Ρούμπιο: «Όταν κάποιος που αγαπάς πεθαίνει, είναι σαν μια ομίχλη να σε τυλίγει»

Λίγο πριν από το φινάλε του μεγάλου τελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου με την Αργεντινή, ο Ρίκι Ρούμπιο πέρασε στον πάγκο της «ρόχα» κι έδειξε ψηλά στον ουρανό με το δάχτυλό του, αφιερώνοντας τη μεγάλη νίκη στην αγαπημένη του μητέρα που έφυγε από τη ζωή πριν από τρία χρόνια, νικημένη από τον καρκίνο...

«Ήταν εκείνη που με πίεζε κάθε μέρα ώστε να βγάλω τον καλύτερο εαυτό μου. Δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να με αγάπησε περισσότερο από εκείνη... Ακόμα με καθοδηγεί κάθε μέρα, δεν είναι εδώ όμως τη νιώθω δίπλα μου...» είχε αναφέρει μεταξύ άλλων στη συνέντευξη Τύπου ο Ισπανός γκαρντ των Φοίνιξ Σανς, ο οποίος έγραψε μια πολύ συγκινητική επιστολή στο «The Players' Tribune» για τη μητέρα του...

«To 2015 μετακόμισα σε ένα νέο διαμέρισμα στο κέντρο της Μινεάπολης, όχι μακριά από το σημείο όπου έπαιξαν οι Τίμπεργουλβς. Τα πρωινά, όταν καθάριζε η ομίχλη μπορούσα να κοιτάξω τον ποταμό Μισισσιπή. Το διαμέρισμα ήταν μεγάλο, αλλά όχι πολύ μεγάλο. Είχε δύο υπνοδωμάτια έτσι ώστε να υπήρχε ένα δωμάτιο για την μητέρα μου και τον πατέρα μου όταν έρχονταν να με δουν.

Εκείνο το καλοκαίρι οι γονείς μου ήρθαν από την Ισπανία για να με επισκεφτούν. Συνήθως έρχονταν να με δουν να παίζω ή κατά τη διάρκεια κάποιων εορτών. Ουσιαστικά θα κάναμε τουρισμό στη Μινεάπολη. Τους πήγα στο μουσείο τέχνης και στα αγαπημένα μου εστιατόρια. Τους πήγα στο Mall και είχαμε τον χρόνο να διασκεδάσουμε, σαν να ήμασταν διακοπές.

Σε αυτό το συγκεκριμένο ταξίδι, βγήκαμε έξω από την πόλη και κάναμε road trip. Μου είπαν κουτσομπολιά για φίλους και την οικογένεια πίσω στο σπίτι. Ήταν για λίγο σιωπηλοί ενώ ο ο μπαμπάς μου άρχισε να λέει μια ιστορία για κάτι από την παιδική μου ηλικία. Αρέσει στον μπαμπά μου να το κάνει αυτό. Του αρέσει να λέει ιστορίες για μένα, ειδικά εκείνες που έχω ήδη ακούσει.

Αυτή τη φορά είπε την ιστορία για το πώς αποφάσισα μεταξύ ποδοσφαίρου και μπάσκετ. Ήμουν 10 χρονών και είπε ότι η μαμά μου με έκανε να επιλέξω το ένα ή το άλλο. Διάλεξα ποδόσφαιρο. Ήταν το πιο δημοφιλές άθλημα και ήμουν καλύτερος σε αυτό. Όμως το αγαπημένο άθλημα του μπαμπά ήταν το μπάσκετ. Για την ακρίβεια προπονούσε μια ομάδα γυναικών μπάσκετ στην Ισπανία. Οπότε ήταν το παιχνίδι του. Ήξερα ότι τον απογοήτευσα επειδή είπα όχι στο μπάσκετ, αλλά ύστερα από μερικές εβδομάδες δεν τα πήγαινα καλά με το ποδόσφαιρο, ενώ μου έλειψε το μπάσκετ.

Έτσι, πήγα στη μαμά.

Της είπα ότι έκανα ένα μεγάλο λάθος. Ήθελα να επιστρέψω στο μπάσκετ.

