Ένας Ράτζα γεμάτος συναίσθημα, δάκρυα κι ευτυχία! (vid)

Ο πρώην παίκτης των Σέλτικς, Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, μεταξύ άλλων, από σήμερα πέρασε στην μπασκετική... αιωνιότητα, αφού μπήκε στο «Naismith Memorial Basketball Hall of Fame».

0% Γκανιότα* & Συναρπαστικά Ειδικά Στοιχήματα στη Novibet * Αφορά την επιλογή «Νικητής Αγώνα» σε επιλεγμένα παιχνίδια πριν την έναρξη''.

Στην διάρκεια της ομιλίας του, ο Ράτζα δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του, όταν αναφέρθηκε στην οικογένειά του, ενώ η συγκίνηση ήδη είχε αρχίσει να γίνεται έντονη, όταν στάθηκε στον Ντράζεν Πέτροβιτς.

Ο Κροάτης προσπάθησε να κάνει και χιούμορ, για να ελαφρύνει το κλίμα, ωστόσο τα έντονα συναισθήματά του δεν του το επέτρεψαν.

«Ήταν πιο εύκολο να παίζω... Ξέρετε τι λένε "Μια φορά Σέλτικ, πάντα Σέλτικ"! Μόλις ο Ζόραν μου είπε για το Hall of Fame, δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω για δέκα σερί ημέρες! Ήταν δύσκολο να το εξηγήσω σε κάποιον. Δεν μπορούσα να το πω σε κανέναν, μέχρι να την ανακοίνωση. Ήταν δύσκολο να το... βουλώσω, το είπα στην γυναίκα μου βέβαια, της είπα τα πάντα. Ήταν μεγάλο το σοκ, επειδή δεν το ήξερα τίποτα γι' αυτό. Το να είμαι εδώ είναι ένα συναίσθημα για το οποίο δεν έχει βρεθεί λέξη ακόμα.

Ήμουν τυχερός που γεννήθηκα σε μια περίοδο που γεννήθηκε μια σπουδαία γενιά. Σπουδαίοι προπονητές δούλεψαν μαζί μου κι εγώ βρέθηκα σε μεγάλες ομάδες. Και οι συμπαίκτες στους οποίους βρέθηκα δίπλα ήταν απίστευτοι. Ο μόνος που ήταν μέρος όλων αυτών των ομάδων είναι ο Τόνι Κούκοτς, τον οποίο θεωρώ το "άλλο μου μισό" μπασκετικά. Θα μπορούσα να παίζω μαζί του ακόμα και σήμερα με κλειστά τα μάτια. Άλλος ένας που είχα την τιμή να είμαι μαζί του είναι ο Ντράζεν Πέτροβιτς. Πρέπει να είναι καλύτερα τώρα, να βρίσκεται σε ένα καλύτερο μέρος. Έμαθα πολλά από εκείνον.

Θέλω να ευχαριστήσω τους Σέλτικς, τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό, την Τσιμπόνα, τη Ζαντάρ, όλους όσοι ήταν στην μπασκετική μου ζωή, όλοι είναι πολύ σημαντικό κομμάτι στην οικογένεια μιας ομάδας.

Μιας και είπα οικογένεια, είναι η πρώτη που θέλω να ευχαριστήσω, γιατί υπέφερε περισσότερο. Δεν ήμουν ποτέ σπίτι, κι ακόμα κι όταν ήμουν, σκεφτόμουν μόνο το μπάσκετ. Η μητέρα μου πρέπει να είναι χαρούμενη από εκεί ψηλά, όπως και ο πατέρας μου, που είναι σπίτι και παλεύει. Αλλά το πιο σημαντικό κομμάτι μου είναι εδώ: τα αγόρια μου. Ξέρω πως είμαι συχνά σκληρός μαζί σας, αλλά για είναι για το δικό σας καλό. Η γυναίκα μου, το άλλο μισό της ζωής μου... Όταν έλεγα πως οι άλλοι με έκαναν καλύτερο παίκτη, εσύ με έκανες καλύτερο άνθρωπο. Όλοι το ξέρουν αυτό. Σας ευχαριστώ όλους όσοι με στηρίξατε και με ψηφίσατε.

Και τέλος... Πάμε Πάτριοτς!».