Γκρόβερ: «Ο Τζόρνταν και ο Κόμπι μιλούσαν πρώτα με τον εαυτό τους κάθε πρωί»

• «Για να γίνεις κορυφαίος δεν πρέπει να σκέφτεσαι όπως όλοι οι άλλοι, αλλιώς θα γίνεις όπως όλοι οι άλλοι»

Ο παγκοσμίου φήμης Τιμ Γκρόβερ, ενόψει της άφιξής του στην Ελλάδα στις 19 Οκτωβρίου και της ομιλίας του στο θέατρο Άλσους με θέμα «WINNING: The Unforgiving Race to Greatness», μίλησε σε εκπροσώπους του ελληνικού Τύπου για τα μυστικά της επιτυχίας που οδήγησαν τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών να γράψουν ιστορία.

Χαρακτηριστικά το gazzetta ρώτησε τον Τιμ Γκρόβερ αναφορικά με την δυσκολία της διαχείρισης ισχυρών, εγωιστικών προσωπικοτήτων όπως ο Κόμπι και ο Τζόρνταν, πως τους οδηγούσε στους στόχους τους και τι αντίκτυπο είχε αυτό στη δικιά του ψυχολογία και ζωή.

Ο 60χρονος θρυλικός «life coach», γεννημένος από Ινδούς γονείς, έφτασε στο Σικάγο στην ηλικία των τεσσάρων ετών. Αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο του Ιλινόις στη «πόλη των ανέμων» και από το τμήμα κινησιολογίας.

Η ανέλιξη του στον χώρο του αθλητισμού ήταν άμεση, με την πρώτη μεγάλη στιγμή της καριέρας του να είναι όταν ανέλαβε τη διαχείριση του Μάικλ Τζόρνταν στο αθλητικό, αλλά και στο πνευματικό κομμάτι.

Ακολούθησαν οι συνεργασίες με τους επίσης θρυλικούς Κόμπι Μπράιαντ και Ντουέιν Γουέιντ, με τα αποτελέσματα του Γκρόβερ να είναι εμφανή και κρίνονται εκ του αποτελέσματος άκρως αποτελεσματικά.

Εσχάτως είχε συμμετοχή στη σειρά του Netflix «The Last Dance», μιλώντας για την εμπειρία του με τον Μάικλ Τζόρνταν και τους Μπουλς των 90s.

«Για να γίνεις κορυφαίος δεν πρέπει να σκέφτεσαι όπως όλοι οι άλλοι, αλλιώς θα γίνεις όπως όλοι οι άλλοι»

Πως κάνουμε έναν αθλητή να πιστέψει στον εαυτό του;

«Όλοι γεννιόμαστε με αυτοπεποίθηση από όταν είμαστε μωρά. Αλλά όσο μεγαλώνουμε το ξεχνάμε και προσπαθούμε να γίνουμε κάτι που δε είμαστε.

Όταν γεννιέται ένα παιδί, όλοι ανυπομονούν να περπατήσει και να μιλήσει, αλλά τι κάνουμε τα υπόλοιπα 16 χρόνια; Του λέμε, πάψε και κάτσε κάτω. Άρα παίρνουμε την αποφασιστικότητα τους και την δημιουργικότητας τους και τους κόβουμε τα φτερά. Τη συγκεκριμένη κατάσταση την αποκαλώ «ασφαλή θάνατο».

Δεν πρέπει να περιμένουμε από άλλους τι να κάνουμε. Πόσοι άνθρωποι ακούν όμως τον εαυτό τους; Κανείς. Συνεχώς μιλάμε με ασήμαντους ανθρώπους και όχι με τον εαυτό μας. Ο Κόμπι και ο Τζόρνταν κάθε πρωί, πριν από οτιδήποτε άλλο, μιλούσαν με τον εαυτό τους».