Θυμάμαι ότι είπε ότι δεν θα ήταν εύκολο και αυτό διότι είχαν ήδη πληρώσει για το ποδόσφαιρο.

«Δεν μπορείς να αλλάξεις μέσα της σεζόν», μου είπε.

Ο μπαμπάς μου εργάστηκε στο τοπικό αθλητικό σωματείο στο El Masnou και ρώτησε το αν υπήρχε κάποιος τρόπος να με πάρει σε μια από τις ομάδες μπάσκετ . Του είπαν ότι αν εργάζονταν μερικές επιπλέον ώρες στον σύλλογο, θα μου επέτρεπαν να παίξω. Ο μπαμπάς μου δεν σκέφτηκε καν. Ήταν περήφανος που ήθελα να παίξω και πάλι το αγαπημένο του παιχνίδι.

Η μαμά και ο μπαμπάς μου, η οικογένειά μου, αυτή είναι η ομάδα μου. Πάντα ήταν έτσι. Τους αγαπώ γι 'αυτό.

Και 15 χρόνια μετά την επιλογή μου οδηγούσα μαζί τους στη Μινεσότα.

Μετά από μερικές ώρες φτάσαμε στον προορισμό μας: την κλινική Mayo, στο Ρότσεστερ.

Περιμέναμε σε ένα μικρό δωμάτιο για να εισέλθει ο γιατρός. Δεν ήταν μια νέα κατάσταση για εμάς αφού τρία χρόνια νωρίτερα η μητέρα μου είχε διαγνωστεί με καρκίνο. Ξεκίνησε στους πνεύμονες το 2012. Το αντιμετωπίσαμε θετικά. Ήξερα ότι μπορούσε να αντιμετωπίσει. Έπρεπε να πιστέψω. Αυτή είναι η μαμά μου. Ο υπερήρωάς μου. Είχα δει να μεγαλώνει και να στηρίζει μια οικογένεια.

Και νίκησε τον καρκίνο. Όπως θα έλεγε ο πατέρας μου, «Όλοι τον νίκησαμε. Σαν οικογένεια».

Τώρα ήμασταν πίσω σε νοσοκομείο. Ο γιατρός ήρθε, και πριν πει το οτιδήποτε, γνωρίζαμε. Μπορούσαμε να το δούμε στο πρόσωπό του. Ήταν η ίδια εμφάνιση που είχε ο γιατρός στη Βαρκελώνη το 2012, όταν η μητέρα μου διαγνώστηκε για πρώτη φορά.

Αυτή τη φορά ο γιατρός είπε ότι ο καρκίνος επέστρεψε και εξαπλώθηκε γρήγορα.

Σφίξαμε το χέρι της μαμάς. Αγκαλιαστήκαμε όλοι μαζί.

Στην επιστροφή, ο πατέρας μου δεν είπε καμία ιστορία.

Εκείνο το βράδυ έμαθα κάτι για το διαμέρισμά μου.

Οι τοίχοι ήταν λεπτοί

Άκουσα τους γονείς μου να κλαίνε τη νύχτα. Δεν μπορούσαν να κοιμηθούν. Ούτε και εγώ. Δεν ξέρω πώς να το εκφράσω με λόγια. Αισθανόμουν τόσο αδύναμος. Το μόνο που ήθελα ήταν να κάνω ήταν να κάνω τη μητέρα μου να αισθάνεται καλύτερα. Και δεν ήξερα πώς. Ήμουν τόσο χαμένος.

Την επόμενη μέρα δεν ήθελα να είμαι κοντά σε γήπεδο μπάσκετ.

Ένα κομμάτι μου έσπασε εκείνο το βράδυ. Η ζωή μου άλλαξε για πάντα. Αυτή είναι η μαμά μου.

Μεγάλωσα να μισώ εκείνο το διαμέρισμα.

Τέσσερα χρόνια νωρίτερα, το 2011 νοίκιασα ένα διαμέρισμα στο Λος Άντζελες.

Μου άρεσε. Ήταν κοντά στην παραλία. Tότε ήταν και το lock out του ΝΒΑ. Είχα νοικιάσει ένα μικρό μέρος για να μπορώ να περνάω την καθημερινότητά μου και να απολαμβάνω τον καιρό.

