Τζινόμπιλι: «Έπαιξα μέχρι τα 40 μου, δεν άφησα εκκρεμότητες»

Ο Αργεντινός ανακοίνωσε την απόσυρσή του από τη δράση και έκτοτε ολόκληρος ο μπασκετικός πλανήτης ζει στον δικό του ρυθμό ευχαριστώντας τον για όσα πρόσφερε.

Ο Μανού Τζιινόμπιλι έγραψε ένα γράμμα στο οποίο εξωτερίκευεσε τις σκέψεις του και το οποίο δημοσιεύτηκε στη «La Nacion» της Αργεντινής.

Αναλυτικά...

«Γράψω, όπως είπα και στο tweet με το οποίο ανακοίνωσα την αποχώρησή μου, με ανάμικτα συναισθήματα. Πολύ ενθουσιασμένος για την απόφαση που πήρα και γι΄αυτά που έρχονται, αλλά επίσης με μεγάλη αβεβαιότητα, διότι δεν ξέρω πώς θα προσαρμόσω την καθημερινότητά μου γνωρίζοντας ότι πλέον δεν πρέπει να σκέφτομαι το επόμενο παιχνίδι. Αυτό είναι κάτι που έκανα σε όλη την ενήλικη ζωή μου. Από τα 18 μου που πήγα στη Ριόχα και δεν σταμάτησα να παίζω μέχρι πριν από λίγους μήνες. Θα είναι περίεργο, χωρίς αμφιβολία, αλλά νομίζω ότι είμαι καλά προετοιμασμένος κι έχω δίπλα μου τα κατάλληλα άτομα για να το αντιμετωπίσω.

Δεν μπορώ να πω ότι ήταν μια βιαστική ή απρόσμενη απόφαση. Είμαι 41 ετών, το τράβηξα αρκετά, έτσι δεν είναι; Κι όχι μόνο αυτό. Στο μυαλό μου η περσινή σεζόν ήταν συνεχώς “η τελευταία”. Ποτέ δεν το εξωτερίκευσα, διότι δεν υπήρχε λόγος να περιορίσω τις επιλογές μου. Ήθελα να αφήσω ανοικτή την πόρτα για την περίπτωση που οι αμφιβολίες θα άλλαζαν την απόφασή μου ή εφόσον ένιωθα ακόμα ότι είχα τη σωματική και πνευματική δύναμη που είναι απαραίτητη για να βγάλεις μια τέτοια σεζόν.

Στο τέλος της σεζόν έφυγα, ως συνήθως, για ένα-δυο μήνες προκειμένου να δω πως ένιωθα. Και σε μία συνάντηση πριν ταξιδέψω στον Καναδά για διακοπές, είπα στον Ποπ ότι με έβλεπα πιο πολύ να σταματάω παρά να συνεχίζω, όμως θα συνεχίζαμε να είμαστε σε επαφή και ότι θα μιλούσαμε ξανά όταν επέστρεφα. Στις διακοπές μου συζητήσαμε πολύ με τη Μάνι σχετικά με την ξεκάθαρη πιθανότητα αυτή να ήταν η τελευταία φορά, αλλά δεν θέλαμε να το δέσουμε κιόλας. Ήταν επειδή ήθελα πάντα να έχω την επιλογή, σε περίπτωση που επέστρεφα στο Σαν Αντόνιο και μου γεννιόταν ξανά η επιθυμία να συνεχίσω και να επιστρέψω στα παρκέ. Τελικά συνέβη το αντίθετο. Επέστρεψα κι άρχισα να κάνω βάρη, πήρα την μπάλα, έβλεπα τους νεότερους να προπονούνται και να τα δίνουν όλα για να είναι έτοιμοι για την προετοιμασία, ενώ εγώ ακόμα πονούσα από τους δύο τραυματισμούς μου την προηγούμενη σεζόν. Σιγά σιγά έπειθα τον εαυτό μου για την απόφαση που έπρεπε να πάρει.

Έπρεπε πάντως να περιμένω λίγες μέρες τον Ποπ να γυρίσει από ένα ταξίδι στην Ευρώπη, γιατί ήθελα να είναι ο πρώτος που θα το μάθαινε και ο πρώτος που θα το συζητούσα μαζί του.

