Κόμπι Μπράιαντ: «Αγαπημένο μπάσκετ», τελικά δεν ήταν εφιάλτης...

Build A Bet στο ΠΑΟΚ - Βόλος. Ένας αγώνας – πολλές αγορές – ένα στοίχημα. |21+

Το ξυπνητήρι χτύπησε στις επτά παρά τέταρτο σήμερα το πρωί της Δευτέρας (27/1). Το κεφάλι βαρύ. Στα όρια της ημικρανίας. Η πρώτη εικόνα που ήρθε στο μυαλό ήταν αυτή του Κόμπι Μπράιαντ, ενώ η σκέψη που τη συνόδευσε, και δίχως ίχνος υπερβολής ήταν «μπα, αποκλείεται... Εφιάλτης θα ήταν».

Αμέσως το κινητό στα χέρια: Ανοίγω το chrome και με βγάζει απευθείας στην τελευταία ιστοσελίδα που είχα ανοικτή από το προηγούμενο βράδυ. Ήταν η homepage του gazzetta.gr. Παντού ο Κόμπι. Δυστυχώς, δεν ήταν εφιάλτης. Δεν ήταν ψέμα. Δεν ήταν fake news. Ήταν από τις στιγμές που όχι μόνο δεν θέλεις να το πιστέψεις, αλλά πολύ απλά δεν το πιστεύεις... Όχι, δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ τον Κόμπι νεκρό.

Όπως ακριβώς όταν χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο. Και ας ήταν απλά μια σπουδαία προσωπικότητα του παγκόσμιου αθλητισμού. Και ας μην τον είχα δει ποτέ, έστω και σε απόσταση 50 μέτρων. Μπορεί λόγω του επαγγέλματος που ασκώ τα τελευταία 24 χρόνια να μπορούσα να βρω την ευκαιρία να τον συναντήσω, αλλά δυστυχώς, δεν έγινε ποτέ... Ένα «tick» στην bucket list που δεν πρόκειται να μπει ποτέ.

Ο Κόμπι ήταν «δικός μας» άνθρωπος. Με όλη τη σημασία της λέξεως. Πολλώ δε μάλλον όταν όλα αυτά τα χρόνια είχαμε παρακολουθήσει την πορεία του στο ΝΒΑ. Από την πρώτη μέρα που βρέθηκε στο draft μέχρι και το τελευταίο του παιχνίδι πριν από τρεισήμισι χρόνια στο Λος Άντζελες. Κάθε μέρα έμπαινε στα σπίτια μας. Στους υπολογιστές μας. Στα κινητά μας. Παντού. Ακόμα και στο σπίτι ή στο γραφείο όταν πετούσαμε ένα τσαλακωμένο χαρτάκι στο καλάθι των αχρήστων, γυρίζαμε στην καρέκλα σαν να κάναμε fade away και λέγαμε «Κόμπι for threeeeeee».

Ήταν εκείνος που μαζί με τον Μάικλ Τζόρνταν είχαν κάνει το μπάσκετ πιο όμορφο. Πιο γουστόζικο. Με περισσότερο μπρίο. Το είχαν πάει σε ένα άλλο, τελείως διαφορετικό και άπιαστο επίπεδο. Το είχαν αναγάγει σε πραγματική καλλιτεχνία. Χαιρόσουν να τους βλέπεις. Η κληρονομιά που αφήνει πίσω του ο Κόμπι είναι τεράστια και το κενό του δυσαναπλήρωτο.

Θεωρώ ότι όλες αυτές τις ώρες έχουν γραφτεί τα πάντα για τον Μπράιαντ. Άλλωστε όλοι γνωρίζουν καλά ποιος ήταν, ποια ήταν η καριέρα του και τα όσα κατέκτησε στη ζωή του. Μεγάλωσε γενιές παιδιών τα οποία λάτρεψαν το μπάσκετ για χάρη του. Δίδαξε την Mamba Mentality. Πάντα να έχεις μια πρόκληση μπροστά σου. Πάντα να μην σταματάς να δουλεύεις. Πάντα να βάζεις δύσκολα στον εαυτό σου: «Αν με δεις να παλεύω με μια αρκούδα, τότε να προσεύχεσαι για την αρκούδα» ήταν η χαρακτηριστική ατάκα του Κόμπι για την Mamba Mentality, θέλοντας να τονίσει ότι ένας παίκτης πρέπει να νιώθει ατρόμητος!

Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα όσα του είπε ο Σακίλ Ο' Νιλ την παραμονή του τελευταίου του αγώνα κόντρα στην Γιούτα Τζαζ: «Θέλω να μου υποσχεθείς κάτι. Θέλω να βάλεις 50 πόντους» και ο Κόμπι του είχε απαντήσει: «Όχι, αποκλείεται». Όντως. Δεν σταμάτησε στους 50 πόντους: «Τον προκάλεσα να σκοράρει 50 πόντους και αυτός ο καρ...ης έβαλε 60!» Αυτός ήταν ο Κόμπι. Του άρεσαν τα δύσκολα. Και μαντέψτε: Ήθελε να τα κάνει... ακόμα πιο δύσκολα. Έτσι δίδαξε σε όλον τον κόσμο την Mamba Mentality. Όχι μόνο μέσα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ, αλλά και έξω από αυτές. Στην καθημερινότητα όλων των ανθρώπων. Ο Κόμπι ήταν παράδειγμα για όλους!

Στο μοιραίο ελικόπτερο βρισκόταν και η 13χρονη κόρη του Τζιάνα. Η Mambacita του. O κλώνος του. Στο πρόσωπό της έβλεπε τον θηλυκό Κόμπι. Όμως... Γιατί ρε γαμώτο; Γιατί τόση αδικία; «Αγαπημένο μπάσκετ», δυστυχώς δεν ήταν εφιάλτης. Και δεν ξέρω πόσος καιρός θα χρειαστεί ώστε να επανέλθει το παγκόσμιο μπάσκετ στην κανονικότητά του. Αν μπορεί να υπάρξει ξανά...

Μέσα από το «Dear Basketball» είχε αποτυπωθεί ο έρωτας του Κόμπι για το μπάσκετ...

«Αγαπημένο μου μπάσκετ,

Από τη στιγμή που άρχισα να τυλίγω της κάλτσες του μπαμπά μου σε ρολό για να φτιάξω αυτοσχέδιες μπάλες και εκτελούσα στη φαντασία μου νικητήρια σουτ στο θρυλικό Western Forum, ήξερα πως αν ένα πράγμα ήταν αληθινό, ήταν αυτό: σε ερωτεύτηκα.

Σε αγάπησα τόσο, που σου έδωσα τα πάντα. Το μυαλό και το κορμί μου, το πνεύμα και την ψυχή μου. Ήμουν ένα εξάχρονο παιδί που σε αγάπησε με πάθος. Δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου τα λαμπερά φώτα στο τέλος του τούνελ.

Ταυτόχρονα, όμως, εσύ με βοήθησες να βγω τρέχοντας από ένα άλλο. Κι εγώ έτρεχα πάνω-κάτω σε κάθε παρκέ σου και κυνηγούσα κάθε μπαλιά σου. Μου ζήτησες τα ταλέντο μου, όμως εγώ σου χάρισα την καρδιά μου, γιατί κι εσύ μου πρόσφερες πολύ περισσότερα.

Έπαιξα με ιδρώτα και με πόνο, όχι μόνο επειδή η πρόκληση με καλούσε, αλλά επειδή ΕΣΥ με ξεχώρισες. Έκανα τα πάντα για ΕΣΕΝΑ, γιατί έτσι πρέπει να κάνεις όταν κάτι σε κάνει να αισθάνεσαι Ζωντανός. Κι εσύ, αυτό με έκανες να νιώθω. Χάρισες σε ένα εξάχρονο αγόρι το Laker όνειρό του. Και για αυτό, θα έχεις την αιώνια αγάπη μου.

Όμως, δεν μπορώ να σε αγαπώ τόσο εμμονικά για πολύ ακόμα. Αυτή η σεζόν, είναι η τελευταία που μου έχει απομείνει να σου δώσω. Η καρδιά μου μπορεί να αντέχει το σφυροκόπημα, το μυαλό μου να συνεχίζει να το διαχειρίζεται, όμως το σώμα μου ξέρει πως ήρθε η στιγμή να πω αντίο. Και είμαι εντάξει με αυτό.

Είμαι έτοιμος να σε αφήσω να φύγεις. Θέλω να το γνωρίζεις από τώρα, ώστε και οι δυο να αδράξουμε κάθε στιγμή που μας απέμεινε. Και καλά και άσχημα – δώσαμε ο ένας στον άλλο όσα είχαμε.

Και το ξέρουμε και οι δύο: ό,τι κι αν κάνω μετά, θα είμαι πάντα αυτό το παιδί με τις τυλιγμένες κάλτσες για μπάλα, τον κάδο με τα σκουπίδια στη γωνία για καλάθι και τα πέντε τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα που η μπάλα είναι στα χέρια μου, 5… 4… 3… 2… 1

Θα σε αγαπώ για πάντα,

Κόμπι Μπράιαντ»