Ο ατζέντης μου, μου είπε για ένα παιχνίδι με άλλους παίκτες. Την πρώτη φορά που πήγα, έπαιξα με τους Γκαρνέτ, Πιρς, Πολ Τζορτζ, Γκρέιντζερ, όλους αυτούς που είχα δει και άκουγα. Και με άφησαν να παίξω μαζί τους εκείνη την ημέρα. Μερικές φορές, όταν λέω στους φίλους μου για αυτά τα παιχνίδια, ρωτούν αν ποτέ φοβόμουν. Ναι, ίσως ήμουν λίγος. Αλλά νομίζω ότι ίσως να ξεχνούν το 2008. Ξεχνούν την Ισπανία. Δεν θυμούνται πόσο καλή ήταν η ισπανική εθνική μας ομάδα. Το 2011, αισθάνθηκα πως ήξερα ήδη πώς να παίξω σε αυτό το επίπεδο.

Μετά από ένα από αυτά τα παιχνίδια θυμάμαι ήρθε σε μένα ο Γκαρνέτ.

«Ρίκι !!!!! Άκουσα ότι θα πας στη Μινεσότα;»

Έγνεψα καταφατικά.

Νομίζω ότι ήξερε ότι τα αγγλικά μου δεν ήταν τόσο καλά ακόμα. Ήμουν πολύ ήσυχος.

Ο Γκαρνέτ συνέχισε να μου μιλάει για την Μινεσότα: «Να με εμπιστευτείς. Πήγαινε στη Μινεσότα. Πίστεψέ με. Θα σου δώσουν τα πάντα πίσω. Εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη!»

Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ένας παίκτης όπως ο KG - ο πρωταθλητής NBA, ο Big Ticket - μου μίλαγε και ήγξερε την ιστορία μου.

Εμπιστοσύνη!

Θα θυμάμαι πάντα εκείνη την ημέρα.

Ήξερα ότι η ομάδα είχε κερδίσει μόνο 15 και 17 παιχνίδια πριν πάω εκεί. Ήξερα ότι δεν ήταν καλό. Αλλά για μένα, ήταν μια νέα αρχή σε ένα νέο πρωτάθλημα και σε μια νέα χώρα. Θυμάμαι το βράδυ της άνοιξης της σεζόν 2011-12. Ήταν απίστευτο. Η μητέρα και ο μπαμπάς μου ήταν εκεί στο Target Center. Ξεκίνησα από τον πάγκο. Καθώς ετοιμαζόμουν να μπω, θυμάμαι το πλήθος φωνάζει φώναζε το όνομά μου.

Εντόπισα τους γονείς μου στο πλήθος. Η μαμά μου , το πρόσωπό της. Θυμάμαι ότι είχε το μεγαλύτερο, πιο υπερήφανο χαμόγελο. Η οικογένειά μου. Αυτή είναι η ομάδα μου.

Κατά τη διάρκεια της σεζόν μου τραυματίστηκα σοβαρά σε ένα παιχνίδι κόντρα στους Λέικερς. Το ίδιο καλοκαίρι η μητέρα διαγνώστηκε για πρώτη φορά με καρκίνο. Τα δύο επόμενα χρόνια, υπήρξαν πολλές δύσκολες στιγμές. Αγωνιζόμουν και προσπαθούσα να επικεντρωθώ στο μπάσκετ αλλά με απασχολούσαν τα όσα συνέβαιναν με την μητέρα μου. Οι άνθρωποι της Μινεσότα ήταν υπέροχοι και με στήριζαν. Οι οπαδοί, το προσωπικό, οι συμπαίκτες μου - όλοι προσπάθησαν να με βοηθήσουν με την κατάσταση της μαμάς μου. Θα το θυμάμαι για πάντα.

Ένας από αυτούς τους ανθρώπους ήταν ο Φλιπ Σόντερς.

Ο Φλιπ επέστρεψε στους Τίμπεργουλβς το 2014 και γνώρισα τον ίδιο και τον γιο του, τον Ράιαν. Το 2015, όταν πήραμε τον Καρλ Άντονι Τάουνς, ήθελε να δουλέψω μαζί του το καλοκαίρι.

