Shake n' Bake: Δεν είμαι περήφανος για τον Γιάννη

Χθες ανέβασα στο Shake n' Bake το βίντεο από την ομιλία του Γιάννη με τα εξής λόγια: "Δεν μπορούμε να είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες. Δεν ήταν επιλογή μας. Αλλά αυτό το κοινό χαρακτηριστικό μας δένει. Δεν είμαι περήφανος για τον Γιάννη. Είμαι, όμως, τόσο συγκινημένος. Επειδή είναι Έλληνας δέθηκα μαζί του. Και επειδή είναι ο Γιάννης τον λάτρεψα".

Και κάθε χρόνο στα γενέθλια του, γράφω το ίδιο κείμενο: "Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 ράγισε η καρδιά μου από τον θάνατο του Αλέξανδρου. Είχε γεννηθεί το 1993. Σήμερα θα ήταν 24 ετών. Στις 6 Δεκεμβρίου του 1994 γεννήθηκε ο Γιάννης που σήμερα γίνεται 23 ετών. Υπάρχουν πράγματα που με κάνουν να ντρέπομαι για τη χώρα μου. Υπάρχουν πράγματα που με κάνουν περήφανο. Δεν έκανα κάτι για να γεννηθώ όμως Έλληνας. Έτυχε. Οπότε ούτε πρέπει να ντρέπομαι ούτε πρέπει να νιώθω περήφανος γι' αυτό. Αυτό που πρέπει να κάνω είναι να εμπνέω όσους μπορώ να γίνονται ωραίοι άνθρωποι. Και να ευχαριστώ όσους το κάνουν από τη μεριά τους. Αυτό που με κάνει περήφανο είναι ότι τους αναγνωρίζω. Χρόνια Πολλά Γιάνναρε!".

Γιατί το κάνω αυτό; Η απάντηση είναι ότι καταπολεμάω με την γραπτή έκφραση το αίσθημα περηφάνιας που έχω.

Ας πιάσουμε πρώτα τη λέξη. Η περηφάνια είναι "ένα συναίσθημα ικανοποίησης και χαράς για κάτι που απέκτησες ή που κατάφερες να κάνεις, να δημιουργήσεις". Κανείς μας δεν κατάφερε να γεννηθεί Έλληνας. Βγήκαμε από την κοιλιά της μάνας μας σε έδαφος το οποίο σε καμία περίπτωση δεν διαλέξαμε. Έτσι, δεν έχει νόημα να λέμε ότι είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες γιατί δεν συμβάλαμε σε αυτό.

Περηφάνια πρέπει να νιώθουμε για πράγματα για τα οποία εμείς συμβάλαμε στην πραγματοποίηση τους. Κάποιος για παράδειγμα μπορεί να είναι περήφανος για τη φιλία που έχει δημιουργήσει με την παρέα του, για την ενσυναίσθηση του χαρακτήρα του, για όσα έχει πετύχει στη δουλειά του και ούτω καθεξής.

Πάμε, λοιπόν, στον Γιάννη. Σε τι έχω συμβάλει εγώ στην επιτυχία του Γιάννη; Η αλήθεια είναι σε τίποτα. Θα ήταν τόσο ωραίο να είχα συμβάλει έστω και λίγο. Δεν τον βοήθησα να επιβιώσει όταν πουλούσε CD για να ζήσει η οικογένεια του. Δεν τον προπόνησα στον Φιλαθλητικό. Δεν ήμουν φίλος του για να συμβάλω στη δημιουργία του υπέροχου χαρακτήρα του.

Κι εδώ έρχεται το σημαντικός μέρος. Υπάρχει λόγος που δεν δέχομαι το αίσθημα περηφάνιας που με κατακλύζει. Και ο λόγος είναι ότι αν το κοινό στοιχείο που έχω με τον Γιάννη, ότι δηλαδή είμαστε Έλληνες, μου δίνει το δικαίωμα να νιώσω περήφανος, πάει να πει ότι αυτή η ιδιότητα αρκεί για να νιώσω το αντίθετο, δηλαδή ντροπή, για όποιον μοιράζεται αυτήν την ιδιότητα μαζί μου και κάνει πράξεις που σιχαίνομαι.

Δε ντρέπομαι για την χρυσή αυγή που αποτελείται από έλληνες. Την απεχθάνομαι, δεν έχω συμβάλει σε τίποτα ώστε να δημιουργηθεί. Δε ντρέπομαι που άλλα παιδιά όπως ο Γιάννης συνεχίζουν να πουλάνε πράγματα στο δρόμο προσπαθώντας να επιβιώσουν στην Ελλάδα. Πονάω. Προσπαθώ μέσα από την εργασία μου και όλες μου τις ασχολίες ώστε αυτά τα παιδιά να έχουν ένα καλύτερο αύριο. Δε ντρέπομαι που άνθρωποι που γεννιούνται εδώ δυσκολεύονται τόσο να πάρουν την ιθαγένεια. Αν ήταν στο χέρι μου, θα το άλλαζα. Δε ντρέπομαι που Έλληνες ακόμα λένε για τον Γιάννη "άντε μωρέ με τον Πακιστανό". Σε όλα τα παραπάνω θα έπρεπε να νιώσω ντροπή αν ίσχυε το ότι επειδή τυχαία γεννήθηκα στον ίδιο τόπο με τους παραπάνω αυτό αυτομάτως με έκανε συνεύθυνο. Δεν με κάνει. Είμαι ο εαυτός μου. Και θα παλεύω σε όλη μου τη ζωή να είμαι όσο καλύτερος άνθρωπος μπορώ.

