Ντέρικ Ρόουζ: Το «what if» που θα έφτανε μέχρι το Πάνθεον του ΝΒΑ!

Ολυμπιακός - Ερ. Αστέρας με σούπερ προσφορά* & Novi Specials (21+) | *Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις

Αν αρχίσουμε και ξεφυλλίζουμε τις σελίδες στην ιστορία του ΝΒΑ, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα βρούμε πολλά παραδείγματα παικτών οι οποίοι θα μπορούσαν να κάνουν τεράστια καριέρα και να γράψουν την δική τους ιστορία στο καλύτερο πρωτάθλημα όλου του πλανήτη. Από που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς...

Γκραντ Χιλ; Γκρεγκ Όντεν; Πένι Χάρνταγουεϊ; Μπράντον Ρόι; Τζέι Ουίλιαμς; Γιάο Μινγκ; Τρέισι Μακ Γκρέιντι; Μπιλ Ουόλτον και Μορίς Στόουκς πιο παλιά; Και σίγουρα ένα σωρό ακόμη ονόματα τα οποία μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή από το μυαλό μου και είχαν όλα τα φόντα για να προσφέρουν πολύ περισσότερα πράγματα από αυτά που πρόλαβαν (ή δεν πρόλαβαν) να προσφέρουν.

Παρόλα αυτά θα σταθώ σε έναν άλλον παίκτη, οποίος όταν έκανε την εμφάνισή του στο ΝΒΑ, στοιχηματίζαμε ότι θα μιλάμε για πολλές δεκαετίες για εκείνον στο μέλλον. Τον Ντέρικ Ρόουζ. Να πω την αλήθεια και λόγω του ότι είχα την τύχη να παρακολουθήσω από κοντά στις αρχές της περασμένης δεκαετίας αγώνα των Memphis Tigers στην «Pyramid» του Τενεσί (σ.σ. η πρώην έδρα των Γκρίζλις) είχα ξεκινήσει να διαβάζω, αραιά και που, τα νέα της εν λόγω ομάδας. Ξέρετε πώς είναι αυτά τα πράγματα. Πας κάπου, βλέπεις και μετά θέλεις να ενημερώνεσαι. Κερδίζει; Διαβάζεις περισσότερα. Χάνει; Σταματάει και το ενδιαφέρον σου σε τέτοιες περιπτώσεις. Κάπως έτσι άκουσα για πρώτη φορά το όνομα του Ρόουζ.

Την σεζόν 2007-08 οι Tigers είχαν δημιουργήσει «θόρυβο» στο NCAA και αυτό λόγω του 19χρονου Ντέρικ Ρόουζ, ο οποίος έκανε μυθικά πράγματα στο κολεγιακό πρωτάθλημα. Ήταν μακράν του δεύτερου ο καλύτερος παίκτης της σεζόν με αποτέλεσμα να πάρει από χέρι την ομάδα και να την οδηγήσει μέχρι και τον τελικό της March Madness στο Final 4 που είχε διεξαχθεί στο ιστορικό «Alamodome» του Σαν Αντόνιο. Βέβαια δεν μπόρεσε να κατακτήσει και το τρόπαιο (σ.σ. έχασε από το Κάνσας του Μάριο Τσάλμερς της ΑΕΚ και του Μπράντον Ρας που αγωνίζεται τώρα στη Λάρισα) ωστόσο ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα επιλεγόταν στην κορυφή του draft του ΝΒΑ. Όπως και έγινε με τον ίδιο να επιβεβαιώνει τις προβλέψεις και να μετατρέπεται σε πραγματικό σούπερ σταρ στο καλύτερο πρωτάθλημα του πλάνητη.

Απόδειξη; Τα στατιστικά του και οι ατομικές διακρίσεις! Καλύτερος rookie το 2009, νεότερος MVP στην ιστορία του ΝΒΑ το 2011, τρεις φορές σε All Star Game, στην καλύτερη rookie πεντάδα το 2009 και στην καλύτερη πεντάδα του ΝΒΑ δύο χρόνια αργότερα. Ήταν ο παίκτης που είχε εκτοξεύσει και τους Σικάγο Μπουλς εκείνη την τριετία με αποκορύφωμα την σεζόν 2010-11 όταν και έφτασαν μέχρι και τους τελικούς της Ανατολής αλλά είχαν την ατυχία να βρουν μπροστά τους, τους Μαϊάμι Χιτ των ΛεΜπρόν Τζέιμς, Ντουέιν Ουέιντ και Κρις Μπος (σ.σ. και πάλι του... κακού του δαίμονα, Μάριο Τσάλμερς).

