I don’t give a… Dame!
Eχουν αυτή την εποχή την τιμητική τους οι διάφορες ψηφοφορίες και τα κάθε λογής γκάλοπ για τους κορυφαίους της σεζόν απανταχού της γης και γίνεται ένας κακός χαμός με όλα δαύτα…
Χαμός παντού και σε όλες τις κατηγορίες, πλην μιας, στην οποία θαρρώ πως ο λεγάμενος εκλέγεται άνευ συναγωνισμού και με ποσοστά α λα Πινοσέτ και βάλε!
Διάβολε, δεν βρίσκω ποιος άλλος θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ο πιο υποτιμημένος (όχι απλώς παίκτης, αλλά) σούπερ σταρ σε ολόκληρο το ΝΒΑ…
Ποιος άλλος από τον Ντέιμιαν Λίλαρντ;
Λίλαρντ και ξερό ψωμί, λοιπόν: είτε ήταν κακό (όπως σχολίασε πικρόχολα ο καταληφθείς εξαπίνης Πολ Τζορτζ), είτε καλό αυτό το σουτ που μπουμπούνισε ο «Dame» στην εκπνοή του πέμπτου αγώνα των Μπλέιζερς με τους Θάντερ, υπήρξε τρομακτικό!
Για την ακρίβεια υπήρξε ένα από τα τρομακτικότερα στην ιστορία του ΝΒΑ για πολλούς και διαφόρους λόγους…
Έκρινε με συνοπτικές διαδικασίες και σε στιλ «μπαμ και κάτω» το αποτέλεσμα ενός αγώνα, την κατάληξη μιας σειράς και την πρόκριση μιας ομάδας…
Εγινε το κερασάκι στην τούρτα μιας φαντασμαγορικής εμφάνισης στο πλαίσιο της οποίας ο Λίλαρντ σκόραρε 50 πόντους, χώρια τα επτά ριμπάουντ, οι έξι ασίστ, τα τρία κλεψίματα και η μία τάπα…
Φανέρωσε για άλλη μια φορά το φονικό ένστικτο από το οποίο εμφορείται ο γκαρντ που βολοδέρνει στο Ορεγκον…
Υπογράμμισε για άλλη μια φορά την αξία του και τόνισε αυτό που έγραψα και στον πρόλογο: το πόσο υποβαθμισμένος και υποτιμημένος είναι ο δόλιος!
Αυτό βεβαίως δεν αφορά μονάχα τον ίδιο, αλλά και ολόκληρη την ομάδα του Πόρτλαντ, εις τους αιώνας των αιώνων!
Το εννοώ, διότι ακόμη και στην εποχή της μεγάλης ακμής τους, όταν διεκδίκησαν τον τίτλο του ΝΒΑ, οι Μπλέιζερς θεωρούνταν χωριάτες και παρακατιανοί!
Εδώ τον κατέκτησαν κιόλας πριν από 42 χρόνια και πάλι δεν κατάφεραν να πετάξουν από πάνω τους την ταμπέλα των πληβείων!
Κι όμως ήταν πάντοτε τόσο γλυκούλικα και τρυφερούλικα τα χρυσά μου!
Ήταν τέτοιοι από καταβολής τους και έγιναν ακόμη περισσότερο τη σεζόν 19876-77 όταν διάνυσαν όλο το δρόμο και ανέβηκαν για πρώτη φορά στο θρόνο του ΝΒΑ, νικώντας στη σειρά των τελικών τους Σίξερς με 4-2.
Τότε πάνω στο παρκέ οργίαζαν ο Μπιλ Ουόλτον και ο Μορίς Λούκας, ενώ στον πάγκο κινούσε τα νήματα ο συχωρεμένος ο Tζάκ Ράμσι, με τον οποίο πριν από 25 χρόνια ο Θεός με ευλόγησε και η τύχη με αξίωσε να περάσω μια ονειρεμένη και αξέχαστη βραδιά στα μπουζούκια, εξ ου και το φωτογραφικό ντοκουμέντο που δημοσιεύεται.
Ένα ενσταντανέ που τραβήχτηκε στο κέντρο «Monté», που είχαν ο Μηνάς Γκέκος με τη σύζυγο του Βούλα, στην οδό Ξάνθου στο Κολωνάκι και εκεί κουβαλήθηκε ένα βράδυ ο Ράμσι και όχι μόνο διασκέδασε με την ψυχή του, αλλά κάποια στιγμή ανέβηκε κιόλας πάνω στο τραπέζι και χόρεψε τσιφτετέλι!
Δυο χρόνια νωρίτερα με τον Ρικ Εϊντελμαν στον πάγκο οι Μπλέιζερς είχαν φτάσει στους τελικούς του ΝΒΑ, όπου ηττήθηκαν με 4-2 από τους Μπουλς, όπως και το 1990, παρόντος τότε και του συχωρεμένου Ντράζεν Πέτροβιτς, όταν απέναντι τους βρέθηκαν οι Πίστονς (1-4).
