I stayed loyal to you!

Virtual Sports* που ξεχωρίζουν για τα καταπληκτικά γραφικά τους. |21+ *Ισχύουν όροι και προϋποθέσεις

Aπό τους τρεις παίκτες που εισάγονται με την τάξη του 2020 στο Naismith Memorial Basketball Hall Of Fame, μόνο ένας μιλάει…

Ο Κόμπε δεν μιλάει, διότι έφυγε για τον απάνω κόσμο στις 26 του περασμένου Ιανουαρίου και πλέον τραγουδάει τις άριες του από τη Scala (όχι του Μιλάνου, αλλά) της Εδέμ…

Ο Τιμ Ντάνκαν δεν μιλάει, διότι μια ζωή έπινε το αμίλητο νερό και καθ’ όλο τον βίο του όσο φλύαρος ήταν στα έργα του, τόσο τσιγκούνης υπήρξε στα λόγια του…

Σε ποιον λοιπόν πέφτει ο κλήρος; Στον Κέβιν Γκαρνέτ, που τον ξεμονάχιασα μια φορά στο Μιλάνο (με την ευκαιρία του KG Worldwide Ballin Tour της αθλητικής εταιρείας ΑND 1) και του άλλαξα τον αδόξαστο!

Αμοιβαίο ήταν αυτό: μου τον άλλαξε τον αδόξαστο κι ελόγου του και το αποτέλεσμα υπήρξε συναρπαστικό: μια από τις πιο μεστές και ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις που είχα την χαρά, την τιμή και την αγαθή τύχη να πάρω όλα αυτά τα χρόνια που βαστάει το νταλαβέρι μου με τη δημοσιογραφία…

Τέτοιες συνεντεύξεις το συνηθισμένο κλισέ του σιναφιού μου τις λέει «de profundis», πάει να πει «εκ βαθέων». Εκείνη με τον τότε παίκτη των Μινεσότα Τίμπεργουλβς (η οποία δημοσιεύθηκε στις 27 Ιουλίου του 2001 στο «Βήμα») εμπίπτει στη συγκεκριμένη συνομοταξία και πριν από λίγη ώρα που την ανέσυρα από το αραχνιασμένο αρχείο μου, δεν πίστευα στα μάτια μου…

Χθες δεν πίστευα στα μάτια μου, τότε που μιλήσαμε δεν πίστευα στ’ αυτιά μου!

Τι εννοώ; Επειδή έχουν περάσει 19 χρόνια, δεν θυμόμουν ότι είχαμε ανοίξει τόσο πολύ την κουβέντα και είχαμε μιλήσει από τις παιδικές αταξίες του μέχρι το ταλέντο του στις μιμήσεις, από τον αδικοχαμένο Μαλίκ Σίλι μέχρι την ταύτιση του με τον «Scarface» (Αλ Πατσίνο), από τις γκόμενες της μιας νύχτας μέχρι την μαμά-κέρβερο και από τον Πέτζα Στογιάκοβιτς μέχρι τον Αντώνη Φώτση!

Τον ξανασυνάντησα δια ζώσης στο Σικάγο το μεσημέρι της 16^ης του περασμένου Φεβρουαρίου. Ηταν παρών στην τελετή ανακοίνωσης των υποψηφίων για να εισαχθούν στο Hall Of Fame, αλλά πέρασε φευγαλέα και σαν οπτασία μπροστά μου και δεν πρόλαβα να τον τσακώσω.

Ας είναι!

Παρεμπιπτόντως από τότε που εμφανίσθηκε στο ΝΒΑ ο Γιάννης Αντετοκούνμπο τον συνέκριναν στην αρχή και για λίγο με τον Κέβιν Ντουράντ και εν συνεχεία και πολύ περισσότερο με τον «Big Ticket».

Ο Γκαρνέτ αποσύρθηκε από το μπάσκετ το 2016 και κάποια από τις φορές που συναντήθηκαν είχε πει στον «Greek Freak» μια κουβέντα η οποία εντυπώθηκε στο μυαλό του, την έχει ως μότο στη και την είχε ανασύρει από τον σκληρό δίσκο του στις 8 Ιανουαρίου του 2019, μετά από έναν αγώνα των Μπακς με τους Τζαζ…

«Δεν παίζω επειδή πρέπει. Δεν τρέχω επειδή πρέπει. Δεν πηγαίνω στο γυμναστήριο για να κάνω έξτρα σουτ επειδή πρέπει. Είμαι φτιαγμένος με αυτόν τον τρόπο. Απλά είμαι αυτός»!

Ο Γκαρνέτ ήταν πολλά πράγματα μαζί. Πολλά ταλέντα μαζί. Πολλά χαρίσματα μαζί. Όπως είχε γράψει κάποτε το ESPN, μπορεί να κατεβάσει την μπάλα όπως ο Γκάρι Πέιτον, να ελιχθεί όπως ο Σκότι Πίπεν και να αρπάξει ένα ριμπάουντ όπως ο Ντένις Ρόντμαν και ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον!