Πόσο πιο δύσκολο είναι στις μέρες μας να ωθήσεις νέους παίκτες να γίνουν οι κορυφαίοι;

«Πολύ πιο δύσκολο από ότι ήταν στο παρελθόν. Πλέον έχουν τα social media να τους αποσπούν. Επίσης τα χρηματικά ποσά πλέον είναι τεράστια. Ξεχνάνε έτσι τον στόχο τους. Συμβιβάζονται απλά με το να είναι καλοί.

Όταν έχεις τόσο κόσμο να σου λέει πόσο καλός είσαι τρέφεις αυταπάτες. Όταν είσαι καλός το λες εσύ στους άλλους. Όταν είσαι σπουδαίος, στο λένε οι άλλοι. Πλέον επίσης δεν βλέπεις τους παίκτες να βελτιώνουν τις ομάδες τους αλλά μόνο τους εαυτούς τους.

Κάθε φορά που ένας παίκτης έπαιρνε το πρωτάθλημα, τους άλλαζα μια συνήθεια. Δεν τους άρεσε αλλά αυτό τους βοήθησε να κινητοποιηθούν ξανά και να μπουν σε μια διαφορετική ρουτίνα για να κυνηγήσουν το ίδιο πράγμα, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Αυτό είναι πιο αποδοτικό.

Επίσης, θυμάμαι μια διαφήμιση που έλεγε: Γίνε σαν τον Μάικλ. Το θέμα είναι ότι ο Μάικλ δεν ήθελε να μοιάσει σε κανέναν. Αυτό τον έκανε ξεχωριστό. Και κάθε φορά που με ρωτάνε για αυτόν ή τον Κόμπι τους λέω πως ήταν οι πιο πρόθυμοι στο να προπονηθούν και να διδαχθούν πράγματα παίκτες. Δεν μπορείς να γίνεις αμείλικτος αν δεν έχεις τα αυτιά σου ανοιχτά και να μαθαίνεις συνεχώς καινούργια πράγματα. Για να γίνεις κορυφαίος δεν πρέπει να σκέφτεσαι όπως όλοι οι άλλοι, αλλιώς θα γίνεις όπως όλοι οι άλλοι. Επίσης στην επιτυχία δεν υπάρχει ισορροπία. Δεν πάει έτσι».

Πως επηρεάζεται κάποιος όταν έρχεται σε επαφή με προσωπικότητες τόσο εγωκεντρικές και με υψηλές απαιτήσεις;

«Το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να ταυτοποιήσω την προσωπικότητα κάθε ανθρώπου. Κανείς δεν λέει ότι θέλει να γίνει μέτριος ή δεύτερος. Όλοι λένε ότι θέλουν να γίνουν οι καλύτεροι.

Το κάνουν όμως μέχρι όμως να ανακαλύψουν τι απαιτείται για να γίνουν οι καλύτεροι. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να ακούν την αλήθεια. Δεν σου δίνει όμως τίποτα περισσότερο κουράγιο και ώθηση από την αλήθεια. Αν θες να γίνεις ο καλύτερος πρέπει να μπορείς να αντιμετωπίσεις την αλήθεια. Να ακούς συμβουλές και τη κριτική.

Αν ακούσεις κριτική από κάποιον, ο εγωισμός σου την φιλτράρει ως κακή κριτική. Αλλά μπορεί να ακούσεις τα ίδια λόγια και να τα μεταφράσεις ως συμβουλές. Και αυτό το φιλτράρει η αυτοπεποίθηση σου και τα μεταφράζει ως συμβουλές και όχι ως κριτική. Εκεί διαφέρουν ο εγωισμός με την αυτοπεποίθηση.

Κάθε φορά που πίεζα παίκτες ή τους αποθάρρυνα και τους έλεγα ότι δεν είσαι έτοιμος για το ΝΒΑ ή την Euroleague, στην αρχή νευρίαζαν, αλλά κάποια χρόνια μετά επέστρεφαν και μου έλεγαν ευχαριστώ που τους είπα την αλήθεια.