Επέστρεψα από διακοπές και άρχισα να δουλεύω αμέσως με τον ΚΑΤ. Την πρώτη μας μέρα, ο Φλιπ εμφανίστηκε μερικά λεπτά αργότερα. Είχαμε κάνει μερικές προπονήσεις και είδα το Φλιπ. Είχε ένα καπέλο, το κατέβασε χαμηλά. Ήταν πολύ αδύνατος. Πήγα να πω γεια, και του είπα ότι χάρηκα που τον είδα. Μετά πήγαμε στο γραφείο του.

Είχε λέμφωμα Hodgkin.

Έκανε χημειοθεραπείες εκείνο το καλοκαίρι.

Δεν ήξερα τι να πω, έτσι είπα, «Φλιπ, φαίνεσαι μια χαρά.»

Το εννοούσα. Αλλά δεν ξέρω αν έλεγα στον εαυτό μου την αλήθεια. Ο Φλιπ φαινόταν χλωμός και αδύνατος.

Μιλήσαμε για λίγο εκείνη την ημέρα. Του είπα τι περνούσε η μαμά μου και μου είπε για τις χημειοθεραπείες του και στην Κλινική Mayo, την οποία και συνέστησα στην μαμά μου.

Τρεις μέρες πριν ξεκινήσει η σεζόν, βρισκόμασταν στο Λος Άντζελες και ετοιμαζόμασταν να παίξουμε τους Λέικερς. Το προσωπικό μας κάλεσε σε μια συνάντηση.

Ο Φλιπ είχε πεθάνει.

Όλοι το πήραν άσχημα. Ήταν μια δύσκολη μέρα. Και σκέφτηκα τη μαμά. Ο καρκίνος είχε επιστρέψει. Πήγαινε καλά, αλλά ήταν τρομακτικό όταν σκεφτόμουν τον Φλιπ. Την τελευταία φορά που τον είδα, δεν ήξερα ότι η κατάστασή του ήταν τόσο κακή.

Κάλεσα τον μπαμπά μου και ζήτησα να μου πει την αλήθεια για την μαμά. Έπρεπε να ξέρω ακριβώς συνέβαινε. Του τηλεφωνούσα σχεδόν κάθε μέρα για να με ενημερώνει. Μερικές φορές έπρεπε να κλείσει, επειδή η μητέρα μου δεν ένιωθε καλά ή έπρεπε να της μαγειρέψει ή έπρεπε να κάνει εμετό.

Ένιωσα τόσο μακριά και αναρωτιόμουν: Τι κάνω εδώ; Θα έπρεπε να είμαι μαζί της.

Κατά τη διάρκεια του All-Star break έκλεισα εισιτήριο να επιστρέψω στην Ισπανία. Μπορεί να ήταν μόνο τέσσερις ημέρες η διακοπή και ένα ταξίδι 17 ωρών, αλλά έπρεπε να το κάνω.

Όταν η μαμά άνοιξε την πόρτα και είδα το πρόσωπό της, ήταν το καλύτερο συναίσθημα στον κόσμο. Κράτησα το χέρι της όσο μπορούσα. Κάθισα στο κρεβάτι της όλη την ώρα. Δεν ήθελα να φύγω. Μου είπε ότι δεν θα τα παρατήσει.

Μια μέρα αργότερα, έπρεπε να πετάξω πίσω στην Αμερική.

Δύο ακόμη μήνες πέρασαν πριν τελειώσει η σεζόν. Έκανα ό, τι έπρεπε να κάνω στο παρκέ. Όμως ήταν τόσο δύσκολο. Το μυαλό μου ήταν πολύ μακριά. Σκεφτόμουν τη μητέρα μου όλη την ώρα. Μετά το τελευταίο μας παιχνίδι πήγα πάλι στην Ισπανία.

Η μαμά πέθανε λίγες εβδομάδες αργότερα.