Πέραν αυτών ο Γκαρνέτ υπήρξε παθιασμένος, αφοσιωμένος και τίμιος στο παιχνίδι, αυτές άλλωστε τις αρετές του την εξύμνησε χθες ο άλλοτε συμπαίκτης του στους Σέλτικς, Πολ Πιρς. Οι δυο τους μοιράστηκαν μαζί το νέκταρ από το ιερό δισκοπότηρο του τίτλου του 2008 και προφανώς ο «The Truth» επιβεβαίωσε το παρατσούκλι του…

Είπε την αλήθεια και μόνο την αλήθεια!

Συγκυρίας και τιμής ένεκεν, λοιπόν, την ώρα που ο Γκαρνέτ σουλατσάρει στο πάνθεον του μπάσκετ ανέσυρα εκείνη τη συνέντευξη και αναδημοσιεύω αυτά που είχε πει ο… στόμας του!

«Προτού φύγω γι’ αυτό το ταξίδι η μαμά μου με συμβούλευσε να προσέχω επειδή στην Ευρώπη οι άνθρωποι βγαίνουν αργά για φαγητό και ξενυχτάνε. Εδώ, δεν το συζητώ, έχει πολλή περισσότερη φασαρία απ’ ότι στη Μινεσότα και ενθουσιάζομαι που γνωρίζω διαφορετικούς ανθρώπους και μια άλλη κουλτούρα».

«Θέλησα να ζήσω όσο γρηγορότερα μπορούσα το όνειρο του ΝΒΑ, γι’ αυτό δήλωσα συμμετοχή στο ντραφτ κατ’ ευθείαν από το λύκειο, χωρίς να παίξω κολεγιακό μπάσκετ. Αισθανόμουν από την πρώτη στιγμή έτοιμος γι’ αυτό το άλμα και δεν πέρασε καμιά δεύτερη σκέψη από το μυαλό μου».

«Έκανα πολύ μεγάλη προσπάθεια, ατέλειωτη προπόνηση και πολλές θυσίες για να καθιερωθώ και να μη μετανιώσω για την επιλογή μου. Συνειδητοποίησα από την πρώτη στιγμή ότι έπρεπε να προσαρμοστώ σε έναν άλλο κόσμο, με 82 αγώνες στην κανονική περίοδο, πολλές επαφές και ξύλο και μεγάλη ταλαιπωρία από τα αλλεπάλληλα ταξίδια. Αυτά είναι που σε… σκοτώνουν στο ΝΒΑ περισσότερο από κάθε τι άλλο».

«Όταν ήμουν ρούκι και ταξιδεύαμε σε άλλες πόλεις, φτάναμε στο ξενοδοχείο και με περίμεναν ένα σωρό κορίτσια και όχι μόνο για αυτόγραφα! Ξέρεις λοιπόν τι έκανα για να αποφεύγω τον πειρασμό; Αρχισα να κουβαλάω μαζί μου τη μητέρα μου και ησύχασα»!

«Η μαμά μου είναι η… μαμά μου. Με ανέθρεψε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και ήταν μαζί μητέρα, πατέρας και μεγάλος αδερφός. Μπορεί να μην της έκανα το χατίρι να γίνω γιατρός, αλλά και πάλι είναι ευχαριστημένη και υπερήφανη για τον γιο της. Μου έμαθε να αγαπώ και να στέκομαι δίπλα στους ανθρώπους, μάλιστα στο σπίτι μου φιλοξενώ έξι παιδικούς φίλους μου, με τους οποίους δημιουργήσαμε τον σύλλογο «Old Block Family». Δυο από αυτούς τους έφερα κιόλας μαζί μου σε αυτή την περιοδεία στην Ευρώπη».

«Αυτό που με εξιτάρει περισσότερο στο ΝΒΑ είναι η ελευθερία του παιχνιδιού. Δεν ανήκω σε εκείνους που δεν αναγνωρίζουν τα λάθη τους, ίσα ίσα προσπαθώ να παραδειγματίζομαι από αυτά και να μην τα επαναλαμβάνω. Οσο ουτοπικό κι αν ακούγεται, αναζητώ την τελειότητα. Στο κολέγιο δεν θα είχα τη δυνατότητα να παίζω ελεύθερα, να κάνω υπερβάσεις και να δοκιμάζω τα όρια μου. Θα με είχαν ταράξει στις τιμωρίες και δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα. Στο ΝΒΑ βρήκα τον προορισμό μου και την ελευθερία που αποζητούσα., Εδώ νιώθω πραγματικά σαν ένας λύκος της στέπας»!

«Εχω ένα τατουάζ που εκφράζει απολύτως τον χαρακτήρα και τη φιλοσοφία μου. «Blood, sweat and tears» (αίμα, ιδρώτας και δάκρυα). Τίποτε δεν σου χαρίζεται και δεν γίνεται εύκολα και άκοπα. Όταν μπαίνω στο γήπεδο, νιώθω σαν να πηγαίνω στον πόλεμο και πρέπει να υποφέρω, να ξεπεράσω τις κακουχίες και τους κινδύνους για να επιζήσω και να βγω νικητής».