Με τα σόσιαλ μίντια μπορείς να γίνεις όποιος θέλεις εκτός από τον εαυτό σου. Γιατί τότε θα σε κρίνουν επειδή είσαι πολύ αυθεντικός για τον σημερινό κόσμο.

Προσπαθούσα όμως τους παίκτες και τον εαυτό μου να είμαστε υπεύθυνοι απέναντι στον εαυτό μας. Αν διαφωνούσαμε; Εννοείται. Υπήρξαν πολλοί τσακωμοί. Αλλά ποτέ δεν το πήραμε προσωπικά. Γίναμε καλύτεροι. Δεν αφήσαμε να επηρεαστούν τα συναισθήματα και το μυαλό μας.

Για να έχεις καθαρή νοοτροπία και οπτική νικητή αυτό πρέπει να κάνεις».

Τι χρειάζεται να κάνει ένας αθλητής, προκειμένου από εξαιρετικός να γίνει σπουδαίος;

«Η απάντηση είναι εύκολη, πρέπει να θυσιάσεις τα πάντα! Όταν κάποιος λέει ότι θα κάνω τα πάντα, αυτός είναι ο ορισμός. Έχω αναφερθεί στο βιβλίο μου σε αυτό. Εκεί βρίσκεις τον εαυτό και τον εγωισμό σου. Όταν είσαι εγωιστής είναι μια από τις άλλες ευθύνες σου, ώστε οι άλλοι να πάρουν τις ευθύνες τους. Κανείς δεν το κάνει μόνος τους. Κανείς δεν φτάνει στην κορυφή από μόνος του. Η ζωή σου είναι στα όρια.

Πρέπει να μάθεις πώς να διαχειρίζεσαι τρομερή πίεση, τρομερή κριτική. Αυτό απαιτείται. Όλοι νομίζουν ότι αυτό χρειάζεται για να είσαι κορυφαίος. Αυτό είναι στα προαπαιτούμενα για να είσαι κορυφαίος. Να δουλεύεις νωρίς το πρωί έως αργά το βράδυ, να έχεις ελάχιστους φίλους, να είσαι η... τσιρλίντερ του εαυτού σου, να σε παρεξηγούν. Αυτά είναι προαπαιτούμενα. Αν δεν είσαι διατεθειμένος να περάσεις με αυτά, εάν δεν θες να είσαι αυτό το πρόσωπο δεν θα τα καταφέρεις. Πόσες φορές έχετε πει "γιατί δουλεύω τόσο πολύ; Χαλάρωσε..." και μετά από λίγο σκέφτεσαι "μισό λεπτό, προσπαθώ να γίνω ο καλύτερος που μπορώ". Δεν υπάρχει κάτι να το πάρεις εύκολα. Πόσες φορές μιλάς στον εαυτό σου;

Όταν λέμε ότι πρέπει να είσαι η τσιρλίντερ του εαυτού σου, δεν ζητάς επιβεβαίωση από άλλους. Όλοι ψάχνουν την επιβεβαίωση από τους άλλους για την επιτυχία τους. Πρέπει να αναγνωρίζεις την σκληρή δουλειά σου, εσύ είσαι υπόλογος στον εαυτό σου περισσότερο απ' όλους. Κάποιος επιβεβαιώνει ότι είσαι καλός στη δουλειά σου και το κάνεις αυτό καλά, αυτό σημαίνει ότι λάθος.

Είναι μια εντελώς διαφορετική κατάσταση, μιλώντας στη γλώσσα σου, σε σχέση με την κανονική. Δεν πρέπει να έχεις πολλούς φίλους, πρέπει να σε παρεξηγούν, να καταλαβαίνεις γιατί το κάνεις αυτό. Οι φίλοι σου θα πρέπει να αναστατώνονται που δεν βγαίνεις μαζί τους στα κλαμπ να πιεις αλκοόλ, να βγαίνεις. Εσύ δεν εμφανίζεσαι και τότε σου λένε "τι συμβαίνει;" είναι δύσκολο να βρίσκεσαι σε αυτόν τον δρόμο. Εάν θες να φτάσεις εκεί η λέξη που πρέπει να μάθεις να χρησιμοποιείς περισσότερο από κάθε άλλη είναι η λέξη όχι».