Εκείνη χρονιά είχε 25 πόντους κατά μέσο όρο, 7,7 ασίστ, 4,1 ριμπάουντ και ήταν ο πραγματικός ηγέτης των Μπουλς. Όλοι έλεγαν ότι ένα μεγάλο αστέρι «γεννήθηκε» και ότι όλο το μέλλον θα ήταν δικό τους για να γράψει τη δική του ιστορία στο ΝΒΑ. Όμως όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός «όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει» και έμελλε, δυστυχώς, να αποδειχθεί περίτρανα στην περίπτωση του Ρόουζ. Στη χρονιά που ακολούθησε υπήρχε το lock out στο ΝΒΑ με αποτέλεσμα η σεζόν να ξεκινήσει τα Χριστούγεννα του 2011, λίγες μέρες μετά την πενταετή επέκταση του Ντέρικ Ρόουζ με τους Μπουλς έναντι 94 εκατομμυρίων δολαρίων. Όπως επίσης και λίγο μετά τη συμφωνία-μαμούθ με την Adidas για 13 χρόνια έναντι 185 εκατομμυρίων δολαρίων.

Όμως στο πρώτο ματς των playoffs κόντρα στη Φιλαντέλφεια έπεσε το... σκοτάδι στην καριέρα του. Με τους Μπουλς να ήταν έτοιμοι για το 1-0 στη σειρά, ο Ρόουζ υπέστη ρήξη χιαστού στο αριστερό του γόνατο και δεν αγωνίστηκε καθόλου την σεζόν 2012-13. Το γυαλί είχε... σπάσει και ο Ντέρικ Ρόουζ είχε μετατραπεί από ένα υπερόπλο του ΝΒΑ, σε έναν εύθραυστο παίκτη. Τόσο σωματικά, όσο και ψυχολογικά. Ακόμα και τη σεζόν 2013-14 που προσπάθησε να επιστρέψει τραυματίστηκε εκ νέου στο δεξί του γόνατο στις 22 Νοεμβρίου 2013, υποβλήθηκε σε νέα επέμβαση και έμεινε και πάλι εκτός μέχρι το τέλος.

Μέσα σε δύο στιγμές μια σπουδαία καριέρα είχε καταρρεύσει σαν.. χάρτινος πύργος. Τίποτε δεν θα ήταν ξανά το ίδιο για έναν από τους πιο «εκρηκτικούς» γκαρντ που είχαν πατήσει ποτέ το πόδι τους στα παρκέ του ΝΒΑ. Και αυτό φάνηκε στη συνέχεια. Ο υπερπαίκτης είχε μετατραπεί σε μια καλή... προσθήκη για τους Νικς την σεζόν 2016-17 όπου και πάλι οι τραυματισμοί δεν τον άφησαν να ησυχάσει. Τα ταλαιπωρημένα του γόνατα δεν άντεχαν σε αυτούς τους ρυθμούς και γι' αυτόν τον λόγο έπρεπε να μένει για μεγάλα χρονικά διαστήματα εκτός αγωνιστικής δράσης. Ούτε και στους Καβαλίερς όπου αποχώρησε στις αρχές της χρονιάς για να επανεκτιμήσει το μέλλον του στο ΝΒΑ και αν είχε φτάσει η ώρα για το πικρό «αντίο».

Ώσπου εμφανίστηκαν οι Τίμπεργουλβς. Η ομάδα που έμελλε να κάνει το μεγάλο restart στην καριέρα του, ακόμη και αν είχε κλείσει 30 χρόνια ζωής. Όπως έχει πει και ο Στεφ Κάρι «αν δεν πέσεις πώς θα μπορείς να γνωρίζεις πώς είναι όταν σηκώνεσαι;» Και απ' ότι φαίνεται, ο Ντέρικ Ρόουζ είχε την σωματική και ψυχική δύναμη για να πατήσει ξανά γερά στα πόδια του και να... ξοφλήσει κάτι «χρωστούμενα» στο ΝΒΑ. Πέρυσι στους Τίμπεργουλς είχε 18 πόντους σε κάθε ματς και 4,3 ασίστ, με αποκορύφωμα την 50άρα κόντρα στην Γιούτα Τζαζ πριν από έναν χρόνο (31/10/2018). Φέτος βρέθηκε στους Πίστονς και... συνεχίζει από εκεί που είχε σταματήσει.

Ο Ρόουζ ουδέποτε ήταν παίκτης-ρολίστας. Είναι γεννημένος πρωταγωνιστής. Έτσι είχε μάθει να παίζει και έτσι θέλει να παίζει. Το έδειξε και πρόσφατα, όταν πήρε την τελευταία επίθεση του Ντιτρόιτ μέσα στη Νέα Ορλεάνη. Με υποδειγματική ενέργεια και «εκτέλεση» χάρισε τη νίκη στην ομάδα του και έστειλε... φιλάκια στους Πέλικανς. Είναι ακόμα εδώ!

Όμως ρε διάολε, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν ο Ρόουζ ήταν υγιής; Παικταράς από τους λίγους. Από τις μεγάλες μου αδυναμίες ως παίκτης. Και αν είναι να προσθέσω ακόμη δύο «αδυναμίες» μου που είδαν τις καριέρες του να γίνονται «σμπαράλια» από τους τραυματισμούς, αυτοί θα ήταν ο Πένι Χάρνταγουεϊ (πρώτος και καλύτερος) όπως επίσης και ο Μπράντον Ρόι.

Όμως για τον Ρόουζ, ίσως να μιλούσαμε τώρα για έναν από τους καλύτερους που αγωνίστηκαν ποτέ στο ΝΒΑ. Διαφωνείτε;