Όταν κάποιος που αγαπάς πεθαίνει, είναι σαν μια ομίχλη να τυλίγει γύρω σου. Κάθε χρόνο το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν βιντεοκλήση με την μαμά μου. Την πρώτη σεζόν μετά που πέθανε, με έκανε να θέλω να σπάσω το τηλέφωνό μου. Αλλά δεν μπορούσα να διαγράψω τον αριθμό της. Της έστειλα ακόμη και μηνύματα. Και εξακολουθώ να το κάνω. Για μια στιγμή, ένιωθα σαν να έχανα το μυαλό μου. Μιλούσα στον εαυτό μου.

Στη μεγαλύτερη διάρκεια εκείνης της χρονιάς, ήμουν θυμωμένος. Έριχνα την ευθύνη σε πολλά πράγματα. Κατηγορούσα το μπάσκετ. Κατηγορούσα τους ανθρώπους γύρω μου για το πώς ένιωθα. Κατηγορούσα τα πάντα.

Πέρασα κατάθλιψη.

Άρχισα να βλέπω διαφορετικά το μπάσκετ. Είδα διαφορετικά τη ζωή. Τίποτα πια δεν ήταν τόσο σοβαρό όσο το έβλεπα παλαιότερα... Μερικές στιγμές ήταν σαν ανακούφιση για μένα απλώς και μόνο ότι έβγαινα εκεί έξω, έπαιρνα την μπάλα και ξεχνούσα τα πάντα... Όμως αυτό δεν δουλεύει για πάντα... Ένιωθα σαν να πίνω νερό και να πνίγομαι... Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Δεν ήξερα πως να το αντιμετωπίσω μόνος μου. Έμαθα όταν αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια, όταν άρχισα να μιλώ σε ψυχολόγο.

Στηρίχτηκα, επίσης στους φίλους μου, στον πατέρα μου, τον αδελφό και την αδελφή μου. Με έκαναν να νιώσω ξανά αυτός που είμαι, αυτός που ήμουν πάντα, ένα παιδί της μαμάς.

Ήξεραν ότι παρά το γεγονός ότι η μαμά είχε φύγει, ήταν ακόμα κοντά μας.

Θυμάμαι ακόμα την κουβέντα που είπα στη μαμά μου κατά τη διάρκεια της επιστροφής μας από την κλινική.

Όλη η ζωή της, αυτό που ήθελε πάντα να κάνει είναι να βοηθάει τους συνανθρώπους της να είναι χαρούμενοι. Όταν οι φίλοι μας έρχονταν στο σπίτι, πάντα με ρωτούσε ποιο είναι το αγαπημένο πιάτο τους ώστε να μαγειρέψει.

Επιστρέφοντας, λοιπόν στο Ρότσετσερ, σε ένα διαφορετικό road trip κι αφού μάθαμε τα άσχημα νέα, της είπα κάτι σημαντικό... Της εξήγησα πως θα έκανα τα πάντα, ανεξάρτητα με το τι θα γινόταν με την ίδια ώστε να βοηθήσουμε ανθρώπους με παρόμοιο πρόβλημα.

Της το υποσχέθηκα.

Το 2017, νοίκιασα ένα σπίτι στο Σολτ Λέικ Σίτι.

Λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχα γίνει ανταλλαγή από τη Μινεσότα στους Γιούτα Τζαζ.

Όλα συμβαίνουν για έναν λόγο.

Αγαπούσα τη Μίνι. Ακόμα την αγαπώ. Κι αυτό το μέρος, αυτοί οι άνθρωποι θα είναι για πάντα στην καρδιά μου.

Το εννοώ. Εμπιστοσύνη. Όπως το είχε πει ο KG.

H ευκαιρία της Γιούτα ήταν η αφορμή για ένα νέο ξεκίνημα. Η πρώτη μου χρονιά στη Γιούτα συνέπεσε με την πρώτη χρονιά στο ΝΒΑ όπου οι ομάδες είχαν την ευκαιρία να βάλουν διαφημίσεις στις φανέλες τους. Οι Τζαζ είχαν το 5 FOR THE FIGHT. Έμαθα πως ήταν ένα ίδρυμα έρευνας για τον καρκίνο.

Όλα συμβαίνουν για έναν λόγο.