Ο Γιάννης τα κατάφερε για πολλούς λόγους. Ήταν τυχερός που έχει μία υπέροχη οικογένεια. Δεν τη διάλεξε. Πολλά παιδιά δεν έχουν την τύχη μιας καλής οικογένειας και καταλήγουν να βρίζουν κάθε τι διαφορετικό γιατί έτσι έχουν μάθει. Ήταν τυχερός που έχει καταγωγή από τη Νιγηρία. Δείτε σε τι ποσοστό στο NBA οι αθλητές που παίζουν δεν είναι λευκοί. Το φανταστικό σώμα του Γιάννη δεν το συναντάς σε λευκό. Ήταν επίσης τυχερός που γεννήθηκε στην Ελλάδα. Γιατί υπάρχουν πολλές χώρες που δεν είναι μπασκετικές. Η Ελλάδα είναι. Η πορτοκαλί μπάλα έφτασε στα χέρια του πιο εύκολα από ό,τι θα γινόταν κάπου αλλού.

Εκεί σταματάει η τύχη. Κι εκεί ξεκινάει ο Γιάννης. Όλο το υπόλοιπο κομμάτι το κατάφερε μόνος του. Ναι, και με προπονητές, με συμπαίκτες, με φίλους. Αλλά πόσοι αθλητές είχαν την ίδια βοήθεια και δεν τα κατάφεραν; Έχετε αναλογιστεί πόσοι λίγοι είναι οι MVP στο καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο; Κανείς στον κόσμο δεν το ήθελε περισσότερο από τον Γιάννη.

Ο Γιάννης πρέπει να είναι περήφανος για τον εαυτό του. Γιατί δεν κατάφερε μόνο κάτι αθλητικό. Χιλιάδες παιδιά θα γίνουν καλύτεροι άνθρωποι εξαιτίας του. Θα εμπνεύσει την ανοχή στη διαφορετικότητα. Θα εμπνεύσει με τον χαρισματικό χαρακτήρα του να αντιμετωπίζουμε κι εμείς με τον ίδιο τρόπο την επιτυχία και την αποτυχία. Τι τύχη για την Ελλάδα που αυτός ο άνθρωπος γεννήθηκε εδώ!

Και αφού τα γράφεις όλα αυτά ρε συ, γιατί χαμογελάς φαρδιά πλατιά όταν είσαι στο εξωτερικό και σου μιλάνε για τον Γιάννη; Η απάντηση είναι γιατί η καταγωγή είναι ένα έναυσμα δημιουργίας μιας σχέσης. Επειδή έτυχε ο Γιάννης να γεννηθεί στον ίδιο τόπο με μένα, τον ακολούθησα από τα παιχνίδια που έπαιζε το καλοκαίρι του 2013 με την Εθνική νέων. Συγκινούμαι γιατί ξέρω την ιστορία του. Και εδώ έρχεται το πιο λεπτό σημείο: Τον νιώθω κομμάτι του εαυτού μου. Έχω περάσει τόσες ώρες να τον βλέπω, να διαβάζω γι' αυτόν, έχω κοιμηθεί χαρούμενος και λυπημένος εξαιτίας του.

Έτσι ξεπετιέται η περηφάνια όταν μου μιλάνε γι' αυτόν. Δεν έχω συμβάλει σε αυτό που είναι. Αλλά έχει συμβάλει αυτός σε αυτό που είμαι εγώ. Κι έτσι χθες τον κοίταζα να κλαίει. Και έκλαιγα κι εγώ. Και σήμερα το πρωί άκουγα τη μαμά μου να βουρκώνει όταν ο αδερφός μου ο Αλέξανδρος (που έχει ρίξει ΤΑ ξενύχτια για τον Γιάννη) της εξηγούσε τι έγινε στην απονομή και δεν τολμούσα να σηκώσω το βλέμμα μου να την κοιτάξω. Γιατί θα έκλαιγα ξανά. Δεν είμαι περήφανος για σένα Γιάννη. Είμαι περήφανος για μένα που σε έκανα κομμάτι μου.

Δομήνικος

Shake n' Bake Social Media

facebook | twitter | instagram

Shake n' Bake Podcast

spotify | itunes | mixcloud | youtube