Τι κοινά είχαν ο Τζόρνταν με τον Μπράιαντ; Ποια η σχέση τους;

«Σχεδόν μιμούνταν ο ένας τον άλλο. Ο Κόμπι ήταν ο μόνος αθλητής που ο Μάικλ μου συνέστησε. Ήταν ο μόνος. Ένας λόγος που το έκανε, ήταν πως ο Μάικλ ήταν ανοιχτός στο να δίνει συμβουλές σε όλους. Ήταν σπουδαίος σε αυτό και δεν είχε μυστικά. Σου έλεγε μυστικά, αλλά μόνο λίγο. Ήθελε να δει εάν ένας αθλητής έκανε αυτό το λίγο.

Οι περισσότεροι έρχονταν και ζητούσαν μια συμβουλή από τον Τζόρνταν, την επόμενη φορά ζητούσαν ακόμα μία συμβουλή και ο Τζόρνταν τους έλεγε "μα δεν εφάρμοσες ποτέ αυτό που είπα πριν, γιατί να σου δώσω το επόμενο βήμα, ενώ δεν έκανες το προηγούμενο;" Κάθε φορά που ο Κόμπι ζητούσε συμβουλή από τον Τζόρνταν, την έκανε. Την εφάρμοζε στη ζωή και στο παιχνίδι του, αλλά και στη ρουτίνα του. Όταν ερχόταν και ζητούσε συμβουλή ξανά, εκείνος του έδινε εκ νέου συμβουλή. Και ο Κόμπι έκανε το ίδιο πράγμα.

Ήταν πολύ ίδιοι. Όχι τόσο σωματικά, αλλά στον τρόπο που σκέφτονταν, τον τρόπο που χειρίζονταν την πίεση, τον τρόπο που προπονούνταν, που ήταν υπόλογοι, που διαχειρίζονταν την αποτυχία. Όλοι μιλούσαν για τα παιχνίδια τους, αλλά κανείς δεν έλεγε πόσο όμοιοι ήταν στις συνήθειες προπόνησης.

Δεν ήταν ακριβώς απαράλλαχτοι, αλλά εάν μιλούσες με κάποιον θα σου έλεγε ότι ο Κόμπι αντιγράφει τις κινήσεις του, αντιγράφει το παιχνίδι του. Εάν θες να αντιγράψεις κάποιον, δεν αντιγράφεις τον καλύτερο πάντα; Δεν αντιγράφεις κάποιον που είναι απλώς καλός ή στο ίδιο επίπεδο με σένα. Αντιγράφεις τον καλύτερο όλων. Γι αυτό ήταν τόσο έξυπνος.

Επίσης πολύ σημαντικό είναι να μη αφήνεις τους παίκτες να νιώσουν άνετα. Πάντα τους δυσκόλευα όταν το ήθελαν εύκολο, τους το έκανα πιο εύκολο όταν ήθελαν ιδρώσουν. Τους έβαζα να κάνουν προπόνηση όταν ήθελαν να πάνε σπίτι. Τους έλεγα να πάνε να δουν την οικογένεια τους, ακόμα και αν θέλουν να κάνουν προπόνηση μέχρι αργά. Έτσι τους έκανα να νιώθουν άνετα στο παρκέ, με το να μην είναι άνετοι στη προπόνηση. Αυτό ήταν το σκεπτικό.

Η μαγεία δεν είναι αυτό που βλέπεις, αλλά αυτό που δεν βλέπεις, αυτό που γίνεται πίσω από τις σκηνές».