Kevin Durant, ο περίεργος

Σε άλλους αρέσουν πάντα οι παραδοσιακά καλοί. Κάποιοι εκτιμούν έναν πραγματικά «κακό» χαρακτήρα. Εμένα πάντα μου άρεσαν οι «μυστήριοι» τύποι. Αυτοί που δεν ξέρεις αν είναι πραγματικά καλοί ή κακοί. Έχουν στοιχεία και από τους δύο κόσμους. Μου φαίνονταν πιο αληθινοί. Θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε καλά και κακά στοιχεία, όλα αυτά διαμορφώνονται κατά τη διάρκεια της ζωής μας και συντελούν στην εξέλιξη του χαρακτήρα μας. Αυτή η «εσωτερική» μάχη πάντα με ιντρίγκαρε και τους έβρισκα πιο ενδιαφέροντες.

Το ίδιο ενδιαφέρον βρίσκω και στις προσωπικότητες του αθλητισμού. Οι «plain vanilla» τύποι ποτέ δε μου άρεσαν ιδιαίτερα. Τους εκτιμώ και τους αναγνωρίζω οποιοδήποτε πιθανό επίτευγμα, αλλά τους βρίσκω (λίγο) βαρετούς.

Οι stars του σήμερα είναι πιο «κοντά» από ποτέ στο κοινό τους. Social media, συνεχής κάλυψη της ζωής τους, συντεντεύξεις, αναλύσεις, ολόκληρες ομάδες marketing από πίσω τους, μας δίνουν μια πολύ μεγάλη εικόνα στη ζωή τους. Αντί αυτό να μας κάνει να τους εξανθρωπίζουμε, ωστόσο, έχω την αίσθηση ότι παραμένουν διάσημα είδωλα και τείνουμε να ξεχνάμε ότι είναι και αυτοί άνθρωποι. Σίγουρα το να βγάζεις εκατομμύρια δολάρια το χρόνο μπορεί να λύσει πολλά από τα προβλήματα που ο μέσος άνθρωπος αντιμετωπίζει καθημερινά, αυτό ωστόσο δεν απότελει λόγο για να τους αφαιρούμε από το δικαίωμα στο πρόβλημα, τη δυσκολία. Γιατί στην τελική, όλα αυτά διαμορφώνουν το χαρακτήρα μας και καθορίζουν τι άνθρωποι είμαστε. Όπως και με τους χαρακτήρες των ταινιών/σειρών/βιβλίων έτσι και με τους αθλητές, πάντα προσπαθούσα να τους «ερμηνεύσω», να βρω τι κρύβεται πίσω από αυτό που βλέπουμε. Αυτό θα προσπαθήσω να κάνω και σήμερα.

Στο draft του 2007, δύο ήταν τα μεγαλύτερα prospects. O Greg Oden και ο Kevin Durant. Με αυτήν τη σειρά επιλέχθηκαν από τους Blazers και τους Supersonics. 13 χρόνια μετά, ο πρώτος παίζει στο Big 3 και ετοιμάζεται για προπονητής (κατατρεγμένος από άπειρους τραυματισμούς) ενώ ο δεύτερος θεωρείται ένας από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών.

Αυτά τα 13 χρόνια, ωστόσο, δεν ήταν μια βόλτα στο πάρκο για τον KD. Τίποτα δεν ήταν ποτέ μια βόλτα στο πάρκο για εκείνον. Μεγάλωσε στην Prince George’s county, που είναι η πιο «πλούσια» county αφροαμερικανών στις ΗΠΑ και μητέρα πολλών παικτών μπάσκετ όπως ο Michael Beasley, o Len Bias, o Markelle Fultz, o Jeff Green, o Roy Hibbert και πολλοί άλλοι.