Είχαν μια πεντάδα να την πιεις στο ποτήρι τότε οι Μπλέιζερς με τον Τέρι Πόρτερ, τον (αποκαλούμενο «Τζόρνταν της Δύσης) Κλάιντ Ντρέξλερ, τον μακαρίτη Τζερόμ Κέρσι, τον Μπακ Γουίλιαμς, τον επίσης συχωρεμένο Κέβιν Ντάκγουερθ και με έκτο παίκτη τον Κλιφ Ρόμπινσον, που έκανε μόδα την κορδέλα στα γήπεδα του ΝΒΑ!
Με τρέλα και με κορδέλα που λένε!
Τότε ο Λίλαρντ ήταν ακόμα αγέννητος, αλλά μετά από 29 χρόνια ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει!
Υποτιμημένος ή όχι, δείχνει το ποιόν του και μπορεί κι ελόγου του να ξεφουρνίζει την περιβόητη ατάκα του Κλαρκ Γκέιμπλ προς τη Βίβιαν Λι στην ταινία «Όσα παίρνει ο άνεμος», που ταιριάζει κιόλας στο παρατσούκλι του, με την απαραίτητη παραποίηση σε ένα γράμμα…
Frankly my dear, I don’t give (όχι a damn, αλλά) a Dame!
Μπορεί να τους την έκανε από το Πόρτλαντ ο ΛαΜάρκους Ολντριτζ, ωστόσο ο άλλοτε συμμαθητής και συμπαίκτης του Στιβ Πάνος (Κολοσσός Ρόδου, Καβάλα, Τρίκαλα, Προμηθέας Πατρών) στο Weber State βρήκε την άκρη, παρέα με τον Σι Τζέι Μακ Κόλουμ και τα λοιπά μέλη της συμμορίας που καθοδηγεί ο Τέρι Στοτς, ο οποίος παρεμπιπτόντως μετά την κολεγιακή θητεία του έπαιξε και τα δέκα χρόνια της επαγγελματικής καριέρας του στην Ευρώπη.
Απλώς τότε είχε μαλλί αφάνα και πηδούσε στο Θεό!
Το τρίποντο που έβαλε χθες τα ξημερώματα ο μελεμενιός από το Οκλαντ μου θύμισε εν πολλοίς εκείνο με το οποίο ο Πέτζα Στογιάκοβιτς ξέρανε τον Ολυμπιακό στις 6 Μαΐου του 1998 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
Ήταν τότε που ο… Πέτρος Κίνης (όπως τώρα ο Λίλαρντ) κράτησε την μπάλα σε όλη τη διάρκεια της έσχατης επίθεσης του ΠΑΟΚ και με ένα isolation game απέναντι στον Ντούσαν Βούκσεβιτς σημάδεψε διάνα από τις 45 μοίρες και έγραψε το 55-58, που έστειλε τον ΠΑΟΚ στους τελικούς με τον Παναθηναϊκό και σήμανε το τέλος της δυναστείας του Ολυμπιακού.
Είκοσι ένα χρόνια αργότερα, ο Λίλαρντ οργιάζει και μοιάζει ασυγκράτητος, ενώ ο Ολυμπιακός έβαλε το Πόρτλαντ στη ρουτίνα του!
Τι εννοώ; Πριν από λίγες ημέρες, ο Ντέιβιντ Μπλατ λάνσαρε ένα καινούργιο επιθετικό σύστημα, το οποίο έχει αντιγράψει από το ρεπερτόριο του Στοτς και το προσάρμοσε στα δεδομένα της δικής του ομάδας, όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Παρεμπιπτόντως ένα σύστημα με το όνομα «Spanoulis» ή «Οlympiacos» χρησιμοποιεί στους Γιουτα Τζαζ και ο (άλλοτε assistant coach του Ετορε Μεσίνα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας) Κουίν Σνάιντερ.
Το σύστημα «Portland» που χρησιμοποιεί ο Μπλατ (ο οποίος έχει στο play book του και ένα ονόματι «Dallas») και μάλιστα το έπαιξε στα τελευταία λεπτά του αγώνα με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ συνίσταται σε δυο επιλογές: η πρώτη είναι να βγει ένα καλό σουτ που εάν δεν προκύψει τότε εξελίσσεται το plan b με μια επίθεση pick n’ roll.
Ποιος προβαίνει σε αντιποίηση αρχής του Λίλαρντ; Κανονικά αυτό το ρόλο θα τον υποδυόταν ο Βασίλης Σπανούλης, αλλά ελλείψει του αρχηγού, έχει αποδέκτη της μπάλας τον Νάιτζελ Γουίλιαμς-Γκος.
ΥΓ: Καλοστραθιά φίλτατε Τζον Νιούμαν. Καλό παράδεισο να έχεις. Επιφυλάσσομαι για λίγες ώρες μέχρι να του αφιερώσω τα πρεπά σε αυτό το κατευόδιο…
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