Συναντήθηκα με τον Ράιαν Σμιθ, τον CEO της Qualtrics, της εταιρείας που ολοκλήρωσε τη συμφωνία με το 5 FOR THE FIGHT. Τον ρώτησα για διαφορετικά ιδρύματα... Πως θα μπορούσα να δημιουργήσω το δικό μου. Ήταν μόνο ή αρχή. Εκείνη τη χρονιά, ο μπαμπάς κι εγώ επισκεφτήκαμε διαφορετικά νοσοκομεία στη Γιούτα, συμπεριλαμβανομένου του Huntsman Cancer Institute. Συναντήσαμε τόσα πολλά παιδιά, είδα τόσα πολλά χαμόγελα. Επιστρέψαμε με τον πατέρα μου κι εκείνος είπε αυτό που και οι δυο μας σκεφτόμασταν.

«Η μαμά ήταν μαζί μας σήμερα. Την κάνουμε υπερήφανη»

Έπειτα από έναν χρόνο, εγκαινίασα το δικό μου ίδρυμα. Το ίδρυμα Ρίκι Ρούμπιο, στην μνήμη της μητέρας μου.

Ήθελα να φτιάξω ένα ίδρυμα όπου όλοι θα νιώθουν ότι είναι το ίδρυμα τους. Ήθελα να εκμεταλλευτώ την αναγνωρισιμότητα μου ως παίκτης του ΝΒΑ και να φέρω χαμόγελα, να συγκεντρώσω χρήματα για κοινωνικούς λόγους. Δεν θα πω ψέματα... Τα χαμόγελα των παιδιών στο νοσοκομείο μου έδωσαν κουράγιο να συνεχίσω. Έτσι νιώθω "γεμάτος". Ξέρω ότι αυτό θα ήθελε η μητέρα μου. Είναι εδώ, μαζί μου.

Σήμερα δεν είμαι 21 ετών, όπως ήμουν όταν πήγα στη Μινεσότα. Εκείνη την εποχή, όταν η μαμά μου ήταν ζωντανή, έφτιαξα μια λίστα στο μυαλό μου με τα πράγματα που θέλω να πετύχω ως παίκτης. Ένα από αυτά ήταν να αξιοποιήσω την επιρροή μου ως παίκτης ώστε να βοηθήσω ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Το πέτυχα. Υπάρχουν βέβαια μερικά πράγματα σε αυτή τη λίστα.

Το ένα από αυτά είναι, «Να κατακτήσω το πρωτάθλημα στο ΝΒΑ».

Ακόμα δουλεύω πάνω σε αυτόν τον στόχο. Νέα πόλη, νέο διαμέρισμα και περισσότερες προκλήσεις. Έχουμε μια καλή νεανική ομάδα με μεγάλες δυνατότητες. Όλα τα σπουδαία πράγματα θέλουν χρόνο. Θα τα καταφέρουμε...

Ο άλλος στόχος στη λίστα ήταν «Να κατακτήσω το Παγκόσμιο Κύπελλο με την εθνική ομάδα μου».

Φέτος τα καταφέραμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας. Εύχομαι πραγματικά η μητέρα μου να μπορούσε να το δει... Μεγάλωσα βλέποντας την εθνική ομάδα μπάσκετ της Ισπανίας και το γεγονός ότι ήμουν μέλος σε αυτό το σημαντικό κεφάλαιο ήταν πραγματικά ξεχωριστό για μένα. Κέρδισα τον τίτλο του MVP. Ο Κόμπι μου παρέδωσε το βραβείο, 11 χρόνια έπειτα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 κι ένιωσα να κλείνει ένας κύκλος.

Το μπάσκετ είναι πολύ σημαντικό για μένα. Γνωρίζω όμως ότι μπορώ να επηρεάσω τον κόσμο με διαφορετικούς τρόπους. Ξέρω ότι μπορώ να γίνω πολλά πράγματα. Σίγουρα, ένα από αυτά είναι ότι είμαι ακόμα παιδί της μαμάς.

Κάθε μέρα, προσπαθώ να κάνω κάτι που να την κάνει υπερήφανη.

Αυτό της αξίζει.

Είμαστε ομάδα.

Την έχω για πάντα μαζί μου.

Σε αγαπώ, μαμά.

PHOTO CREDITS: The Players' Tribune