Όποιος έχει ακούσει το λόγο του Durant όταν παρέλαβε το βραβείο του MVP θα καταλάβει ότι η παιδική του ηλικία δεν ήταν καθόλου εύκολη. Για το μεγαλύτερο μέρος της μεγάλωσε χωρίς πατέρα, με τη μητέρα του να θυσιάζει όλη της τη ζωή για να προστατέψει τα παιδιά της. Πολλές φορές δεν είχαν φαγητό, άλλες ηλεκτρικό ρεύμα. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις το δέσιμο του μαζί της. Αρκεί απλά να τον ακούσεις να μιλάει για εκείνη, να παρακολουθήσεις πώς είναι ακόμα δίπλα του παντού, πώς νιώθει την ανάγκη να υπερασπιστεί το γιο της απέναντι σε κάθε «πολέμιό» του. Η ίδια δηλώνει: «Στη ζωή μου δεν έμαθα ποτέ να ονειρεύομαι. Κι όμως δίδαξα τα παιδιά μου να γίνουν οι άνδρες που ονειρευόμουν βάσει των ταλέντων που είχαν.»

Ο πατέρας του εμφανίστηκε ξανά όταν ο Kevin είχε μεγαλώσει λίγο. Ο Sam Anderson (των NY Times) παραθέτει μια (όχι και τόσο γνωστή) ιστορία: Μια μέρα ο μπαμπάς του ήρθε στο σπίτι της θείας του και αποφάσισαν να παίξουν μπάσκετ στο driveway. Ο πατέρας του τον διέλυσε. Τον πόσταρε σε κάθε φάση, έπαιζε physical και του έκανε συνεχώς trash-talking. O KD ήταν 11 χρονών. Όταν τελείωσε το παιχνίδι, ο Durant έτρεξε στο σπίτι, κλειδώθηκε μέσα αφήνοντας όλη του την οικόγενεια απ’έξω και απλά έκλαιγε με λυγμούς. Ο ίδιος δηλώνει ότι εκείνη την στιγμή κατάλαβε ότι θα πρέπει να διαχωρίζει τα συναισθήματά του από το μπάσκετ.

Ένα 11χρονο παιδί, σε μια από τις πρώτες του εμπειρίες με ένα (μέχρι τότε) εξαφανισμένο πατέρα, πληγώνεται, θυμώνει και μαθαίνει ότι στη ζωή δε γίνεται να κλαις, δε γίνεται να δείχνεις συναίσθημα, πρέπει να είσαι «άντρας».

Η μαμά του συμπληρώνει σε μια συνέντευξή της: «Τα παιδιά στο σχολείο τον κορόιδευαν γιατί ήταν τόσο ψηλός. Πολλές φορές ζητούσα από τη δασκάλα να αλλάξει το πώς έκαναν γραμμές για να μην είναι ο Kevin πίσω πίσω. Μερικές φορές τα παιδιά εσωτερικεύουν πράγματα με έναν περίεργο τρόπο.»

Και αυτό το 11χρονο παιδί άλλαξε. Έγινε άντρας. Καταπίεσε αρκετά πράγματα μέσα του και ήταν το «παιδί-θαύμα» για χρόνια ολόκληρα. Ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα σε όλη την Αμερική. Ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα στο κολλεγιακό πρωτάθλημα. Ο ηγέτης σε μια νέα ομάδα, σε μια νέα πόλη που διψούσε για ήρωες και έβαζαν όλες τις ελπίδες σε εκείνον, το «υπόδειγμα αθλητή». Όλοι κοιτάμε τα λεφτά του τώρα, τη φήμη, τις γυναίκες, τα αυτοκίνητα, την ασύλληπτη ζωή. Ξεχνάμε ότι αυτά τα παιδιά δε ζουν ποτέ την ηλικία τους, μετακινούνται συνεχώς, τους προσεγγίζει κάθε τυχάρπαστος για την πιθανότητα να αποκομίσουν κάτι από αυτούς στο μέλλον και κυριότερα ξεχνάμε από πού έρχονται. Θα μου πείτε, «ναι θα τους λυπηθούμε που βγάζουν εκατομμύρια αλλά δεν είχαν κοινωνική ζωή, πόσοι μέσοι άνθρωποι είχαν τον ίδιο τρόπο ζωής χωρίς το ίδιο αποτέλεσμα;» Σωστό. Αυτό, ωστόσο, δεν αλλάζει ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τα προβλήματά του, είναι το ίδιο αληθινά για εκείνον όσο τα δικά μας είναι για εμάς και συναντά δυσκολίες στη ζωή του. Τα λεφτά δεν είναι η απάντηση σε όλα.