Στις 27 Αυγούστου είχα την ευκαιρία να το ανακοινώσω. Δεν μπορείς να φανταστείς την ένταση που ένιωθα καθισμένος μπροστά από τον υπολογιστή και πριν πατήσω το «Enter». Δεν είμαι σίγουρος γιατί συνέβαινε αυτό, από τη στιγμή που ήμουν πεπεισμένος για το τι έπρεπε να κάνω και για το ότι είχα πάρει τη σωστή απόφαση. Ήταν τρελό. Είμαι σίγουρος και χαρούμενος για το βήμα που έκανα. Είναι δύσκολο να εξηγήσω όλα όσα ένιωσα. Αμέσως μετά αισθάνθηκα τεράστια ανακούφιση και πίστεψα ότι θα μπορούσα να αποσυνδεθώ, αλλά τα μηνύματα άρχισαν να φτάνουν και δεν μπορούσα να τα αφήσω έτσι. Κάποιοι με συγκίνησαν πραγματικά. Για την ακρίβεια, μας συγκίνησαν, γιατί η Μάνι, η σύζυγός μου, είναι το ίδιο με μένα. Αποσύρεται κι αυτή και ζει τα ίδια πράγματα. Με τη Μάνι έζησα τα 21 από τα 23 αυτά χρόνια, υποφέραμε με όλα αυτά τα πρωταθλήματα, πανηγυρίσαμε, κλάψαμε, φωνάξαμε, τα είδαμε από μακριά, από κοντά. Τα καλοκαίρια που θα μπορούσαμε να κάνουμε οικογενειακές διακοπές εγώ έλειπα για δύο μήνες με την εθνική ομάδα. Αυτή είχε αναλάβει το σπίτι, τα παιδιά, να μη με ξυπνούν πριν από ένα σπουδαίο αγώνα. Είχε αναλάβει επίσης να με στηρίζει μετά από οδυνηρές ήττες και ήταν σύντροφός μου σε πανηγυρισμούς πολλών νικών. Θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω γι’ αυτήν για μερικές σελίδες ακόμα.

Δεν πρέπει να είμαι ο μόνος που ζει και αισθάνεται όλα αυτά όταν αποσύρεται, υποθέτω ότι τέτοια συμβαίνουν σε κάθε εργασιακό περιβάλλον. Απλά στο μπάσκετ, οικογενειακό κλίμα σαν κι αυτό που είχαμε στο Σαν Αντόνιο είναι ιδιαίτερα ασυνήθιστο. Το να παίζεις με κάποιους παίκτες μαζί επί 16 χρόνια, με τον ίδιο προπονητή και το να βλέπεις πολλές ίδιες φάτσες κάθε χρόνο, γεννά ένα ισχυρό αίσθημα ότι ανήκεις κάπου. Δεν θέλω να αρχίσω να λέω ονόματα, γιατί είμαι σίγουρος ότι στο τέλος θα αδικήσω κάποιους. Το είπα στο tweet μου, απεριόριστη ευγνωμοσύνη σε όλους.

Αυτό που ξεκαθάρισα στον Ποπ είναι ότι δεν λέω απλώς “γεια σας, φεύγω”. Τα παιδιά μου έχουν ήδη αρχίσει να πηγαίνουν στο σχολείο και όσο θα είμαι στην πόλη, θα είμαι κοντά στην ομάδα και τον οργανισμό. Μπορεί να μην είμαι σε θέση πια να βοηθήσω κερδίζοντας ένα φάουλ στην επίθεση ή κάνοντας ένα κλέψιμο ή κάτι άλλο, αλλά θα προσπαθήσω να βοηθήσω όσο μπορώ. Εκτιμώ βαθύτατα τους συμπαίκτες μου, το τεχνικό επιτελείο και όλους τους ανθρώπους της ομάδας και θέλω να πάνε όσο καλύτερα γίνεται. Αν μπορώ να βοηθήσω απ’ έξω, ευχαρίστως θα το κάνω.

