Το φιλμ των παιδικών μας χρόνων!

Δεν ξέρω πόσο επηρέασε την δική σας ζωή, αλλά η οκταετία 1986-1994 και η επίδραση της έκρηξης του ελληνικού μπάσκετ – που σε μεγάλο βαθμό είχε την υπογραφή του «Γκάνγκστερ» – στιγμάτισε σφόδρα την επαγγελματική μου διαδρομή κι έπαιξε τόσο καθοριστικό ρόλο, για να μπορώ να ξυπνάω κάθε πρωί και εδώ και 23 χρόνια, να νιώθω κάτι περισσότερο από ευλογημένος και ευτυχής, που βγάζω τα προς το ζην, ασχολούμενος με το χόμπι μου...

Οπότε με τον Νικ δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός! Θυμάμαι ότι ήταν το καλοκαίρι της «μετάβασης» από την 4η προς την 5η δημοτικού, μέσες άκρες δηλαδή όταν αρχίζει ένα παιδί να ονειρεύεται, να βρίσκει πρότυπα, να βάζει στόχους και να τοποθετεί δειλά-δειλά τον εαυτό του κάπου ανάμεσα στον κόσμο των μεγάλων...

Βλέποντας τον Γκάλη να βγαίνει πρώτος σκόρερ στο Μουντομπάσκετ του '86 στην Ισπανία (m.o. 33,5π.) και σιγά-σιγά να παρασέρνει μια γενιά σπουδαίων παικτών (Γιαννάκης, Φασούλας, Χριστοδούλου και τα άλλα παιδιά), σε ομαδικές επιτυχίες που έως τότε, ουδέποτε μπορούσε να φανταστεί ο μέσος Έλληνας φίλαθλος, όλα τα παιδιά της γενιάς μου, αρχίσαμε να νιώθουμε τον σεβασμό των ξένων, να αποκτάμε αυτοπεποίθηση, να αισθανόμαστε σημαντικοί και ικανοί να δημιουργήσουμε.

Εκείνη η οκταετία, λοιπόν, που ήταν συνυφασμένη με το... δικαίωμα στο όνειρο και την επιτυχία και επί προσωπικού, μου έδωσε τη δυνατότητα να σταδιοδρομήσω στον χώρο που από μικρός επιθυμούσα αλλά και να γνωρίσω, να συνομιλήσω και να σφίξω το χέρι ανθρώπων που ήταν παιδικοί «ήρωες» ολόκληρων γενεών, δεν ήταν δυνατόν να μην περάσει μέσα σε λίγα λεπτά από το μυαλό μου, βλέποντας τον Νίκο Γκάλη να εκφωνεί τον λιτό, περιεκτικό αλλά τόσο μεστό σύντομο λόγο του, εισερχόμενος για πάντα στο πάνθεον του παγκοσμίου μπάσκετ.

Ξαπλωμένος στο άνετο κρεβάτι ενός ξενοδοχείου στην Κωνσταντινούπολη, όπου βρισκόμουν με την Εθνική ομάδα για το περυσινό Eurobasket, ακριβώς πριν από έναν χρόνο, ένιωσα τόσο μα τόσο περήφανος που είδα όλες - μία προς μία - τις «μαγικές» στιγμές του Νικ μέσα στα παρκέ, που έζησα όλον αυτόν τον απερίγραπτο «ξεσηκωμό» του έθνους και την τεράστια στροφή των νέων παιδιών προς τον αθλητισμό και ειδικότερα το μπάσκετ και εν τέλει, χάρηκα διπλά που το αμέσως επόμενο πρωί, βεβαιώθηκα πλήρως ότι το... "Galis effect" είχε «διαπεράσει» για τα καλά όλους τους επίγονους διεθνείς του μεγαλύτερου Έλληνα μπασκετμπολίστα.

Η εικόνα της ελληνικής ομάδας, το ίδιο βράδυ στο νοκ-άουτ παιχνίδι με τη Λιθουανία για την πρόκριση στα προημιτελικά της διοργάνωσης, θαρρεί κανείς ότι - ενδόμυχα - βγήκε και σε πείσμα των Ελλήνων παικτών για να «αποτίσουν» έναν άτυπο φόρο τιμής στον άνθρωπο που οφείλουν την επαγγελματική τους υπόσταση αλλά και το ευ ζην τους!

Ο αθλητισμός, βλέπετε, είναι ένα από τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή αν έχει κανείς πρώτα την υγεία του. Κι αυτό γιατί προσφέρει ευεξία, δηλαδή περισσότερη... υγεία! Υπάρχει πιο υγιές πράγμα από το να βλέπεις τον μεγάλο σου αντίπαλο να σε σέβεται και να σε αποδέχεται σε τέτοιο βαθμό, που να σε προλογίζει στην στιγμή της μεγαλύτερής σου καταξίωσης; Όπως ο Μπομπ Μάκαντου με τον Νίκο Γκάλη...

Όπως ο Λάρι Μπερντ που δεν πρόλαβε τον Ντίνο Ράτζα στη Βοστώνη, αλλά κοντραρίστηκε μαζί του στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης και απόψε θα τον παρουσιάσει με κάθε επισημότητα. Ο 51χρονος πρώην διεθνής σέντερ, που έπαιξε στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό και θα είναι ο τέταρτος Κροάτης (μετά από τον Κρέζιμιρ Τσόσιτς, τον Ντράζεν Πέτροβιτς και τον Μίρκο Νόβοσελ) που θα τύχει της ύψιστης αυτής τιμής, υπέφερε πολύ από τις «πτήσεις» του «Γκάνγκστερ» και σίγουρα αν συναντιούνταν στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης, θα είχαν πάρα πολλά να πούνε...

Ο Ντίνο, άλλωστε, μας τα είχε πει και πέρυσι στο lobby του "Polat" στην Πόλη, μετά από έναν ατελείωτο "τσιγαροκαφέ" με τον Στόγιαν Βράνκοβιτς, αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο στο Βόσπορο! Παρεξηγημένο παλικάρι ο Ράτζα, που πλέον έχει αφοσιωθεί στην κροατική ομοσπονδία και στο αναπτυξιακό της πρόγραμμα, αλλά σίγουρα αυθεντικός, μάγκας και με... cojones!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την θερμή του υποδοχή στο Σπλιτ το 2003 για ένα ματς της Κροάσια (ήταν πρόεδρός της τότε) με τον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας για το Eurocup, την βόλτα στη μαρίνα και φυσικά την ατελείωτη καζούρα στην διάρκεια του ματς στον Κώστα Πιλαφίδη, που τότε είχε αποσύρει στον πάγκο έναν Αμερικανοπολωνό σέντερ και οι Κροάτες μας είχαν πάρει φαλάγγι... Α ρε Ντίνο, πόσο μπάσκετ ήξερες!