Ο Kevin, λοιπόν, βρίσκεται στην Oklahoma μαζί με το Westbrook, το Harden και τον Ibaka. Το 2012 οι Thunder καταφέρνουν να αποκλείσους τους Spurs με μειονέκτημα έδρας (!) στους τελικούς της Δύσης. Το μέλλον είναι μπροστά τους. Ο Durant είναι ο πιο δημοφιλής ανερχόμενος παίκτης και όλη η Αμερική είναι μαζί τους ενάντια στο «μισητό» LeBron. Αυτό δεν είναι αρκετό. Και εκεί βλέπουμε την πρώτη ρωγμή στην ατσάλινη πανοπλία που για χρόνια φορούσε ο Kevin. «Σε όλη μου τη ζωή είμαι δεύτερος. Ήμουν ο δεύτερος καλύτερος παίκτης στο λύκειο. Ήμουν το δεύτερο pick στο draft. Ήμουν δεύτερος στην ψηφοφορία για MVP τρεις φορές. Είμαι δεύτερος μετά τους τελικούς. Κουράστηκα να είμαι δεύτερος. Δε θα συμβιβαστώ με αυτό. Τελείωσε.» δηλώνει μετά τους τελικούς και για πρώτη φορά φαίνεται να βγάζει θυμό από μέσα του.

Όταν 4 χρόνια μετά οι Thunder αποκλείονται από τους τελικούς του ΝΒΑ ενώ είχαν 3-1 προβάδισμα, αν κάποιος ψυχογραφούσε τον KD ήξερε τι θα ακολουθήσει. Κοιτάζοντας πίσω σε αυτήν την ομάδα, εύλογα αναρωτιέται κανείς πώς 8 χρόνια μετά κανένας από τους 3 superstars δε βρίσκεται πλέον εκεί. Ο Durant έχει δεχτεί εφάμιλλο hate με αυτό του LeBron όταν έφυγε από το Cleveland, ο Westbrook θεωρείται ένας ατομιστής που δεν ενδιαφέρεται για την ομάδα του και ο Harden ένας stat-chaser που φλοπάρει και δεν μπορεί να ηγηθεί της ομάδας του στα δύσκολα. Όλοι παραγνωρίζουμε ότι στις ομάδες των Thunder υπήρχε περίσσιο ταλέντο και ενθουσιασμός, δεν υπήρχαν όμως βετεράνοι και εμπειρία. Αυτοί οι τρεις ήταν οι alpha-males στα αποδυτήρια. Κανείς δεν τους έμαθε πώς να συμπεριφέρονται, πώς να ηγούνται της ομάδας, πώς να συνυπάρχουν μεταξύ τους, πώς να κερδίζουν. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι αυτή η έλλειψη καθοδήγησης τους εμπόδισε από το να καταφέρουν ακόμα περισσότερα από όσα κατάφεραν μέχρι τώρα στην καριέρα τους.