Μπορώ επίσης να πω ότι δεν θέλω τίποτα. Έπαιξα όσο ένιωθα ότι μου άρεσε. Μερικοί είναι υποχρεωμένοι να εγκαταλείψουν πρόωρα εξαιτίας τραυματισμών ή άλλων θεμάτων, αλλά εγώ έπαιξα μέχρι τα 40 μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν άφησα εκκρεμότητες. Επιπλέον, έκανα τη χάρη στον εαυτό μου τα τελευταία τρία χρόνια να παίξω όπως κάποιος θα έκανε με τους φίλους του, χωρίς να νιώθω την πίεση ότι θα ήμουν αποκλειστικά υπεύθυνος για ό,τι συνέβαινε. Με το αίσθημα ότι είχα ήδη δώσει ό,τι μπορούσα να δώσω. Έπαιξα επειδή μου άρεσε να παίζω, από σεβασμό και εκτίμηση για το μέρος όπου ήμουν. Κι ένιωσα ευγνώμων με τον τρόπο που περιέγραψα στο tweet, επειδή είναι πολλοί οι άνθρωποι που μοιράστηκα μαζί τους αυτό το μονοπάτι. Ένα από τα καλύτερα πράγματα που κέρδισα είναι ότι με κανέναν από τους παίκτες που υπήρξα συμπαίκτης, 254 τον αριθμό, δεν τσακώθηκα ποτέ. Το ίδιο και με τους προπονητές μου. Δεν είχα πολλούς, αλλά με τους 9 προπονητές που δούλεψα, είχα φιλικές σχέσεις, με αμοιβαία εκτίμηση και σεβασμό για τη δουλειά του καθενός. Αλλά υπάρχουν κι άλλοι πολλοί άνθρωποι που δεν είναι σε πρώτο πλάνο και που τσακίζονται για να μπορούμε εμείς να παίζουμε. Επιμένω, αυτοί δεν κάνουν πρωτοσέλιδα ή δεν είναι αναγνωρίσιμοι, αλλά είναι θεμελιώδεις για κάθε ομάδα.

Είναι επίσης σημαντικό να αναγνωρίσω ότι έγινα ο παίκτης που υπήρξα όταν πέρασα από την Ευρώπη. Πέρα από την αθλητική επιτυχία που είχα στην Μπολόνια ή από το ότι ανδρώθηκα στη Ρέτζιο Καλάμπρια, ό,τι έμαθα εκεί με βοήθησε αργότερα να φανώ ανταγωνιστικός στο κορυφαίο επίπεδο του ΝΒΑ.

Όλα ήταν ξεχωριστά στην καριέρα μου, γιατί δεν είναι συνηθισμένο να παίζεις τόσο πολύ στην ίδια ομάδα, όπως δεν υπάρχει συγκεκριμένη διαδικασία για να διαλέξεις παίκτες που να μπορούν να «κολλήσουν» και να παίξουν μαζί για σχεδόν 20 χρόνια. Όπως συνέβη με τους Σπερς και την Εθνική ομάδα. Ήμουν τυχερός που έπαιξα σε αυτές τις δύο ομάδες, που είχαν τεράστιο αντίκτυπο στο σπορ, και σε κάθε περίπτωση που βρήκα ποιότητα ανθρώπων αδύνατο να τη βρεις κάπου αλλού. Ήταν πραγματικά υπέροχο που ως επαγγελματίας είχα αυτή τη δυνατότητα.

Θέλω επίσης να ευχαριστήσω τους φιλάθλους, γιατί με αγάπησαν από την πρώτη μέρα. Καταλαβαίνω ότι η λατινική καταγωγή μου και τα Ισπανικά μου βοήθησαν να αναπτύξω το δεσμό μου με τους ανθρώπους και μου επέτρεψαν να έχω μια μοναδική σχέση μαζί τους για 16 χρόνια, με ξεχωριστή αγάπη και στήριξη δίχως όρους. Και με όλο το σεβασμό στους φιλάθλους της Αργεντινής, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτά που ζήσαμε για παράδειγμα στη Μαρ Ντελ Πλάτα και στο Ρίο. Θα είναι πολύ δύσκολο να τα ξεχάσω. Τα συναισθήματα που βίωσα με την εθνική δεν είναι εύκολο να περιγραφούν σε λίγες γραμμές. Κι αυτό που συγκίνησε βαθύτατα ήταν το τελευταίο παιχνίδι μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο το 2016. Ήταν μια επίδειξη συγκινητικής αγάπης. Επιπλέον, ήταν απλώς απίστευτο αυτό που έβλεπα τα τελευταία χρόνια στο Σαν Αντόνιο με τους Αργεντινούς φιλάθλους, που έρχονταν να με δουν.

Τώρα, λοιπόν, αρχίζει ο καιρός που θα περάσω περισσότερο χρόνο με την οικογένεια και τα παιδιά μου. Που θα απολαύσω ποιοτικό χρόνο στην Αργεντινή με την οικογένεια και τους φίλους μου. Που θα φάω πολέντα στο τραπέζι του γέρου μου και ψητά με τους φίλους. Που θα περάσω το δεύτερο μισό της ζωής μου με πολύ λιγότερες ευθύνες και χωρίς να καταπονώ το σώμα μου τόσο πολύ, καθώς είναι το μόνο που έχω. Κοντολογίς, θα απολαύσω τον ελεύθερο χρόνο μου, γιατί αυτό όλοι ζητούν κι εγώ το έχω στα 41 χρόνια μου. Σας ευχαριστώ όλους για την υποστήριξη σε αυτό το μεγάλο ταξίδι».