«Ναι, υπέγραψα ένα τρομερό συμβόλαιο 126.000.000 δολαρίων, αλλά τα λεφτά δεν παίζουν τον σημαντικότερο ρόλο. Εκείνα που μετρούν περισσότερο είναι η αγάπη, τα συναισθήματα, το πάθος και η ψύχωση μου για το μπάσκετ. Όταν αποφάσισα να μην πάω σε κολέγιο δεν το έκανα για να πλουτίσω, αλλά για να ανταγωνιστώ με τους κορυφαίους. Όταν υπέγραψα το συμβόλαιο δεν έγινα καλύτερος παίκτης, ούτε πιο υπεύθυνος. Ήμουν ήδη τέτοιος και μπορούσα να ιεραρχώ τους στόχους μου…»

«Ένιωσα να χάνω τον κόσμο όταν σκοτώθηκε ο Μαλίκ Σίλι (ΣΣ: 20 Μαΐου 2000) σε τροχαίο δυστύχημα γυρίζοντας στο σπίτι του μετά το πάρτι των γενεθλίων μου. Aδειασα τότε, αισθάνθηκα σαν να μην υπήρχα, σαν να μην είχα υπάρξει ποτέ σε αυτή τη ζωή. Δεν ήταν απλώς ένας συμπαίκτης μου, ούτε μονάχα ο κολλητός φίλος μου. Ηταν ο άνθρωπος μου, ο αδερφός μου, ο μισός εαυτός μου. Είχα ξαναπεράσει μια τέτοια οδυνηρή εμπειρία όταν σκοτώθηκε ο καλύτερος παιδικός φίλος μου, ο Ελντρικ Λίμον».

«Εκτός από το να παίζω μπάσκετ, ασχολούμαι και με άλλα πράγματα για να περνάει ευχάριστα η ώρα μου. Είμαι πολύ καλός μίμος και εγγαστρίμυθος και χάρη σε αυτό το ταλέντο κάνω πολλές πλάκες στους συμπαίκτες μου. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες μου στις μιμήσεις είναι ο πρώην συμπαίκτης μου, Στεφόν Μάρμπερι και ο Αλ Πατσίνο. Την ατάκα «I stayed loyal to you. I made what I could on the side, but I never turned on you, Frank. Never» από τον «Σημαδεμένο» τη λέω καλύτερα και από τον ίδιο τον Τόνι Μοντάνα! Την ταινία την έχω δει καμιά σαρανταριά φορές και ταυτίστηκε ευλαβικά με τον ήρωα της. Είμαι αποφασισμένος να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να πετύχω, αλλά δεν πρόκειται να σκοτώσω τον καλύτερο φίλο μου»!

«Εχω κάνει διάφορες τρέλες στη ζωή μου. Μια από αυτές την έκανα το βράδυ της 26^ης Ιουνίου του 1995, όταν επιλέχθηκα στο ντραφτ. Μόλις γύρισα στο σπίτι μου, ξύπνησα τον φίλο μου, Τζέιμς Πίτερς που έμενε δίπλα μου και πήγαμε σε μια παιδική χαρά να παίξουμε μπάσκετ. Ήταν τέσσερις η ώρα τα χαράματα! Μικρός ανήκα σε μια συμμορία, ονόματι «Enormous Ten», αλλά δεν κλέβαμε αυτοκίνητα. Τη φτιάξαμε με τους συμμαθητές μου στο σχολείο και προκαλούσαμε άλλες παρέες σε αγώνες με στοιχήματα στα playgrounds του Γκρίνβιλ και του Μόλντιν».

«Δεν με ενοχλεί το… ψοφόκρυο της Μινεσότα, ίσα ίσα μου αρέσει διότι η παγωνιά σε κρατά σε εγρήγορση και δεν σε ναρκώνει».

«Το όνειρο μου δεν είναι να βελτιώνω τα στατιστικά μου κάθε σεζόν, αλλά να μπορέσω κατακτήσω ένα πρωτάθλημα» (ΣΣ: εκπλήρωσε το απωθημένο του με τους Σέλτικς, έπειτα από επτά χρόνια).

«Οι Λέικερς κυριαρχούν δικαίως διότι έχουν σπουδαίες προσωπικότητες και την καλύτερη ομάδα σε όλη τη λίγκα».

«Δεν συμφωνώ με το να επιτραπεί η άμυνα ζώνης το ΝΒΑ διότι με τον τρόπο αυτό μπαίνουν εμπόδια στο παιχνίδι ένας εναντίον ενός και περιορίζεται η επιθετικότητα».

«Αυτή τη στιγμή ο Στογιάκοβιτς είναι μακράν ο κορυφαίος Ευρωπαίος παίκτης στο ΝΒΑ. Το μπάσκετ κυλάει στο αίμα του, χώρια που έχει φοβερό σουτ. Δεν ξέρεις πώς να τον αντιμετωπίσεις…»

«Εάν όπως μου λες ο Έλληνας που θα παίξει τη νέα σεζόν στο ΝΒΑ με τους Γκρίζλις, (ΣΣ: Αντώνης Φώτσης) είναι τόσο αλτικός, πες του να προσπαθήσει να μου ρίξει μια τάπα. Τότε θα τον μετρήσω καταλλήλως»!