Κι έτσι ο KD πάει πλέον στους Warriors και σπάει τον αλγόριθμο του ΝΒΑ. Όλοι τον μισούν για το «λάθος» που έκανε, κάτι που δεν έχει συνηθίσει. Όταν είσαι το «καλό παιδί» έχεις μάθει πάντα όλα να πηγαίνουν τέλεια για σένα, όλοι να σε αγαπούν. Όταν αυτό αλλάζει, ο κόσμος σου αλλάζει, έρχεσαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα ότι δε θα είσαι για πάντα αγαπητός, ότι οι «φίλοι» σου μπορεί να γίνουν «εχθροί» σου μέσα σε μια μέρα. Κι εκεί βλέπουμε την αλλαγή στην προσωπικότητά του. Τη μετάβαση στη «fuck you» νοοτροπία. Την γκρίνια για τα media που μέχρι τότε τον αποθέωναν. Ο ίδιος δηλώνει ότι έκανε το καλύτερο για τον εαυτό του και αυτό δε μειώνει την προσπάθεια που έκανε στην προηγούμενη ομάδα του. Και έχει δίκιο. Όμως η «ηθική» του κοινού είναι αλάνθαστη. Ο KD, που έλεγε ότι θέλει να μείνει σε μια ομάδα για όλη του τη ζωή, πήγε στην καλύτερη ομάδα του ΝΒΑ και πλέον τους έκανε ανίκητους. Ο Durant αποπνέει την εικόνα του ανθρώπου που δεν το νοιάζει πλέον τι πιστεύουν οι άλλοι για εκείνον.

Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Όταν έχεις συνηθίσει όλοι να σε αγαπάνε, δεν είναι εύκολο να δεχτείς το αντίθετο. Δεν είναι εύκολο να αμφισβητήσεις την επιλογή σου, θέλεις να δείξεις σε όλους γιατί το έκανες, να τους κάνεις να καταλάβουν. Και αυτό έκανε. Με ψεύτικα accounts στο twitter, υπερασπίζεται τον εαυτό του ενάντια στους haters μέχρι που κάνει το λάθος και το καταλαβαίνουν όλοι. Και αυτή η στιγμή τον κάνει πιο αληθινό στα μάτια μου από ποτέ. Ένας άνθρωπος που τα έχει όλα (θεωρητικά), ένας αθλητής που θεωρείται από τους καλύτερους ever, σε μια ομάδα που θεωρείται από τις καλύτερες ever. Κι όμως νιώθει την ανάγκη να υπερασπιστεί τον εαυτό του απέναντι στους «μονομάχους του twitter» σπάζοντας κάθε λογική οδηγία του marketing crew του. Κάποιοι θα τον πουν «αδύναμο», για μένα είναι πιο «άνθρωπινος» από ποτέ.

Και φτάνουμε στον περσινό αγώνα με τους Clippers. O KD έχει πλέον κερδίσει δύο πρωταθλήματα και 2 Finals MVP. Όμως δεν είναι αρκετό. Ο κόσμος δεν τον αποδέχεται γιατί πήγε στην καλύτερη ομάδα. Παντού στο ΝΒΑ συζητιέται ότι θα φύγει το καλοκαίρι. Και γίνεται το περιστατικό με τον Draymond Green. Αυτή η ομάδα ποτέ δεν ήταν δικιά του, ποτέ δε θα γινόταν δικιά του. Πλέον του το λένε ακόμα και οι συμπαίκτες του. Κάποιοι θα πουν ότι εντάσεις υπάρχουν σε όλες τις ομάδες, πόσο μάλλον σε αυτές που κάνουν πρωταθλητισμό. Όχι ο Draymond. «Ζήτησα συγγνώμη μόνο όταν είδα μετά από μέρες το βλέμμα του Kevin. Είχε πληγωθεί πραγματικά.»

