότητα που χρειαζόταν σε όλες τις γραμμές. Και για να «δέσει» την άμυνα και την επίθεση, με δύο πολύ έμπειρους παίκτες και αυτομάτως να πάρει την ώθηση που χρειαζόταν για να μπει στην «ελίτ».

Η πρώτη που αποδείχτηκε και η πιο κομβική προέκυψε από το «σκάνδαλο» που ξέσπασε στο εσωτερικό της ομάδας πριν δύο καλοκαίρια (η εξωσυζυγική σχέση του προπονητή με την γραμματέα του προέδρου) και το οποίο έστειλε τον Ίμε Ουντόκα στην πόρτα της εξόδου και ουσιαστικά προώθησε τον μέχρι τότε βοηθό του, στην θέση του υπηρεσιακού head coach.

Σκεφτείτε τι θα γινόταν αν η παραπάνω υπόθεση «έσκαγε» μεσούσης της περυσινής περιόδου και ποια θα ήταν η επίδρασή της στο αγωνιστικό τμήμα, που θα ήταν δύσκολο να μείνει ανεπηρέαστο από ένα περιστατικό, στο οποίο, τα «αδηφάγα» media και η συντηρητική αμερικανική κοινωνία έδωσε μεγαλύτερη έκταση του αναμενόμενου!

Ο λόγος για τον 34χρονο, τότε, Τζο Μαζούλα, υπό τις οδηγίες του οποίου, ο Τέιτουμ και ο Μπράουν έπαιξαν καταπληκτικό μπάσκετ στην πρώτη σεζόν, αλλά ταυτόχρονα είχαν ατομιστική συμπεριφορά. Ίσως επειδή δεν είχαν την υποστήριξη που χρειάζονταν από τους παίκτες-κλειδιά που ήρθαν το φέτος και άλλαξαν την δυναμική της ομάδας.

Έχοντας την 2η καλύτερη επίθεση της κανονικής περιόδου (μ.ο. 120,6π.) και το κορυφαίο ρεκόρ της κανονικής περιόδου στην τελευταία 5ετία (64-18), η αφοσίωση, η εργατικότητα και το ταπεινό προφίλ του Μαζούλα έπεισαν τους παίκτες ότι μόνο μέσα από την ομαδική συνεργασία και την αμυντική συσπείρωση, ο στόχος του πρωταθλήματος θα γινόταν πραγματικότητα.

Κάπως, έτσι, έφτασαν στην πιο «παντελονάτη» κατάκτηση του πρωταθλήματος χωρίς να δυσκολευτούν σε καμία από τις τέσσερις σειρές των play off. Με αυτά και με εκείνα, το 16-3 στην post season (με 12 ματς χωρίς τον Πορζίνγκις), που οδήγησε στον τελικό απολογισμό των 80 νικών έναντι μόλις 21 ηττών, είχε την υπογραφή της άμυνας και του επιθετικού αλτρουισμού.

Από το μέσο παθητικό των 109,2 πόντων, οι Κέλτες κατέβηκαν στους 100,7 της post season, αποδεικνύοντας ότι μπορούν να υπερκεράσουν κάθε εμπόδιο χωρίς να έχουν περιορισμό στο στυλ μπάσκετ που πρέπει να παίξουν. Κόντρα στο Μαϊάμι στον 1ο γύρο (μ.ο. 92,2π.) και το Ντάλας στους τελικούς (μ.ο. 99,2π.), η άμυνά τους δεν δέχτηκε περισσότερους από 100 πόντους ανά παιχνίδι, ενώ καλή αμυντική απόδοση είχαν και απέναντι στο Κλίβελαντ (μ.ο. 101,2π.).

Απέναντι στην Ιντιάνα με την καλύτερη επίθεση στην λίγκα (μ.ο. 123,3π.), το μέσο παθητικό τους μπορεί να ανέβηκε στους 112,7 πόντους, ωστόσο, το νούμερο αυτό ήταν σχεδόν 11 πόντους κάτω από την μέση παραγωγικότητα των Πέισερς, την ίδια ώρα που η επίθεσή τους «έβγαζε φωτιές» (μ.ο. 119,5π.).

Επιπροσθέτως, πόσες ομάδες έφτασαν στο ψηλότερο σκαλί του κόσμου (η Euroleague έχει τις αμφιβολίες της), έχοντας σχεδόν 6 διψήφιους στα 19 παιχνίδια των play off; Από τον πρώτο σκόρερ, ριμπάουντερ και πασέρ, Τζεϊσον Τέϊτουμ (με 25,0π., 9,7ρ. & 6,3ασ. αλλά με 42,7% στα σουτ) και τον MVP των τελικών, Τζέιλεν Μπράουν (μ.ο. 20,8π., 5,4ρ. & 5,0ασ.), μέχρι τον 6ο παίκτη, Αλ Χόρφορντ (μ.ο. 9,2π., 7,0ρ. & 2,1ασ.) και τον τραυματία στα περισσότερα ματς, Κρίσταπς Πορζίνγκις (μ.ο. 12,3π., 4,4ρ. & 1,6κοψ.), οι Σέλτικς είχαν ένα σταθερό rotation 9 παικτών, με βασικό χαρακτηριστικό το ομαδικό μπάσκετ!

Με τρίποντη εκτέλεση, με transition αλλά και με inside game, κάθετα! Από έξω προς τα μέσα! Κοινώς, με όλους τους τρόπους, χωρίς μεγάλη ενόχληση και με μόνιμο σημείο αναφορά τα μετόπισθεν και τη νοοτροπία του συνόλου!

Δεν είναι τυχαίο που ο πολυτιμότερος παίκτης των τελικών, δήλωσε ότι θέλει να μοιραστεί το βραβείο με τον παρτενέρ του, επί 7 χρόνια, Τζέισον Τέιτουμ! Οι δύο πιο παλιοί παίκτες της ομάδας, πέρασαν από μύρια κύματα, μέχρι να φτάσουν στην «γη της επαγγελίας» και να γευτούν το πιο γλυκό νέκταρ του πρωταθλητισμού.

Δεν είναι λίγο πράγμα να γιορτάζεις τα 16α γενέθλια του τελευταίου και 17ου τίτλου του οργανισμού (17 Ιουνίου του 2008), με την κατάκτηση του 18ου, να γίνεσαι η ομάδα πολυνίκης τροπαίων στο ΝΒΑ (18) και να θεωρείσαι ως η επικρατέστερη των τελευταίων επτά ετών για το back to back πρωτάθλημα.

Υγ.: Σύμφωνοι, ο Λούκα Ντόντσιτς ήταν ο πρώτος σκόρερ των τελικών (μ.ο. 29,2π.). Το χειρότερο ποσοστό που είχε στα εφετινά play off στα τρίποντα (24,4%), όμως και η χαμηλότερη δημιουργία (μ.ο. 5,6ασ. έναντι 8,8 τελικές στους τρεις γύρους πριν την τελική σειρά και η έλλειψη αμυντικής διάθεσης, έδειξε σε όλους ότι ο 25χρονος Σλοβένος superstar έχει απόσταση να διανύσει μέχρι να διεκδικήσει με αξιώσεις τον τίτλο του πρωταθλητή.