Όπως μετά το περιστατικό με τον πατέρα του, ο Kevin κλείνεται στον εαυτό του. Και όσο παρακολουθούσα και συνέλεγα τα κομμάτια της ζωής του για αυτό το άρθρο, μου φάνηκε τόσο ξεκάθαρο ότι εκείνη την στιγμή αυτό το κεφάλαιο είχε κλείσει για εκείνον. Ο Kevin σιχαίνεται να είναι δέυτερος και σιχαίνεται να μην τον αγαπάει ο κόσμος. Όπως τα έφερε η ζωή (και ο ίδιος) το ένα απέκλειε το άλλο. Αποδείχθηκε, μάλιστα, τραγικά όταν επέστρεψε πρόωρα από τον τραυματισμό του για να βοηθήσει την ομάδα του (κάτι που πολλοί λένε ότι έγινε για να κερδίσει το κοινό του) και υπέστη ακόμα χειρότερο τραυματισμό που τον αφήνει εκτός για φέτος. Αυτό έπρεπε να αλλάξει. Ο τίτλος δεν ήταν πλέον η νο. 1 προτεραίοτητα. Ακόμα και αυτό, ωστόσο, δεν ήταν αποδεκτό από το «κοινό». Αυτοί που τον κατηγορούσαν που πήγε στην «τέλεια» κατάσταση, τώρα τα έβαζαν μαζί του που την αφήνει.

Ο Kevin ήταν ένα παιδί που μεγάλωσε με τα όνειρα της μητέρας του «βάσει των ταλέντων» του. Προφανώς του άρεσε αυτό που έκανε, αλλά ήταν η «μοίρα» του να είναι σπουδαίος. Πόσο βαρύ φορτίο για ένα παιδί; Πόσο πιο δύσκολο όταν καταπίεζε συναισθήματα για τόσο καιρό; Όταν έπρεπε να είναι για πάντα «καλός»; Να μην μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του; Όταν κάποιοι έλεγαν να θυσιάσει την επιθυμία του για την τιμή μιας πόλης ή μιας ομάδας; Πόσο λογικό να βγάζει πλέον το θυμό του; Να δείχνει ότι είναι αληθινός; Ότι δεν είναι «plain vanilla»;

Λένε ότι ο KD δε θα ικανοποιηθεί ποτέ στη ζωή του και απλά θα κινείται συνεχώς μέχρι να βρει κάτι που θα τον γεμίζει. Πόσο μη ανθρώπινο είναι αυτό; Όλοι μας αυτό δεν κάνουμε στη ζωή; Ψάχνουμε να βρούμε κάτι να μας γεμίζει τις όποιες προτεραιότητες έχουμε στη ζωή μας εκείνη τη χρονική περίοδο. Θέλουμε να είμαστε χαρούμενοι και ψάχνουμε να βρούμε το πώς. Ένα κλασικό χαρακτηριστικό της γενιάς των millennials, στην οποία ανήκει και ο Durant. Ίσως για αυτόν το λόγο τον καταλαβαίνω τόσο πολύ σε αυτό το κομμάτι. Η ευτυχία για όλους τους ανθρώπους δεν είναι πάντα στα λεφτά, στη δουλειά, στην καταξίωση, στην οικογένεια. Για τον καθένα διαφέρει και πολλές φορές διαφέρει ακόμα και για τον ίδιο άνθρωπο σε διάφορες φάσεις της ζωής του. Κάποιοι το βρίσκουν, κάποιοι αργούν, κάποιοι δεν το βρίσκουν ποτέ. Ποιοι είμαστε εμείς για να κρίνουμε τι κάνει κάποιον χαρούμενο; Γιατί να του αφαιρέσουμε το δικαίωμα σε κάτι τόσο ανθρώπινο;

Και κλείνω με το καλύτερο quote που βρήκα για εκείνον από τον Bob Myers (President of Basketball Operations για τους Warriors): «Ο Kevin είναι καλός. Ο Kevin είναι κακός. Ο Kevin είναι περίεργος. Είναι όλα αυτά μαζί. Είναι ενδιαφέρων.»

Υ.Γ. Όλα τα παραπάνω είναι προσωπικές απόψεις και ψυχογραφήματα, τα οποία δεν είναι βασισμένα σε καμία επιστημονική γνώση επί του θέματος των παιδιών, της ψυχογράφησης ενός ανθρώπου κλπ.

Μάνος

Shake n' Bake Social Media

facebook | twitter | instagram

Shake n' Bake Podcast

spotify | itunes | mixcloud | youtube